Kraus vonBentinck

betrapt! +r

Via welwillende forummers heb ik de collectie tapes en de broodnodige toebehoren bij het reel-to-reel gebeuren weer heel zinvol kunnen aanvullen. Daarom eerst maar een klusje aangepakt voor het opleuken van de reeds volledige tapes. Een passende foto op de cassette wat betreft het thema van de tape en aan de binnenzijde de inhoudsopgave. Heel leuk om te doen, het vinden van een thema voor een tape is zeer nuttig en voorkomt dat er een allegaartje ontstaat, en het is altijd zaak om goed bij te houden wat er op welke tape staat. Deze is klaar: Op tape 27A hebben alle trakcs iets te maken met het Wilde Westen en dat varieert van Bob Dylan (Romance in Duranga), Randy Newman (Rider in the Rain), Byrds (Pretty Boy Floyd) tot Ennio Morricone. Ik heb als regel dat je zo'n tape maakt, er minimaal een jaar of twee niet meer naar omkijkt en dan je laat verassen door wat er indertijd bij elkaar gescharreld is. Meestal een heel leuke ervaring. Dat is onlangs met deze tape gebeurd. Voor mij was het genieten (en ik vind het altijd lekker klinken, zo'n tape; there is no substitute voor spinning reels) en voor de volgende twee tapes liggen de spullen klaar (One Hit Wonders)

Uit the Guardian van vandaag: Swift is an extremely gifted musician and performer. Her success is well deserved. Nevertheless, her dominance of the airwaves has a negative side. The ubiquitous nature of Swift – the fact that you are almost guaranteed to hear her if you switch on the radio or meander down a high street – doesn’t just speak to her talents, but also to the homogenisation of pop music. It’s not just your imagination: a growing body of research shows that all modern pop music sounds the same. In 2012, for example, the Spanish National Research Council published an analysis of nearly half a million songs released between 1955 and 2010, which showed that the “diversity of … note combinations … has consistently diminished in the last 50 years”. And pop music isn’t just becoming more similar; taste-makers are also focusing on a smaller subset of songs. “Radio stations … are pushing the boundaries of repetitiveness to new levels,” noted a 2014 article in the Atlantic. “Top 40 stations last year played the 10 biggest songs almost twice as much as they did a decade ago.” An increasingly data-driven music industry means there is a growing focus on replicating hits and far less space for nurturing originality. Technology may have given us multiple new ways to listen to music, but increasingly we are hearing the same old tune. Klopt aardig volgens mij.

https://i.postimg.cc/Bb89345z/DSC-0239-2-1.jpg I rest my case

Wat een interessant verslag. Het is toch ontzettend leuk om zo aan een draaitafel te knutselen en te tunen. Uiteindelijk moet de boel toch naar de wens van de eigen oren afgesteld worden. Die weg gaat men het best alleen. Een Mörch UP4 arm heb ik zelf ook (2 x zelfs) en je ervaring hiermee kan ik goed thuis brengen. Ik heb alle vier de bijbehorende armpjes (rood, geel, groen en blauw - met headshell-). De blue is de meest rustige arm. Heel wat jaren geleden heb ik de Mörch UP4 met Zyx (type weet ik niet meer) gehoord bij Jitze op een Ariston en sindsdien is Nina Hagen (Zarah- Ich weiss...LP Angstlos) voor mij de standaard geworden van dynamiek en attaque. Wanneer het glas kapot gegooid wordt dient men te schrikken en dat heb ik het meest overtuigend gehoord met die arm/element combinatie. Niks wat daar ooit aan heeft kunnen tippen. Klipsch Heresy luidsprekers speelden daarbij ook wel een rol. Naast de Mörch UP4 heb ik op de draaitafel nog een SME IV. Daarin heb ik onlangs de zilveren bekabeling door Sodejuu laten vervangen door de ultradunne kabel van Cock. Een verbetering, iets feller en wat detailrijker. Met een Benz Ebony element. Ik heb op mijn draaitafel nog een derde (en leukste/niet beste) arm. Een Infinity Black Widow maar die doet hier verder niet ter zake. Van de wederwaardigheden rondom de draaitafel blijf ik graag op de hoogte ( en ook van de belevenissen met de class-D versterking)

