Seed7

Ik highjack dit draadje maar even, Het moest er weer van komen, op naar de meester van het snoepwinkeltje, the goeroe van het zwarte goud, de flits van Snits, alweer de derde keer binnen drie weken. De eerste keer was voor een checkup, de tweede keer omdat wat je niet in je hoofd hebt je in de benen moet hebben en vandaag ... ... vandaag omdat het huwelijk tusen het spreekwoordelijke britse understatement en de deense koelheid mij niet meer kon bekoren. Kortom de Ortofon jubilee (een speciale "lowrider" versie ) gaat er uit. Op zich is het een prima element, er is niets mis mee en dat is dan ook het probleem, geen "Wabi Sabi". In Sneek zei ik, het is alsof je jezelf in een wereld van Silan bevindt. Dat is niet helemaal eerlijk, al zou het geheel wel wat meer pep, spirit, drive etc. kunnen gebruiken. Een betere omschrijving zou misschien zijn dat het element "sterft in z'n eigen schoonheid". Kortom het werkt niet met de zeer rustige aard van de Nottingham Hyperspace. Wat dan? Telefoontje naar Henk. Had'ie volgens mij al wel verwacht Intussen had ik bij wat audiovrinden e.a. beluisterd, en een combinatie sprong er wat mij betreft uit. Een Nottingham Spacedeck en een Shelter 501. Mmmmm ... zei Henk. Ik nog een beetje trekken ... mmmm ... Die Shelter is het niet geworden. Al pratend over wat ik zocht kwamen we op Grado. Een houten. Zo'n Moving Iron ding. Goed, je kunt uren blijven lullen over wat wel en niet, Henk doet daar graag aan mee , de knoop doorgehakt, bestel maar zo'n ding. Vrijdag kom ik langs. Zo gezegd zo gedaan. 11 uur was ik in Sneek en, zoals inmiddels gebruikelijk, laat in de middag weer terug. Henk moest rustig aan doen werdt hem over de telefoon medegedeeld en hij had de goeie bril ook al niet bij zich. Dus, de tovenaarsleerling werd aan het werk gezet, gelukkig liet hij de bezems potten en pannen niet door de zaak vliegen. Fluks de Jubilee er uit en de Grado Statement Master er in. Henk nog vlug even de zaak uit om wat ultra High End afstelgereedschap te scoren. Gekalibreerde grafietstaafjes met gedefinieerde diameter, rechtheid en lengte. Met een half oog op de luxe verpakking spiekend zag ik dat ze van gemiddelde hardheid waren. Geen angst Henk, ik zal niet uit de school klappen over wat jullie daar nu weer mee doen. Broodjes. Koffie. Geanimeerd gesprek. Het voorstel voor een audiocafe komt op tafel, we zien er allemaal wel wat in ... Inmiddels 15.00 uur en de tovenaar en z'n leerling zijn teleurgesteld. Ze komen testplaten te kort. De Grado vreet alles waarmee ze het arme ding mee willen martelen. Een blik op de scoop leert, tracking geen probleem, hoe wild het ook wordt aangeboden, alleen maar strakke sinussen zonder ook maar een bibbertje of spike. Andere meet waarden, ondanks een vermoed lagerprobleempje, perfect. Niets aan doen dus! Nu snel de spulletjes in de auto, er staat nog een Leonardo te wachten voor de testbank en z'n baasje was maar 5 minuten na mij binnen .... Zou die al thuis zijn ... ? Thuis meteen e.a. weer op z'n plek gezet, naalddruk nog even gecontroleerd na de lange rit, prima. Eerste plaat, Sarah K. lastig om koud uit de auto wat zinnigs te zeggen. Allereerste indruk, dynamischer, frisser, meer grip op de muziek. Wat enorm opvalt is de derde track kant A. Sarah zit op een vreemde manier met haar stem te knijpen en te trutten. Bij de Ortofon had ik het idee, vervormt er nu iets, dit klinkt raar. Nu zoiets van, je zingt gewoon er lelijk in dit stukje. Nog even snel een stukje Drum'n'Bass een paar remixen van London Electric. Wow, plenty attak. Nu het spul weer uitgezet, te warm om ook maar iets zinnigs te kunnen beluisteren. Hopelijk wordt het weekeinde koel. Een wel bestede dag en nu, na dit epistel, "een eenvoudige doch voedzame maaltijd"

Het 'soulvolle' lijstje van vandaag, Johnny 'Guitar' Watson; A Real Mother For Ya Ann Peebles; Straight From The Heart Sly & The Family Stone; There's A Riot Goin' On Steve Wonder; Songs in the Key of Life The Temptations; All Directions James Brown; Live at the Apollo (1968) ...'t zal wel aan het weer liggen.

