Seed7

Sorry, maar dat is onzin. Gitaarliefhebbers kunnen precies duiden welke er bespeeld wordt, los van de versterkers en pedalen die gebruikt worden. Synth fanaten kunnen je vertellen welke implementatie van de diodeladder er gebruikt wordt i.c.m een zaagtand. Dat jij het niet kunt, betekend alleen maar dat jij het niet voor dat instrument kunt, of voor die situatie. Da's geen schande! Het is voornamelijk vak idiotie, op een prettige manier. Guarneri versus Strad.

Fijn voor hem, maar eerlijk gezegd klinkt alles vervormd. De 10 meer dan de 12. Maar wat hoor je nu eigenlijk? Is die 10 wel goed afgesteld? Het klinkt als en matig afgestelde super fine line of exotische slijping. Veel (naald)resonanties die de 12 niet heeft. Heb geen zin er in te duiken en het heeft _geen_ zin er in te duiken.

En? Die kan iedereen gebruiken, kost een cent, misschien twee meer. Het is niet heel erg ingewikkeld en vrijwel alles hier omtrent was al eind jaren 70 bedacht en in de jaren 80 geïmplementeerd. Nadien was er allen fijnslijperij en miniaturisatie.

En hoeveel van die dingen zitten er tussen de bron en jou eindpunt? Glasvezelkabels hebben net zo veel toestanden als koper kabel.

De voelbare kick zit rond de 50-70 Hz. Ook voelbaar is de grote trom, die kan zo hard en laag dat je je evenwichtsgevoel even kwijt raakt en tegen de vlakte gaat.

Wonderbaarlijk he, dat al die data wel goed door de glasvezel je huis in komen, maar die laatste 20 cm naar de DAC.....

Gordijnen doen alleen maar wat in het hoog, kleed doet net iets meer dan alleen maar hoog.

ADAT, als je maar twee kanalen gebruikt to 192kHz. Gewoon Toshlink maar het protocol zit iets anders in elkaar. Het is wel grappig dat al dat pro-spul gewoon optisch in en uit heeft en zowel SPdif als ADAT ondersteund.

Het zijn bijna lijnbronnen. Dat betekend dat er een nabij vlak golffront vanaf komt en dat blijft ongeveer 60cm zo. Als je een lijnbron hoger maakt blijft het golffront langer vlak. Een vlak golffront voldoet aan de zelfde criteria als een diffuse ruimte. Overal is de kans even groot om de zelfde energie/frequentie verdeling aan te treffen. Het is alsof je nearfield luistert op een grotere afstand. Dat voor de hoogte. De breedte verpest het weer allemaal. Het beeld wordt er wat minder scherp afgetekend van. Grote luidsprekers, van welk type dan ook zijn geen probleem in een kleine ruimte als de energie maar weg kan. Je hebt gewoon de juiste akoestische aanpassingen nodig, lees absorptie, met name in het laag.

Bendik Giske op Sax

Eigenlijk zou je de drie versies van een Jelco moeten vergelijken, dan vergelijk je voornamelijk het lengteverschil ipv een stapel andere parameters.

Ja, armen zijn al decennia terug vergeleken. 12" heeft theoretisch een voorsprong tav fouthoek etc. Het heeft praktisch een nadeel en dat is de lengte van het ding dat de lagers onevenredig veel belast en als geheel gewoon minder stabiel is. Ook stijfheid wordt een probleem. Dat kan allemaal voorkomen worden door de arm zwaarder uit te voeren maar dan wordt de element keuze erg beperkt en klinkt het ook niet meer goed omdat al die dynamische massa op de verkeerde plaatsen komt te zitten. Het optimale compromis in armlengte ligt rond de 10.5" (daarom kocht ik een 10.5" Jelco maar kreeg helaas een 12")

Er is helemaal niets mis met lichte armen. De truuk is dat je dan veel meer speelruimte hebt om de systeemresonantie in te stellen. Voor een Denon DL103 betekend het gewoon dat je een hele zware headshell (of een plakje lood) nodig hebt en wat meer contragewicht of het gewicht meer naar achteren. Dat heeft als bijkomend voordeel dat de massa dicht bij het punt zit waar het element de massa zou willen zien.

Ja er zijn hoorbare verschillen. Neen het zijn geen verbeteringen, het is anders. Ja je hoort het op je eigen set en akoestiek. Het hele audiogebeuren is gebaseerd op klauwen met geld uitgeven. Het is allemaal schuboptimalisatie. Een draaitafel is een eenvoudig mechanisch concept, maar je kunt het heel moeilijk maken, weer die schuboptimalisatie.

Simpelheid komt zelden iets ten goede. Eenvoud wel. Bijvoorbeeld een Breuer Dynamic arm, meer hoef het niet te zijn, minder liever ook niet.

Ok, goed. Helder.

Ja. Het is als het mengen van kleuren. Teveel verschillende toevoegingen en je hebt bruin. Nu moet je je afvragen hoe je aan te veel toevoegingen komt. Bij een audio set begint het met de akoestiek. Die is niet 'neutraal' en wat doet de audiofiel? Proberen het met kabels, apparaten etc. compenseren. Laag op laag van compensatie levert bruin. Soms maar licht bruin, soms donker bruin. Met een neutrale akoestiek heb je veel minder laagjes nodig om je doel te bereiken, dus minder kans op ongewenst bruin. Wil je bruin, dan is dat ook veel makkelijker te bereiken. Smaak versus goed, ik kan ook heel erg genieten van goed, zelfs als het niet mijn smaak is. Het is een kwestie van je er op instellen. Rembrandt is dan altijd mijn voorbeeld. Die Nachtwacht hoef ik echt niet boven de bank te hebben. Zijn etsen en pentekeningen daarentegen ...

Sorry, kan het even niet volgen. Stond de kast er nu, bij de laatste meting wel of niet? 'T is een proces. Een recept gaat over ingrediënten. Met ingrediënten kun je niets zonder proces. Bij een proces start je met een gewenst eindresultaat, dan ga je je afvragen wat de laatste stap is voor je dat resultaat bereikt, dan de voorlaatste stap enzovoort en ergens onderweg komt ook het recept voorbij. De tussenstappen kunnen je schijnbaar verder van het eindresultaat brengen als je ze geisoleert bekijkt. (Technisch) Goed heeft niets met smaak te maken. Een goede akoestiek heeft niets met smaak te maken. Een goed schilderij heeft ook niets met smaak te maken.

Klinkt het daar beter door?