Part II Wat de apparatuur betreft: de kamer staat tamelijk vol en in een oogopslag is mij duidelijk dat Groovy een liefhebber is van de uitslaande VU meter. Daar is niet alleen de apparatuur van voorzien maar ook zijn er op diverse plaatsen losse meters te zien. Dat hoort er inderdaad eigenlijk altijd bij. Een fors tapedeck is helemaal in mijn straatje. Daar ben ik zelf op het moment ook druk mee bezig. Hier staat een gewichtig Akai 365 autoreverse-deck. Het is afgeleid van de professionele machines maar de spoelgrootte is beperkt tot 18cm en de bandsnelheid loopt op tot 19cm/sec. Daarnaast staan er drie draaitafels, nog een radiomeubel met radio maar zonder de platenspeler en staan er nog twwe (?) cassettedecks. Waar het echt om draait staat opgesteld tussen en achter de grote baffles. Een Luxman geintegreerde versterker, Een EMT draaitafel, met Thorens arm en een Philips GP412 element. Tussen draaitafel en versterker de phono-pre en de voeding daar van. De bekabeling ziet er netjes uit, geen kabelsla maar zo op het oog geen bijzondere zaken. Kennelijk is men hier vrij nuchter want ook is her en der de gewone en soms vervloekte dropveter te bespeuren. Zoals eerder opgemerkt klinken de singles niet modern, volgens mij wat dun, schraal is denk ik niet het goede woord. Maar het is wel heel leuk en evocatief om naar te luisteren. De meeste singles zijn redelijk goed maar, geen ramp, er zitten ook exemplaren bij met nogal wat tikken en gekraak. Het doet voor mij weinig afbreuk, zeker niet wanneer het ook nog eens leuke muziek betreft. Sommige van de singles uit de verzameling komen via een lange weg uit de VS en dat betreft dan meestal mij onbekende artiesten en een repertoire dat behoorlijk Amerikaans aandoet. Verhalend, beetje cowboy-achtige mannenstem maar zonder de Amerikaanse zware bas uit de jaren 80/90 (zoals bijv Tom Rush) In Nederland is daar waarschijnlijk maar een klein publiek voor maar dat is groot in de VS. Voor mij klinkt het als een soort voorlopers van Kenny Rogers e.d. We waren inmiddels al wat (koffie) verder en op de draaitafel kwam een wat modernere LP. Groovy had me bij aanvang verteld dat hij vrijwel geen LP’s draaide maar nu kwam een dubbel-LP met wat ‘best of’ Johnny Cash. Ik zat als vastgenageld aan mijn vintage kuipje. Het moet een goede persing zijn geweest want de draaitafel onderging een complete gedaanteverwisseling. Werkelijk een prachtding. ’Zwart’ als de nacht, stabiel als een huis en nu ook de warmte die bij de singles in mijn oren had ontbroken. Geen gedreun uiteraard, integendeel, nog steeds vrij slank maar zo realistisch als maar kan. Het beeld staat vrij smal maar toch holografisch tussen en wat achter de luidsprekers, die verder echt helemaal wegvallen. Kant IV start met een heel lang nummer ‘Nine pound hammer’ wat in deze uitvoering nog het meest lijkt op een soort conference van een cabaretier. Het is echt alsof je er bij zit in de zaal. Deze EMT draaitafel, een imposante verschijning, is absoluut een van de mooiste audiocomponenten die ik ooit heb gehoord. Voorzien van een Thorens arm waarin “slechts” een Philips GP412 element, presteert dit apparaat echt geweldig. Glashelder, prachtig plaatje en ongelooflijke rust. Echt super. Ik kon niet anders dan concluderen dat deze draaitafel echt heel, heel veel beter verdient dan de singles. Uit dit apparaat komt maar 1 ding. Muziek. Een mooie LP vindt hier zijn verdiende plek. De huiselijke omstandigheden dwingen mij om niet al te lang weg te blijven dus na een goede drie uurtjes moest ik er van tussen. Ik ben een bijzondere ervaring rijker. Waarvoor mijn dank aan gastheer en vrouw. Geheel terzijde en niet ter zake doend meld ik dat dit mijn laatste luisterbezoek & verslag op het forum is. Ik heb dat altijd een van de leukste zaken van het forum gevonden maar het is tijd om te stoppen want de oren hebben het begeven. Ik kom tegenwoordig met gehoorapparaten op bezoek en dat kan eigenlijk echt niet meer. Ik verlies mijn recht van spreken. Medelijden hoeft in het geheel niet want thuis luister ik dagelijks nog wel 1 tot 3 uur met heel veel plezier en geniet volop van de eigen verzameling en spulletjes. Concertbezoek gaat ook nog prima. Een pianostemmer heeft een goed en absoluut gehoor nodig, net als iemand die apparatuur wil beoordelen en het oor spitst tot op de kleinste details. Voor muziek luisteren kan men ook nog wel goed met een wat minder gehoor toe.

