Ove Rickland

Flauwekul. Ik heb geen draaitafel van Cock, alleen zijn motor + snaar en bij mij werkt het als een speer.

De snaar van Cock is wel degelijk elastisch, dus niet stijf zoals een tapesnaar.

Daarom is dempingsfactor van het gebruikte rubber ook zo hoog.

Wat ik begrepen heb is dat er een aantal snaren worden gemaakt met een lengte die past bij de meeste vaste opstellingen van de motor. Bovendien zit er nog rek in de snaar. Bij twijfel eerst goed opmeten.

Vervolg van: http://www.high-endforum.nl/topic/15017-het-volgende-slachtoffer-van-cock/?do=findComment&comment=478323 De afgelopen twee maanden was de upgrade van de aandrijving van de draaitafel aan de beurt en dan met name de motor en de snaar. De snaar? Jawel, dat stukje rubber blijkt een belangrijkere component dan ik tot nog toe had gedacht, maar daarover later meer. Eerst de motor. Mijn draaitafel heeft standaard een aandrijving via een enkele AC-motor in een zware, aparte behuizing. De motor zelf is van Papst (veelgebruikt in draaitafelland) en heeft een aparte voeding en motorsturing. Deze enkele aandrijving had ik ooit al vervangen door een behuizing met drie Papst-motoren, omdat dat een duidelijke verbetering zou opleveren volgens ervaringen van gebruikers op diverse fora. Nou, die verbetering was – althans volgens mijn oren – toch heel beperkt. Dat laatste verbaasde Cock niet en was volgens hem ook wel logisch. Geen enkele motor loopt perfect en veroorzaakt altijd trillingen, die via de snaar worden overgebracht op het plateau en die vervolgens weer worden opgepikt door het element en dus het muzieksignaal beïnvloeden. En ook geen enkel lager is perfect (hoewel de invloed van de motor op de ongelijkloop veel groter is dan die van het lager) en ook dat zorgt voor trillingen in het plateau die uiteindelijk het element bereiken. (Een magnetische lagering is volgens Cock ook geen oplossing, omdat dergelijk plateaus een vast oplegpunt ontberen om de trillingsenergie in het plateau (bijvoorbeeld door ongelijkloop van de aandrijving) af te kunnen voeren. De enige optie is dan via het element en dat is juist ongewenst.) Omdat het nooit lukt de drie motoren (die via de rubbersnaar ook nog met elkaar deels gekoppeld zijn) exact gelijk te laten lopen, staat de rubbersnaar continu te vibreren door het verschil in gelijkloop tussen de drie motoren, nog los van de ongelijkloop van elke motor op zich. Daardoor ‘vibreert’ ook het plateau (bovenop het ingestelde toerental), waardoor veel micro-informatie ‘verdwijnt’ die in de groeven aanwezig is: in feite krijg je dan (in mijn jip-en-janneketaal) een interferentie van het micro-signaal uit de groeven met de micro-vibratie van het plateau. Hetzelfde gebeurt natuurlijk ook met één motor, maar dan wat minder. Mijn behuizing met drie motoren is daarom vervangen door één nieuwe Sonore-motor met bijbehorende voeding en motorsturing. Deze Sonore-motor is bijzonder krachtig (de Sonore draaitafel speelt met een magneetrem) en heeft een extreem goede gelijkloop door de bijzondere plaatsing van de magneten ten opzichte van het anker. Daardoor draait de as van de motor zonder schokken, iets wat bijvoorbeeld de Papst-motor wel doet. Ook is de interne constructie zo gemaakt dat de motoras inwendig niet zijdelings wordt belast. De nieuwe motor is hoorbaar beter: een strakker laag met meer impact door een betere gelijkloop van het plateau. Nou, dan is dat ook weer geregeld dacht ik. Niet dus, want op advies van Cock moet ik standaard rubbersnaar vervangen door een tapesnaar waar hij zelf al een tijdje mee speelt: een snaar gemaakt van bandrecordertape. In deze snaar zit (anders dan een rubbersnaar) geen rek, wat zorgt voor meer drive in het laag door een nog betere gelijkloop van het plateau met de Sonore-motor. Ook dat is weer hoorbaar. Klaar dus …. eh, toch niet. Enig ‘minpuntje’ van een tapesnaar is dat (door de afwezigheid van rek) de motortrillingen die er nog wel in heel beperkte mate zijn toch doorgeeft aan het plateau. Dat bracht Cock op het idee te zoeken naar een rubber die de qua eigenschappen de tapesnaar nog overtreft. Recent kwam hij zo via een van zijn relaties op het spoor van een bijzonder soort rubber dat in Amerika is ontwikkeld voor de ruimtevaartindustrie voor gebruik in bijvoorbeeld banden van ruimtewagens. Dit rubber is sterk, slijtvast en heeft een bijzonder hoge inwendige demping. Dat laatste is onder meer gewenst vanwege de gevoelige apparatuur op zo’n ruimtewagen. Van dit speciale (0,7 mm dik) rubber zijn drie proefsnaren gemaakt met een hoogte van 6, 8 en 12 mm. Ik kreeg zelf de 8 mm hoge snaar mee en wist niet wat ik hoorde: ten opzichte van de tapesnaar werd het geluid voller en krachtiger én hoorde ik nu nog meer micro-informatie die tot nog toe ‘onzichtbaar’ was gebleven. Door de extreem hoge demping van dit speciale rubber worden blijkbaar (nagenoeg) alle trillingen vanuit de motoraandrijving inwendig geabsorbeerd en bereiken dus het plateau niet (of nauwelijks) meer. De allerkleinste informatie die de naald van het element uit de groef haalt blijft daardoor intact en wordt niet meer ‘ondergesneeuwd’ door de microtrillingen vanuit de motor. Je merkt dat ook wanneer je de nieuwe snaar snel probeert uit te rekken: er zit wel enige rek in (dus geen ‘elastiek’) en de snaar trilt daarna niet na en staat direct stil. Wanneer ik daarna de ‘supersnaar’ vervang door de tapesnaar stort het ruimtelijk beeld gewoon in, net alsof er geen leven meer in zit. Enkele luistervrienden die op bezoek waren, hadden exact dezelfde ervaring. Ze vroegen nog of ik bij het snaarwisselen het volume wellicht had aangepast: nee dus. Toch wel heel bijzonder wat deze snaar doet. Enkele dagen later de 8 mm snaar als test vervangen door de 12 mm snaar, en die presteert nog hoorbaar beter. Ook wel logisch: er is nog meer rubber aanwezig om de micro-trillingen te absorberen en door de grotere hoogte nog meer grip op de poelie. Ik heb begrepen dat Cock inmiddels een grotere serie snaren heeft besteld van 8 en 12 mm. Ik heb voor mezelf alvast de 12 mm besteld: een betere upgrade van je draaitafel is niet denkbaar, mits natuurlijk een dergelijke snaar geplaatst kan worden. Het einddoel (de set van Cock klonen) is weer een stap dichterbij gekomen. Dat dacht ik tenminste …. tot begin deze week. In Rotterdam IJsselmonde staat nu een eindversterker te spelen die volledig is opgebouwd uit transformatoren, ook in de voeding (dus zonder weerstanden en condensatoren). Oeps: dan hoor je pas welke micro-informatie er allemaal op een plaat of een cd staat en wat de gangbare elektronica normaliter met het geluidsignaal doet.

