Kraus vonBentinck

De genoemde versterkers ken ik niet en kan er dus ook niets over zeggen. Het 'probleem' doet mij echter aan een heel andere en veel flexiber aanpak denken: een (of liever enkele) hoofdtelefoon(s). Ik heb zelf enkele bedrade hoofdtelefoons en enkele hoofdtelefoon versterkers maar ook enkele draadloze in-ears. In combinatie met een walkman of een behoorlijke telefoon is men volkomen vrij en wederzijds verlost van de buitenwereld. Een 1 terrabyte geheugenkaartje en/of een abonnement op een streaming service geeft een mer a boire aan keuzemogelijkheden in een alleszins acceptabele kwaliteit. Een bijkomend voordeel is natuurlijk dat men niet (meer) gebonden is aan een vaste luisterplek. Het is bovendien ook een leeftijdsbestendige aanpak.

Ik houd vooral niet van jazz en voor het overige vrij breed, uiteraard de 60, 70. 80 maar ook Mozart/ Beethoven, Paganini, opera, piano, sopranen. Virtuositeit. Ik ben bijna klaar met een tape voor je Groovy.

Tot eind juni nog in Ierland. Daarna afgesproken plaatjes draaien bij Groovy en met Cock op bezoek bij Leobus. Een middagje bij mij moet voor jou niet moeilijk zijn met je dochter op loopafstand bijna van mij.

https://twinstaticaudio.com/occasions-audio-apparatuur/

Oban is een leuk.plaatsje 60% draait er volgens mij om de vis en de visserij,35% om de whisky. Ik heb niet de tour gedaan bij de Oban distilleerderij. Dat is 4x proeven en dat durf ik toch niet te combineren met auto rijden. Smalle, bochtige wegen, hoog tempo en best veel inhalen. Daar is alcohol een heel slechte combi. Wij stonden paar keer lang vast door frontale botsingen op de weg langs Loch Ness.(A96) De verse vis aan de haven is echt voor de kenners. Japanners bleven eten en bestellen, achter elkaar door. Die spraken van AAA+ kwaliteit.

Wij zitten nu hier met zijn tweetjes in een huis waar je eigenlijk rolschaatsen nodig hebt om naar het toilet te gaan. Lough Neagh is eigenlijk geen Republiek Ierland maar Ulster. Wij zitten veel westelijker bij Lough Carra. De Guinness aan de tap is echt heel lekker. Het schuim zoals hier getapt krijg je echt nergens anders. Whisk(e)y proeven gaat hier en vooral in Schotland natuurlijk ook heel goed. Maar.... whisky kopen kun je beter in Nederland doen want dat is goedkoper, zelfs als je bij de distilleerderij zelf koopt. Ik heb inmiddels Oban14 single malt, Jameson five Oak Casks en Slane Triple Casks in de kofferbak. Nog 5 weken te gaan dus er komt nog wel wat bij. Het huis waar we nu zitten is in de tv-kamer voorzien van Ruark surround sound met Denon versterking. Groot maar Ruark is volgens mij echt iets voor de gemakzuchtige consument. In de bibliotheek hier is het allemaal Cambridge Audio. Niet mijn ding. Wel gemakkelijk want via bluetooth kun je gewoon je eigenuziek afspelen.

Dat hoef je je niet af te vragen want dat weet je best, net als wij allemaal Spullen, hoe mooi ook, kunnen je niets geven wat ook maar in de schaduw kan staan van (warm)menselijk contact. Helaas zijn spullen nogal eens duurzamer dan die (soms grillige) contacten. Succes met de speakers, als alles af is kom ik graag weer eens langs voor de 'mooie spullen'

Ik vermoed dat je commerciële instinct je hier in de steek laat. Aan de vraagzijde: Wat moet een jeugdige muziekliefhebber met een iPhone in de zak, een enorme draadloze hoofdtelefoon over de oren en 2 a 3 streamer abonnementen met een lompe jampotradio? Aan de aanbodzijde: Welke winstmarge is er te behalen met een zelfbouw radio op een closetrol? Ik zou er mijn spaarcenten niet in steken.

