thingman

Het is mooi dat de PPP zich niets aantrekt van een te lage spanning. Stel dat de versterker is ontworpen op 220V en de cd-speler of de phono op 230V. Wat is dat voor het systeem de beste instelling van de PPP? Is dat 220V (laagste waarde), 225V (gemiddelde) of toch 230V (hoogste waarde)? Het was een quote van mij... Ik denk dat het voor de meeste apparaten (uitgezonderd die welke weleens zijn besproken zoals oude buizenapparatuur) niet zoveel uitmaakt of de spanning wat schommelt. Tenzij je het regelmatig meet of zo'n apparaat als een PPP hebt, heb je daar ook geen weet van, terwijl het prima zal klinken... De beste instelling is die waarbij de THD op het opgeschoonde circuit zo laag mogelijk is. In mijn geval is dat bij 235 volt, bij Audiopaul ligt dat optimum iets lager meen ik me te herinneren, en bij Hans is er iets geks aan de hand schrijft ie net...

' Voor de PPP maakt het niet uit. Van alle aangeboden spanning tussen 175 en 275 volt maakt ie de ingestelde waarde. Jij hebt dus hetzelfde als ik hier thuis: hoe meer mensen er thuis zijn, hoe lager de spanning en hoe hoger de vervorming. Geen last van industrie, maar een echte woonwijkstroomsituatie... Klagen niet, maar je zou het kunnen aankaarten.

Met deze specifieke ruimte heb ik geen ervaring, maar ik denk dat niet-parallelle wanden best zinvol kunnen zijn voor spreiding van problemen in het middengebied en het hoog. Voor wat betreft het laag weet ik niet of ze de evenredige spreiding van resonantiemodi kunnen bevorderen, aangezien de golflengtes dermate lang zijn dat een decimeter niet zoveel uitmaakt. Het probleem is dat je geen werkelijk accurate berekeningen kunt uitvoeren om optimale ruimtes met niet-parallelle wanden te berekenen. Aangezien het bij optimale ratios enkel gaat om optimalisering van het onderste deel van het spectrum (onder 200Hz), zal de geldende ratio een gemiddelde zijn van het verloop in de lengte-, breedte- en hoogtematen. Voor een onregelmatig gevormde ruimte is het op voorhand onmogelijk om voorspellingen te doen over de juistheid van de laagweergave straks. Die juistheid is het gevolg van een zo correct mogelijke verdeling van resonantiemodi en dat optimum kun je alleen middels berekeningen vooraf trachten te vinden. Het is natuurlijk altijd mogelijk om een rechthoekige ruwbouw toch een onregelmatig gevormde binnenruimte te geven. Door gebruik te maken van buigslappe wandconstructies zal de laagweergave zich enkel gehinderd weten door de harde begrenzingen van de ruwbouw, maar nauwelijks door de voorzetwanden. Midden en hoog echter wel: de voorzetwanden zijn ontworpen om het te temmen.

De in het artikel beschreven technieken om tot optimale ratio's te komen zijn door de 'nieuwe' methode niet oud geworden. In de Cox/d'Agostino methode wordt gebruik gemaakt van krachtige rekenmodules, geschreven voor computers die niet bij mensen thuis staan. Eenzelfde berekening dient tienduizenden malen te worden gedaan met steeds wisselende parameters en dat dit nu uberhaupt mogelijk is, is het nieuwe ervan. Aangezien 1 berekening voor een pc al best lang kan duren is er nogal wat rekenkracht nodig voor een complete optimalisatie binnen onder- en bovengrenzen. In mijn 'handmatige' optimalisaties denk ik dat er tussen 1000 en 2000 berekeningen worden gedaan voordat een 'setje' optimale ratios eruit komt rollen.

Een afwijking van het ideaal kan in drie dimensies plaatsvinden. Op zich zal een centimeter afwijking in een van die drie dimensies weinig problemen geven. Diezelfde cm afwijking in elk van de drie dimensies zal grotere gevolgen kunnen hebben: een probleemfrequentie zou zich kunnen versterken en "in zicht" kunnen komen of zelfs van zich doen horen. Uit ervaring weet ik dat een tolerantie van 1cm een hele opgave is voor de meeste metermakermetselaars, maar toch is dat de tolerantie die je moet zien te handhaven. Een kleine afwijking zal dus niet direct een ramp betekenen, zo zwartwit is het niet. Goede ratios worden vaak in groepen dicht bij elkaar gevonden en vervolgens zijn er weer decimeters binnen een dimensie van l, b of h waar geen goede verhoudingen te vinden zijn. Als je gekozen ratio net aan de rand van zo'n gebied met goede verhoudingen in twee van drie dimensies zou zitten, dan zal een afwijking zwaarder kunnen wegen dan wanneer je gekozen ratio middenin zo'n gebied van goede afmetingsverhoudingen zou liggen.

