Cock in Rotterdam
Het volledige verslag is te lezen op: http://home.kpn.nl/r.nieuwenhuis/index.htm onder "Op bezoek bij..." en "Cock in Rotterdam: 6 maart 2019"
Om kwart over tien stond ik op de stoep en kon natuurlijk meteen doorlopen. Cock woont in zo’n flat met een belletje, waarna de desbetreffende bewoner dan de deur open kan doen. Maar ik hoef nooit te bellen want op het moment dat ik aan kom lopen gaat de zoemer van de deur al. Zo grappig….
Eerst hebben we weer bijgepraat over van alles en nog wat, onder het genot van een lekkere espresso met een Echoputje erbij. Heerlijk….
De door Cock ontworpen speler met Acryl basis
En dan muziek. En het lijkt alwéér beter dan de vorige keer, hoewel het door mijn muzikale geheugen ook weer niet altijd helemaal terug te halen is. Maar zijn hele set is nu uitgerust met de Nanotube koolstofkabel, op de armbedrading na. En dat gaf heel veel rust in de set, Cock zegt dat hij liever zo weinig mogelijk metaal in zijn set heeft en dat is juist met die nanotube ook het geval. Hij heeft nu overigens Nanotube folie toegepast in plaats van Nanotube draad.
Zoals altijd begonnen we met een aantal CD’s, die Cock de laatste keer ook gedraaid heeft. Maar ook weer nieuwe, zoals van een straatbandje, low-fi opgenomen maar het knalt er gewoon uit. Wát een dynamiek, heerlijk. Convoi Exceptional heet het bandje, met vier man bespelen ze percussie, drums, een bas en een (bariton) sax. De laatste heeft dan voor de CD een speciaal rietje gebruikt wat zorgt voor een lekker scheurend geluid.
Daarna wat filmmuziek van Jimmy Smith: “The Cat”. Met een Hammondorgel en blazers, die stuk voor stuk in het geluidsbeeld terug te vinden zijn en waar het ook nergens dichtloopt. En wat een geweldige scheurende trombone met dat hele diepe laag, en wat een nuances.
Ik dacht dat ik met mijn eigen set al best wel wat stappen gemaakt had, maar dit zet me weer helemaal met beide benen op de grond. Ik had het ook wel weer kunnen verwachten natuurlijk…
En ook weer “Bladerunner” van Vangelis, met van die droge lage slagen, waarbij dat laag gewoon ontleed kan worden in allemaal kleine laagjes. En dat komt dan allemaal uit die twee kleine Kefjes. Nou ja, niet helemaal eerlijk natuurlijk, want bijzonder gemodificeerd. En vergeet de rest van de voorkant van de set niet, daar zit gewoon voor veertig jaar aan ervaring in verwerkt.
Dan een percussie-CD. Klappen, klappen, klappen. Ik zit gewoon met de ogen te knipperen als er weer eentje komt, zo’n dynamiek zit erin. En zo’n prachtige grote gong die zo lang blijft naklinken, die afgedempte koebellen, wat mooi, wat mooi. Niets klinkt ook maar enigszins hard, in die zin van scherp of zo. De natuurlijkheid intrigeert mij gewoon. Volgens Cock komt dat omdat er gewoon nul compressie is en het daardoor zo natuurlijk klinkt. De Kefjes gaan normaal maar tot 35 of 40 Hz, normaal gesproken breekt daar beneden een standaard conus op, maar deze is dan aangepast met een web van carbonstaafjes, als een soort van piston. Ook de spider is losgesneden, waardoor de unit doorloopt tot zo’n 15 Hz. en de gevoeligheid is opgelopen tot zo’n 100 Db. Compressieloosheid en energie hoor je dan terug. De tijd, de fase en de amplitude moeten goed zijn en dan krijg je dit ervoor terug. Een holografische weergave, waarbij het hoog “dik” blijft, zoals Cock het verwoordde.
Natuurlijk zijn ook de motor en snaar ontworpen door Cock...
En dan een plaat van mij. Ik had twee platen meegenomen, die ook beiden gedraaid zijn. De eerste was Talk Talk met “Spirit of Eden”. Gisteren had ik die ook al gedraaid en dat ook op het forum gezet. Een plaat die ik vroeger heel veel gedraaid heb maar nu weer uit de kast getrokken heb, vanwege het trieste feit van het overlijden van Mark Hollis. Heerlijke “minimal music”, met prachtige boventonen van de piano, lekker vegende brushes en uitstervende tonen. Jeemig, wát een verschil ten opzichte van mijn set….
Dan tussendoor tóch nog weer een plaatje van Cock. Van De Deeldeliers met “Deeldelirium”, van zijn vriend Jules. De verhalenverteller in dat onversneden Rotterdamse accent, gewéldig: “…. had maar één long en is aan een dubbele longontsteking overleden. Het toppunt van tragedie”. Geweldig toch?
Talk Talk met Spirit of Eden
Maar daarna toch echt weer één van mijn referentie platen: My Brightest Diamond met “All things will Unwind”. Ook deze werd gewassen overigens. Cock vond het ook een mooi album, welke mening ik natuurlijk deel. Ik vind dit het beste album van haar, prachtig geproduceerd, met een instrumentatie die volledig klopt met de gespeelde muziek. De zachte passages zoals ik die ken zijn hier nog véél subtieler en vormt nóg meer een eenheid met de rest. Wat een nuances en verfijndheid in die “kleine” instrumenten, en het mooie laag dat de muziek erboven draagt. Ik doe mijn ogen dicht en zak volledig weg in de muziek.
Wat een fenomeen is deze man. Ik kom hier elke keer weer flabbergasted weg en vind het best bijzonder dat ik hier deelgenoot van kan en mag zijn…..