Geweldig die link. Ik zie het weer helemaal voor mij. Uit 1960, dat doet mij zeer goed. Zo'n Philips bouwdoos heb ik ook nog gehad.

https://hifi.nl/artikel/32284/Thorens-New-Reference-vlaggenschip-draaitafel,-te-zien-op-HEM.html Veel te gecompliceerd. Ik houd het op de Barcanova als "the new reference"

https://duckduckgo.com/?q=jampotradio&t=fpas&iax=images&ia=images&iai=https%3A%2F%2Felektrotanya.com%2FPREVIEWS%2F63463243%2F23432455%2Famroh%2Famroh_jampot_detector_radio_1960_sm.pdf_2.png Het geheugen is notoir onbetrouwbaar. De jampot radio was duurder en er zat toch wel degelijk een batterij in. Niettemin zegt mijn geheugen toch heel duidelijk dat ik de radio met een vriendje maakte in Amsterdam. Echter verhuisden wij in 1963 uit Amsterdam maar blijkt uit de site dat het schema pas in 1964 werd gepubliceerd. Toch een eerdere versie?

Wat een luxe. 'Wij' luisterden naar een zelfgemaakte 'jampotradio': beetje schelledraad gewikkeld om een leeg closetrolletje, 1 weerstandje, oortelefoontje, potmetertje en nog iets. Geen batterij nodig. Uit de Elektuur eind jaren 50/begin 60. Minder dan 1 (toen nog zilveren) gulden. Toch ontvangst radio Luxemburg

Laat het forum het forum en het topic het topic, Carl. Wat een nerveuze bedoening. Gewoon een weekje de eigen oren de kost geven in je fijne ruimte. Even afstand nemen en niet blind staren op detail. Klinkt waar je altijd van gehouden hebt nu opnieuw goed? Dan bijna klaar. Draai ff Little Richard, I got what I wanted but I lost what I had. Je hebt een heel mooie luisterkamer gemaakt maar geen concertzaal. There is no substitute for common sense.

Dank je wel Onno, de komende twee weken in Schotland ( koud, brr) en daarna 5 weken Ierland.

Mooi, er gaat toch niks boven live en er gewoon bovenop zitten. Het valt ook onder het genre Jazz maar ja, voor mij veel beter te pruimen dan die testostoron-combo's

Aan iedereen dank voor de suggesties, ik ben druk bezig geweest om via Amazon een flink aantal titels op te halen. Zelf had ik er toch ook nog wel een paar maar het aardige is natuurlijk dat je bij dat opscharrelen weer van alles tegen komt. Ik vermoed dat ik wel genoeg bij elkaar heb gevonden voor zowel de A als de B-kant van de tape. De tape samenstellen duurt nog even, eerst op vakantie.

Dat lijkt mij een zeer verstandig gevoel. Je bent heel tevreden geweest met je set en het lijkt mij verstandig om in de nieuwe ruimte inderdaad weer die oude tevredenheid terug te krijgen en pas extra te gaan dempen als je exact weet of (en zo ja: wat & waar) er gedempt moet worden. Je hebt inmiddels al een prima kamer, er zijn goed doordacht al wat akoestische ingrepen gedaan dus het kan nooit helemaal fout zijn. In de kamer bij Pjotr vonden wij de verstaanbaarheid van (luide) stemmen al een veelzeggende kwaliteit. Goede verstaanbaarheid wanneer een paar mensen door elkaar praten, geen galm, een heldere tik tegen een wijnglas, fluiten, handen klappen en dat soort dingen enz enz. , allemaal handige dingen. Naar mijn idee moet je niet te veel experimenteren met al die absorptiemasterialen. Zoals Henk Niemeijer vaak zei, het klinkt anders maar klinkt het ook beter?? Niet zo'n makkelijke vraag. Wacht gewoon met dempen tot Rivasono een tweede meting heeft verricht. Misschien heb je meer baat bij reflectie dan absorptie. Met akoestiek is het volgens mij veel makkelijker om het fout te doen dan goed. Je woont meen ik in een heel stille omgeving. Dat is sowieso al een bonus.