Dat ben ik niet met je eens. De trent naar ultra low output is een gevolg, geen doel. Een gevolg van het zoeken naar de best mogelijke oplossing. (ik heb dit dacht ik al eens eerder geschreven) Als je de gehele audioketen bekijkt zijn er een paar punten waar je van fysisch principe veranderd. Dit zijn de allermoeilijkste punten, Het vangen van de luchtdrukverschillen bij de opname (acoustisch > mechanisch > electrisch) het snijden van de matrijzen (electrisch naar mechanisch) het afpelen van de plaat (mechanisch naar electrisch) en het in beweging zetten van de lucht (electrisch > mechanish > acoustisch). Hier treden de grootste problemen op, vervorming etc. Dit is de grootste engeneering uitdaging. Het vergroten of verkleinen van het lectrische signaaltje dat wij als transportmedium van de informatie gebruiken is hierbij vergeleken eenvoudig. Vanuit mechanisch oogpunt kan ik me tot op zekere hoogte voorstellen dat men een element zoveel mogelijk wil minimaliseren, massaloos maken, om de groef optimaal te kunnen volgen, resultaat, kleinere spoeltjes, minder signaal.

'geneuzel' van twee technische perfectionisten zonder dat er een sonische aanleiding voor is. Ik zal verslag doen als het gedaan is, als het ooit zo ver komt en ook al snap je er nog niets van laat ik het hier verder bij ...

De Graaf WFB One en de GM70 zijn puur buizen, de laatste is 'alleen maar' een phono trap. Er staat momenteel een WFB 1 op HIFI.nl voor 1250.- (geen idee of die nog nieuw geleverd worden). Technisch is het geen probleem om een buizen pre-pre te bouwen, de ruisvloer kom allleen een beetje hoger te liggen, ca 70dB bij een gain van rond de 50-60 dB. Er zijn instrumentele buizenversterkers gebouwd die met nog veel kleinere signalen kunnen omgaan, maar ja, die hoeven dan ook niet goed te klinken. Ze zijn ook niet echt zeldzaam, naast de al genoemde Graaf's, Octaves en Aitossen, denk aan Unison Research Simply Phono, Manly Ironhead (zit denk ik een stepuptrafo in), Einstein heeft er een in ontwikkeling, Jadis MP80, Conrad Johnson premier 15, Audio Research SP16 etc

Ha Henk, Het heeft welzeker een verbetering opgeleverd. Die Sarah K. die klonk bij mij eerst extreem upfront en vreemd, klinkt nu perfect. Toch een rammelend elementje ... en uhhm, die zwarte koetsu zag er wel erg hip uit, dus wie weet ... De lagermodificatie heb ik nog niet uitgevoerd, wil nog een ruwheidsmeting aan de tip van de spindel uitvoeren en waar ik eerst dacht dat'ie met paspennen gepositioneerd is lijkt het er op dat het een perspassing is. Ook wil ik eerst nog met een endoscoop in de bodem van het lagerhuis kijken, ik heb het idee dat het daar ruimer is dan in de schacht zelf en we willen natuurlijk niet dat de keramische kogel heen en weer gaat rollen. Oh ja, minimum afname van de kogels was 100 stuks maar heb een mogelijk ander adresje gevonden. En dan, moed verzamelen en de zaag er in ....

Met wat ik zo in de loop der jaren aan Graaf pre's heb gehoord mag dat toch niet echt een probleem zijn. M'n WFB2 echter, gebruikt torren in het phono deel en buizen in de lijntrap. Met de Ortofon Jubilee staat de volumeknop op 6 uur en ruist het een beetje meer, maar dat stoort me in het geheel niet.

