Seed7

Vanochtend in een jazzy mood, Don Cherry: Art Deco Jaren lang 'sideman' bij Ornette Coleman, wiens begeleidings groep hier ook te horen is. gevolgd door een 'klein' meesterwerk Wynton Marsalis & the Lincoln Center Jazz Orchestra: blood on the fields. Een drie uur durend slaven epos. Genoeg van die jazz, nu 'herrie an de kop': bevat 4 cd's: Live at the Jazz Cafe; Live Groove; Masque; West Coast Live. Heb het vandaag drie cd's vol gehouden en was toen toe aan wat broodnodige rust, Laurie Anderson: Bright Red. Een tamelijk donker / somber album waarin de productie en electronica van Brian Eno sterk merkbaar zijn. Dan de grootmeesters van de electrosmog: Kraftwerk: Radio-Aktivitaet Niet hun bekendste werk, of het meest geinspireerde, maar naar mijn mening wel het meest intrigerende. Waar in hun eerdere werk nog acoustische of conventionele instrumenten gebruikt werden zijn die nu geheel verdwenen. Naast de gebruikelijke synth's worden er ook eenvoudige 'electronische' instrumenten gebruikt die al in de jaren 30 bekend waren. Ook wijst het al vooruit naar dingen die twee albums later (Mensch Machine) gaan komen. Straks gaat deze in de magische machine, The hitchhikers guide to the galaxy, collectors edition. Maar dat hoorspel krijg ik vanavond niet meer uit, het zijn 8 cd's en het is 7 en een half uur genieten van de omzwervingen van "Arthur Dent" en zijn gezellen.

Een iers begin aan deze dag, Rory Gallagher, Irish Tour. Zoals ik al eens eereder schreef was de eerste kennismaking met deze gitarist en blues(rock man een Rockpalast concert op de buis. Deze live CD brengt me weer helemaal daar naar terug, de verwondering ... Tien fantastische tracks, afwisselend rauw electrisch gitaar geweld en acoustische gitaar, lange intro's met uiterst subtiele momenten. Dan weer de "pure" blues, dan weer swingende rock. Afwisselingsrijk en toch consistent. Laten we nog even op dat prachtige ierse eiland blijven met een van hun grootste helden, Van Morrison, Common One. Hier treffen we de meester in een jazzy mood aan, vooral de twee langste stukken (15 min) "Summertime in England" en "When Heart Is Open" zijn betoverend in hun introspectie en expressie. Ierland heeft een prachtige zachte whiskey en waar whiskey is, is ook, Shane McGowan, The Snake. Een paar jaar geleden zag ik op de BBC een documentaire over deze man en chronische dronkaard. Er zat een cafe scene in, Shane aan de bar met het hoofd op de toof, mogelijk slapen maar in ieder geval straal bezopen. De rest van het cafe is vol en rumourig, er vallen glazen op de grond, in een hoek staan wat mesen te ruzien. Ploteseling komt Shane overeind neemt een paar stevige slokken en begint te zingen. Binnen luttele seconden valt het hele cafe stil, met ontzag wordt er geluisterd naar wat deze man ten gehore brengt. Bij het einde van het lied laat Shane z'n hoofd weer op de bar zakken. In het cafe worden op fluistertoon de gesprekken weer langzaam opgevat. Bijna dit gehele album is een aaneenschakeling van dit soort momenten e.a. begeleid door stevige rock. Geen rock, geen pop, geen jazz, geen folk, geen klassiek, geen 'hedendaags', geen avant garde en zeker niet van gisteren, The Penguin Cafe Orchestra, Broadcasting from home. Onbeschrijflijk. http://www.penguincafe.com/ heeft hier en daar wat samples en veel info. ten slotte John Zorn, Naked City. Avant Garde uit de jazz hoek. En vanavond de Blues Brothers op SBS6 ...

