Kraus vonBentinck

Een Linn/Lingo is een hele mooie draaitafel. Het lijkt mij handig om eerst eens goed te kijken naar de phonoversterking zodat je enigszins met fatsoen een plaat kunt afspelen en dan hoor je gauw genoeg of er iets aan de draaitafel zou moeten gebeuren. Dat solderen om de juiste gain op de phon-ingang te krijgen lijkt mij persoonlijk veel lastiger en ook linker. Knoeien met solderen is niet aan te bevelen. Ik heb wel 2 vraagjes: van een asaka element heb ik nog nooit gehoord. Is dat een echte exoot? en een onbeleefde nieuwsgierigheid:wat was je kwijt aan die mooie draaitafel?

Het kan zijn dat ik het helemaal verkeerd begrijp maar als je een phono-ingang hebt met een gain van 64dB dan is dat toch voldoende voor een element met een spanningsafgifte van 0,1mV? 64dB geeft 158mV. Om aan 250mV te komen zou je 68 dB moeten versterken maar op 64dB zou toch ook moeten kunnen. Wel moet het element op de juiste afsluitspanning worden aangesloten, dat maakt natuurlijk veel verschil voor de spanningsafgifte van het element.

De Cd 'Seasons' is te beluisteren via Tidal

https://media1.jpc.de/image/w600/front/0/0028948378753.jpg De ballast toch maar aangevuld met Karajan's 9 symfonieën uit 1963. Mooie box met 8 180gr LP's. Nu is dat niet meer zo maar toen Karajan nog leefde had je echt haters en liefhebbers/bewonderaars van deze dirigent. Karajan heeft de 9 symfonieën in 1961/62 voor de 1e maal integraal opgenomen voor DGG. Die werden toen voor gek verklaard omdat zij hierin de ongehoorde investering deden van 1,5 miljoen DM (in 1963!!). Voorspeld werd toen dat het de ondergang van DGG zou betekenen maar die bewering is volledig gelogenstraft want deze uitgave had zich binnen tien jaar al vele malen terug verdiend. Uiteindelijk nam Karajan de volledige 9 symfonieën drie maal op voor DGG, hij was zo'n grote naam dat hij eenvoudig niet meer te stoppen viel. Maar de eerste serie uit 1963 heeft hij in de ogen en oren van velen nooit weten te overtreffen. Fysieke CD's zijn in mijn ogen inderdaad alleen maar ballast omdat ze volkomen verliesvrij overal vandaan gekopieerd kunnen worden. Er is totaal geen verschil tussen een file op een schijfje of op een harde schijf. De enige reden om een CD aan te schaffen zou het hoesje kunnen zijn (de CD's van Cecilia Bartoli bijv zijn allemaal juweeltjes). Dat ligt heel anders bij vinyl en SACD. Vinyl is nooit helemaal echt te kopiëren en SACD slechts met grote moeite.

Iets wat je "moet" hebben bestaat volgens mij niet meer, in 9 van de 10 gevallen kun je het streamen en als dat ook niet meer lukt dan geldt in ieder geval dat je het tot dan toe altijd zonder hebt gedaan dus dat kan zeker & vast nog wel een tijdje. Er zijn wel platen/cd's etc die leuk zijn om te hebben maar meer dan dat ook niet. Bezit is tenslotte niks meer dan ballast.

@Roots. Volgens mij kun jij hier op dit forum de plank enorm mis slaan.

Die bekabeling bestaat uit draad die door Cock is gevlochten voor zover ik weet. Ik weet toevallig dat Hans van Liempd er ook iets van heeft liggen maar wat het precies is, weet ik ook niet. Ik had Roger gewoon gevraagd om de bedrading te vervangen en hij heeft mij die bekabeling gemonteerd. Super. Ik heb een Grado Platinum Wood die ik nooit gebruik, een Empire EDR9 die normaal in de Black Widow zit maar nu is overgezet naar een Mörch UP4 met het gele (lichtste 3,7 gr) armpje, een Benz Micro Wood L2 die nu in een SME IV zit en een Benz Micro Ebony High output, nu dus in de Black Widow. Eigenlijk 2a 3 gr te zwaar en daarom kan de arm niet op nul gezet worden maar een naalddruk van 1,5 gram is met het originele contragewicht nog prima in te stellen al zit het gewicht natuurlijk dan wel vrij dicht bij het einde van de toonarm. Vele gebruikers hebben al de ervaring dat zo'n Black Widow wat zwaardere elementen heel goed aan kan.

Ik heb wat pech gehad met mijn Infinity Black Widow toonarm (kabelbreuk) maar Roger heeft er mooie Sonore bekabeling in gezet en nu staat-ie gelukkig weer op zijn plaats. Ik ben er zo content mee dat ik mijn mooiste element er in heb geschroefd wat eerder door Cock helemaal onder handen is genomen. Ik geniet.

Paar jaar geleden alle singletjes weg gegooid. Meeste waren ook heel slecht van kwaliteit en zonder hoesje. Voor zover de moeite nog waard een gedeelte op DAT tape gezet of het staat nog wel ergens op LP. En anders is Tidal er goed voor.

