Werner

Alleen God kan 'echt Sinc doen', maar kom ... PCM1804: bij 48kHz en 96kHz filtert die heel steil op fs/2. Alleen bij 192kHz filtert hij zachter, maar je wilt die ADC niet op 192kHz gebruiken want de noise shaper blaast alles op boven 50kHz. Bij goedkope ADCs zoals van AKM en Cirrus is de AA filtering nogal belabberd. Daar meet ik duidelijk aliasing, aliasing die volkomen ontbreekt wanneer ik opneem aan hogere fs en dan decimeer in Audition (wat overigens heel dicht bij pure Sinc zit). Ken jij een ADC die wel competent is ontworpen en goedkoop genoeg is om in low/mid-end studio-apparatuur te zitten? -- Maar goed, dit wijkt nogal af want de oorspronkelijke vraag ging over DAC-filters.

Komaan. Elke praktische audio ADC op dit ogenblik is een delta-sigma met hoge oversampling en Sinc-filtering op de helft van de doel-samplerate. Die filtering moet plaats maken voor iets met een zachtere afval die start boven 20kHz. Dat is alles en dat is niet duurder. Integendeel zelfs. Maar dit is natuurlijk academisch want het impliceert 96kHz of 192kHz sampling en met het falen van DVD-A en SACD zit daar uiteindelijk niemand meer op te wachten.

Anti-Aliasing (ADCs en downsampling) Niet te verwarren met Anti-Imaging (DACs en upsampling)

Ik zie talloze ADC chips met Sinc filtering. Hoezo het alternatief is duurder? Helemaal niet. Kijk maar naar recent werk van Peter Craven.

Er is maar een *correct* reconstructiefilter, en dat is Sinc(x). Dit is acausaal en het rammelt, maar het is de enige correcte oplossing. Voor wie dit niet gelooft: lees Shannons bewijs *aandachtig*. Ondanks alle marketing, eerst van Wadia, nu van zowat iedereen, zijn niet-rammelende filters fout. Een DAC moet Sinc(x) maximaal benaderen. Dat is ietwat lastig, want Sinc(x) heeft alle tijd van de wereld nodig, dus met 255 taps kom je er niet. Chord gebruikt een 4095-taps Sinc-benadering. In vier groooote FPGAs. Overigens is Sinc(x) voor AA-filtering in oversampelende ADCs dan weer grandioos fout. Dat heeft de industrie ook nog niet door.

Nee. LP weergave is grotendeels gefundeerd op meerdere-kwalen-maken-een-goed. Los het verkeerde probleem op, en je loopt kans op een slechter geluid. Ik verzin dit niet. Lange gesprekken met John Michell gehad. Omdat het ideaal niet haalbaar is blijft het een mengsel van wetenschap en kunst.

Jan, je zit er helemaal naast. Ik heb jammer genoeg niet de tijd of de energie om hier op in te gaan, maar neem maar van mij aan dat het loopwerk een even gruwelijk compromis is als een element of een arm. Het blijft een wonder dat een beetje platenspeler nog zo mooi kan klinken. Als je zelf wat wil doordenken probeer het dan eens met de hele platenspeler te beschouwen als een geval van vaste-stof akoestiek met storende geluidsbronnen op elk punt van beweging.

Aandrijvingen met extra poelies bestaan al veel langer, zie o.a. VPI. Het nieuwe van Funk is dat de poelies asymmetrisch geplaatst zijn, om de krachten op het lager echt te balanceren. Patent is aangevraagd, maar nog niet toegekend (dat op Achromat al wel). Een mogelijk gevaar van poelies op korte afstand van het plateau is extra loopruis door poelie resonanties en asymmetrieen.

Versteek de pinnetjes aan het element eens, om te zien of het misschien in de kabel zit (weinig waarschijnlijk, maar toch...) Anders ligt het aan het element. Veel elementen hebben een kanaalonbalans, sommige tot 2dB. Je zou het moeten kunnen meten: als het meer is dan gespecifieerd kun je het element laten vervangen. Voor de OC-9 ML/II is de spec 1dB. Dat zou praktisch onhoorbaar moeten zijn.

Dan stel ik voor dat je eens een Neumann SAL-66 of SAL-74 snijversterker van dichtbij bekijkt. De meeste snijkamers hadden echt wel limiters voor het hoog, om de snijspoelen te beschermen.

Een elco is allesbehalve een echte 'C'. Ik zou alleszins geneigd zijn stroombron en regelaar van elkaar te scheiden met een CRC-netwerkje.

Ja en nee. Ik heb wel ergens een DACje met super-shunts, maar daar heb ik uiteindelijk weinig mee gedaan. Ik heb dan ook heel weinig tijd voor dit soort dingen. In de TNT reeks werden stroombronnen bewust weggelaten omdat ik echt eens iets wilde doen met niet meer dan twee transistoren en een paar vierkante centimeter. Met een of twee goede stroombronnen in de regelaar wordt dat al snel een pak meer. Verder vergroot het de complexiteit naar stabiliteit toe (twee gekoppelde tegengekoppelde systemen), en omdat ik thuis geen scoop heb of een breedbandspectrumanalyzer zou ik hier dan ook weinig van praktisch nut over kunnen zeggen. Simulaties met het soort modellen dat ik gebruik vertrouw ik hooguit tot 1MHz. En dan nog ... de TNT artikels over uitgangsimpedantie zijn boven 100kHz al verdacht.