Part I Voordat men de volop met vintage aanwinstern aangeklede woning van Groovy kan betreden dient men eerst gebruik te maken van een welsprekende lift (“de lift gaat nu omhoog”c.q. “de deuren gaan nu open”) om vervolgens akelig dicht & behoedzaam langs een peilloze afgrond ter rechterzijde te balanceren (beter niet kijken) tot de verlossende voordeur is bereikt. ‘Plaatjes draaien’ had ik afgesproken met Groovy en dat hebben we gedaan ook. Een hele belevenis! Vintage singletjes op vintage apparatuur. Overduidelijk heeft men in huize Groovy een fijne neus voor vintage in de ruime zin des woords. Een diepe, min of meer Z-vormige woonkamer is voorzien van menig juweeltje. Er staat een zeer fraai radiomeubel (Saba, geheel werkend met buizenradio (+ het magische groene oog) en platenwisselaar) met daarnaast een prachtig dressoir met mooi gekrulde vloeiende lijnen. In mijn ogen het echte pronkstuk van de kamer daar boven op: een van oorsprong Spaanse, volwassen bureaulamp in de schitterende jaren 60-kleuren: ossenbloed (denk ik) rood en roomwit plus een teakhouten (denk ik) element. Schitterend. Hoewel de echte audioset uit het zicht aan het andere einde van de kamer staat is ook in het woongedeelte audio ruim aanwezig. Mij zeer bekende witte KEF LS50's staan prominent opgesteld op hun stands en er is een meubel(tje) met daarop een (zelfbouw) draaitafel (lijkt qua model op een micro-seiki ddx100) en ik meen nog een duo-cassettedeck, voorheen van een bekend forumlid. Eerst even koffie & gebak en dan naar het andere uiteinde van de Z-kamer. Die is uiteindelijk geheel gewijd aan de audio. Tegenover de grote baffles met forse dubbelconus breedbander nemen wij plaats op (uiteraard) plastic fantastic comfortabele vintage stoeltjes. Groovy aan de knoppen van de tijdmachine Er is een flinke maar geen uitzinnig grote verzameling van de 45RPM plaatjes. Zowel Groovy als ik zijn liefhebbers van o.a. Elvis, Jerry Lee Lewis, Buddy Holly, Johnny Cash en ook van de wat minder bekende Vince Taylor. Achtereenvolgens komen de schijfjes op de draaitafel. Best leuk natuurlijk de snelle afwisseling. De meeste plaatjes duurden vroeger van minder dan twee tot zelden of nooit meer dan drie minuten. Geen wonder dat er bij menigeen een platenwisselaar stond. Ik kan mij nog goed herinneren dat aanvankelijk de LP nauwelijks in de collectie voorkwam en ook veelal als te duur werd beschouwd. Een Ep'tje f6,50, single 3,60/3,95, dat was al heel wat toen Ik moet eerlijk bekennen dat ik een beetje teleurgesteld werd in mijzelf. Ik ben druk bezig met de One-Hit-Wonders en heb inmiddels 1 tape van 1 uur en 40 minuten klaar en heb materiaal liggen voor een tweede, mogelijk zelfs een derde tape. Een gedeelte uit eigen collectie maar ook veel bijeengescharreld via internet en de streamingsdienst. Daarbij kwam ik toch een hoop tegen en ik meende redelijk goed op de hoogte te zijn van de oude plaatjes en dat de oude kennis flink was opgefrist. Dat bleek vandaag niet want ik hoorde zat nieuws. Het was volop genieten van de vinyl-beleving. Lekker anticiperen bij de aanloopgroef en voila, opeens is daar de sprong in de tijd. In mijn oren klonk het in meerdere opzichten authentiek. Het geluid van die oude singletjes is toch een beetje dun, dunner dan we tegenwoordig gewend zijn. Het kan niet anders of we zijn in de loop van de decennia gewend geraakt aan een wat voller geluid. Maar authentiek ook in de zin van de muziek en de teksten. Het zijn geen gecompliceerde werkjes. De teksten zijn gewoon direct en recht voor zijn raap en “naief”. Geen ingewikkelde uiteenzettingen van gevoelens. Men is simpelweg hopeloos verliefd, wil niets liever dan ‘kissin’& huggin’ till the end of time’ of is zonder enige hoop achtergebleven na verlating door de innig geliefde. Ook is er ruim tijd voor de begeleiding tussen de coupletten. Ik vind het een heel verschil met de (vooral vrouwelijke) singer/songwriters van tegenwoordig die uitgebreid alle nuances van hun gevoelens en gedachten willen belichten. Ik kan daar weinig interesse voor opbrengen. Misschien een vooroordeel want zo goed op de hoogte ben ik niet. Toch, jaren 50 en 60 allemaal zo leuk niet, Koude Oorlog, Hongarije, Cubacrisis, Laika dood in zijn Sputnik enz enz maat de muziek heeft iets levenslustigs, het is vitaal. De mensen hebben het nog niet opgegeven. En al is de liefde mislukt, je kunt er toch lekker op dansen of, nog beter, lekker slijpen. wordt vervolgd