Dit is een heel leuke link. Grappig dat er zelfs al discussie is geweest hoe dit soort zaken gedefinieerd moet worden. Het wordt overigens niet mijn eerste tape volgens dit criterium. Daarbij ben ik op mijn manier streng maar gooi alle criteria over boord als het nummer mij bevalt of wanneer ik het niks vind. Het is tenslotte mijn plezier. Het is leuk om te maken volgens een thema en er een titel en illustratie bij te vinden Mijn eerste tape heette Trash Can Alley met deze illustratie als cover en de volgende heet Borne through Time met deze cover Het is de nostalgie naar de platenhoezen. Samenstellen van tapes is volgens mij tegenwoordig vervangen voor het maken van playlists maar ik heb het idee dat die playlists veel vluchtiger zijn. Makkelijk te veranderen en zo gewist. Het aardigst is om de tapes weg te zetten en pas na een paar jaar weer af te spelen, Dan is de verrasing het grootst. Er is ook een heel leuk boek over geschreven door Nick Hornby, High Fidelity. Speelt zich af in een platenzaak in de tijd van de cassette tapes. Het boek is ook succesvol verfilmd. Aan iedereen vast dank voor de aangedragen titels. Ik ga er mee aan de slag. Als ik er uit ben laat ik de lijst, titel en cover hier verschijnen.

Buffalo Springfield en Lou Reed zijn naar mijn idee geen eendagsvliegen; die schoten veel vaker raak. Billy Paul komt er wel bij. Thx

Dat is een geweldige tip, Carl. Voorlopig alleen gevonden op muziekweb. Dat is nog uit de tijd dat er verstaanbaar werd gesproken op toneel. Ik zet die op mijn lijstje als ik op een platenbeurs kom hoewel de CD in dit geval ook goed is. Ik vermoed dat Tidal, noch Qobuz, noch Spotify dat hebben staan tussen hun 'miljoenen' titels. Op Amazon in ieder geval niet.

Ik ben bezig met het samenstellen van een tape met nummers van artiesten die misschien een heel repertoire hebben maar eigenlijk alleen bekend zijn van een enkele "hit". Daarna nooit echt meer hebben gescoord. Voor zo'n 26cm tape heb ik ongeveer 25 tot 30 tracks nodig (90 minuten). Hoewel het dus niet zo heel succesvolle artiesten betreft is het zeker niet altijd zo dat het om slechte artiesten gaat, integendeel vooral hun eenmalige 'hits" zijn vaak bijzonder aansprekend maar ook is de rest van hun repertoire vaak niet onverdienstelijk, maar ja, toch vergeten. Ik heb natuurlijk wel een aantal voorbeelden: David McWilliams - The days of Pearly Spencer Ralph McTell - The Streets of London Zager & Evans - In the year 2525 Kim Carnes - Bette Davis Eyes Elkie Brooks - Pearl's a singer Barry McGuire - Eve of Destruction Jacques Dutronc - Il est cinq heures (Franse artiesten zijn een beetje lastig vaak maar 1x succes in de hele wereld maar groot in Frankrijk zelf (Johnny Halliday) Viktor Lazlo - Ansiedad De laatste is het mooiste voorbeeld. Een Belgische dame die enorm veel heeft opgenomen maar nooit is doorgebroken (wel ooit songfestival deelneemster) maar het genoemde nummer is ijzersterk. Niet haar grootste hit maar volgens mij wel haar sterkste nummer. Graag hoor ik suggesties, liefst helemaal vergeten maar toch zeker een plaatsje op de lijst waard.

Ja dat klopt allemaal. Je wordt beduveld waar je bij staat in een aantal gevallen. Het is niet altijd nep want er zijn (op Tidal) toch ook wel 88.2/24 files. Maar dan meestal weer door de MQA molen volgens mij. Ik vind op het moment Amazon goed genoeg. Leuk Kari Bremnes maar ik vraag bij deze dan ook maar eens aandacht voor de Nederlandse Daisy Cools. Eternal Newcomer, beluister dat ook eens.

Het lijkt mij dat een dergelijk ingewikkelde (en prijzige) ingreep eens beoordeeld zou moeten worden door een luisterpanel. Ik zelf heb eigenlijk nog nooit een bevredigend resultaat gehoord van upsampling.