Willy DeVille Acoustic Trio: In Berlin Een dubbelaar met voornamelijk zang, bas en piano, af en toe wat gitaar. De laatste tracks staat er een groter ensemble. Op de laatste drie nummers van de eerste cd na is het geheel weinig subtiel. De piano is hakkerig en hard, de bas voegt weinig toe en de zang is niet overtuigend, zonder 'echte' emotie. Het is allemaal weinig subtiel en nogal recht voor z'n raap. Blijkbaar is het publiek ook niet helemaal "happy", pas bij de laatste drie tracks van de eerste cd komt er echt wat reactie los. De opname is ook al niet 'jedat'. Het had net zo goed mono kunnen zijn, alles op een kluitje in het midden. Op de tweede cd veranderd dat ineens, dan is er wel wat ruimte. Verder is de balans ook niet fraai, piano en zang zitten elkaar nogal in de weg en het geheel klinkt nogal hard, in het bijzonder de gitaar is onprettig om te beluisteren. Plichtmatig en inspiratieloos. Wat een enorme teleurstelling :-( Neen, dan deze, Hildegard Knef: Singt Cole Porter Een topklasse chansoniere met een licht gebroken stem die Porter songs in het duits brengt, begeleid door een prima spelend ensemble. Ook duits, Klaus Schulze: Dig It Een volledig digitaal product uit een nog voornamelijk analoog tijdperk. In tegenstelleng tot het meeste voorgaande werk zeer rithmisch en zwaarder gedomineerd door percussie. Het geheel haalt echter lang niet het niveau van z'n meesterwerken 'X' en 'Dune' , de laatste geinspireerd op Frank Herbert's SF roman(s). Vervolgens heeel ver terug in de tijd, de renaissance. Giorlamo Dalla Casa, Il Secondo Libro dei Madrigali a Cinque Voci con i Passaggi. Kortom Madrigalen voor, tot, 5 stemmen. Soms a capella, soms begeleid door een enkel instrument, soms door een klein ensemble. Fraai gezongen, fraai opgenomen. 70 minuten om weer volledig tot bezinning te komen. Oorschijnlijk verwant, maar 'volledig nep' Het is niet religieus, er wordt in een nep taal gezongen, de sfeer die het oproept is niet zoals het was in de tijd waarnaar het lijkt te verwijzen. Dus ... brillant! Misterieus, onheilspellend, moody, erotisch .... je wordt volledig ondergedompelt. Om de melancolie en waanzin nog even vast te houden, slechts een track van, Daniel Lanois, For The Beauty of Wynona. Track 6, The Collection of Marie Claire; Marie-Claire, j'ai marche toute la soiree Ton portrait toujours pres de mon coeur Je veux te dire que je t'ai reve tout l'ete Marie-Claire, s'il te plait, n'est pas peur. I brought you some colours to paint with On the nights when it's cold outside And I'll shoot that blue-eyed son of a bitch 'Cause it's me who'll have you for his bride Marie-Claire, it's no good la vie d'une danseuse Tous les yeux, they're on you, I can't stand Don't you know that you are my amoureuse. Marie Claire, let them all be damned. My hands have bled to the bone I brought you a drawing to see Of the cabin made of sticks and stones, And there you will learn to love me. Marie Claire, j'ai sale beaucoup d' poissons Et les bois du Nord maintenant sont tranquilles Je te promet de ne pas boire la boisson Oublie le Montreal, la vieille ville. As I lay you there on the backseat, All in white there, dans mon char Take your time Marie Claire and sleep, As I bring you up to Labrador.

