Kraus vonBentinck

Zoals je zelf al zegt: ambiance is geen eigenschap die voorbehouden is aan mono en bovendien ook wel een beetje ongrijpbaar. Dat er veel slechte opnamen zijn is een veel gehoorde opvatting maar dat gaat net zo goed op voor mono. Toen was het ook niet allemaal hosannah.

Toen de stereo LP nog niet zo ingeburgerd was stond er altijd een mededeling op de hoes dat je de plaat met alle moderne lichtgewicht elementen kon afspelen maar dat je om het stereo effect te ;genieten' een stereo element moest gebruiken. Die mededeling is jarenlang gehandhaafd. een lp die je zowel in stereo als in mono kunt afspelen is dus altijd een stereo LP. Speel je die LP af met een stereo element en je zet de versterker op mono dan zou er dus verschil moeten zijn tussen mono/stereo (wel enigszins afhankelijk van de opname, niet elke stereo opname is zo geprononceerd stereo) De oude mono Beatle LP's die 'later' (Please, please me kwam in 1963 al uit in stereo volgens mij) in stereo uitgebracht werden gaan gebukt onder de 'nieuwigheid' van stereo en klinken in onze oren wat oubollig en overdreven links/rechts. In die gevallen is de monoknop op je versterker heel effectief en verdwijnen de gekkigheden op de plaat en klinkt het veel authentieker dan wanneer je wel 'geniet' van de stereo-opname. Ik krijg een beetje het idee dat mono nu de status aan het krijgen is van de heilige graal maar dat lijkt me niet helemaal/helemaal niet terecht. Een echte mono set-up is, vermoed ik, alleen interessant voor Jazz liefhebbers met een flinke collectie oude opnamen. (Ik ben zelf een jazz-hater) Vergeet niet dat ook vroeger niet alles wat werd uitgebracht aan de hoogste normen voldeed. Ik had massa's platen van Maria Callas waarvan de meeste hooguit historisch interessant waren maar eigenlijk voor geen meter klonken. Ik heb ze allemaal weg gekieperd. Het is waar dat een goede mono opname van bijv. Louis Armstrong verbluffend kan klinken maar hoeveel van die platen heeft men? En een eerder genoemde plaat van The Animals in mono, hoe zeer die muziek indertijd (en nog ) aansprak, is dat nu een kunstwerk dat een geheel aparte arm/element combinatie rechtvaardigt? Hier gaat gewoon de regel op dat als je er voor in de stemming bent, het ook lekker klinkt op de wekkerradio. Aan stereo kleven ook veel nadelen (in de zaal bestaat er geen stereo) maar er zijn zat kwalitatief heel goede opnamen die muziek overtuigend in de huiskamer zetten. Echt niet nodig om voor die paar ouwetjes veel overhoop te halen. Dat is simpelweg niet rendabel voor de muziekliefhebber (tenzij men misschien toch teveel audiofiel is)

Allemaal voor een paar oude Beatleplaten? Dat lijkt me toch wat overdreven, Dat de stereo van de oude Beatleplaten eigenaardig en raar is, dat is nu eenmaal zo. Eigenlijk is het interessant als kijkje terug in de tijd. Toen vond men dat kennelijk wel wat. Met een wave-editor heb ik wel een paar keer geprobeerd er wat beters van te maken, dat geeft hetzelfde effect als wat je nu doet met die "mono-adapter" (kanalen bij elkaar optellen en dan volume terugbrengen). Waarom weet ik niet maar dat geeft geen goed resultaat. Die oude platen afspelen met een monoschakeling op (voor)versterker werkt veel beter. Ik zou er niet te veel drukte om maken Carl. Men zit nu eenmaal vast aan wat er uitgebracht is/wordt. Overigens wordt er wel oud materiaal opnieuw mono uitgebracht maar ja, het gaat om 50 jaar oude popmuziek. Is dat nou echt allemaal de moeite waard? Sgt. Pepper en Abbey Road zijn als stereoLP natuurlijk wel okay. Net als trouwens "Yellow Submarine" en "Magical Mystery Tour". Let it Be"en "Let it Be.... Naked", hmmm

Een herstart. Dan heb je waarschijnlijk een (flinke) collectie vinyl nog staan? En een phonotrap of behoorlijke ingebouwde phonotrap in je versterker? Een element? Hou er rekening mee dat er (hoge) vervolgkosten kunnen volgen bij aanschaf van een draaitafel. Kun je nog iets vertellen over je beweegreden om weer met vinyl te starten? Daar ben ik erg nieuwsgierig naar.

Uiteraard welkom hier Erik Ik ben vooral benieuwd waar de draaitafel voor in de plaats komt of dat het een (her)start is wat betreft vinyl. Verder alle wijsheid toegewenst bij de keuze. Moeilijk maar leuk. Je hebt tenslotte alle vrijheid (nog).

