Seed7

Zag net dat ik abusievelijk Canon ipv Canton had geschreven. Maar gewoon weer als voorbeeld. Ik fotografeer met Cannon. M'n oudste is een Demi-C halfkleinbeeld zoekercamera met twee wisselbare lenzen. Nog nooit een probleem mee gehad. Bouwjaar 1969. M''n favoriete SLR, de Cannon EF, het kleine broertje van de F1, bouwjaar 1973. Probleemloos. Dan een AE1, altijd is de batterij leeg, een fl30.- zilver ding. Dan de eerste digitale SLR, na drie maanden kapot, net zo als de vervanger, net zo als de vervanger, net zo als de vervanger. De laatste vervanger heeft het 3 jaar uitgehouden, werkt een beetje als je weet waar je op de achterkant druk moet zetten. Maar om nu met een lijmklem op je camera rond te lopen. Rotzooi.

Wel dus. Het is precies die instelling die mede debet is aan de wegwerpcultuur. Mijn Translator Heliodoors, meer dan 30 jaar oud. 1x de schuimrand laten vervangen. Toen het chassis ontworpen is was al bekend dat het foam vergaat. Slecht ontwerp maar gelukkig goed te repareren. Het zelfde verhaal voor de Zingali's, iets minder oud. Canton 45 jaar oud, nooit een probleem gehad. Musical Fidelity A100. Binnen 10 jaar 3x maal gerepareerd, solderingen van de trafo lieten los. Slecht ontwerp gecombineerd met slechte fabricage. Nu komen er alleen maar fluittonen uit. Algehele revisie, ca. 2x de nieuwwaarde, staat dus stof te verzamelen. Onkyo AV. Verkeerd soort soldeer gebruikt in de fabricage. Is met de juiste middelen te repareren of kapot te maken. Het is een gok. een specialist kan "reballen", maar dan moet wel eerst het merendeel van de print kaal gehaald worden. Denon AV, komt na 7 jaar geen geluid meer uit. Diverse CD spelers, binnen 10 jaar halen ze het einde van een CD niet meer. Vervangende delen zijn duurder dan een nieuw prul. Het mechanisch en optisch-mechanische deel van al die dingen is gewoon slecht ontworpen. Graaf GM20, eigenlijk is het onzinnig dat er niet standaard een goed toegankelijke mogelijkheid is om af te regelen en te controleren. Zeker omdat de instellingen kritisch zijn. 2x blauw vuurwerk in de buizen. In een aantal opzichten een slecht ontwerp. Samsung TV, binnen 6 jaar kleurvlekken. Ortofon, diverse door hun hoeven gezakte elementen, waaronder 2x een Jubilee. Inkjetprinters, breek me de bek niet los... De lijst is nog veel langer, het is om hopeloos van te worden. Alleen luidsprekers lijkt een lang leven beschoren. Een mooi voorbeeld van het hele wegwerpgedoe, de handzaag. Een simpel ding. Tegenwoordig met geharde tanden zodat de zaag langer scherp blijft, wel tot 5x. Die zaag is echter niet na te scherpen en gaat dus de vuilnisbelt op. Die van mijn overgrootvader is wel na te scherpen. Dat doe ik dan ook trouw. Gaat al meer dan 100 jaar mee.

@René N.Bij de Penguins kom ik steeds weer terug. De huppeltjes in de ritmes, de melodietjes het lijkt eenvoud maar zit zo vernuftig in elkaar. Altijd met een glimlach. Philip Jeck, Vinyl Coda I-IV (Solo's voor draaitafels en geprepareerde LP's)

Aan audioapparatuur zijn altijd twee aspecten, geluidskwaliteit en bouwkwaliteit. Dat laatste is nog subjectiever dan het eerste. Simpel gesteld, een Mani heeft geen front van 21,643 mm dik aluminium en de printplaten zijn niet van teflon met goud opgedampte sporen.... De klant luistert nu eenmaal met de ogen. Mij boeit dat niet. De vraag die voor mij nog open staat, hoe goed gaat SMD de tijd doorstaan. Gaat het 40 jaar mee? Is het te repareren? (mijn ingewikkelde en slecht gesoldeerde AV versterker heeft chronische problemen en een chip heeft "reballing" nodig. Niet iets dat je op iedere hoek van de straat kunt laten doen (maar gelukkig ken ik Rachid, een telefoonmagicus met heel veel diploma's aan de muur). Gewoon als voorbeeld)

Misschien is de complexiteit wel waarom de rest zo beroerd klinkt.

Papa M: Whatever, Mortal

Ze is niet zo bekend, helaas, maar al heel wat jaren bezig. (Discogs)

Mooi!

hahaha, zelfs podium vullende synthesizers uit de jaren 70 (Klaus Schulze, Tangerine Dream, Kraftwerk et.al) waren en zijn akoestische instrumenten. Het gaat nog steeds niet met een kabeltje naar je gehoorszenuwen. Liefhebbers herkennen de gitaarfabrikant, de gebruikte pick-ups de versterkers bij een elektrische gitaar. Ook een akoestisch instrument met een geheel eigen klank. Liefhebbers herkennen of een zaagtand door een Moog gegenereerd en gefilterd wordt of door een Prophet. Er is niets oneerlijk aan elektrisch versterkte instrumenten. Verder schrijft @Gydogeheel terecht dat live een andere beleving is. Precies dat, de beleving wordt voor 80% door de ambiance bepaald.

Als je digitaal leeft/luistert is het de weg, helemaal voor koptelefoons. Met de juiste EQ kun je het geluidsbeeld geheel buiten je hoofd plaatsen en frequentie lineariseren naar ons oude brakke gehoor. In de analoge jaren heb ik nooit de aversie tegen parametrisch EQ's begrepen. Een krachtiger middel om alles in het gareel te houden was er niet. basis frequentie range 40 - 400Hz. Boventonen to 5kHz. Het belangrijkste is de midbas en het midden. De invloed van de (kleine ruimte) akoestiek is daar nog steeds groot. Je zit deels onder de Schroederfrequentie en nog lang niet in het diffuse veld.

Eh, vergeet ik het laatste werk van Michelle Gurevich (ze is Russich-Canadees) to posten: Goodbye my dictator

Verzekeren van dit soort dingen, buiten de standaard inboedel, wordt steeds lastiger. Heb je al met een verzekeraar gesproken? Waarschijnlijk zal er de vraag naar een taxatierapport komen.

Gesloten koptelefoons kleuren meer dan open koptelefoons doordat de gesloten schelpen meer akoestiek toevoegen. Ook leveren ze meer laag dan open versies en afhankelijk van hoe ze afgestemd zijn met een meer of minder dikke bult. De dempingsfactor van de versterker heeft geen invloed omdat de drivers maar een paar gram wegen. Dat is dus niet het middel voor meer controle. Linkwitz correctie en lineariseren naar je eigen (geh)oor kan, maar je zit altijd met het probleem dat een "over ear" en een "on ear" nooit op exact de zelfde plaats over het oor zit.

Swami LatePlate

Ane Brun: Rarities