Seed7

Ook in het analoge domein kun je extreme transienten detecteren en vervolgens in zekere mate vorm geven. Bijvoorbeeld SPL en Elysia en bouwen transient shapers voor de pro wereld. Hiermee kun je de snelheid/steilheid van een signaal veranderen. Ik kan me soortgelijke technieken voorstellen om kicks te onderdrukken. Maar, waar een kras zit zit geen muziek meer en dat is niet te herstellen.

Da's bijna een half modaal bruto inkomen in Nederland, zonder naar andere merken te wijzen mag je dat van mij rustig extreem noemen.

Lijkt voornamelijk een ingangskeuze die m.i. eigenlijk op een DAC zo moeten zitten.

Retro Rock avant la lettre:

De akoestiek van Stonehenge

De vorige versie van mijn sub liep recht tot 11Hz, daarna viel het stijl af. Nu, in een kleine gesloten kast tot ca. 25 Hz en valt het laag langzaam af. Het heeft echter alleen maar "zin" in het Home Theatre voor films met dat laag. Het resultaat is alleen maar "gestommel".

Een scherm tussen luidsprekers verbetert de kanaalscheiding. Het scherm moet wel groot genoeg zijn en diep genoeg de kamer in reiken. De extreemste vorm is een matras als scherm en dan de luidsprekers maar een graad of 12 uit elkaar. Je zit dan met je voorhoofd bijna tegen de matras aan.

Ja hoor geen probleem, alleen wordt die of heel erg groot of gaat helemaal niet hard, blijft onhoorbaar. Toen ik bij B&K was werden exciters gebruikt om objecten in trilling te brengen, van binnen waren het net luidsprekers. Voor een heel treinstel werden pneumatische hamers gebruikt. Conceptueel ook niet heel anders dan een luidspreker alleen met perslucht aangedreven. De ideale luidspreker straalt iedere frequentie over de zelfde hoek uit, zeg 120°. Dat doen ze echter niet. Hoe hoger de frequentie hoe meer ze bundelen, 'beamen'. Dat betekend dat het frequentiespectrum van het directe geluid heel anders is dan da van het gereflecteerde. Vind het oor niet leuk. Sommige luidsprekers bundelen zo erg dat als je je hoofd heen en weer beweegt je het hoog hoort veranderen. Om dat te voorkomen gebruik je een acoustische lens. Vlak voor het membraan maak eigenlijk tunneltjes die in verschillende richtingen wijzen, zo verdeel je het spectrum beter over de ruimte. Het nadeel hiervan is dat je ook versterking en uitdoving door interferentie krijgt. De luisterafstand moet relatief groot zijn om weer een homogeen beeld te krijgen. De afbeeldingen van het werk van Markus Klug laten mooi zien hoe hoorntjes verschillende kanten op wijzen. Voor een electrostaat bouw je dat natuurlijk anders op: Nog een andere methode zijn vinnen die je wel eens voor hoorndrivers ziet. Hier wordt gebruik gemaakt van het geleiden van het geluid in een richting en die geleiding eerder of later te stoppen. Je verandert dan het dispersie patroon.

Electrostaten (zijn breedbanders) met daarvoor een akoestische lens voor de dispersie. Conceptueel vergelijkbaar met multicel hoorns.

Ik zou het bij Bruel & Kjaer zoeken, de 4193-L-004 bijvoorbeeld als je aardbevingen wit opnemen. Een andere leverancier is Gras