Drank is nergens 'goed' voor. It provokes the desire, but diminishes performance. (Shakespeare: Macbeth)

Rough & Rowdy Ways, Bob Dylan Vandaag uitgekomen begeleid door jubelende recensies (Volkskrant, "een meesterwerk", the Guardian, idem). Heb het half en half beluisterd via Tidal maar ondanks dat ik Dylan-fan ben van het eerste uur vind ik het helemaal niks. De teksten zijn zoals gewoonlijk best goed maar als muziek is het mega-saai en kan het volgens mij niet in de schaduw staan van eerder werk. Geen geld aan weggooien is mijn advies. Bij enige interesse is Youtube in dit geval meer dan genoeg. Ook de eerder verschenen drie tracks heb ik in de loop van een aantal weken 1x gedraaid en daarna nooit meer. Dat gaat gelden voor het hele album.

@seed7/carl een beetje borstgeroffel discussie heren.

De platen zijn binnen, keurig verpakt, magazine er bij. Alles zoals het hoort met bijbehorende track & trace en een heel beleefd en voorkomend mailtje Ik heb pas 1 kant kunt draaien maar ik ben er dolgelukkig mee. Alles wat je van vinyl verwacht, doodstil, je hoort precies waarom gitaristen graag buizenversterkers aansluiten, echt de sound zoals het bedoeld is (althans zo komt het op mij volledig overtuigend over) en alles zo 'smooth' als het maar zijn kan en zoals ik het graag hoor. Een schot in de roos! Vinyl rules!!

Ik ben totaal niet vies van een beetje tweaken. Ik heb bijv een tijdje geleden nieuwe netsnoeren (Viablue) gemaakt met behoorlijk prijzige connectors van Viborg. Ten eerste vond ik het leuk om te doen, ten tweede staat het heel goed en ben ik tevreden maar vind toch dat een kosten/baten analyse negatief uitvalt. De vooruitgang is 0 tot hooguit marginaal. Dat geldt ook voor iets waarover ik nu aan het dubben ben: het upgraden van mijn array eindrversterkers van M1 naar M10. Dat kost mij 4200€ en de vooruitgang (aangenomen dat er vooruitgang is) beperkt. Voor dat geld zijn er nogal wat andere mogelijkheden. Ik ben er nog niet uit. Het is soms ook wel moeilijk om te besluiten of verandering ook vooruitgang is. Het veelgeprezen "meer zwart" zou ook kunnen duiden op verlies aan akoestische informatie. Zo heb ik bij Cock wel eens zitten luisteren naar een stille ruimte, heel bijzonder. De klankschaaltjes beluisteren bij Rhapsody is zeker iets wat ik nog wel eens wil doen. Op zich is het in mijn ogen een interessante weg die het inslaat. Akoestische ingrepen behoren tot de moeilijkste maar ook meest lonende tweaks. Bij Leobus vond ik de plaatsing van enkele panelen op de goede plekken bijv. een sterke ingreep voor wat betreft het ruimtelijk effect.

Je zou een verschil kunnen maken tussen actieve (buizen bijv) en passieve (klankschaaltjes, kabelonderzetters, snot) tweaks hoewel het onderscheid misschien niet zo scherp is (kabels?) In actieve tweaks heb ik wel fiducie en in de pasieve tweaks heel weinig. Ik ken er maar een paar die volgens mij effectief zijn: een prettig ingerichte luisterruimte/plek/stoel, tapijt, het verbeteren van kabelsla, correcte poling en het uittrekken van je schoenen. Van de andere passieve tweaks valt mij op dat het nooit genoeg is en het effect (zeker op termijn) verwaarloosbaar. Al staat een kamer vol met klankschalen, audiolampen, en hardhouten kabelonderzettertjes, er kan altijd meer bij. Kennelijk laten die passieve tweaks toch zoveel liggen dat een extraatje ook weer iets oplevert. Laatst een recensie gelezen van John van Polen over de Kemp air-ionizers. Zijn kamer staat vol met allerlei passieve tweaks en toch doet de vers geïoniseerde lucht weer een heleboel goeds. De geconstateerde/vermeende verbeteringen zijn vaak ook bijzonder ongrijpbaar en volgens mij meestal te danken/wijten aan intensiever luisteren.