Deze voor de kerstdagen:

Waarom zet je daar dan een kerstboom voor?

En wanneer ik goed heb geluisterd: binnenkort wéér!

Zie alleen Philips op de transistor.

Inderdaad, geen afscherming. Gaat volgens Cock ten koste van de dynamiek (meen ik).

Wol, waar heb je het over? Voor zover mij bekend gaan de woofertjes maar tot 200 Hz en in dat gebied zijn tijdfaseverschillen niet (of nauwelijks) relevant. Daarboven neemt de breedbandige hoorn het over.

Spannend.

Nee, iets met hoorns.

Gaat dit topic nog ergens over (behalve over sterke drank)?

Zou het voor het resultaat nog wat uitmaken of je deze tracks beluisterd via 'de pc', via een 'standaard-set' of via een 'high-end'-set?

En Spotify?

Die eierdozen zitten in het achterste deel van de kamer waar de Keffles niet staan en ook niet naar toe spelen. Dus voor deze speakertjes zullen ze weinig doen. (En ja: als ze er zitten, doen ze altijd wel iets.) Mijn punt was ook niet of de akoestiek het geheim zou zijn (de akoestiek bij mij en die bij Cock is vergelijkbaar), maar elektronische eenvoud en vakmanschap.

Het was koperdraad met een zwarte aanslag (dat schreef ik ook).

