s0000884

Dat betekent niet dat we niet een aparte luister-ruimte kunnen inrichten met veel meer demping, waar we niet hoeven te 'leven.

Dan ben jij een van de weinigen (maar gelukkig tenminste iemand hear) die daadwerkelijk speakers in

De mooiste electronica en speakers worden qua presteren in de kiem gesmoord als ze moeten presteren in een kamer met reflecties. Ik denk dat dit weer een goed voorbeeld is hoe audiofielen vaak doelbewust naar vervormingen luisteren die ze mooi vinden, om ze vervolgens 'semi wetenschappelijk' goed te praten en naar zichzelf te redeneren. Immers die LP moet wel beter zijn dan CD want hij klinkt beter (ook al vervormt ie 100 keer meer).

Ja, fijn dat je zo'n utility op internet gevonden hebt die hetzelfde doet (ongeveer) als wat ik op de UT gesimuleerd heb. Inderdaad, hoe voller je de kamer propt met adsorbers, hoe meer de frequentiecurve in de buurt komt van de free 4pi space curve. En dat is de meest vlakke curve die je uit de luidspreker krijgt (en waar ie op is gebouwd). Dus bedankt voor de bevestiging dat iedere luidspreker die in een dode ruimte is doorgemeten en ontworpen (enige criterium om een rechte frequentiecurve te maken door fabrikanten) ook daadwerkelijk alleen in een dode ruimte het beste klinkt. Mijn ingevulde parameters: voor alle adsorbers: 80 voor alle meubulair: welke keuze dan ook Zichtbaar zijn grote hiaten en pieken (knopen en buiken) in de laagweergave zonder adsorbers en met adsorbers zijn die afwezig. Vergeet niet dat het veel lagere rendement van de speakers vanwege die adsorbers goed te corrigeren is met versterkervermogen, maar die hiaten niet. Bovendien zijn die hiaten sterk positieafhankelijk in de kamer en klinkt de bas dus op geen 1 plek hetzelfde. Maar nog afgezien van deze problemen: Deze berekening gaat helemaal niet in op tijddomein responsies. Een bas zonder staande golven klinkt stukken beter; impulsweergave wordt stukken beter; direct geluid wordt niet meer gemaskeerd door reflecties (veel beter detailweergave, denk aan hoofdtelefoon) en dus ook nog eens veel identiekere linker en rechter kanalen (reflecties zijn voor speaker links -- rechts ongelijk ==> vernachelt je stereobeeld). Dit komt allemaal niet tot uiting in de berekeningen op deze site, die laat alleen een frequentieplotje zien wat je zou krijgen als je een sinussweep door je speakers jast (en dat is lang niet representatief voor je weergave).

Mag ik vragen wat je hiermee bedoelt? Als alle klank (opname akoestiek, instrumenten) op de opname staan heb je slechts een hoofdtelefoon nodig om hier zo dicht mogelijk bij te komen. Iedere reflectie van een woonkamer is dan per definitie een verlies (je maskeert direct geluid en introduceert niet controleerbare vervorming). Dat een hoofdtelefoon er niet doorkomt bij audiofielen heeft niets met de geluidskwaliteit ervan te maken. Ik heb talloze uiterst dure sets gehoord, maar zolang deze sets in een woonkamer staan en niet bijv. in een weiland, zullen ze niet boven het niveau van bijv. mijn stax uitkomen.

Das nu juist een voordeel. In een gesloten baskast is 1/2 labda voor 100 Hz nog zelfs groter dan de kast; dus deze werkt altijd als 'drukkamer' (met 6 dB roomgain per octaaf in de kast vanaf 1/2 labda = langste binnenafmeting kast). Dit kost je slechts een berg rendement omdat K ontzettend toeneemt (en fr dus ook). Maar dat valt met versterkervermogen / equalizer prima te compenseren. En dat is tegenwoordig toch niet zo duur meer? Het grote voordeel is dus dat je geen staande golven in je kast hebt. @ Spido: Dit zijn volgens kenners inderdaad de 3 beste zalen (ook met criteria uit te rekenen). Deze zalen zijn allemaal rond 1900 gebouwd en hebben typische versieringen in de muren / plafonds van die tijd. Die zorgen ervoor dat het geluid op een bepaalde manier difuus worden teruggekaatst. Modernere architectuur (recht toe recht aan) heeft dat niet en klinkt minder. En dit is waarom (uitgezonderd opnames die juist met reflecties in je luisterruimte rekening houden) je het beste een dode kamer als luisterruimte kunt hebben.

Inderdaad.