Je kunt daar goed aan zien dat er grote verschillen zijn tussen de ene en de andere CD; eigenlijk zou dat verplicht op het doosje moeten staan. Net zoals bijv op voedsel. Bij de Cale Albums met Clapton is de DR waarde bedroevend. Kennelijk wordt een grote ster als Clapton toch meer gemixt om vooral op de radio niet te zacht te klinken en het gevaar te lopen ondergesneeuwd te worden tussen de andere pop. @Duck-Twacy. Die CD zal ik eens opzoeken op Tidal. Is mij onbekend maar dat zijn hele mooie waarden. Daar komt de dynamiekliefhebber wel mee aan zijn trekken. Overigens gaat naar mijn idee de hele ellende wel voorbij aan klassiek. Daar is meestal niks mee.

dit zijn de dr waarden bij mij van vinyl track 1- 15; 2-16;3-13;4-13;5-14;6-13;7-13;8-14;9-15;10-17;11-16;12-14;13-15;14-12

Ik zal een stick of schijfje opzoeken en stuur je de files wel op. De CD kan ik zo gauw niet vinden, ergens opgeborgen

Uiteraard. Tikken die op de LP staan haal ik er heel effectief uit met CoolEdit en ruis in de aanloopgroef of tussen de tracks verwijder ik alvorens het in JRiver verdwijnt. Ik check trouwens ook, indien mogelijk, het resultaat wat ik verkregen heb met de database en dat klopt tot nu toe altijd. Voor liefhebbers van J J Cale kan ik trouwens de verzamel CD "Strumming on the Porch,,,, a Beer in Reach" van harte aanbevelen. 23 tracks waarvan 1x DR 12, 1x DR 18 en de andere tracks allemaal 14, 15, 16, 17. Zo hoort het.

Mijn audiofiele dagen bestaan er op het moment uit in JRiver alle files te checken op de waarde van hun dynamic range. Is die 11 of lager dan check ik het in de dynamic range database en in mijn verzameling op CD en/of LP en vervang eventueel de file geript van CD of van LP door de beste in mijn bezit. Van J J Cale heb ik een kleine 450 files en inmiddels zo'n 50 files vervangen. Bijna altijd wordt de file van een geripte CD vervangen door de file van een geripte LP. Het meest spectaculair was de vervanging van zijn LP 'Grasshopper' waar de indertijd geripte CD een gemiddelde dynamic range had van 9 en een minimum van 7, een maximum van 11 (deze CD staat niet in de database) De LP, (die ook stukken beter klinkt) heeft een gemiddelde DR van 15, een minimum van 13 en een max van 17. Gelukkig stond deze LP gewoon in de kast. Uit gemakzucht heb ik meestal de Cd geript en staat die in JRiver. http://dr.loudness-war.info/album/list/year?artist=j.j.+cale Dat de CD wijkt voor de LP zegt m.i. niets over de superioriteit van vinyl maar berust vrijwel altijd op het jaar waarin het is uitgebracht. Ik heb vaak de originele, oude LP en later ooit de CD op de kop getikt. Er zijn ook zat CD's die dezelfde (goede) waarden hebben als de LP. Wel trek ik de conclusie dat het risico op een verprutste CD aanzienlijk groter is dan een verknalde LP. Een totaal verpeste LP is trouwens de samen met Eric Clapton uitgebrachte LP 'The Road to Escondido'. Prima muziek, verpest in de mixing room. De LP is een lawaaibaal. De slechte cijfers zijn goed hoorbaar. Op de bijgevoegde lijst is te zien dat wat betreft de loudness war, deze wat betreft J J Cale op zijn diepte/hoogtepunt was in de jaren rond 2010. Dat gaat vermoed ik in zijn algemeenheid wel op. Het is veel werk maar loont absoluut de moeite.