De sessie van vandaag tot nu toe: Metal uit de jungle, alleen van die 'grunt' ben ik niet zo kapot ... Galina Ustvolskaya: Piano Concerto / Symphony No. 1 Ural Philharmonic Orchestra o.l.v Dmitry Liss, Oleg Malov op Piano . Galina Ustvolskaya: Symphonie 2, 3, 4 & 5 Het gebed van een gek, een vertapte ziel? Muziek van de rand van de afgrond? ...absoluut intrigerend... Mijn eerste kenismaking met het werk van Ustvolskaya was een documentaire uit de serie Toonmeesters van Cherry Duyns en Reinbert de Leeuw. Later een aantal van de cd's die aan de serie gekoppeld waren aangeschaft. Daaronder was ook: Claude Vivier: Lonely Child; Zipangu. Schoenberg Ensemble, ASKO Ensemble o.l.v Reinbert de Leeuw Ben Harper: Welcome to the Cruel World The Beau Hunks: Celebration on the Planet Mars: A Tribute to Raymond Scott Cartoon muziek, de blazers buitelen en tuimelen over elkaar, je luistert met een "big smile". Rainbow: Catch the Rainbow Het hoogtepunt in de Blackmore, Dio, samenwerking en natuurlijk jeugdsentiment ... gevolgd door het Iommy Dio hoogtepunt: Black Sabbath: Heaven and Hell

.... het inpakken is nu to de M gevorderd. Ondertussen kwamen deze avond volgende albums langs: Ministry : Psalm 69: The Way to Succeed & the Way to Suck Eggs De betere indstriele herrie met een prachtige korrelige sound. Heftige uptempo beats met de vervormde zang van Gibby Haynes (the Butthole Surfers). Even wat ontspannenders, Doug Wimbish: Trippy Notes for Bass Bassist van Jungle Funk en Living Colour, dan verwacht je vuurwerk. Niet dus, heerlijk mellow en moody. Jason & the Scorchers: Still Standing Country & Western & Rock ... Israel Vibration : Free to Move Een vocaal rastamannen trio (tegenwoordig duo) met een enorme historie. Olivier Messiean : Les Corps Glorieux / Diptyque door Jennifer Bate op het orgel van de cathedraal Saint Pierre de Beauvais. Af en toe zeer heftige orgelmuziek geinspireerd door theologische onderwerpen. In dit werk komen onderandere de strijd tussen leven en dood en het mysterie van de heilige drie-eenheid aan de orde en natuurlijk het glorieuze lichaam.

Het is een beetje saaie dag vandaag, een waterig zonnentje en wat grauwe bewolking, dan maar wat tropische klanken: King Sunny Ade: E Dide / Get up, Heerlijke Nigeriaanse Juju, talking drums, vele lagen percussie, een handvol zangers en gitaristen en het gaat maar door ... en door .... en door .... Meer Juju? Jaaahh, Chief Commander Ebenezer Obey & His Inter-Reforme : Juju Jubilee Het was ergens begin jaren tachtig dat ik met zo'n 70000 hagenezen in het park stond en deze club het podium betrad. Vol verbazing keken we naar dit kleurrijke gezelschap, wat .. is .. dit .. nu .. weer ...? Dat duurde maar vijf minuten, toen stond het hele park mee te deinen. Later, backstage noch een beetje met de zangeressen staan babbelen, maar de Chief Commander hield alles veel te goed in het oog ... De heetste Parkpop ooit was in 1986, het publiek werd met de brandslang gekoeld en vervolgens zat half Den Haag zonder waterdruk. Op het podium gingen een voor een de achtergrond zangeressen en gogo danseressen van Docter and the Medics tegen de vlakte. De vele lagen make-up en spuitbussen haarlak was ze waarschijnlijk te veel geworden in deze hitte. Na een intens concert met retro psychedelische rock liep ik om het podium naar achteren, op dat moment lazert de drummer van de trap naar het podium, ook bevangen door de hitte. Van psychedelish naar 'psychopatisch', King Crimson: THRAK Hun terugkeer na 10 jaar radio stilte, niet hun absolute top maar daarom niet minder intens en freaky. Het is een soort duet voor twee trio's. ... en nu weer verder met het inpakken van de platen kast ....

michael petrucciani hij leeft niet meer. Ik vind dat alle cd's van hem ver onder de maat blijven bij wat hij aan intensiteit op het podium tentoon spreid.