Om te lezen bij het luisteren

Wat zeg ik? Substantiëel? Het is een kloeke box!

Drie LP's (waarvan 2 twee identiek maar mono/stereo), paar singletjes en alles nog een keer op 5 CD"s, plus hard-cover book en nog wat parafernalia voor de echte liefhebber. Voor 100€ voel ik mij in het geheel niet bekocht en ik vind de 'value-for-money' heel wat hoger dan veel van de hoge golf van extreem geprijsde 50-jaren re-issues (Let it be voor €260 bijv. en wel meer van the Beatles/Harrison 50th anniversary-rommel). Het is een substantiële, mooi uitgevoerde box en ik ben er tevreden mee.

Meteen maar begonnen met de goede voornemens: alle tapes controleren en eventueel (opnieuw) voorzien van aanloop- en schakeltape. Beetje ambachtelijk audiofiel. En bij deze iedereen de beste wensen voor 2022. Mijn eigen jaar begint niet zo super, donderdag naar ziekenhuis voor vervelende operatie. Daarom nu nog en paar dagen voor leuke klusjes

Ik begrijp de stelling helemaal niet. Volgens mij staat er ook niks en is de stelling geen stelling maar slechts een verzameling woorden. Toch komen er nogal wat antwoorden, eigenlijk allemaal even wonderlijk (percentueel genieten???) ,maar waarop is er dan een antwoord? Niettemin een hartelijk welkom voor het nieuwe forumlid.

Mijn smaak is niet echt veranderd maar de voorkeuren zijn wel gewijzigd. Vroeger veel meer pop en weinig klassiek en dat is omgedraaid. Bij het afspelen van die oude tapes vallen sommige 'vergeten' tracks ineens weer op en snap ik heel goed waarom ik die ooit heb opgenomen (geleend van de centrale discotheek rotterdam, aanvankelijk vinyl en later natuurlijk ook cd's. Tegenwoordig muziekweb ) Zo was ik ineens weer gecharmeerd van Chet Atkins/Mark Knopfler "Yakety Axe", viel mij de ijzersterke tekst op van Give me hope Joanna van Eddy Grant en Copacabanna van Barry Manilow en hoe lekker Lonesome standard time van Kathy Mattea klinkt. Soms moet ik de soundhound er bij halen om een heel oude track nog thuis te brengen (I ain't gonna be your low down dog no more van Vince Everett of Uncle Eef van Joe Perkins, peilloos diep vergeten). Maar is erg onderhoudend allemaal.

Eén bron, dat is niks voor mij en zeker niet als de bron een commerciële streamer betreft. Ik heb gistermiddag en -avond lekker zitten draaien tijdens de lockdown en dan komt de draaitafel vooral aan de beurt maar afwisselend met alle drie armen en twee phonotrappen, dan komt de DATrecorder aan de beurt en het Reel-to-Reel deck en ook nog een super-audio-cd'tje. En natuurlijk af en toe ook iets vanaf de hard-disk met JRiver. Ik heb maar 3 dvd's en 1 daar van (Last man standing- daar voegt het beeld echt iets aan de beleving toe) komt vanmiddag aan de beurt. Tapes die ik misschien wel 20 of 30 jaar geleden heb opgenomen zijn altijd een verrassing om weer eens voor de dag te halen. En, altijd mijn smaak, dus ook altijd raak

Het is heel leuk als er iemand is die 'buiten de box' denkt maar het is veel leuker/nuttiger en ook veel moeilijker om open te staan voor het eigen ongelijkl. Dat blijkt wel uit het feit dat er zoveel mensen zijn die een hekel hebben aan George Soros of de man wiens ideeën hij propageert: Karl Popper. Buiten de box denken heeft overigens ook tot heel veel onzin geleid en ook buiten de box denken moet voldoen aan de toetsing aan de werkelijkheid. @BloomAls je geïnteresseerd bent in talen dan is dit echt iets voor jou: Sverker Johansson: The dawn of language; the story of how we came to talk. Een echte wetenschapper, methodologisch heel sterk en rigoreuze toepassing van de evolutietheorie. Een openbaring wat betreft het vinden en toetsen van bronnen voor dit lastige onderwerp. Gaat wel veer verder terug in de tijd dan de ontwikkelingen in Indo-Europese talen.

(in het spookhuis) vanaf de gratis site imagebb.com gaat het plaatsen van een foto probleemloos

Ik had nog wel wat cinch stekers liggen en heb er nog €0,40 tegen aan gegooid voor een paar 10 Ohm en 47kOhm weerstandjes en 2 10Ohm rca caps gemaakt voor een analoge ingang van de geluidskaart en jawel, de ruisvloer is terug van -95dB naar -105dB en 2 47 kOhm afsluitweerstandjes voor bij de phono-ingang van mijn AVM voorversterker. Dat resultaat is duidelijker (Empire EDR9 element). De rca caps zijn misschien niet zo nodig maar toch iets meer dan loze audio juwelen.