Ja. Electrochemisch, 'mechanisch' en 'sputteren/opdampen'. De eerste variant 'wil je niet hebben', omdat er veel chemie aan te pas komt die de nodige invloed op de metalen kan hebben en omdat het kontakt tussen de metalen niet optimaal is. Sputteren lijkt me geen zinvol procedee voor het maken van kabels en ben ook nog niet tegen gekomen. Mechanische procedees, b.v. co-extrusie, wordt over het algemeen als meest aanbevelenswaardig gezien. 'k heb jaren lang met een verzilverde speakerkabel (witte mantel) van Translator gespeeld. Ben later overgestapt naar massief zilver van Homegrown Audio Ben eigenlijk over beiden zeer tevreden, het is niet echt mogelijk beiden alleen op het aspect koper/zilver versus zilver te vergelijken omdat de construkties compleet anders zijn. Mijn gevoel zegt me dat het verschil voor het grootse deel door het vlechten komt en minder door het materiaal. De meest exotisch kabel die ik ben tegengekomen was een aziatisch produkt. Het was een dunwandige relatief harde kunststof buis, die men normaal als mantel gebruikt echter nu was de buitenzijde van die buis voorzien van een laag zilver. Duidelijk het product van een skineffectfanaat. Helaas kan ik geen referentie meer van dit product op het net vinden.

Mmm, Arden, heb je in m'n platen kast zitten snuffelen? Eerst Kraftwerk, Gilmore en nu dit 1980, een heel stuk jonger en minder omvangrijk stond ik daar, in de Krugahalle, Essen. Rockpalast-Nacht. Na Joan Armetrading, Paul Jones en Ian Hunter, ZZ Top, en het merendeel van de zaal, mij inlcuus, had geen idee wat er zou gaan gebeuren. Dat hebben we geweten, dit is niet voor niets decennia lang de grootste live band van de US geweest. Kort om, we stonden "met de bek los". Later heb ik ze nog eens gezien in de Homestate, Texas, in een stadion waar je half nederland in kwijt kunt (every thing is bigger) en de heren wisten een sfeer neer te zetten alsof ze in Hellendoorn in het blues cafe stonden te spelen. Om ook maar 1% idee te krijgen van wat de heren live kunnen luister naar kant 1 van het "Fandango" album. Het muzekuul van hun muziek is zonder twijfel " La Grange " (tijdelijk op deze locatie) van het album "Tres Hombres". Mijn persoonlijke favorieten zijn toch wel hun "textiel georienteerde blues", "Blue Jean Blues" van Fandango en "Fool for your Stockings" van Deguello. ... Boogie till the cows come out ...

Ik zou het eerder tijdloos nooemen dan hun tijd vooruit. Echt hun tijd vooruit waren de jongens in het Philips lab maargoed, Kraftwerk kruipt nu onder de naald Eigenlijk opvallend dat een band die zooo synthtisch is altijd konsekwent hun werk ook op LP heeft uitgeven (natuurlijk is een groot deel van hun werk van analoge natuur.

De plaat is kleiner dan de bak, dus rondom is er nog een randje van een halve cm. Anders zou het te weinig zin hebben. Zie ook: http://www.tnt-audio.com/clinica/sandblaster_e.html Ok. Er is nog een truuk (beetje extreem) plak met een harde lijm, om de paar cm, aluminium of stalen stiften van verschillende lengte onder je plaat en laat die in het zand zakken voor de maximale koppeling tussen zand en steen.

De laser is een solidstat dingetje, ik weet niet of een magneetveld daarop invloed kan hebben. Voor wat betreft de autofucus van een cd speler, dit is een zeer gevoellig en nauwkeurig apparaatje. Ik kan me voorstellen dat magneetvelden de werking hievan kunnen beinvloeden. Ik ben echter niet van plan om een luidspreker magneet boven m'n bow te hangen om te kijken of we het geheel van slag kunnen krijgen. Misschien tzt eens met m'n oude philipsje

Laat ik nou een fotonicus geweest zijn

I'm happy Serieus, mijn vraag kwam eigenlijk neer op wat bedoeld men in audioland met het buzzword "demagnetiseren". Als het i.d.d. op het weghalen van de magnetische lading neerkomt ben ik benieuwd hoe ze dat doen. T.a.v. het "magnetisme" van water, ik heb voeger aan kernspinresonatoren mogen prutsen dus ik weet wel zo'n beetje wat magnetische velden kunnen betekenen.

Hoe / waarmee wordt er eigelijk gedemagnetiseerd? Is wat men doet wel demagnetiseren of is men slechts een magnetische lading aan het orienteren? Om een permanente magneet te demagnetiseren moet je er zeer veel energie in stopppen en het lijkt me dat een CD daar niet tegen kan.