Y're welcome Hier wat deze gisteravond langs kwam, het begon waar ik zondag mee geindigd was: Arto Lindsay, nu met het album 'Mundo Civilizado'. Een soort van mix van Latin Drums'n'Bass en pop liedjes. Man or Astro Man? :EEVIAC: Operational Index and Reference Guide, Including Other Modern Computational Devices; ScinceFictionSurfRock, een soort van Dick Dale surf maar experimenteler in stramien gelardeerd met rare text fragmenten uit 50's (pulp) SF-films o.i.d. Inspirerend, up-tempo en freaky. Diamanda Galas: You must be certain of the Devil Avant garde avant la lettre, electronisch geweld, vreemdsoortige percussie geluiden, piano, extreem hoge zang demonische stemmen en satanistisch aandoende texten. Concerten, of moet ik performances zeggen, van deze dame zijn uhm ... enerverend... te noemen. en to besluit van deze luisteravond Sofia Gubaidulina, de symphonie Stimmen....Verstummen door Royal Stockholm PO o.l.v Roshdestvensky. .... met stomheid geslagen door de schoonheid ....

En dat is niet helemaal zonder reden zo .... De eerste drie, Kip Hanrahan, een percussionist maar vooral componist en meester organisator en arrangeur. Muzikaal te vinden in de latijns-amerikaanse hoek. Denk hierbij echter niet aan salsa of zo maar aan grootser en meeslepender werk met een grote 'dichtheid' zonder echter aan sensualiteit en erotiek in te boeten. De derde afgebeelde cd 'tenderness' is een van de hoogtepunten in 's mans carriere. De vierde is wijlen Rainer Ptacek, een grootheid op gitaar en dobro. Nocturnes is een heel ingetogen album met voornamelijk de gitaar, af en toe z'n stem en wat begeleiding. Zit muzikaal in tegen de blues/folk hoek aan. Curieus is een ander album van hem, dat hij samen met ZZ Top gemaakt heeft: Rainer & das Combo; Texas Tapes. Totaal heeft Rainer zo'n zes albums gemaakt en op veel meer mee gemusiceerd. The Lounge Lizards: No Pain For Cackes. Een Jazz / Latin project met af en toe een vleugje Tango, van de gebroeders Lurie (Evan op piano, John op sax). Een beetje neurotisch allemaal. Veel relaxter is eigenlijk Evan Lurie: Selling Water by the Side of the River. Een soort van salontango muziek. Wire; Pink Flag. Punk van de bovenste plank. Teksten met inhoud en songstructuren die nooit de gebaande wegen volgen. Arto Lindsay: O Corpo Sutil/The Subtil Body. Wederom latin. De man is door OOR wel eens beschreven als de persoon die David Byrne eigenlijk had willen zijn. De muziek op deze cd is zeer relaxed, een soort van slow salsa/samba met een min of meer zwoele zang. Deze cd is misschien wel z'n meest toegankelijke, de rest van z'n werk is wat tegendraadser.

'K ben vaandaag aan het heidense karwei van het uitpakken van de kisten met cd's begonnen en het sorteren en op hun plaats zetten. Ga nooit verhuizen ... Ondertussen op de achtergrond wat muziek via m'n Tivolie setje. En omdat jullie zo van plaatjes houden, hier wat vandaag zoal voorbij gekomen is:

Je kunt inderdaad het een en ander niet los van elkaar zien. In feite kun je een simplel truukje uit de proces techniek of b.v. produkt ontwikkeling toepassen. Zet de volledige keten op papier, zet hier in op een rij welke stappen het proces doorloopt, in ons geval de componenten die het signaal doorloopt. Zet hier bij per component welke factoren via dit component "interfereren" met het signaal. Markeer tussen de componenten waar er een conversie van fysische eenheden / parameters plaats vinden. In de gehele audio-keten zijn twee plaatsen waar de interactie omgeving-process erg groot zijn. In het begin bij het cluster instrument / ruimte / microfoon en aan het einde bij het cluster luidspreker / ruimte / oor. Andere interactie punten zijn "minder" complex, d.w.z. ze zijn oplosbaar. Je zou bijvoorbeeld elk electrisch apparaat kunnen voeden uit z'n eigen generator. De andere plaats in de gehel kete waar problemen ontstaan is waar de ene grootheid moet worden omgezet in de andere. Luchtdruk verschillen via de microfoon in een electrisch signaal. Een analoog signaal in een digitaal signaal. De pickup naald die een beweging moet omzetten in een electrisch signaal. De luidspreker die weer een electrish signaal naar iets hoorbaars moet transformeren. Hetersterken van een signaal is niet zo'n 'groot' probleem. De eenheid blijft het zelfde, 'slechts' de amplitude wordt groter. Hoe verder de fysische eenheden voor en na transformatie van elkaar staan, hoe groter de problemen. Als je nu al het bovenstaande optelt dan blijkt dat in de allereerste en allerlaatste stap van het proces zich erg grote hobbels op het pad bevinden. Zowel veel "interferentie" als een moeilijke conversie. The proof of the pudding zou een volgende opzet kunnen zijn: Zet een pianola in een ruimte, laat dat ding continu hetzelfde stuk spelen. Ga in die ruimte luistern. Vervolgens stel een paar microfoons op, knoop die met minimale middelen aan een set luidsprekers in een andere ruimte. Ga daar luisteren. De volgende stap, neem de pianola op. Doe alle gebruikelijke bewerkingen, speel nu de CD / LP af in de tweede ruimte. Welke overgang levert het grootste verschil, die van de ruimte waar de pianola speelt naar de ruimte waar ze via speakers te horen is? Of die waar de pianola rechtstreeks via speakers hoorbaar is of daar waar ze via een opname hoorbaar is. Hoeveel er getuned, getweaked wordt, de eerste overgang zal altijd de grootste zijn, er vanuitgaande dat er niet ergens bewust iets verziekt wordt. Met wat je ten aanzien van luidspreker/luisteruimte zegt ben ik het helemaal met je eens omdat deze m.i. onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. Ten aanzien van b.v. versterkers, dit zie ik meer als een praktisch en vooral budgettair probleem.

Abba > Waterloo > Doctor & The Medics

Mmmm, inderdaad.

Misschien ervaren zij het niet zo? Het volgende is puur speculatief, maar eerst een paar voorbeelden. Als je lid wilt worden van een smaakpannel om b.v. nieuwe yoghurt toetjes te proeven wordt er eerst een smaaktest gedaan. Hierbij is een van de tests dat er een papiertje op je tong wordt gelegd, dat doordrenkt is met een hele sterke smaakstof. Zo sterk dat er onwillekeurig op reageert, tenzij je hem niet proeft. Nu blijkt het dat er veel mensen zijn die bepaalde dingen niet of heel zwak proeven. Van die macho's die zonder problemen een pot spaanse pepers met huid en haar verslinden. Iets wat ik regelmatig opmerk is dat veel mensen dingen wel (kunnen) horen maar niet waarnemen. Ik wordt bijvoorbeeld helemaal gestoord van computer monitoren met een hele hoge piep. Of van sissende koffie /thermoskannen. Als anderen er specifiek naar luisteren horen ze het wel, maar in het dagelijks leven nemen ze dit soort dingen blijkbaar niet waar. De filters in hun brein werken blijkbaar anders. Misschien spelen dit soort dingen zich ook wel met het gehoor af. Mischien heeft het eneh brein helemaal niet zo'n dynamische set nodig om toch een dynamische indruk voor zijn luisteraar te genereren. Misschien werkt een ander brein wel precies tegenovergesteld en comprimeert het de dynamiek, waardoor de luisteraar het gevoel krijgt dat alles vlak klinkt en gaat hij op zoek naar steeds dynamischere systemen. zoals gezegd, speculatief ...