@S@m Natuurlijk is de akoestiek van de luisterruimte van invloed op datgene wat je hoort. Echter daarin schuilt niet 'het geheim': dat moet je toch echt zoeken in kennis van (elektronische) zaken, zoals eenvoud en weten wat je wel en niet moet doen en laten. Cock heeft thuis niets bewust aan de akoestiek gedaan: eigenlijk een gewone huiskamer met vloerbedekking die je overal kunt aantreffen, afgezien van de vintage-inrichting en de uitstalkast op de grond van allerlei onderdelen en elektronica-componenten. Ja, achter in de kamer zitten nog wat eierdozen geplakt voor de kamerhoge line-arrays (statements) die er al lang niet meer spelen. De kleine Keffen staan midden in de kamer, ver weg van de eierdozen. Bij mij thuis is de akoestiek op orde, maar zeker niet beter dan bij Cock. Ik heb in wezen een 'harde' woonkamer (beton en tegelvloer), die door de aanwezigheid van twee grote vloerkleden, twee stoffen bankstellen, een grote boeken- alias platenkast langs de lange wand, een akoestisch paneel achter de luisterzitbank en nog wat andere inrichting voldoende is gedempt. Dit laatste is ook vastgesteld bij een akoestische meting door Rivasono. Vanavond samen met Cock de speakers op zijn plaats gezet na twee weken inspelen en nog wat aan 'fine tuning' gedaan, maar daarover later meer. Het resultaat is top.

OK: aangepast.

Dat weet ik wel zeker.

Maar het kan wel: de Prins Willem-Alexanderzaal in het Nederlands Congresgebouw in Den Haag bijvoorbeeld.

Zo net een plaat gedraaid van Melanie de Biasio met ook enkele nummers die ze afgelopen zondag zong. En hoewel ik heb genoten van haar live optreden, kon de geluidskwaliteit van zaal Pandora van muziekcentrum Tivoli/Vredenburg toch niet tippen aan wat ik thuis hoor. Zou toch eigenlijk niet moeten mogen.

René, Dan hebben we elkaar gisteravond gemist! Ik stond beneden, precies in het midden en redelijk achterin. Positief vond ik dat (eindelijk) het volume op een heel acceptabel niveau stond: ik kon de oordoppen ook in de zak houden. Ook opvallend vond ik dat het publiek uitermate stil was: geen sociaal gekwek en gebabbel (ook niet bij de bar), maar de volle aandacht voor de muzikanten, zoals het hoort. Minpunt(je) voor mij was het laag: dat had voor mij best wel strakker gemogen: vond het toch wel wat wollig en boemerig klinken. En ook meende ik (vooral in het begin; ook mijn dochter vond dat trouwens) nogal wat ruis uit de speakers te horen, tenzij dat deel van de muziekuitvoering was. Maar voor de rest prima genoten.