Bij mij is 222V het afgelopen jaar de standaard waarde in de avonduren en het weekend en 225 tot 228V overdag. Kortom: prima binnen de toleranties zou je zeggen, toch? De waardes lees ik af van een Power Plant. Of ze correct zijn weet ik uiteraard niet, maar ze zijn wel consequent...

Ongetwijfeld heb je altijd gelijk, maar binnen de context van hetgeen je van mij citeert is het opgemerkte niet zo relevant. En bovendien... dat de verschillende sinusvormen van zo'n regenerator anders klinken is gemakkelijk waar te nemen met het blote oor. De P-serie apparatenvan PS Audio boden destijds keuze uit nog meer sinusvormen en dat had men zo ingebouwd omdat daarmee het geluid enigszins te be

De standaard golfvorm is een mooie sinus "zoals het hoort". MultiWave is in principe een 'legaal vervormde' sinus, waarbij er meer energie in de toppen verpakt zit. Dat buizenversterkers hiervan profiteren is misschien een typisch Amerikaans standpunt. Ik heb het meerdere malen uitgeprobeerd en vond zeker verschillen en kwam steeds op hetzelfde punt uit: de klassieke sinus levert een transparanter ruimtebeeld op; MultiWave klinkt misschien een fractie krachtiger, maar het transparante karakter is wat minder geworden. Ik beschouw dat laatste als een nadeel en gebruik MultiWave dus niet. Naar wat ik me van jouw ruimte herinner heb jij die extra kracht ook niet nodig, maar alles is intussen anders qua hardware, begrijp ik! Heb je bij de apparatuur die aan de PPP hangt op de fase gelet? Volgens mij is het heel goed hoorbaar wanneer je de netstekker van de cd-speler ompoolt. Bij de versterker is het niet zo goed te horen, of misschien is er geen verschil, maar bij CD zeker wel. En de PPP zelf wil de fase op de onderste pin van het netdeel hebben; ik schreef PSAudio daarover.

Hans, ik denk niet dat er iets met je PPP mis is. Wat ik ervan heb begrepen is de optimale waarde gewoon een situatiegebonden instelling. Wat bij mij werkt is misschien bij jou niet zo ideaal. Die 0,3% is volgens mij realistisch en zo laag als het kan.

Ook bij mij fluctueert de netspanning flink over de dag heen. Bij een uitgangsspanning van 235V, inderdaad regelbaar via de bodem van de PPP, is er hier steeds de minste vervorming aan de uitgang. Die is dan, net zoals bij jou, 0,3-0,4% In tegenstelling tot bij Hans is bij mij overdag het voltage juist het hoogst en de vervorming het laagst! Pas als de mensen weer thuiskomen in de avond (en ook in het weekend) neemt de netspanning duidelijk af (door de hogere netbelasting in de wijk?) en de vervorming daarmee behoorlijk toe. De stroom is, ongefilterd, dus overdag het schoonst. In de avond en het weekend het vuilst...

Als kurkop de vloer de invallende geluidsenergie vrijwel volledig reflecteerd, waarom zou kurk dan ineens wel energie gaan absorbetern als je het vrij in de ruimte hangt Spido? Kan ik net zo goed hardhouten planken ophangen .... Ook dit soort hangende baffles maak je gewoon van minerale wol met hoge dichtheid of een natuurvezel zoals wol of en akoestisch schuim. Inderdaad. Of je gebruikt Akotherm, als je een gebruiksvriendelijk alternatief voor minerale wol zou zoeken.