Ik meld me vast voor 6 stuks.

waarom de foto's niet gewoon verschijnen is mij wederom een raadsel

Op een zomerse, zonnige zondagmiddag zaten zowel Cock als ik dit keer niet op de bank in een speciale luisterruimte maar in een echte ‘dedicated livingroom’. Rondom de entree van de twee-onder-een-kap in landelijke omgeving bevinden zich in U-vorm een grote keuken, een langwerpige eetkamer en een ruime woonkamer. Alles mooi strak en modern ingericht en, heel begrijpelijk, ontbreekt hier het zicht op een storende en in het oog vallende geluidsinstallatie. Toch zitten we hier op bezoek bij de serieuze high-end audioliefhebber Leobus. Om te luisteren kent men hier twee opstellingen, de snelle waarbij met een kleine aanpassing vlot geluisterd kan worden en de langzame, wanneer er serieus aandacht aan alle aspecten van de opstelling wordt geschonken. Eerst natuurlijk koffie & koek en dan is het tijd voor de langzame, uitgebreide opstelling. Als eerste dient vermeld te worden dat Leo beroepshalve wetenschapper is en derhalve de zorgvuldige methodische stap-voor-stap aanpak hanteert die daarbij een vereiste is. Echter, er is hier ook ruimte voor de wat minder exacte benadering in de ruime toepassing van al of niet bewezen en in sommige gevallen ook zelf uitgevonden ‘tweaks’. Achtereenvolgens worden de luidsprekers nauwkeurig op hun plaats gezet, akoestisch materiaal tevoorschijn gehaald en opgesteld (twee absorptiepanelen en twee –vrij slanke- bass traps en twee “mutsjes”(?) krijgen elk een specifieke plek) Ik heb er niet naar gevraagd maar de luidspreker kabels zien er bijzonder verzorgd (omwikkeld) uit en worden geplaatst op zich nog in het prototype fase bevindende kleine stands, los van de vloer dus. https://i.postimg.cc/VvzgqY08/DSC-0234-2-1.jpg De forse speakers zijn zelfbouw (schitterend in de pianolak), vier units (3x front, 1x achter + baspoort) en een extern filter. Over die luidsprekers valt qua ontwerp en filter veel te zeggen maar dat gaat mij al gauw boven de pet en ik weet er verder niks anders over te zeggen dat het er zeer fraai uit ziet. Cock kan niet nalaten te zeggen dat het beste filter geen filter is. Hij is overigens goed bekend met het hele ontwerp. https://i.postimg.cc/8cFRBjkx/DSC-0233-1.jpg De apparatuur staat vrijwel uit het zicht opgesteld in een wandmeubel, Er is een geïntegreerde d’Audio versterker, een harde schijf waarop de muziekverzameling (flac & wave, van CD tot high-resolution) staat, aangesloten met een switch. Er is uiteraard een DAC die gevoed wordt door een aparte, forse (volgens Cock niet fors genoeg) transformator. M.u.v. de trafo, staat alles, haast overbodig te vermelden, op de door Leo zelf uitgevonden en bijzonder populaire “verwonderringen”. Een tweak die breed ingang & waardering heeft gevonden. Zowel de kleinere als de nieuwe wat grotere ringen zijn her en der terug te vinden. De gehele installatie, dus alles in de signaalketen, is bedraad, alleen de bediening gebeurt draadloos via een laptop. Ook hier dus slechts 1 bron, de harde schijf. Ambities voor nog een andere bron zijn er in het geheel niet. Van het forum is genoegzaam bekend dat Leobus niet wars is van tweaks en uitgebreid heeft geëxperimenteerd met kabels, audiolamp en gehakt en ongetwijfeld nog meer zaken. Daaraan hebben wij verder geen aandacht besteed. Er staat een audiolamp (baat het niet dan schaadt het niet, is bij Leo de opvatting), uiteraard de verwonderringen, een paar kabelstands en op verscheidene plaatsen in de apparatuur is door Leo Twaron aangebracht ter bestrijding /voorkoming van trillingen. https://i.postimg.cc/TYwSF9hX/DSC-0236-2-1.jpg