Net weer effe opgezet (live). Het is frappant dat zo'n nummer zulke emotie kan oproepen. Het is in feite kil, van elke warmte ontdaan, dan die bijna millitant gedeclameerde tekst. Prachtig! Staat hoog op m'n lijstje.

Nog zo'n huiveringwekkend nummer, Billie Holiday, 'Strange Fruit'

Daniel Lanois: The Collection Of Marie Claire van het album 'For The Beauty Of Wynona' De waanzin van de liefde, de liefde van een waanzinnige of mijn 'liefde' voor de waanzin. Wat het precies is dat me raakt weet ik niet, het is een heel sober stuk waarbij op een of andere manier alles klopt, vooral de wisseling tussen frans en engels. Wat er zich in het lied afspeelt is huiveringwekkend, het begint als een gewoon liefdeslied echter de laatste regel van het eerst couplet geeft je het idee, er klopt hier iets niet. Dat gevoel wordt bevestigd en helemaal op het einde ga je je afvragen, leeft Marie nog wel? Tijdelijk: Marie Claire.mp3 De tekst: Marie Claire edit: Andere High End ervaringen

Ligt je plaat op de rand van de bak of op het zand? Het laatse voorkomt dat het marmer zingt en is m.i. effectiever. Nog mooier is het als de onderzijde van de stenen plaat zeer ruw gekapt is, dit geeft een betere koppeling met het zand.

Wisselen van buizen veranderd de klank. Zowel van electrotechnisch oogpunt als vanuit, m.i. veel interessanter, electromechanisch oogpunt. Buizen zijn mechanische dingen. Ze worden semi-handmatig gebouwd. Er bestaan dus altijd toleranties bij het plaatsen van de diverse roosters en endere componenten. Deze toleranties zijn vele male groter dan die van solidstate electronica waarbij flinterdunne laagjes opgedampt, gedoteerd en geetst worden. Zo kan het zijn dat b.v. een KT88 van de ene leverancier ook mechanisch anders is opgebouwd dan die van een andere. Denk aan andere maas afmetingen in de stukjes gaas, andere dikten van plate, andere samenstelling van de gloeidraad etc. Kijk maar eens naar de vele verschillende typen en varianten van de 300B. Hier zie je compleet andere construkties die toch gelijksoortige curves opleveren. Het is theoretisch wel mogelijk om verschillende merken buizen in je amps te hangen, maar de kans is groot dat je de onderlinge verschillen niet eens meer kunt wegregelen en dus een assymetrisch ingestelde, dus sterker vervormende, versterker overhoud. Bovendien betwijfel ik of wat jij wilt, in het algemeen, wel het gewenste resultaat geeft, het resultaat dat twee verschillende karakters samen to een gemiddelde komen. Mijn intuitie zegt me dat het resultaat veel slechter zal zijn dan het som der delen.

http://www.synthtopia.com/interviews/Eric_Barbour.html

OP zoek naar een schakeling voor een kleine buizenversterker kwam ik dit tegen, De Zvecs Nano head. http://ipodstudio.com/forums/showthread.php?t=1044 en http://synthtopia.com/phpBB2/viewtopic.php?p=1120&

Effe een beetje nuanceren, de set "an sich" zal er geen probleem mee hebben, ik weet echter dat iedere luisteraar binnen een kwartier met gillende koppijn de luisterkamer uit rent als er niets aan de opnamen gedaan wordt. Een mooi voorbeeld hiervan was een van de allereerste cd's die verkrijgbaar was en ook weer redelijk snel verdween. Het was een opname van Barbara Streisand, die dame heeft veel power en haar aanzetten zijn nog wel eens aan de zeer stevige kant. Op de bewuste cd heeft men dit allemaal mooi in stand gehouden, het was _niet_ om aan te horen. Bij iedere nieuwe regel tekst die ze zong had je de neiging om even aan de volume knop te draaien. Een andere bijna ondraaibare CD/LP is die van KODO op Sheffield Labs. Verder heeft Pjotr m.i. alles wel zo'n beetje gezegd Een mooi voorbeeld hiervan vind ik de carriere van Rudy van Gelder, al decennia lang een zeer constante en hoge opname kwaliteit. p.s. De slechtste recente opname, Natasha Beddingfield, volgens mij stonden bij de mix alle schuiven, voor boven de 1 KHz, op +60dB.

Han Reiziger, ik begin hem echt te missen op zondagochtend.

Huh ... Vroegah was het normaal hoor, dat er een phonoversterker in je pre zat ...