De afgelopen maanden vooral bezig geweest mijn set radicaal om te bouwen, althans een flink begin daarmee te maken. Hoezo? Was ik ontevreden? Niet echt. Had ik al geen aardige spullen in huis staan? Best wel. De reden van deze drastische stap is een aantal luisterbezoeken bij Cock (van Sonore), thuis in Rotterdam met zijn Sonore-set met de kleine, maar zwaar gemodificeerde Kef LS50 luidsprekers. Wat ik daar hoorde was (en is nog steeds) fenomenaal: een open geluid, levensecht, dynamisch, vanzelfsprekend, perfect in balans en zo kan ik nog wel even doorgaan. Ik had toen kunnen besluiten deze ervaring te koesteren en accepteren dat het thuis – ondanks de eigen mooie spullen – toch een flink stuk minder klinkt. Niet dus: de gedachte ‘dat wil ik thuis ook’ kwam al snel op en ging niet meer weg. In mijn geval nadert het pensioen en wie weet hoe lang je nog gezond blijft en nog van het leven (en van muziek) kunt genieten. Kortom: er kwam een plan met het doel in het audio-nirwana te geraken en de weg daar naartoe loopt voor mij dus via het Sonore-pad. Het uitgangspunt waren mijn huidige speakers: een set Blumenhofer FS2 met Harmonizers die ik al een paar jaar geleden had gekocht. Een tweewegsysteem (hoorn met woofer) met een mooi live-karakter die ik al op verschillende audioshows (van Music2) en bij de dealer (A10 Audio) had gehoord en mij elke keer weer beviel. Ze konden zelfs de goedkeuring van Cock wegdragen, dus dat was veelbelovend. De eerste stap was het vervangen van (bijna) alle netsnoeren, interlinks en speakerkabel (van drie verschillende merken) door bruine exemplaren van Sonore. Dat gaf al een eerste verbetering (synergie) in de goede richting, hoewel minder groot dan ik vooraf had gedacht. De ruimtelijkheid nam toe en het laag verbeterde in de zin van minder nadrukkelijk aanwezig, maar wel schoner en strakker. Zal wel te maken hebben met de opbouw van de Sonore kabels: tientallen dunne draden, elk omgeven door een keramisch laagje waardoor versmering niet optreedt. De tweede stap was het vervangen van mijn buizenvoorversterker door de volledig passieve voortrap van Sonore: een vierkante, afgeschuinde houten kast, aan de bovenzijde afgedekt met een aluminium plaat met daarop twee draaiknoppen: 1 om een van de drie ingangen te kiezen en 1 om het volume te regelen in 23 stapjes. Een aansluiting voor een netsnoer ontbreekt (dat is in elk geval een netsnoer minder): het apparaat is daardoor geheel losgekoppeld van het lichtnet en doet niets anders dat het signaal van (in mijn geval) de cd-speler of de phono doorgeven op het gewenste niveau naar de eindversterker. Wat intern ook ontbreekt is elke vorm elektronica: elke volumestand heeft een eigen set transformatoren, waardoor de impedantie voor elke stand optimaal is.
 En dat hoor je: zelfs met de volumeknop op standje 2 of 3 klinkt het geluid al heel compleet, evenwichtig en detailrijk. Voor mij zorgt het ontbreken van elektronica voor een verbeterde dynamiek en meer microdetails: die kleine (bij)geluiden die anders nauwelijks opvielen. Ik ervaar (bij live opnamen) de ruimte veel beter, noten (of zijn het tonen?) sterven minder snel uit. Waar ik me nog enigszins zorgen over maakte was of het inkomende signaal van cd-speler of phono wel voldoende was om zonder versterking (in 22 standen van de volumeknop wordt het signaal zelfs verzwakt) naar de eindversterker te sturen. Nou, dat viel reuze mee: blijkbaar is de uitgangsspanning van de hedendaagse apparatuur meer dan voldoende. Het enige wat ik mis is een afstandsbediening (dat wilden de puristen van Sonore niet), maar dat went snel. Zo nu en dan even uit de luie stoel kan ook geen kwaad. Prettig is wel dat de passieve voortrap geen stroom verbruikt (ook al ligt mijn dak vol met zonnepanelen) en ook niet hoeft op te warmen. Wellicht denkt de oplettende lezer inmiddels: dat kost natuurlijk een bak met geld, al dat moois. Maar dat is (ik zou zeggen: uiteraard) ook onderdeel van het eerder genoemde plan: alleen iets nieuws aanschaffen wanneer iets ouds (lees: iets bestaands) is verkocht, dus met gesloten beurs zeg maar. Dat vergt weliswaar de nodige verkoopinspanning, maar is tot nog toe uitstekend gelukt (met dank aan Audiomarkt). Wat daarbij helpt is dat de spullen die je zelf te verkopen hebt ook kwaliteit hebben en lang nog een behoorlijke restwaarde behouden. In die zin wordt je toch wel beloond door (altijd) te kiezen voor goede spullen. Enfin, inmiddels waren de luidsprekers zelf aan de beurt voor een upgrade door Cock. Daar was ik in eerste instantie wel wat verbaasd over, want wat valt er nu nog te verbeteren aan een goede speaker, zoals de Blumenhofer. Nou, toch heel wat. In de eerste plaats bleek de interne bedrading (toch zo’n 10 m in elke kast) van middelmatige kwaliteit: standaard koperdraad in een pvc jasje. Na verwijdering daarvan was op sommige plekken op de koperdraad al een zwarte aanslag te zien door inwerking van het pvc. Die aanslag zorgt voor extra weerstand, die me bij het luisteren al was opgevallen doordat het geluid wat meer naar een speaker trok. Ik verdacht daar toen de akoestiek van mijn