Tijd om maar eens te luisteren: de set is heel mooi stil, vermogen is er meer dan genoeg en het beeld is fraai ruimtelijk, vooral wanneer de opname die informatie bevat. Kari Bremmes is tegenwoordig populair en haar prachtige stem en geweldige begeleiding klinken prima. Attaque is uitstekend, een klarinet klinkt precies als een klarinet en laag is voldoende, niet dreunend aanwezig. Bij Missa Criolla komen de vorige, klasse D-versterkers, even ter sprake. Daar is het laag áfgepaster en wat feller volgens Cock en Leo, maar ik kan de wat vloeiender tromslagen wel waarderen. Je hoort het geluid wat mooier uitsterven, in mijn belevenis de meer correcte weergave. Ook Leo vindt zijn d’Audio meer controle geven dan de D-klasse versterkers. De afbeelding is mooi ruimtelijk maar de exacte luisterpositie is ook bepalend. Er is een klein verschil tussen mooi in het midden en iets meer naar de zijkant. Alle muziek staat op de harde schijf en zelf meegebrachte muziek gaat hier niet. (ook niks meegenomen). De muziekbibliotheek van Leo verschilt nogal van de mijne en heel veel bekends trof ik dan ook niet aan. Wel wat Mozart, Beethoven en Rossini, Kiri te Kanawe met wat aria’s maar vaak in andere uitvoeringen. Een echt heel rustiger luistersessie was het eigenlijk niet. De muziek stond soms nogal hard en er werd veel commentaar tussendoor geleverd. De vleermuisoren van Cock hadden grote bezwaren tegen de manier waarop het luidsprekerfilter stond afgesteld. Veel te hard in het hoog volgens hem. Uiteindelijk leidde dat tot een soort wonderlijk lapje voor de tweeter en dat was een juiste ingreep. https://i.postimg.cc/XqhZVLbz/DSC-0235-2-1.jpg Het volgende is erg persoonlijk Wel overbekend bij mij: Bob Dylan en natuurlijk Man in the long black coat van Oh Mercy. Ook een geliefd audiofiel nummertje. De oude oren moeten nog wel de krekels kunnen onderscheiden en bij heel nauwkeurig luisteren is er helemaal aan het eind nog te horen dat Dylan iets zegt. Ik heb de LP, de CD en de SACD en moet dat laatste tzt nog eens controleren. Mij is het nooit opgevallen. Maar vervolgens liepen de meningen uiteen. Op mijn verzoek werd ook de eerste track gedraaid (Political World) en zowel Leo als Cock vonden dat verschrikkelijk. “Een kakafonie, totaal foute & mislukte opname”. Ik zie dat volledig anders. Toevallig had ik laatst ook thuis bezoek en werden er meegebrachte CD’s gedraaid en ook tien viel mij al op dat er heel erg geluisterd wordt naar “goede opname”. Vroeger kreeg je bij de stereoplay wel eens een CD met allemaal van die goede opnames, totaal nietszeggende muzak, net als de demonstratietapes van STS. Mooi opgenomen leegte. Poltical World is geen vrolijk nummer maar een staccato opsomming in vier coupletten van wat er allemaal mis is in de wereld. Geen gedoe van de lucht is blauw en ik hou van jou maar gewoon onverdunde ellende. Crescendo! Dan moet je voor de begeleiding niet aankomen met harp en viool. Ik moest sterk denken aan Anselm Kiefer, de beroemdste Duitse schilder op het moment die o.a. het Duitse verleden in beeld brengt. Dat doe je niet met roze en lichtblauw. In mijn opvatting is de begeleiding bij de tekst een echte onderstreping van wat er beweerd wordt, niks geen gedoe met mooie opname. https://i.postimg.cc/YSqWd1sC/kiefer-auschwitz.jpg Maar dit alles terzijde. Wij hadden een hele leuke middag, een gastvrije ontvangst en als klapstuk een heerlijke, door de huisvrouw eigenhandig bereide, quiche. De lekkere nasmaak was goed voor de gehele lange rit terug. Leo nogmaals bedankt voor de welluidende, leuke en leerzame middag.