De set zoals opgesteld bij binnenkomst heeft maar heel kort aangestaan. Cock had zijn eigen harmonizers meegenomen en die werden vrijwel direct aangesloten. Het effect van de harmonizers was direct merkbaar. Er komt gelijk meer body in de klank en veel klanken worden meer “afgepast”, meer gedefinieerd is meen ik het juiste woord. Net als een iets hogere resolutie bij een foto. Er werd een CD gespeeld met een aantal historische instrumenten, vooral snaren, en dat leidde tot wisseling van linker- en rechterkanaal. Foutje in de bekabeling. Aardig om te horen allemaal maar mij zei het op zich niet veel. Veel sprekender was de soundtrack van de Pedro Almovodar film ‘Hable con ella’. Mooie film, aansprekende muziek. Emotie komt goed over. Dynamiek is dik in orde en snel is het allemaal ook. Levendig dus en zeker niet saai. De luidsprekers vallen heel behoorlijk weg, het beeld iets meer in de breedte dan in de dpiepte. Ben je bij iemand op bezoek dan is het eigenlijk het leukste om de muziek waarvan de gastheer het meest houdt te beluisteren. “De man en zijn muziek/set” zogezegd, daar gaat het toch om. Nu zijn Pjotr zowel als Cock nogal liefhebbers van jazz en ben ik dat in het geheel niet. Laatst was ik ook nog bij zo’n jazz-liefhebber. Op bijna oorlogssterkte werden een aantal jazz-combo’s ten gehore gebracht. Blumenhofers knalden de aanslagen op de piano er uit alsof er een steen door de ruiten vloog. Indrukwekkend wat de set presteerde en wat de jazz muziek presenteerde. Onverwacht klonk toen ineens Kari Bremmes. Ik wist meteen wat (in mijn oren) mis was met die jazzmuziek. Allemaal grote ego’s die met hun ellebogen werkten tegen de andere leden van het combo om vooraan te kunnen staan met de virtuoze solo op hun eigen instrument. Hoe anders bij Kari Bremmes. Even grote bezetting maar allemaal gericht op hetzelfde doel, het neerzetten van een sfeer, begeleiden in de ware zin des woords en accentueren van de stem Alles ter ondersteuning van het geheel. Dat is toch meer mijn ding. Pjotr is een goede gastheer en mijn eigen meegebrachte CD’s kwamen dit keer overvloedig aan bod en zowel Cock als Pjotr hebben dit geduldig verdragen. Dat maakt het voor mij in ieder geval wat makkelijker om indrukken van de set op te doen. De muziek vloeit goed uit de speakers, de instrumenten van het orkest zijn prima te onderscheiden en zoals gemeld, stemmen komen werkelijk voorbeeldig tot gelding. Een trio van twee tenoren en een mezzosopraan voldeed precies aan de eisen van Mozart: flink schreeuwen door elkaar en toch elk afzonderlijk goed verstaanbaar. Ik vind het geniale muziek. De hoge geschooldheid van de stemmen en de subtiele variaties, het komt allemaal heel mooi tot zijn recht. Helaas had ik niks bij me van Cecilia Bartoli want ik vermoed dat de breedbanders heel erg goed overweg zouden kunnen met haar elastieken stembanden. Het is de eerste keer dat ik zulke breedbandspeakers heb gehoord en ik moest er op gewezen worden dat het weliswaar breedband is maar je toch niet moet verwachten dat er echt heel diep laag uit kan komen. Dat viel mij toch op en ik miste dat toch wel. Pjotr was zeer stellig in zijn overtuiging dat juist dat hem zo goed beviel en ik neem het zonder meer van hem aan. Ook Cock was zeer tevreden met datgene wat de speakers lieten horen, mooi aaneengesloten hoog, midden en laag over alle frequenties. Een