Dit klopt. Om het even bij beethoven te houden; wellicht weet je wel dat beethoven een van de eerste componisten was die 'dichte' akkoorden (noten dicht bij elkaar) ook in de laagste octaven van de piano schreef (dat geeft een erg donkere klank). Stel nu dat je een melodie in de rechterhand speelt en de akkoorden links in de bas "opbreekt" en als appegio's speelt, dan heb je in principe het zelfde effect bereikt op slechts 1 piano met 2 handen. Andersom kan het ook, dat je dus de "Rakete" speelt met rechts, tot de bovenste noten in de piano, en links een melodie speelt (in de bas) tegelijkertijd. Het is een logische variatie op het principe dat een hand de melodie speelt, en de andere speelt akkoorden ter begeleiding en om de harmonie aan te geven. Later hebben componisten als Liszt deze technieken trouwens (in een wat moderner jasje) opnieuw toegepast.

Audiophilie.... Het is allemaal zo . Je luistert naar muziek op een stuk techniek. Of het gaat over muziekregels of het gaat over technische regels. Beide zijn prima vastgelegd. Audiofielie is niets objectiefs over vastgelegd. Wat de ene 'drive' noemt, noemt de ander 'gehaast'. Enzovoort. De auteur gebruikt het woord apparent om pace en tempo uit elkaar te houden. Dan is het wel eens handig als hij ook dat woord opneemt in zijn woordenboek. Excuses nu even offtopic: "Mannheimer Rakete", heb ik eerlijk waar nooit van gehoord, bedankt voor die term! Even op internet zoeken geeft aan dat dit feitelijk een gebroken drieklank is die over een groot bereik naar boven wordt gespeeld, in de toonsoort van de melodie. Komt van de school van Mannheim. Dan gaat er wel ineens een lampje bij mij branden: Het is dus gewoon een versie van een 'appegio' (officiele italiaanse term voor een herhaald gespeelde gebroken drieklank, beter bekend) toegepast in een bepaalde vorm die in ieder geval beethoven veel gebruikt en die ik onbewust ook veel gespeeld heb. Het 1e pianoconcert heb ik zelf gespeeld en inderdaad; in de doorwerking van het 1e deel zit het al. Doen de houtblazers een melodie in een toonsoort (G groot als dominant, daarna c klein dan G dan weer c), en ik speel allemaal appegio's omhoog in die toonsoort, en die appegio's volgen precies de modulaties van de houtblazers. (hoef je dus niet voor te wachten op het 4e deel van dat pianoconcert). Dit 'versterkt' het effect van de melodie die de houtblazers spelen. De truc die je uithaalt is simpel: een drieklank kun je in 3 vormen spelen (voorbeeld in C groot: c, e, g voor grondligging, e, g, c voor 1e omkering en g, c, e voor 2e omkering). Stel je speelt nu deze drie accoorden achter elkaar, en dat herhaal je dan 1 octaaf hoger (of lager) dan heb je een soort "uitgestrekt accoord in de vorm van een loopje" gemaakt dat beter bekend staat als de appegio (blijkbaar is een bepaalde vorm daarvan (de steigende vorm) de "Mannheimer Rakete"). Nu speelt ergens iemand in het orkest een melodie in C groot over een bepaalde lengte. Over diezelfde tijd speel je dan gewoon een opgaande arpeggio in dezelfde toonsoort.

Maar ik heb dan ook niet de illusie dat ik w

P-r-e-c-i-e-s. En dat is exact waarom dat woordenboek nergens over gaat. Ze gebruiken overal niet gedefinieerde en niet ondubbelzinnig te interpreteren woorden voor. Bruikbaar is dat totaal niet. Probeer eens met de definitie van 'pace' die in dat woordenboek staat de 'pace' van verschillende muziekstukken te bepalen. Denk je dat ik met die definitie precies dezelfde 'pace' toeken?

nou, toch even wel

Klopt tot op zekere hoogte; als je ruimte zo groot is dat de schroeder frequentie zover zakt dat deze ergens diep in de bas terechtkomt vallen deze problemen weg (aantal ruimtemodi wordt zo groot dat er geen knopen en buiken meer zijn, zelfs niet meer bij basfrequenties). Ook vallen de problemen weg als de akoestische reflectiecoefficienten zeer laag zijn (gedempte muren, vloeren plafonds) en/of als deze akoestische spiegels heel ver weg staan (voorbeeld: bioscoopzaal).