Een shuntregelaar dissipeert zelf het meeste vermogen wanneer hij geen stroom levert aan de belasting, en het minste vermogen wanneer hij zijn maximum stroom levert. Daarom ligt het voor de hand dat generische shuntregelaars ontworpen worden voor een niet al te hoge maximum stroom. Als Guido zijn producten voor 500mA had ontworpen zou hij nogal extreme voorzorgen moeten nemen ingeval de belasting slechts 10mA vraagt, of ook indien de shunt per ongeluk niet belast wordt. De shunts in mijn eigen ontwerpen zijn goed voor 10-20mA http://www.tnt-audio.com/clinica/regulators_noise3_e.html http://www.tnt-audio.com/clinica/regulators_noise4_e.html http://www.tnt-audio.com/clinica/regulator...pedance2_e.html http://www.tnt-audio.com/clinica/regulator...pedance4_e.html

Je weet dat Dais de voorloper was van Nottingham Analogue?

Mijn besprekingen van een paar jaar terug ... http://www.hifi.nl/recensies.php?id=1690 http://www.tnt-audio.com/casse/quad_11_12_e.html

Als je wil leren wat er allemaal gebeurt of kan gebeuren, waarom het moet, waarom het niet mag, en wat een goede houding is t.o.v. dit soort dingen, dan doe je er goed aan http://www.digido.com/ te bezoeken, secties FAQ en Articles. En dan kun je Bob Katz' boek kopen Mastering Audio. Het is het lezen meer dan waard.

De oorspronkelijke 309 had een aluminium buis. Enkele jaren geleden zijn ze stilletjes de titanium buis van de IV en V gaan gebruiken. Waarschijnlijk was dat voor hen ook goedkoper, of alleszins eenvoudiger.

774, 774LC, of 774SM? Een wereld van verschil.

Dit lijkt meer op kwantisatieproblemen dan een groot meetverschil. Omdat het ingangssignaal ruis is, is de quantisatie hier geditherd. De ruisvloer in elk kanaal kan grofweg bekomen worden door de samples over de tijd uit te middelen. Dan zie je waarschijnlijk dat rechts toch echt wel wat meer ruist dan links. Kraus: neem een voldoende lang stukje ruis en ga dan in Audition naar het spectrum kijken met een 65k FFT. Dan zie je hoe de vloer gevormd is. Dat is een pak interessanter dan naar de LSBs zitten staren.

Het is niet duidelijk of je het Apple Dock hebt? In de dockconnector zit een normale lijnuitgang. Die klinkt op zich mogelijk beter dan de koptelefoonuitgang.

Bekijk het zo: Voor trage bewegingen (beneden 20Hz) willen we dat de arm-elementcombinatie massaloos is (eerder traagheidsloos), zodat de golvingen in de LP goed te volgen zijn. Voor snelle bewegingen (boven 20Hz) willen we dat de arm-elementcombinatie oneindig zwaar is, zodat groef en naald zich hier tegen kunnen afzetten. Deze eisen zijn met elkaar in tegenspraak. Verder hebben we een aantal fysische beperkingen: we hebben alleen een massa-veer-systeem om het probleem mee op te lossen, en de transitieband is wel heel erg smal. Het leven zou gemakkelijker zijn als we met z'n allen zouden besluiten om niet meer geinteresseerd te zijn in muziek beneden 100Hz of zo

Grappig dat Henk net deze vier opsomt. Toevallig heb ik pas uitgebreid zitten luisteren naar drie elementen in een arm van 12 g: -Benz MC Scheu (een soort super-Glider van 1999, waarschijnlijk is veel van zijn technologie doorgerimpeld naar de huidige tweede-generatie Gliders en ACEs) -Denon DL-103 -Grado Statement Platinum Allen via gepaste versterking en impedantie door een wat gemodificeerde Trichord Dino+, ..., ESL-63. De Denon had een extra gewichtje van 3 g op zijn dak, zoals hier te zien is. In absolute (dus zonder op prijs te letten) zin was de Benz heel erg goed, de Denon gewoon goed, en de Grado niet aanvaardbaar. Maar zoals gezegd, 12 g is al aan de hoge kant van medium-zwaar.

Een hele boel fouten ... DAC+ADC zijn niet-lineair, dus niet onderworpen aan die wetten. Hun 'impulsresponsie' is alleen gedefinieerd in de frequentieruimte van 0 tot de halve samplefrequentie. Dan nog is het een oxymoron, want in die ruimte kan er al geen sprake zijn van een ideale/ideele impuls in de zin van de heren Laplace en Kronecker. Praktisch gesproken: als je het experiment uitvoert, en als we allen samen even het uitgangssignaal van de DAC een impuls noemen (wat zijn we vriendelijk!), dan nog bevat die impuls geen informatie boven 22kHz, en is dus waardeloos om een systeem met veel hogere bandbreedte mee te karakteriseren. Omgekeerd gaat nog wel min of meer. Ik heb me ooit beziggehouden met impulsmetingen aan een cassettedeck. Die impulsen werden dan wel aan 96kHz gegenereerd, en waren manueel afgestemd om 'legaal' te zijn in de frequentieruimte van de DAC. Als je echt iets wil proberen te meten met je PC probeer dan eens een echte nultest tussen muzieksignaal op een CD en hetzelfde signaal gemeten aan de luidsprekerklemmen terwijl de boel betrekkelijk luid speelt.

Contradictio in terminis. Het enige wat je gaat zien is de impulsresponsie van het digitale filter in de CD-speler gecombineerd met die van de decimator in je ADC.

Hee, ik ontken dat. Ik kan me niet herinneren details te weten van PMS's filter. Ik weet wel dat een consumentenfilter tussen 70 en 200 coefficienten heeft. Een uitzondering is het filter in de Chord DAC, dat zou er een 4000 hebben. Zoals anderen al stelden: lig maar niet wakker dan die -0.5dB. Hoe kom je er eigenlijk bij dat de ADC recht is? Of zelfs maar vrij van aliasing? Die dingen zijn ook vaak minder dan ideaal!