akoestische gitaar is een bescheiden instrument dat zich niet kan meten met een viool of al helemaal niet met een concertvleugel. Toch, een echte concertgitaar klinkt in de huiskamer eigenlijk al te groot. De lage E-snaar komt met body en kastvolume echt wel binnen. Een gitaarduo van John Williams en Julian Bream klonk prima, snel en met mooie flageolets, pianissimo en forte fluweelzacht of spetterend maar de body van de gitaren miste ik toch wel. J.J. Cale heeft een band die je eigenlijk moet horen in een wat kleiner zaaltje, lekker allemaal staand en meestampend op de muziek. Daar is het slagwerk en de punch ervan erg belangrijk en voor zulke muziek zijn de breedbanders niet de meest aangewezen keuze. Mijn oordeel is, prachtige speakers maar geen echte all-rounders. Wij hebben met zijn drieën flink wat uurtjes besteed in deze fijne luisterruimte en heel wat muziek heeft de revue gepasseerd tot aan de franse chansons toe. George Moustaki, ach wat een andere tijd was dat, mijn ogen werden er vochtig van. Dat mis ik ook wel, dat je nog oprecht kon geloven in een betere wereld zonder van alle kanten gewezen te worden op enge complotten van ongrijpbare griezels die niks goed met de mensheid voor hadden. Het zal de leeftijd zijn. Vermelden moet ik nog enkele zaken: - dat ook een kabelwissel heeft plaats gevonden. Wat de originele kabels waren weet ik niet maar Cock had Ocos-kabels in zijn koffertje en ook dat leverde een hoorbare verandering op. De ruimtelijkheid werd groter. Ik begreep dat die Ocos kabels een zeer goede prijs-kwaliteitverhouding hebben. Ik had helemaal niks te klagen want speciaal voor mij, voor Cock en Pjotr hoefde dat niet want die wisten het al, werden ook nog de hoorns aangesloten. Teresa Berganza o.l.v. Caludio Abbado in Carmen met "Les sistres" in het café van Lilas Pastia. Mercedes, Frasquita en Carmen herself zwaaiend met hun hoog opgetrokken rokken op de tafels, zeker & vast gekleed zoals bij de can can behoort. Ik zag het helemaal voor me en vond het beeld echt veel dieper dan voorheen. Ik vermeld het speciaal zodat men een waardeoordeel kan vormen over mijn luistervaardigheid want de betere oren van Pjotr en Cock vonden het helemaal niks. En ik heb inmiddels begrepen vele anderen met hen. - alle moeite en werk die is gestoken in de luisterkamer hebben zich absoluut geloond. Het is een prettige ruimte. Niks benauwds, niet volgepropt met allerhande overbodige zaken maar wel voorzien van een essentiëel extraatje: Ook daaruit kwam een smakelijke versnapering voor weer een ander zintuig. De tractatie van een met de hand gemaakte “roze koek” (extra dikke laag roze)van de warme bakker op de markt ging er in als….. koek! Heerlijk. Wanneer ook de set helemaal af is, krijgen de harmonizers hun plaatsje boven op de nieuwe kasten. Het is dan zaak om goed aandacht te besteden aan een stevige, wiebelvrije fundering. De kleine sofa zat prima, ik zelf zou een lekker poefje om de benen te strekken als kleine aanvulling willen aanbevelen. Beiden werden we beloond met een CD van het Julia Hulsman Quartet, nota bene voorzien van de handtekeningen van de leden. Het was me het 9-urige ‘werk’dagje wel: bijna 5 uurtjes luisteren en 4 uurtjes in de auto (de tijd vloog voorbij) en deze conclusie is verantwoord: “Het is absoluut zeker: Elk audiofiel congres Wordt geheid een succes Met Cock als boeiende spreker”