'K had al zo'n vermoeden van GI, maar wist niet of Lightwave dat standaard heeft (ik gebruik bijna nooit modelers of gintergrerrde paketten). Overigens vind ik pure GI over het lagemeen wat te vlak, het toevoegen van enkel spotje of licht effectje kan de boel dan heel aardig opfleuren. Er is ergens een met HDRI gepatchte versie van POV-Ray beschikbaar, maar ik heb'm nog niet geprobeerd. Ook is er een patch in de maak om er procedureel *.hdr bestanden mee te gaan generen. Momenteel zijn 16 bits plaatjes het maximum

een aantal staan op de elders genoemde site. Een aantal staan in de niewusgroepen: newsgroup images Je krijgt waarschijnlijk eerst een pagina over coockies te zien waar je ook nog wat voorkeuren in kunt stellen. Gewoon op de knop "Enter de Newsgroups" klikken. E.a. is de web-interface van de POV-Ray news server. Strakke amp. Is dit met de standaard render engine gedaan?

Nou goed dan, het is 'heel oud' en het resultaat van mijn eerste kennismaking met het POV-Ray programma: http://members.home.nl/seed7/ Niet bepaald van zeer hoog niveau, maar toch zijn de SunPos macro, Grenadine en Glass Chess deel geworden van de standaard distributie van POV-Ray als demo scenes. Niet echt. Het meeste staat in opslag in dat deel van m'n pand dat atelier moet gaan worden, maar nu staat het vol totdat de rest van het pand een beetje bewoonbaar geworden is. De laatste expositie is weer een paar jaar geleden en sindsdien ben ik er niet echt aan toe gekomen om nieuw werk te maken (geen doka )

Fotografie: http://members.home.nl/ingoogni/ Het glazen oog: Vele kunstvormen hebben al sinds de oudheid hun eigen muze http://www.theoi.com/Kronos/Mousai.html echter de fotografie is van later datum. Fotografen kijken nog al eens door een stuk glas, als een van die muzes nou eens een glazen oog had, dan zou zij zeker de muze van de fotografie zijn, en voor Ray-tracing mijn andere grote liefhebberij waar bij je nog wel eens uren naar een glazen eenoog (monitor) zit te staren.www.povray.org ... als je het er met de haren bij wilt slepen ... buizen ... het katteoog op de oude radios. Er is nog een reden, maar die houd ik voor me zelf.

AHhh, ik bedoelde niet de combinatie van beiden. De verwijzing naar de sub is omdat Eric graag laag wil hebben, passend bij z'n (dipool) ESL's. Overigens heb ik die dingen een keer gehoord zonder me te realiseren wat het waren. Indrukwekkend. http://www.audioelevation.de/frameSet.htm http://www.audioelevation.de/Files/Bericht...03_2002_150.pdf

Sorry, ik kruip wel weer onder m'n steen

Sorry,'k had er even ene smiley bij moeten zetten Exact, wat is goed/juist/beter? Er is geen absolute waarheid in deze. Waar ik echter de 'pest' aan heb dat veel van dit soort zaken wel als de absolute waarheid gepresenteerd worden, of het nu over speksteen electrostaten, links gevlochten kabels, de heiligschennis van de fusion, of de slam van een koeieflats gaat. Twee mogelijke tips: -Ga eens bij Bert Buppenberg naar zijn (bijna) fullrange hoorns luisteren. Jij als iemand die begaafd is om met z'n handen te werken moet daar zeker inspiratie voor een leuk project vinden. Bovendie klinkt het verrukkelijk. http://www.bd-design.com/ -probeer eens een dipool 'subwoofer'. Er heeft ooit in het duitse blad hooby hifi een artikel over zo'n ding gestaan. 'recht tot 20 Hz' http://www.hobbyhifi.de/Archiv/02/03_02/03_02.html Ik weet niet of er een bouwbeschrijving bij zat.

Daar hoef je niet eens aan te rekenen, ik heb hier een pauk staan, diameter ca. 50 cm. Basluidspreker, diameter 15 cm ...... Of vergelijk alleen maar de vormen. een fluit en gitaar kunnen een toon met dezelfde grondfrquentie weergeven, toch klinken ze anders. Wat is de vorm van een luidspreker??