@carl Dit vind je vast aardig om te lezen OK, SO TELL ME HOW THEY SOUND!! A tough question if there ever was one! The best advice is to get a few types and hear for yourself the good sounds you have been missing. All of these vintage tubes are excellent, much better than the Russian or Chinese yuck that is being made today. When replacing any stock Russian, Chinese, or East Europe tube with any of these vintage NOS types, you will notice immediately that the midrange glare is gone. Gone too is that honky, boxy quality, and the tiring upper midrange screech that current production tubes are famous for. Here are some VERY GENERAL observations about some of these vintage tubes: TELEFUNKEN, SIEMENS, VALVO, LORENZ, and other German made NOS: These tubes are usually characterized by an impressive open "air" at the top end. The soundstage is large, even in mono applications these tubes have a great 3-D image. The midrange is ruler flat, and the bass is tight and accurate. These tubes have a fine sense of dynamics, and most are impressively quiet. These are not "warm" tubes, and to some ears their lack of midrange warmth may be heard as bright. I tend to think of them as accurate, and their clean, focused sonic image is astonishing. My personal favorites. Check out Siemens longplates, Telefunken smoothplates, or Siemens E83CC for critical phono preamp or microphone preamp work. Same goes for the Telefunken "selected tube" and the tubes with blue tips that were intended for critical medical equipment. These tubes are dead quiet, ruler flat, laboratory grade beauties that will knock your socks off! The Siemens, Valvo, and Lorenz are often priced lower than the more well-known Telefunken, and can be a great bargain since their sonics are similar to the highly regarded Telefunken. Oh, and here is a little secret: the Telefunken ribbed plates sound pretty much the same as the smoothplates! In spite of the "shootouts", and "Some Guy's Tube Lore", and other claims to the contrary, the sonic differences between these two tubes (made in the same era at the same factory) are small (the rib plates are a bit warmer in the midrange) and very subjective. Don't let anyone tell you what tubes you should like and what you should not like! AMPEREX, PHILIPS, MAZDA and other Holland/France/Belgium made NOS: These tubes are a great balance of a clean, airy top end, nice midrange warmth, and accurate bass. They are very pleasant, clean, and musical to listen to in hi-fi applications. Unlike other clean European tubes, these break-up impressively when overdriven in a guitar amp. Check out the Mazda 12AX7S silver plates for critical phono preamp or microphone preamp duties. These tubes are dead quiet, with a great sense of air and dynamics, with incredible speed and impact. The Philips Miniwatt series, usually made in the same Heerlen, Holland factory that produced the Amperex Bugleboy tubes, are a great alternative to the increasingly rare Bugleboy. They are identical internally, carry the same factory code markings, and sound the same. These Holland tubes can often be found, sometimes made for other brands or OEM labelled for amplifiers, when the Bugleboys cannot. The rare longplate versions are the same sonically, but with even more soundstage space and detail. The rare French Mazda has the air and sparkle of the Telefunken, the touch of warmth of the Amperex, and adds a nice bit of dynamic punch to the sound. MULLARD, GENALEX, BRIMAR, and other British made NOS: Like a warm British jacket of the finest tweed, these glorious tubes have an attractive sweet warmth in their midrange and lower regions. The top end is silky and pleasant, without being rolled-off. The best of these tubes retain a fine sense of "air" at the top, and the upper midrange is smooth and liquid. These tubes reproduce the human voice, especially female voices, with haunting realism. The rare longplates and Genalex versions have an eye-popping huge soundstage, razor sharp focus and detail, and an uncolored top end while retaining the warmth of the lower priced versions. RCA, RAYTHEON, GE, SYLVANIA, and other USA made NOS: This group is very diverse. The RCA, Raytheon, and Sylvania blackplates are among the best here. These are very musical tubes with air and sparkle at the top end, warmth in the mids, and great bass. The RCA are drop dead beautiful in guitar amps, even the lower priced greyplate and longplate versions. They also have a wonderful "phat" gritty sound when overdriven in these amps. The blackplates and most tubes made for organs are very quiet. The greyplate GE is an all-around nice-guy tube to listen to, the longplate here possibly getting the nod for hi-fi use. The Sylvania greyplate and military versions are clean and a bit bright, but the Sylvania 5751 variants are very balanced and pleasant to listen to for hours. The GE blackplate 5751 triple mica is also in great demand as a very musical vintage tube. The RCA 5751 is more like the Mullard, with a rich warmth and wide bandwidth. Finally, the very rare 12DF7 and 12DT7 tubes that were made mostly for avaition and spacecraft radio commmunications fall into this category. The Raytheon and Westinghouse versions of these tubes are probably as rare as the Genalex and 803S Telefunken tubes. These make superb 12AX7 upgrades, with a holographic image and a totally black background. Grab them if you can find them. Currently, the USA made tubes are a nice surprise with their low prices as compared to the European types.

Voor mij nieuw maar waarschijnlijk bij velen hier bekend? North End in Haarlem. Lijkt mij een ouderwetse platenboer met een heel grote collectie vinyl. Niet speciaal goedkoop. Ik heb er zojuist drie LP's besteld van J J Cale. CD's die volgens mij nooit eerder op LP te verkrijgen waren (Closer to you, Guitar man, To Tulsa and Back). Het lijkt mij een heel goed adres. Ook veel SACD zo te zien. https://www.northendhaarlem.nl/

Dat hoort natuurlijk niet; dan staat er iets scheef.

https://veiligheidshandschoenen-shop.nl/katoenen-handschoenen-a-kwaliteit.html

Ik zou graag vernietigende kritiek willen geven maar ik weet er niets verkeerds aan te vinden. Het is een keuzemogelijkheid dus men heeft de vrijheid om er al dan niet gebruik van te maken en het is 'modern' dus waarom niet. Het ziet er gewoon wel goed uit. Doen dus.

Zo maar op gevoel: ik heb weinig vertrouwen in een netwerkkabel (en wat er aan vast zit) voor audio of is dat onterecht?

Analoog of digitaal? Waarom of/of als en/en ook kan

https://en.antelopeaudio.com/products/zodiac-platinum/ In- en uitgangen genoeg. Misschien wel iets groter dan gewenst