spido

Het Cocktail Trio!! Dàt was nog eens gezellig! Drie leuke, beschaafde, oergeestige jongemannen, die parodietjes maakten op binnen- en buitenlandse hits en schlagers, maar die ook hun eigen, originele liedjes brachten. Ze speelden en zongen heel knap, en vooral ook heel dui-de-lijk. Zelfs via de oude zwart/wit TV van de jaren 60 kon je ze goed ver-staan. Op deze prachtplaat vindt u hun grootste successen! 1. Batje Vier 2. Wie Heeft De Sleutels Van De Jukebox Gezien 3. Het Vlooiencircus 4. Grote Beer 5. Hup, Hup, Hup 6. Alley Oop 7. Tante Emma 8. Harry, De Harige Aap 9. Honky Tonk 10. Catootje 11. Kangoeroe Eiland 12. Spookhuis 13. Dierenkundeles 14. Li Wang Tai Fu 15. Sevilla 16. Geen Bier, Geen Borrel, Geen Wijn 17. Tsingele Boem 18. Petronella Puinpoeiers Pure Pijnstillende Prima En Prettig In Te Nemen Pimpelpaarse Pil Ad 18: Petronella Puinpoeiers Pure Pijnstillende Prima En Prettig In Te Nemen Pimpelpaarse Pil is een Placebo. Je betaalt er flink voor, en dus geloof je er in, en dus werkt-ie. Waar gehakt wordt, daar wordt puin gemaakt: ook in de haaifaai..."

Geen enkele garantie.(...) Beste KT88, Wat men verslijt voor "natuurlijk geluid" is subjectief. Kennelijk houden de meeste mensen nogal van overdrijving, en dus van bulten (liefst in hoog en laag) en dalen (liefst in het middengebied) in de frequentie/amplitude-karakteristiek. Maar audio is techniek, en kent dus vaste wetten. Eén daarvan is: "De frequentie/amplitude-karakteristiek zij zo recht mogelijk!" Binnen een paar decibels, liefst. Anders kan het niet goed zijn. Op zichzelf lijkt een rechte karakteristiek niet belangrijk voor de geluidskwaliteit. "Liever ècht dan rècht!" zegt men vaak. Maar dan beseft men niet dat die bulten en dalen symptomen zijn van ernstige kwalen. Want bulten en dalen zijn altijd het gevolg van elektrische en/of mechanische resonanties, dempingen, interferenties, vervormingen e.d., die samenhangen met aantasting van het impulsgedrag (na-ijling!) en de toonstructuur (fasevervorming!). Dat niet-lineairiteiten door de akoestiek in het secundaire, tertiaire (enz.) geluid (de reflecties) worden geïntroduceerd, kàn storend zijn. Dat hóeft echter niet het geval te zijn. Wanneer die niet-lineairiteit van het vertraagde, gereflecteerde geluid overeenkomt met wat men ziét (dempende omgeving, of juist hard?), kan het zelfs de natuurlijkheid en vanzelfsprekendheid van de weergave bená(!)drukken... Maar de apparatuur zèlf moet zoveel mogelijk lineair en vervormingsvrij zijn. Dan is het primaire geluid (de eerste output vanaf de weergevers) dat óók: het eerste geluid dat de oren bereikt, nog onaangetast door de akoestiek (latere reflecties, nagalm). Dat lijkt het meest op hoe live muziek in jouw kamer zou klinken.

Beste Haudio, Zowel voor de A 90 als voor de andere (m.n. low output / low impedance) Ortofons geldt, dat ze frisser, dynamischer, "minder saai" klinken, wanneer ze beter (laagohmiger!) worden afgesloten. Wat "saaiheid" betreft: het zijn juist vaak de zogenaamd "saaie" elementen (en andere apparaten!), die uiteindelijk de beste blijken te zijn. Dat zijn de apparaten met de geringste afwijkingen in de frequentie/amplitudekarakteristiek, en met de minste fasevervorming. Zij lijden het minst onder allerlei mechanische en elektrische resonanties. Minder pittig? Minder fel? Vaak is dat gewoon minder vervorming... Minder fris? Minder briljant? Vaak is dat gewoon rechter, eerlijker... De meeste MC-elementen hebben een dikke "bult" in het hoog. De betere Ortofons hebben die bult niét. In de winkel verliezen ze het wellicht van die pittige, frisse, opgepepte elementen. Maar thuis blijken die winnaars vaak al gauw te opdringerig, te vermoeiend te zijn.