Je zou onderscheid moeten maken tussen maatregelen voor geluidsisolatie en het reduceren van contactgeluiden naar buiten toe enerzijds, en maatregelen ten behoeve van het sonische binnenklimaat, de akoestiek, anderzijds. De speciale onderlagen en ondervloeren reduceren geluidsdoorgifte naar buiten toe, maar brengen akoestisch gezien (binnen dus) niet iets van belang teweeg. Het gaat voor akoestiek in dit geval om de zichtlaag en verwijs daarom naar de vrij belangrijke opmerking van Seed7... Parket, laminaat, kurk, vinyl en marmoleum op beton, het maakt akoestisch gezien allemaal heel weinig uit, aangezien verschillen tussen 4 en 7% absorptie geen fysieke zoden aan de dijk gaan zetten. Die vloeren reflecteren allemaal meer dan 90% van het geluid, nagenoeg ongeacht wat eronder zit. Maar dat is op zichzelf helemaal niet erg. Een overwegend levendige vloer is eigenlijk aan te bevelen. En een kleed in de zone van de vloerreflectie zal dan onrust in het geluidsbeeld voorkomen, maar de ruimte toch levendig houden.

Diffusers veranderen "de met zorg gekozen dimensies" niet, Carl, omdat het gewoon platte vlakken zijn voor frequenties buiten het werkgebied. Ze worden simpelweg niet 'gezien' door resonanties onder 200Hz. Een kast met lp's mogelijk wel, maar een voorzetwand met akoestische aspiraties dan weer niet, net zomin als stoelen. Het is ook weer niet zo dat 1 object in staat is om alle positieve eigenschappen van een bewust gekozen goede ratio om zeep te helpen, zo erg is het gelukkig ook niet...

"Golden ratios" en eierdozen... twee hardnekkige id

De ruimte heeft geen enkele vorm van natuurlijke laagabsorptie. Wel zal er een vierkante meter conusoppervlak zijn energie in moeten kunnen wegpompen zonder de ruimte te verzadigen. Daar is inderdaad wel iets voor nodig... het is ook simpele natuurkunde om dat te beredeneren. Met een 18"conus en vier 12" woofers in een betonnen rechthoek stel je andere fundamentele voorwaarden dan bij een monitorsysteem in een jaren-30 woning, om de uitersten te noemen. Het optimaliseren van de maten levert winst op voor de verdeling van ruimteresonanties, maar zegt helemaal niets over de snelheid en mate waarin de ruimte de daarin opgewekte akoestische energie kan afvoeren. Een lange nagalmtijd in een ruimte met geweldige ratios blijft een klotegeluid opleveren; een korte nagalmtijd in een ruimte met gebrekkige ratios is dan veruit te prefereren.

Nou... wat ik je probeerde te laten zien, Carl, was dat de zgn. "gouden ratio" die jij gevonden had in feite voor deze inhoudsmaat toch een ronduit slechte ratio is, aangezien deze maar liefst 5 probleemfrequenties onder 200Hz heeft -- 4x axiaal en een retromodus. Dat mag ie nog zo "goud" zijn, het blijft toch een gemiddeld slechte ratio, aangezien de goede ratio wat mij betreft hoogstens 1 probleemfrequentie kan hebben en dan zeker geen retromodus. Ook 0 probleemfrequenties is soms mogelijk als je wat doorzoekt, alhoewel niet altijd... Jouw ratio levert dan ook geen problemen op omdat, zoals je zelf stelt, de Salford Universiteit dat zegt, maar omdat enkele simpele berekeningen lieten zien dat het om een slechte ratio ging. Ik heb inderdaad gezegd dat optimale afmetingsverhoudingen ook inhoudsafhankelijk zijn, hetgeen een uitkomst is van een onderzoek van Salford. Dus een ratio die voor 100kuub goed blijkt te zijn, hoeft dat voor 150 kuub niet te zijn. Hiermee is direct ook heel het verhaal over gefixeerde ratios (of gouden ratios, zo je wilt) als achterhaald naar de prullenbak te verwijzen. Gefixeerde ideale ratios bestaan niet... Er zijn zeer veel verschillende akoestisch bruikbare plafondsystemen. Er zijn zeer veel minder plafondsystemen die als particulier handig zijn (je hoeft niet 200m2 of meer te kopen...). De meeste systeemplafonds zijn bedoeld om zoveel mogelijk absorptie te bieden. In de praktijk is dat lang niet altijd wat je zoekt en zulke plafonds leveren vaak teveel hoogabsorptie, zeer zeker in combinatie met een zachte vloeraankleding. Het bovenstaande in aanmerking nemend zijn er relatief weinig plafondsystemen die een keus bieden op het punt van aangeboden absorptiewaarden, opdat je ze zo inderdaad kunt afstemmen op de in de ruimte aanwezige behoefte aan selectieve absorptie. Gyproc geperforeerde gipsplafonds zijn een goed voorbeeld, omdat de perforatie daar samen met de plenumdiepte bepalend is voor de resulterende absorptiewaarden. Er is in feite altijd een variant die aansluit bij de behoefte van de ruimte en daarnaast is het esthetisch ofwel neutral, ofwel heeft het een enigszins opvallend design. Het is niet moeilijk om ernaar te streven om pakkumbeet 75% van de benodigde absorptie via het plafond te realiseren. De resterende absorptie kan dan, na feitelijke meting en overleg, via de resterende oppervlakken worden aangebracht (om nog andere redenen is dit zeer aanbevelenswaardig om te doen). In de praktijk komt dat soms (maar lang niet altijd) neer op aanvullende absorptie voor het laag en midlaag (basstraps), alhoewel een juiste plafondkeuze nu precies ervoor kan zorgen dat je achteraf geen basstraps meer hoeft toe te passen en enkel nog poreuze absorptie nodig hebt voor finishing touch en flutter bestrijding.