Al is het nog zo bijzonder, het is alleen iets waard in VG (Very Good) / Near Mint of Mint conditie en dat geldt zowel voor de plaat als de hoes. Niemand gaat iets betalen voor beschadigde waar als het om vinyl gaat.

Absoluut, er is een verklaring en een excuus. Als bayboomer woonde ik oorspronkelijk met mijn ouders in bij de grootouders en later, toen mijn ouders een eigen huis hadden, was er vaak een 'commensaal', iemand die er bij kwam op het werk van mijn vader en natuurlijk geen eigen woning kon vinden. Dan namen de personeelsleden iemand gewoon in huis er bij. Schouders er onder en wederopbouwen maar. Maar; grote spoed is zelden goed en inmiddels is al heel wat van die snelle revolutiebouw tegen de vlakte. Echter zijn de bouwvoorschriften toen wel heel erg aangepast aan de grote nood maar nooit meer terug gedraaid. Bijv. de veel te lage plafonds. 3m60 of 3.90/4,20 hoogte in een kamer, dat is pas fijn. Overigens ziet het er niet naar uit dat de woningnood binnen 100 jaar na de oorlog opgelost zal zijn.

Ik begrijp dat de tentoongestelde artiesten zich eigenlijk niet speciaal op de akoestiek richten maar dat de objecten (bijvoorbeeld) worden gebruikt door een bureau ("Okko") dat zich wel speciaal richt op akoestisch prettige ruimten. Dat is zeer nuttig en noodzakelijk. Bij de naoorlogse woningbouw is met akoestiek niet of nauwelijks rekening gehouden en dat bezuren we nu. Hoog tijd dat daaraan veel meer aandacht wordt gegeven. Vergelijkbaar met de nieuwe aandacht voor lichtvervuiling. Ook zo'n aspect waarin wij vergeleken met vorige generaties ernstig zijn verarmd.

holy guacamole! wat een ravage. Wel dapper dat je nog schrijft "mazzel was het". Gelukkig inmiddels alles weer op orde

Het grote probleem is dat elke verkiezing telkens weer een aardverschuiving oplevert en uit het niets allerlei rare gelegenheidspartijenpartijen (BBB, Ja, Forum, PVV) met een grote vertegenwoordiging 'beloont'. Kortzichtige belangenpartijen met een ledenbestand van baantjesjagers, idealisten, cynici en spruitjeseters. Met ons kiesstelsel van evenredige vertegenwordiging zonder kiesdrempel geeft de uitslag wel een scherp beeld van wat er leeft in Nederland. In combinatie met alle achterlijke gedoe op de sociale media regeert bij de kiezer de waan van de dag. En omdat het politieke debat niks anders oplevert dan de laagste gemene deler zit er niks anders