Beste mumsoft, Audio is een vorm van techniek. En alle techniek is wetenschappelijk te verantwoorden / verklaren, of zij is niét. Als jij het zelf niet kunt verklaren, laat de verantwoordelijke dat dan doen. Het hoe, het wat, het waarom.

Michel Fugain et Le Big Bazar maakten de jaren '72-'77 een stuk leuker dan ze anders zouden zijn geweest! Zo nu en dan geniet ik nog van de LP's, en kijk dan met vertedering naar al die aantrekkelijke jongelui op de hoezen. Ik bedenk dan, dat het allemaal al weer zo'n 35 jaar geleden was... en hoe oud ze nu dus (óók) al moeten zijn. Maar gelukkig veroudert de muziek niet. En de hoesfoto's doen dat evenmin. Kippenvelmoment: de eerste keer (vooràl de eerste keer!) toen ik luisterde naar de tekst van "Chante": Chante la vie chante Comme si tu devais mourir demain Chante comme si plus rien n'avait d'importance Chante, oui chante Aime la vie aime Comm' un voyou comm' un fou comm' un chien Comme si c'était ta dernière chance (...) Bezing het leven... alsof je morgen zou moeten sterven! (...) Hou van het leven... alsof het je laatste kans is om dat te doen! Existentialisme op de maat van een samba.

Beste Tubejack, Inderdaad een mooi element! 't Werd, naar ik meen, in 2004 geproduceerd, en ter ere van de voormalige algemeen directeur naar hem vernoemd. Het staat nu in de lijst van "historische producten". http://www.ortofon.com/products/historical-products/mc-rohmann Kun je een "new old stock" product kopen? Of is het een gebruikt exemplaar? (In het laatste geval moet je natuurlijk wel oppassen!)

Beste Midcall, Je hebt gelijk! Ik zal de fout onmiddellijk herstellen: Beste Miracle, Dat klopt. Ik heb inderdaad wel veel Magnepans en Apogees beluisterd (en ook Quads, Martin Logans, Acoustats, Genesis Advanced Technologies en nog veel meer), maar nooit goéde! (De enige vliesspeakers die ergens op léken, waren kolossale en uiterst kostbare hybride systemen van de Amerikaanse firma Beveridge.) Overigens ben ik van oordeel dat een vleugel veel geschikter is als barpiano dan een staande piano: er kunnen immers veel meer pilsjes, wijntjes en/of (tap)danseresjes op?

Wie zich de vrijheid wil voorbehouden om zonder aanzien des persoons alle onzin te ontmaskeren en alle leugens te weerleggen... hij houde zich verre - ja, z

Beste Arden, Die heeft kennelijk NIEMAND nog gehoord, want: • anders hadden ze je wel bijgevallen (tenzij gehoor- of anderszins gestoord); • dan zouden ze zich nu niet meer zo druk maken over tweede- en derderangs MC-tjes. Alleen MC's met een spoelweerstand tot - laten we zeggen - 2 x 5 Ω zijn de moeite waard. Zullen we dat afspreken? Want je kiest toch voor MC vanwege de minimale bewegende (spoel)massa? Welnu: hoe meer spoel, hoe meer weerstand (mechanisch èn elektrisch). En hoe meer massa. Hoe meer massa, hoe meer massa-traagheid: da's logisch... Het is met MC-elementen net als met luidspreker-units: de beste types hebben de lichtste (bewegende) spoelen en de zwaarste (niet-bewegende) magneten. Dan beperken we onze interesse dus tot types als de A90, de MC20 Super (re-introduced after 20 years!), de Windfeld, de Vivo's en de (je moet er wèl de arm voor hebben!) zware SPU-types met on-board trafo, Voor wat het huidige Ortofon aanbod betreft.* En dan lekker laagohmig afsluiten: op 10 Ω of zo. EMT, en afgeleiden als Van den Hul, Breuer en nog enkele anderen mogen hun kwaliteiten hebben, maar ze vallen toch af. We moeten nu maar eens 'n keertje streng zijn... KT88 schreef: "Analoge reproductie kent zo ontzettend veel factoren die allemaal een bijdrage leveren aan het totaalresultaat dat het bijna niet te overzien is." Ja, ja. Dat omvat dus belangrijke factoren als eigenresonanties (elektrische en mechanische), massa, demping (elektrische en mechanische) en inwendige weerstand, maar ook volslagen ònbelangrijke of zelfs niet-bestaande f*cktoren zoals RF-instraling en memory-effect. * Ik blijf intussen héél blij met mijn "antieke" (New Old Stock) MC200: het Concorde MC-type met boron cantilever, naakte fine-line diamant en een spoelweerstand van slechts 2 x 3 Ω (!). In combinatie met de MCA 76 of MCA 10 step-up amps (ingangsimp. van < 10 Ω !) nog altijd subliem!