woonkamer van, maar dat zou best ook mede veroorzaakt kunnen zijn door de veranderende weerstand van de bedrading. De originele bedrading in de kast is vervangen door dezelfde bedrading die ook in de Sonore-bekabeling zit: het signaal loopt zo in de hele set overal door dezelfde kabels. Verder het scheidingsfilter: daar zat een prima zware spoel in en op zich redelijke goede condensatoren, maar niet van topniveau. Dat is uiteraard aangepast. Voor de interne demping in de kast waren platen isolatiemateriaal aangebracht; zo te zien gewone bouwkwaliteit. Die platen zijn vervangen door kevlar wol, dat tegenwoordig heel goedkoop te verkrijgen is. Maar er is meer. De FS2 heeft een aan de onderzijde een basreflex-opening met inwendig een rechthoekige houten koker van 9,5x19,5 cm met een hoogte van 27 cm. Cock had al eens eerder een FS2 onder handen genomen en destijds in deze koker verticaal een schotje geplaatst onder een kleine helling. Op deze manier wordt de koker verdeeld in twee asymmetrische volumes om zo staande golven in dwarsrichting te vermijden en de poortruis nog verder te minimaliseren. Een mooi oog voor detail, behalve dan dat ik het schotje er zelf in moest lijmen, maar dat ging prima. En dan was er nog de hoorn bovenop de kast. Deze hoorn is via twee verticale, open beugels vastgeschroefd op een dikke aluminium bodemplaat met daarin drie sleuven. In de middelste sleuf past een bout om het geheel aan de kast te bevestigen. De twee buitenste sleuven dienen om de hoorn via twee korte kabeltjes met banaanpluggen aan de interne bedrading aan te sluiten. Standaard kan deze hoornsectie dankzij de drie sleuven over in totaal zo’n 7 cm naar voren en naar achteren worden geschoven om de hoorn en de woofer optimaal ten opzichte van elkaar te positioneren. Maar in de uiterste, naar achteren geschoven positie steekt de hoorn toch nog 3 cm buiten de voorkant van de kast (en de woofer) uit. Dat is volgens Cock nog te veel. Daarom zijn de drie sleuven in de aluminium bodemplaat 3 cm verlengd (uitgefreesd) door een lokale machinefabriek. Het instelbereik is daarmee groter geworden. En tenslotte, de speakers lagen toch open, zijn de bi-wire terminals aan de binnenzijde doorverbonden (uiteraard weer met Sonore-draad), zodat externe jumpers overbodig werden. Al met al een flinke operatie. En dan heb ik nog niet verteld over de minutieuze wijze waarop Cock het scheidingsfilter, en met name de spoelen, heeft afgeregeld. De uitdaging was om de db-bult rondom de kantelfrequentie (door de overlap van lage en hoge frequenties) zoveel mogelijk ‘glad te strijken’. Dat gebeurde door de lengte van de draad van de spoel aan te passen: klein stukje inkorten, op zijn plek solderen, filter weer plaatsen en luisteren. En dat zo een aantal keren herhaald totdat gehoormatig de bult niet (of nauwelijks) meer te horen was. En hoe klinken ze nu? Toen Cock (bijna) klaar was met zijn werk heb ik de Blumenhofers voor het eerst bij hem thuis gehoord: kippenvel. Wellicht dat Cock zelf nog wel een verschil hoorde met zijn Kefjes, maar voor mij kwamen mijn vernieuwde speakers wel akelig dichtbij: een goed teken dus. Ik heb de speakers daarna met de auto opgehaald. Ze staan nu net twee dagen thuis te spelen en ik moet ze wat tijd geven om weer volledig tot ‘rust’ te komen. Alle bedrading is opnieuw gesoldeerd en de speakers hebben bij mij thuis afgelopen weekend ook twee keer op hun kant gelegen om de schotjes in de reflexpoort op te meten en in te lijmen. De hele set thuis klinkt, uiteraard zou ik zeggen, nog niet zo hemels als in Rotterdam. Wel valt direct op de veel betere controle in het laag en ook het vermogen om die kleine details weer te geven. Een kleine verandering in een basloopje bijvoorbeeld is nu feilloos hoorbaar. Tot nog toe verloopt de ombouw naar wens en komt het einddoel (de set van Cock klonen) met elke stap dichterbij. Ben nu ongeveer op de helft. Wordt vervolgd. Onderstaande reacties zijn door het verplaatsen van mijn bijdrage naar dit topic onbedoeld door de moderator geanonimiseerd. Reactie TL200: Mooi verhaal. Zo zie je maar weer dat heel veel wat standaard uit de fabriek komt nog ontzettend te verbeteren valt met een beetje aandacht en betere materialen. En: Less is More blijkt maar weer. Reactie René N.: Inderdaad, een prachtig verhaal. Maar zou dit niet beter als een apart topic in de Review kunnen komen? Het is een bijzondere ervaring die dat wel verdient. Het is zonde als dit zo insneeuwt in de Audiofiele dag..... Het is herkenbaar, hoe Cock te werk gaat en absoluut niet tegen concessies kan maar gewoon het beste uit spullen haalt. Dat kan soms best iets kosten maar het leuke is dat dit echt niet altijd het geval hoeft te zijn, zie bijvoorbeeld de gel zakjes.... Mooie review Ove! Reactie Leobus Mooi verhaal Ove, Ik weet niet hoe lang je de kabels al hebt, maar mijn ervaring blijft toch dat het langslapers zijn. Maar als ze eenmaal uitgeslapen zijn, zijn ze uiterst fit. Helaas tot nu toe bij mij gebaseerd op één kabel, maar Rob heeft dezelfde ervaring. Ik ben benieuwd hoe je avontuur verder verloopt. Houd je ons op de hoogte? Leuk!