op dan te regeren met onwerkbare coalities die ook nog een meerderheid moeten zien te zoeken in zowel de tweede als de eerste kamer. Maar uiteindelijk krijgen de Nederlanders precies wat ze verdienen. We hebben het aan onszelf te danken. Democratie functioneert alleen bij een goed geschoolde, geinformeerde en geinteresseerde kiezer. Onze democratie is een ochlocratie. De betere kranten/opiniebladen/omroepen leiden een moeilijk bestaan maar twitter bloeit.

Super dat het zo goed en naar hoge verwachting werkt. Maar je hebt ook hele mooie nieuwe vloerbedekking gelegd.

Eet smakelijk @carl. Ik denk ervan dat je voor de vissoep zeker moet zijn van een goed restaurant. Met dit warme weer kies ik liever voor een koude schotel, bijv rauwe andijvie met sinaasappel en cottage cheese. Misschien met een stukje ribeye. Maar wat het ook wordt, ik wens je een goed gezelschap en een attente ober. Dat kan de maaltijd maken of breken.

Zonder de schrijver iets te kort willen doen moet ik toch opmerken dat het hier m.i. een niet ongevaarlijke vorm van zelfoverschatting betreft. De mens is in de eerste plaats zichzelf een raadsel en in de tweede plaats, niet ver daarachter, de rest van de wereld. Iemand 'doorgronden' is sowieso van weinig betekenis. De concordantie van menselijk gedrag is bijzonder laag en kennis omtrent het voorspelbare gedrag of de denkwijze van een individu kan elk moment gelogenstraft worden. Hoe vaak is deze grilligheid al niet bezongen? (Coward of the county/Kenny Rogers en, wie immer, Bob Dylan/Brownsville girl: "People don't do what they believe in, they just do what is most convenient, then they repent") En van dichtbij: dikwijls is hear al vermeld dat het beeld dat men van een bepaald forumlid had gevormd op basis van zijn forum posts totaal niet strookte met de persoon die men uiteindelijk ontmoette op een bijeenkomst. Vermelding van onterecht op verlof gestuurde tbs'ers op basis van beroepsmatige 'kennis' is al overbodig. Gerustellend is, zo begrijp ik uit het citaat, dit talent latent en dus lang niet altijd actief. Gelukkig maar want te veel vertrouwen in eigen oordeel op basis van zeer beperkte waarneming kan in de omgang met de buitenwereld grote en onplezierige gevolgen hebben. Ik wens de schrijver alle goeds en een kritische, maar toch welwillende blik op zijn medemens. Achterdocht heeft nog nooit iemand goed gedaan.