Beste Wol, Jouw herinneringen aan de Firato shows zijn kennelijk heel anders dan de mijne! Ik herinner mij de overrompelende kennismaking met de producten (en de mensen!) van (wijlen) Leak, Ortofon en Thorens via (wijlen) importeur Auditrade (mijn eerste liefde in hifi, die nog steeds bloedend bloeit); de introductie van Quadrofonie via diverse systemen en van kleurentelevisie; mijn eerste kennismaking met bijvoorbeeld de Koss electrostatische hoofdtelefoon en de Tannoy Dual Concentric luidsprekers. Jan Endenburg met zijn 3KF speakers (met ioniserende tweeter!) Mijn herinneringen aan de Firato zijn eigenlijk heel positief! Maar wellicht komt dat doordat ik altijd de goede kant uit kijk... "We all are lying in the gutter... but some of us are looking at the stars." Oscar Wilde

Beste Miracle, Dat klopt. Ik heb inderdaad wel veel Magnepans en Apogees beluisterd (en ook Quads, Martin Logans, Acoustats en nog veel meer), maar nooit goéde! (De enige vliesspeakers die ergens op léken, waren kolossale en uiterst kostbare hybride systemen van de Amerikaanse firma Beveridge.)

"Even lang" omwille van mogelijke fase(tijds)verschillen tussen links en rechts? Nee! De geleiding gaat met een snelheid die bijna overeenkomt met die van het licht. Om bij de hoogste audiofrequenties faseverschillen tussen een korte en een lange geleider vast te stellen, zou er een paar honderd kilometer verschil tussen die twee moeten zijn. (Frequentie-afhankelijke faseverschillen worden veroorzaakt door inducties (spoelwerking) en capaciteiten (condensatorwerking): niet door lengteverschillen.) Maak in principe de kabels zo kort mogelijk. Dan heb je de minste ohmse (gelijkstrooms)weerstand, en de minste problemen met capaciteit en inductie. Een dikkere koperen kabel geleidt net zo goed (of beter) als een dunnere kabel van goud, zilver, platina, met teflon of een andere interessante mantel, en kost veel minder. (Een goede koper koopt goed koper want dat is goedkoper!)

Beste KT88, Als dat oplopende hoog niet samenhing met fasevervorming, en dus met aantasting van de klankkleur, was het helemaal niet zo erg. Want dan zou je gewoon dezelfde piano (sorry: vleugel, natuurlijk!) horen, maar dan in een andere akoestiek. De meeste "pop" opnames zijn gewoon multitrack-mixes, waarbij stereo imaging wordt bereikt door de willekeur van de jongen in het zwarte T-shirt achter de schuifjes. Maar er zijn live-opnamen en (vooral) klassieke studio-opnamen, waarbij de plaatsing realistisch werd geregistreerd.* Een rondom-spreidend en uiterst dynamisch (slag)instrument zoals de piano (sorry: vleugel, natuurlijk!), kan natuurlijk nóóit realistisch in de luisterruimte worden neergezet door een bundelende vliesspeaker met een zeer beperkte dynamiek... * Een goede vriend bracht gisteren een CD mee van de (helaas reeds zéér lang wijlen) tenor Fritz Wunderlich, met begeleiding van Hubert Giesen, piano (sorry: vleugel, natuurlijk!), met Schumann (delen uit "Dichterliebe'), Beethoven en Schubert ("Lieder"). Wat een genot om naar te luisteren! De ontspanning, de rust, van waaruit die muziek klinkt! De perfecte toonvorming en plaatsing! De wijze waarop studio en luisterruimte in elkaar versmelten... dat moet wel de Ware Liefde zijn!

Beste Carl, Dat méén je toch niet, hè? In de winkel is... • de akoestiek toch anders dan thuis? • de arm en diens instellingen, de draaitafel, de phono-trap of step-up, de voorversterker... is/zijn • de eindversterker(s) en de luidsprekers toch ook anders? • En is het demo-element al lekker ingespeeld? Als het element destijds in de winkel net zo klonk al nu thuis... dan is er iets ernstig mis!

Beste KT88, The BEST things in life are free!