Wow, dat is inderdaad ver achterover hellend! Als George (Kappa7) het niet voorgesteld had zou ik het nog gezegd hebben: misschien een eindje van de grond tillen als ze over het bed heen moeten stralen. Het idee van de Mini Grand is daarop gebaseerd -- een Stage met een subwoofer eronder. Overigens waren er ook speciale Stage stands zonder subwoofer erin, enkel bedoeld om de speaker wat van de grond te halen. Een goed idee, zo heb ik destijds zelf ook ondervonden, zelfs met een vrije opstelling zonder obstructies tussen de speaker en de luisterplaats. Je zou het gemakkelijk met een paar Ytong-blokken kunnen proberen, die hebben de juiste hoogte. Ja, de wand achter de speakers moet wat mij betreft niet vlak en/of kaal zijn als je ze relatief kort ervoor hebt staan. Absorptie erachter kan er daarentegen weer voor zorgen dat het midhoog en hoog wat flauw gaat klinken, terwijl een kale vlakke wand juist ten koste van een mooie ruimtelijke afbeelding kan gaan. Daarom had ik er al snel een stel goede diffusers achter staan. Zei je nu dat de XLM lintjes nog ingespeeld moesten worden?

Bij de Stage heb je ook nog de hellingshoek als opstelparameter, net als indraaien van invloed op de ruimtelijke eigenschappen. De instructies over indraaien zijn gericht op wat grotere luisterafstanden dan in een ruimte van 3x4. Apogees houden van grote ruimtes... Nu ik bij mij ook weer kan indraaien merk ik dat ik voor mijn relatief kleine luisterafstand ook meer indraai dan aanbevolen (

Tot aan het woord "frontend" zou ik het me eveneens kunnen voorstellen! Eerlijk gezegd weet ik er gewoon te weinig van om ermee bezig te gaan, maar ik begrijp wel dat er kwalitatief bevredigende oplossingen bestaan voor het vervangen van de cd-speler. Voor wat betreft de digitale x-overs ben ik er nog niet uit. Ik heb al redelijk wat actieve en digitaal gefilterde meerwegsystemen gehoord (vorige week nog eentje die het helemaal zou zijn volgens de eigenaar), maar het resultaat moedigt me in het geheel niet aan om dit pad zelf op te gaan. Vooralsnog hou ik het bij het passieve scheidingsfilter en