Twee forumleden zijn bezig met het realiseren van een echte luisterkamer en de vorderingen worden met belangstelling gevolgd. Als alles klaar is, is het volgens mij drie maal scheepsrecht en zijn er bij mijn weten drie “dedicated” ( is “aparte” de juiste Nederlandse benaming?) listening rooms onder de forumleden. Zondag dus op visite in zo’n zeer begerenswaardig object in het verre Drente. Bij bezoek blijkt dat de luisterruimte eigenlijk een “luisterhuis” is, een volkomen vrijstaand klein stenen pand in de tuin achter het woonhuis. Van buren onder, boven of naast is geen sprake. Hier kun je volume maken, zoveel als het hartje begeert. Achteraf blijkt dat ook wel te gebeuren, we hebben ons qua volume niet ingehouden. Het realiseren van de ruimte, de bouwkundige afwerking en aankleding (vloer, wanden, ramen) binnen hebben heel wat tijd gekost. Inmiddels is de ruimte voor 95% af. Bij binnenkomst is er sprake van een lekker ruime kamer, 4,25 meter breed, meer dan 7 meter diep. Boven de set en de luidsprekers een schuin oplopend dak met een prettige hoeveelheid kubieke meters extra, boven de zitplaats aan de andere zijde is een kleine vliering aangebracht met wat bergruimte. Dankzij twee forse ramen aan de korte zijde achter is het binnen lekker licht. Echt ingrijpende akoestische maatregelen zijn er niet genomen en ook overbodig. Ons viel gelijk op dat (onze vrij luide) stemmen gewoon goed klinken en dat er geen sprake is van galm of hardheid. Een dikke eiken parketvloer, een vrij dun maar wel zeer dicht geweven Perzisch tapijt en een houten betimmering op de wanden zijn daar waarschijnlijk debet aan. Akoestiek is een ingewikkelde en lastige wetenschap maar ook zeer eenvoudig te benaderen. Kun je elkaar goed verstaan en rammelt de sleutelbos zoals het hoort, dan ben je al een eind op de goede weg. De ruimte is dan misschien goeddeels af, de set zoals die er nu staat is alleszins voorlopig. Gelukkig is er geen sprake van een overkill aan apparatuur. Hier wordt alleen muziek gemaakt door middel van een Proceed loopwerk met aparte DAC. Platenspeler noch streamer hebben hier een plek en dat blijft ook in de toekomst zo. Hier regeert de compactdisc. Geen SACD, geen tape, geen PC, geen draaitafel, geen DVD, geen tuner. Er staat een fikse Sansui geïntegreerde versterker, rechts het Proceed loop werk en daar tussen de DAC. Achteraan een houten stekkerblok en een in mijn ogen zeer verzorgde bekabeling. Geen kabelsla en de fraaiste spades op de luidsprekerkabels die ik ooit gezien heb. Links van de versterker een kastje wat voor mij iets onbegrijpelijks doet namelijk het vervangen van de ontbrekende magneet op de luidspreker units(?). Die Aurel Bryan units zijn hier het meest bijzonder, speciaal vervaardigde breedbanders. Pjotr heeft eerder daarover al een en ander gezegd, mij gaat het wat boven de pet hoe dat precies zit. De behuizing van de luidsprekers is voorlopig en op het moment ook echt het zwakke punt. Bij binnenkomst stonden de kasten elk op 3 wasmachinerubbers maar in een later stadium gewoon vlak op de vloer en dat gaf een verbetering in het laag. Zowel de kasten als de luidsprekersunits worden vervangen hoewel de units plaats gaan maken voor gelijkaardige units. Ondanks dat, deze breedbandige luidsprekers zijn de juweeltjes in de hele installatie en konden op de volledige goedkeuring van de kritische oren van Cock rekenen. Ik meen begrepen te hebben dat in de huidige set-up de impedantie van de speakers niet ideaal zijn wat betreft de versterking maar ook dat komt in een later stadium in orde met, als ik het juist heb onthouden, een buizenversterker. Op de foto zijn nog twee wonderschone hoornluidsprekers te zien. Dit zijn echter gasten die hier alleen zijn opgeslagen ten behoeve van een andere eigenaar. Qua prijs zijn deze Avangtgarde Acoustics Duo luidsprekers in een eigen categorie en meer dan het 10- of 15-voudige van de breedbanders. Ook nog een slag groter dan de Avantgarde duo’s die ik enige weken geleden heb gehoord en waar ik zeer, zeer van gecharmeerd was. (als enige geloof ik) De luidsprekers kunnen mooi vrij opgesteld worden, zo'n 3 meter uit elkaar, ruim vrij van de achterwand en zijwanden. De luisterplek, een kleine tweezits sofa, iets meer dan drie meter van de speakers en flink wat ruimte nog vanaf de achterwand. Dat is allemaal heel goed gerealiseerd. De lichtval van de ramen is precies goed, in de rug van luisteraar dus rustig aan de ogen. wordt vervolgd (wordt vervolgd)