Hoogachtend, Roger Trump? In ieder geval is proefondervindelijk weer bewezen dat in een kabeltopic geen enkele audiofiel goed klinkt

Het is leuk om een plaat uit de hoes te halen, vaak zit er ook heel aardige documentatie bij, de plaat op de draaitafel te leggen en de naald in de groef te laten zakken. Gewoon een leuk ritueel, daar doe ik niks aan af. De draaitafel is op zich ook een leuk ding al is-ie niet zo'n oogstrelende aandachtstrekker als een reel-to-reel deck. Maar ik meen gelezen te hebben dat je niet echt over een platencollectie beschikt. Nu je net van start bent vind je ook dat de paar platen die je hebt, net zo goed moeten klinken als op Tidal. De logica om (heel) veel geld uit te gaan geven om een toch altijd bescheiden (in vergelijking met de ontzaglijke hoeveelheid muziek via een streaming-service) collectie vinyl net zo goed te laten klinken als de(zelfde) muziek die je binnenhaalt via Tidal, ontgaat mij helemaal. Het lijkt mij heel verstandig om eerst maar eens de duurzaamheid van de vinyl-liefde af te wachten en dan ooit misschien eens te gaan upgraden. Upgraden van de draaitafel loopt gigantisch in de papieren terwijl de muziek die je er op draait gratis via je abonnement op Tidal binnen stroomt terwijl vinyl, ook in vergelijking met CD, erg duur is, ook tweedehands. Probeer eerst eens gewoon plezier te beleven aan wat je nu hebt aangeschaft, snuffel nog wat bij de Plaatboef of op de markt en kijk hoe blijvend je plezier is. Ik raad je sterk aan voorlopig op de rem te trappen.

Ik bedoel ook niet dat je naar een andere draaitafel zou moeten kijken maar dat je eens kunt gaan luisteren naar de draaitafel van iemand anders en hoe je dat dan vindt klinken. Het kan ook zijn dat vinyl helemaal niks voor je is.

Het is toch heel handig als je even vermeldt waarom het zo duidelijk voor je is dat er een ander/beter element op de draaitafel nodig(?) is. Wat mis je of stoort je en wat zou je graag willen dat er beter of anders gaat klinken. Is het dynamiek, hoog of juist het laag, is het te saai/niet levendig genoeg enz enz. Die info is wel nodig als men je hier advies zou willen geven.Net als het beschikbare budget/maximumprijs. Persoonlijk zou ik zeggen, wacht even af en loop niet te hard van stapel en kijk eens of je niet ergens kunt komen luisteren naar een andere draaitafel.

Een of twee keer per jaar neem ik een maandje een abonnement op Tidal en heb dan meestal een lijstje van (nieuwe) CD’s die ik wil beluisteren en eventueel kopen of opnemen. Nu viel mij de laatste keer op dat de hoeveelheid muziek die aangeboden wordt in “MasterQuality” enorm is toegenomen. Vooral bij popmuziek komt het dan binnen op 88.2kHz en niet op 96kHz. Ik heb een paar wat oudere CD’s vergeleken met wat ik hier in huis heb staan en dan zijn er duidelijke verschillen. Of dat zo is weet ik niet maar ik vermoed dat men CD’s simpelweg upsamplet naar 88.2kHz en bewerkt met het MQA-algoritme of iets dergelijks. Als dat zo is dan klopt het predicaat ‘studiokwaliteit’ natuurlijk niet en worden er knollen voor citroenen verkocht Klinkt het anders dan de originele CD? Ja, meestal wel Klinkt het ook beter? Ja, in een aantal gevallen wel. Het klinkt wat luider en de minder luide passages zijn wat opgehaald en daardoor lijkt het alsof het detailrijker is. Is het erg? Nee, volgens mij maakt het bij de popmuziek allemaal weinig uit want het is in mijn oren toch maar een vrij willekeurig rommeltje wat er uit de studio op CD of LP geslingerd wordt. Die willekeur blijkt immers ook uit de vele remasters die er uitgebracht worden omdat er zo nodig weer eens een ander aan de knoppen wil draaien. Aan de andere kant is het wel erg omdat alles overgoten wordt met dezelfde saus. Alsof elk gerecht op de kaart bedolven wordt onder de tomatenketchup. Bij klassieke muziek is er (gelukkig) volgens mij nog niks aan de hand. Daar zijn de meeste ‘M’ files in 96kHz en klinkt alles veel meer als het origineel met een prima dynamiek. Ik heb sowieso een veel hogere pet op van de behandeling in de studio van klassieke muziek. High fidelity is natuurlijk zo maar een kreet maar staat bij de registratie van klassieke muziek toch in hoog aanzien. Ik vraag mij af of anderen ook iets dergelijks is opgevallen of dat ik er helemaal naast zit. In ieder geval is mij wel duidelijk dat je met een abonnement op een streaming service toch bent overgeleverd aan de grillen van de aanbieder en dat je met een eigen muziekcollectie toch wat meer eigen baas bent.