zei hij met enig understatement ... het blauw van het kussentje(?) in de voorgrond of de cafe-stoel in de achtergrond zou denk ik goed passen ipv de rode strip, misschien zelfs wel in een dood matte verf. Leuk om te zien dat je nog steeds voorgang boekt en leuk dat je de voortgang nog steeds laat zien. Het kussentje is een paar voeten in sokken... Inderdaad valt die kleur te overwegen, temeer omdat het ook de kleur is van de soundboards waar de geluidsapparatuur op staat. Met behulp van photoshop kun je in elk geval goed experimenteren met andere kleuren. De vooruitgang zit 'm vooral nog in het verfijnen van de opstelling. Ik waag nog steeds te betwijfelen of het in de breedte ooit zo mooi ruimtelijk zal gaan klinken als destijds op de zolder... Klankmatig zit het heel goed, alleen de ruimtelijke breedte komt niet zo tot z'n recht. De kamer is dan ook vrij smal en de luidsprekers moeten dicht op de zijwand staan. Ik heb nog eens geprobeerd de tweeters aan de buitenzijde te plaatsen, maar op de een of andere manier klopt het geluidsbeeld dan helemaal niet meer. Dit in tegenstelling tot Magnepan, waarbij de tweeters juist wel aan de buitenzijde moeten zitten en waarbij het geluidsbeeld niet meer klopt als ze binnenin zitten... Je kunt blijkbaar niet alles hebben en dat kan ik wel accepteren. Zo is het altijd geweest met muziek; er blijft iets te wensen en te verbeteren over. Zo kan ik me bijvoorbeeld indenken dat ik nog eens ga proberen om nieuwe scheidingsfilters te maken, hoewel de Sprague condensatoren die Apogee van huis uit gebruikte wel heel goed zijn.

Ah, dat was je dus wel opgevallen... Niet alleen zit ik weer behoorlijk vaak te luisteren, ook de hobby van lezen is weer actueel nu er een bank staat waar je lekker in kan hangen. Leuk! Jullie zijn uiteraard welkom.

Och volharding... Voor een wat beter geluid moet je iets over kunnen hebben, temeer omdat het eigenlijk alleen maar een aanpassing in de opstelling betreft! Maar 't is nu anderhalf jaar geleden dat ik naar de luidsprekers luisterde zonder dat er doek voor zat en m'n geluidsherinnering heeft me niet helemaal in de steek gelaten: het klinkt beter zonder doek. Maar da's geen verrassing natuurlijk. Ik weet eigenlijk niet wat er nog moet komen nu, behalve misschien nog eens nieuwe kleuren voor de jasjes. Met een lakroller moet dat ook netjes kunnen hoop ik, want nogmaals laten spuiten lijkt me een beetje overdreven.

Opnieuw Opstellen Voor de zichtafwerking van de voorzijde van de sokkels heb ik een MDF-paneel genomen. Dit paneel is afneembaar verbonden met de voorste staande plaat van de sokkel. Zo blijven de moeren van de luidsprekerophanging onzichtbaar beschikbaar. Het is op de foto nauwelijks te zien, maar het basmembraan is toch goed beschermd nu het zich niet langer achter de beschutting van stoffering kan verbergen. Aan de binnenzijde van het jasje is een strook horregaas gelijmd op de uitsparing voor het basmembraan. Als ze eenmaal op hun plek staan ziet het er vanaf de luisterplek zo uit (helaas is het objectief niet groothoekig genoeg om op deze afstand de breedte af te beelden): De integratie van luidspreker met scheidingswand is nog niet klaar... Aan de zij- en bovenkanten moeten nog (uitneembare) gestoffeerde paneeltjes worden aangebracht. Een montage van drie foto's, samengeplakt tot een grappig perspectief, om de toekomst te kunnen laten zien... (de gestoffeerde paneeltjes bestaan vooralsnog all

Iets minder onzichtbaar. De ruimte tussen luidspreker en sokkel is ongeveer 23mm. Er dient immers wat ruimte te zijn om het jasje over het luidsprekerframe aan te trekken. De roodzwarte covers, die anderhalf jaar op zolder hebben gelegen, worden weer in gebruik genomen aangezien de luidsprekers niet langer vanachter stoffering spelen. De onzichtbare audiofiel is minder onzichtbaar geworden dus. De uitdaging bestond er ook uit om de luidsprekers weer zoveel mogelijk te integreren met de scheidingswand, waar ze deel van blijven uitmaken. Daartoe zijn wat kleine aanpassingen aan de scheidingswand aangebracht: Verwijderen van overbodig geworden constructie voor luidsprekerophanging... Verwijderen van dwarsliggende onderbalk... Verwijderen van overbodige steunbalk voor luidspreker... Aanbrengen van een nieuwe, 8cm verhoogde plint en aanhechting van rode stoffering... En zo is er genoeg ruimte om de sokkels min of meer te integreren met de scheidingswand... Wordt vervolgd...