Beste KT88, Mag voor jou een B

Beste Duck-Twacy, Maar dat IS allemaal al lang geleden wetenschappelijk onderzocht: zowel afwijkingen in de frequentie/amplitudekarakteristiek als afwijkingen in de fasekarakteristiek! En wat bleek: sommige afwijkingen (m.n. fase) worden door de meeste luisteraars helemaal niet waargenomen. Andere afwijkingen (m

Beste Mart, Geluid is een fenomeen dat samenhangt met het trillen van lucht. Het is daarom niet juist om bij elektrische signaalverwerking over geluid te spreken. Er wordt hear (en elders) heel interessant gedaan over fouten en foutjes in de (analoge en/of digitale) signaalverwerking. Maar wanneer die fouten en foutjes zich niet manifesteren in afwijkingen van de frequentie/amplitudekarakteristiek en de fasekarakteristiek*, zullen ze ook niet (als geluid, als trilling van lucht dus) hoorbaar kunnen zijn. (* En velen hear beweren zelfs dat alléén maar de frequentie/amplitudekarakteristiek van belang is.)

Beste mumsoft, Wat leuk is dat! Bij mij ging dat juist andersom: naarmate ik meer goede, dus èchte folkmusic hoorde, kreeg ik steeds minder waardering voor Johnny Cash. (Dat zit 'm niet in de naam, hoor. Mama Cash* vind ik nog altijd super... al is dat geen folk. Hoewel... Nou ja.) Als Magna Carta je niet bevalt, dan weet je toch wel wat je te doen staat? - Harder afspelen en/of - Bassen opdraaien en/of - Hoge tonen opdraaien en/of - Wat nagalm toevoegen... * Mama Cash: fonds voor economische hulp aan ondernemende vrouwen in werelddelen waar mannen traditioneel lanterfanten. Maar eigenlijk bedoelde ik natuurlijk Mama Cass Elliot (September 19, 1941 – July 29, 1974), born Ellen Naomi Cohen), naar wie de naam van bovengenoemd fonds verwijst: de heerlijke, volvette zwoelheid van the Mama's & the Papa's ("California Dreamin'", "I Call Your Name", "Straight Shooter", "Monday, Monday", "Dream a Little Dream of Me" e.v.a.) Tenslotte (althans voorlopig): Wanneer een digitale set "extreem analoog" klinkt, is er iets verschrikkelijk mis. Digitaal kan goed klinken. Analoog kan óók goed klinken. But NEVER the twain shall meet.

Beste Tubejack, http://www.extremephono.com/Loading.htm Mijn ervaring: hoe lager (impedantief) afsluiten, hoe beter. Bijvoorbeeld met maar iets méér dan de inwendige (spoelen)weerstand.

Beste mumsoft, Bedoel je dat jouw set geen verschil laat horen tussen digitale en analoge geluidsbronnen? En dat vat je op als een kwaliteitskenmerk? Overigens raakte ik vooral van de kook doordat die fakefolk van Sjonnie Contant als "goed" wordt verkocht. Zulke rotzooi is geen goede opname waard, en ook geen goede weergave. Nee, dan waren er wel andere artiesten -

Geen vinyl, dus ook geen vinyl-kwaliteit! Bovendien was het Johnny Cash alleen maar te doen om de... eh... cash. Daarom neukte hij zich de Carter family in. (Ach, als er een April was geweest, dan was June buiten schot gebleven.) Want zeg nou zelf: dat is toch geen zingen? Van die would-be cowboy? Met zijn citybought Statson? Van die would-be inmate? Van die would-be folksinger? Het is niet ècht. Het is zelfs niet echt geméénd. Het is vals. En zo klinkt het ook. Cash wàs het. En cash - pure cash - zal het blijven. Wij proberen hem te vergeten, wij, folks, die zich verzamelden bij de èchte Carter family, en bij Woody Guthrie en Alan Lomax. Die Leadbelly hoorden, Big Bill Broonzy, Brownie McGee, Sonny Terry, Pete Seeger, The Weavers, Vera Hall en Odetta. But it's hard, Oh Lord... It's hard!

Het verbaast mij dat er tegenwoordig zo weinig aandacht is voor de dynamische kwaliteitsaspecten van audio-apparatuur. "When the goin' gets tough... the tough get goin'." Weejjewel? Veel apparatuur klinkt best aardig met een lief singer/songwritertje (m/v/?) of een jazzpingeltriootje, maar slibt geheel dicht of verglaast volkomen bij romantische symfonie

http://www.stables.org/ De weduwe (Dame Cleo Laine, 82!) en de kinderen van wijlen Sir John Dankworth verzorgen een herinneringsconcert in het tuintheater bij hun eigen "The Stables" in Wavendon, Milton Keynes, Buckinghamshire, England. (Very, very much so...) Dit mag geen jazzliefhebber missen! (Vooral niet als het weer zulk mooi weer is.)