Deels ja, maar ook voor een groot deel in de acoustiek en afmeting van de ruimte. Hoofdoorzaak is natuurlijk het chronische gebrek aan middelen. Ach, zoals mijn goede vader al zei, armoe houd ons netjes.

getver, je was me net iets te snel af, ik heb, voor ik dit las, nog een klein stukje toegevoegd aan m'n epistel. Ik heb echter het vermoeden dat de oorzaak van jou voorliefde voor dropveters ergens anders ligt. Ik hoor dit soort opmerkingen namelijk opvallend vaak van bezitters van ESL's. Zou het in die trafo kunnen zitten dat kabels 'minder' van invloed zijn ...?

Hans, dat kan dus wel, hoewel ik het nog niet direct 'smaak' zou willen noemen, maar eerder een keuze tussen kwaliteiten (teruglezende begint dit toch al aardig op het georakel van Cruijff te lijken ). Vergelijk eens ee duitse met een japanse lens. Beiden hebben bijna dezelfde resolutie (neen niet oplossend vermogen, dat is iets heel anders en heeft meer met suiker in de thee te maken), beiden beelden vrijwel even scherp af. Toch wordt onder de liefhebbers, met name van portret en landschaps fotografie, de voorkeur gegeven aan de duitse lens. De reden hiervoor ligt in de onscherpte, niet in de scherpte. Bij de duitse lens is de overgang van scherp naar onscherp geleidelijker. De onscherpte is coherenter. b.v. een rietstengel wordt een enkele wat vage streep. Bij de japanner worden dit twee vage strepen een klein stukje uitelkaar met daaromheen een wat lichter vaag gebied. Wat is de waarheid, wat is realistisch, ... wat roept de juiste emotie op .... kortom, je kunt hier net zo esoterisch mee bezig zijn als met audio. En dan hebben we het nog niet eens gehad over de vergrotings lens, barietpapier, warmtoon ontwikkelaar, edele procedees als platina druk, carbo- en carbro print of zelfs een fresson print. Naar mijn mening omdat het geheugen voor geluid net zo slecht is als dat voor kleur. Laat iemand een bepaalde kleur rood zien, vraag hem vervolgens een half uur later die specifieke kleur rood uit een tiental verschillende rode stalen te halen. Zelf voor extreem geoefende personen is dit bijna ondoenlijk. Ons geheugen werkt grotendeels associatief en niet niet absoluut. Wat blijft bijvoorbeeld de klassiek liefhebber bij van de concerten die hij heeft bezocht, de aangename , alles omhullende, warme atmosfeer. Het pluche van de stoelen, de strijkers die als een 'warme' deken over ze heen komt rollen. Wat blijft de popconcert ganger bij? De geur van het bier gecombineerd met dreunen in het midlaag die datzelfde bier spontaan doet schuimen. De krijsende, en toch vette gitaar. De gemene piep in de oren uren na het concert. De twee bovenstaande voorbeelden zijn natuurlijk generaliserend en wellicht stigmatiserend en enigzins ironisch bedoeld. Maar ik denk dat het zeker zo is dat een heleboel omgevings invloeden van groot belang zijn bij hoe wij (live) muziek ervaren e hoe wij proberen dat gevoel middels onze setjes weer op te roepen. Een simpel voorbeeld hiervan, ooit heb ik eens een van de eerste ontwerpen van een Van der Veen buizen bak gebouwd en vond het eigenlijk maar niets. 'K was nogal met zwaar metaal en industriele toestanden bezig. Op een gegeven momen heb ergens in de schakeling een potmeter gebouwd, zodat ik de versterker uit balans kon brengen. Wow, wat een sound ineens, je kon zelfs op Beethovens 5e 'headbangen'. Al m'n vrienden die in allerhande bandjes speelden vonden het helemaal fantastiesch, het klonk zo live .... DAT is denk ik uiteindelijk waar velen naar zoeken, maar ze durven er niet aan toe te geven omdat een of andere curve niet recht is en dat wordt door de audifiele gemeenschap natuurlijk niet getolereerd, want je moet aan waarheidsvinding doen. In dat opzicht, respect voor Eric, die gewoon het lef heeft om te zeggen dat'ie geen verschil hoort tussen X en Y. Stockhausen ... Romantisch???