Altijd leuk, zo'n samensmelting van technische en muzikale onwetendheid. Volledig zinloos woordspel. Ik denk dat een gemiddelde medewerker bij de 'van dale' woordenboeken spontaan het in zijn broek doet: pace - The apparent tempo of a musical performance, which can be different from its actual beats-per-minute tempo. Pace is affected by phrasing in performance and speed in reproduction apparent = niet gedefinieerd tempo = niet gedefinieerd EDIT: tempo - The actual number of beats per minute in a musical performance. Compare "pace." ; volledig foutieve definitie, verschil tussen pace en tempo wordt niet gespecificeerd want apparent is niet gedefinieerd. musical performance = niet relevant (moet het muziekstuk worden opgevoerd om een bepaalde pace te hebben? actual beats per minute = onzin voor alle niet-house achtige muziek die helemaal geen structuur heeft gebaseerd op een beat. Wellicht wordt bedoeld: het aantal van de maatsoort afgeleide teleenheden per minuut. pace wordt helemaal niet door phrasing in performance (niet gedefinieerd en super vaag) beinvloed; de manier van fraseren van noten maakt het tempo niet hoger of lager. Speed in reproduction = niet gedefinieerd (speed los ook niet) Ofwel uiterst kansloos. Zo kan ik nog wel 100000 definities verzinnen en lekker intelligent doen. EDIT: wat pace dus w

Om het ingewikkeld te maken (wat ik dus wilde voorkomen) kun je slagwerkinstrumenten onderscheiden in niet-tonale instrumenten (die

Die lijst, daar ben ik nieuwsgierig naar. Waar kan ik die vinden? Ik ben nl. op zoek naar een manier om mensen geluiden volgens een standaardmethode te laten karakteriseren. Conservatoriumbibliotheek.

Een melodie maken we uit drie elementaire informatiebronnen in geluid: 1. Toonhoogte (alle frequentieinformatie dus, de toon (a, b, cis, ges of wat ook) wordt bepaald door de frequentie van de fundamental en de boventonenstructuur bepaalt de zogeheten klankkleur) 2. Luidheid (alle informatie in dynamiek dus, de noten kunnen geleidelijk sterker worden, zwakker worden, of er kunnen accenten (of hiaten) in zitten qua geluidssterkte) 3. Tijdsinformatie. (dit bestaat uit twee delen, zowel het absolute tempo (de snelheid) en de ritmische informatie, dit zijn de tijdsafstanden tussen de verschillende noten) Voor slagwerken geldt dat de muzikale informatie wordt gehaald uit twee van bovenstaande drie punten; de toonhoogte (punt 1) valt weg. Immers hebben (op pauken na dan) slagwerkers geen toonhoogtes. Dit soort dingen zijn gewoon op te zoeken in muziektheorieboeken. Maar met een beetje logisch nadenken kan iedereen dit wel bedenken. Een dergelijke denkwijze voorkomt dat je het dus 'niet weet' of dat je vaag moet gaan praten als 'deels wel en deels niet'. Wellicht dat er dan meer duidelijkheid komt in deze thread.

Dit is het boegbeeld van innerlijke schoonheid. Ik ben diep ontroerd en gooi meteen zodra ik thuiskom mijn massaproductieloopband china bak thuis het raam uit.

Een sterk staaltje zelfbewustzijnsvernauwing. Net als mensen die hun hele leven lang naar een prachtig opgebouwde postzegelverzameling kunnen staren. Op zich niets mis mee. Het probleem is echter dat dit een van de steunpilaren is van de autosuggestie. OOO nu hoor ik goed dat er een hele goede voeding in zit (want je hebt eerst toch meteen die versterker opengemaakt na aanschaf)? Vanzelfsprekend hebben fabrikanten steeds meer door dat het uiterlijk telt (mooie plaatjes in de audioplayboys "stereoplay", "audio", "stereo", HiFi-"choice") want dat verkoopt. En dat resulteert weer bijvoorbeeld bij CD-spelers in zinloze verbeteringen van stabiliteit (een zware stabiele kast, afgekeken van de platenspeler waar dat zin heeft) of voeding (afgekeken van de versterker waar dat wel zin heeft tot op zekere hoogte). Ook bij versterkers kunnen ze er wat van. Buizen gebruiken (nul toegevoegde waarde t.o.v. solid state) omdat ze er mooi uitzien (dat gloeit zo mooi). 600 watt aan acht ohm waar de luisteraar maar 25 gebruikt (maar dat rechtvaardigt weer 20 uitgangstorren parrallel en dat is gaaf). Speakerterminals die zo groot zijn dat ze genoeg stroom kunnen trekken om een hogesnelheidstrein te voeden (maar dat ziet er wel stoer uit natuurlijk). En ga zo maar door. Op zich niets mis met dit gedrag; ik vind die versterkers ook allemaal prachtig gebouwd die hier staan. Met geluidskwaliteit heeft het echter weinig van doen. Ben benieuwd wat bijvoorbeeld de uitslag zou zijn van een luistertest tussen zo'n grote bak en een UCD versterker van hypex (20 keer zo klein, technisch prima in orde).

Dit is dus blijkbaar de reden dat dure CD spelers verkocht worden.

Met een DBT heb je het antwoord op deze vraag. Of ben je het juist hiermee niet eens?