Maar die Puffin is toch een digitaal apparaat? ("Phono dsp by Parks audio; dsp =digital signal processing) de dac staat ook in de handleiding: 96Khz/24bit

Verkiezingen zijn naar mijn idee nooit weggegooid geld. Integendeel Maar het hoeft niet natuurlijk. Er kan net zo goed een nieuw kabinet gevormd worden op basis van de vorige verkiezingsuitslag. Verkiezingen hoeven maar eens in de 4 jaar. Maar het idee is dat de VVD bij nieuwe verkiezingen goed zal boeren als men kiest voor een wat hardere lijn wat betreft immigratie. Het blijft een lastig vraagstuk en ik heb wel eens het idee dat de weerstand tegen immigratie/ of de tolerantie t.a.v. immigratie makkelijk kan leiden tot een goede uitslag voor steeds rechtsere partijen. Rechts lijkt wereldwijd bezig aan een zorgwekkende opmars en met de onomkeerbare klimaatverandering staan we nog maar aan het begin van veel en veel grotere immigratiegolven. Delen van de wereld worden binnen afzienbare tijd oinbewoonbaar, zo lijkt het.

Re-recording; "Speak Now" Taylor Swift Over de muziek en over Taylor Swift heb ik geen mening (mij totaal onbekend) maar het betreft een interessante review waarin ook een kijkje over de gang van zaken in de muziek business. En voor een artiest is het kennelijk niet altijd/meestal niet? verstandig om een succes proberen te herhalen. En voor de fans alle reden om kritisch te blijven.

Klinkt veelbelovend. Ik ben benieuwd!

Wees blij dat het nog iets opwekt en dat er nog wat geforumd wordt; het is hear vaak saai zat.

De LP staat op mijn lijstje als ik op zoek ben in de vinyl-winkels. (in Schiedam zijn er op de Hoogstraat twee nieuwe bij gekomen; ik moet ze nog bezoeken.) Maar intussen is mij gebleken dat de CD via muziekweb.nl te leen is en dat een zekere RickRickRick de LP op YouTube heeft gerplaatst. Hij heeft kennelijk de LP afgespeeld want de krassen en tikken staan er gewoon bij. Ik heb het maar opgenomen en de reclame er tussen uit geknipt. Het zijn 10 files (MP3 kwaliteit) en ik zal het nog even bewerken met CoolEdit, De ruis valt reuze mee en de tikken zijn er 100% uit te halen. Ik vind het album erg de moeite waard, ik geniet van de (helaas verloren gegane) superieure dictie van een streng geschoolde actrice. De begeleiding doet mij bij enkele nummers een beetje denken aan Jacques Brel en sowieso vind ik het album (verschenen 1975) passen bij de tijd waarin hier de franse chansons (met tekst die de moeite waard is) populair waren. Nogmaals, een prima tip @carl

Ik heb wel vertrouwen in de streamers wat betreft minder bekende artiesten en heb even gekeken op een site van niks (Amazon prime music) en vond toch wel aardig wat Belgische 'pop' Hooverphonic, Bobbejaan Schoepen, Viktor Laszlo, Raymond van het Groenewoud, Ivan Heijlers, Wil Tura, La Estrella, Johan Verminnen , Vaya con Dios allemaal ruim vertegenwoordigd met meerdere albums. Brel, Adamo natuurlijk zo goed als compleet. Nou heb ik weinig sjoege van Belgische pop en dus gauw uitgezocht. Ik ben benieuwd naar een paar wat minder bekende zangers/essen/groepen/bands om te kijken of die ook te vinden zijn. Ik geef mijn vooroordeel t.a.v. dit aspect van de streamers graag op. Op het gebied van klassiek grijp ik zelden mis.