spido

Beste Tomatamot, Ongetwijfeld heb je nu heel mooie Lenco's met leistenen en spekstenen chassis. Die pret wil ik niet bederven. Maar Lenco's (met tussenwielaandrijving) rumbelen niet doordat hun chassis of behuizing te licht, te dun of te slap is: ze rumbelen door de contacttrillingen van motoras, aandrijfwiel en plateau. Het controleren, met een stethoscoop of ander middel, van trillingen (of de afwezigheid daarvan) van de behuizing, zegt niets over de rumble die via het element naar de versterker wordt gestuurd. Ik neem aan, dat jouw zware draaitafels nu niet meer geveerd zijn. En dat de behuizingen nu zo hard en stijf zijn, dat daar nauwelijks meer trillingen in worden geabsorbeerd. Het zou me daarom niet verbazen, als door deze modificaties de rumble (met name het hogere deel daarvan) juist is toegenomen.

Beste Tomatamot, De uitslagen van mijn testjes zijn niet algemeen geldend - daarvoor is het onderzoek te veel gericht op mijn eigen draaitafels in combinatie met mijn eigen matten (de originele en de zelfgemaakte matten van siliconenschuim)* - maar gaven mij toch veel duidelijkheid. Een outer ring, in combinatie met een platenklem, zal ongetwijfeld het contact tussen plaat en mat kunnen verbeteren. Maar het is de vraag of al dat gesode... gedoe wel nut heeft. Zo'n outer ring heeft natuurlijk ook weer een eigenresonantie en bovendien vraag ik me af of een plaat niet sterker nodaal zal trillen als hij op deze manier gespannen staat. Misschien wordt het ideaal van een vacuüm zuigende mat nog wel het dichtst benaderd door Pjotr's geniale inval van een natte krant. * Voor de Lenco L76 maakte ik een mat van speakerschuim. Zonder gebruik van een platenklem(!) levert die mat een opmerkelijke reductie van de rumble op. De plaat zweeft nu als het ware boven het rumbelende plateau. Veel vinylfielen lijken méér muziek uit hun platen te verlangen dan de plaat in werkelijkheid bevat. Zij willen de plaat hard koppelen aan een harde mat, om zo een superdikke plaat te krijgen met een supervette bas. Een voordeel van CD boven LP is de afwezigheid van eigen klank (resonanties en dempingen) bij de CD. Om een vinylplaat zo goed (=neutraal) mogelijk af te spelen, zouden m.i. de invloeden van vooral het plateau zoveel mogelijk moeten worden uitgebannen.

Inmiddels heb ik de "R" type klemplaten ontvangen, en ik kan melden dat ze zelfs bruikbaar zijn op mijn kortste spindeltje: het afgeronde ukkie van de TD125. Over het nut van de Record Clamps houd ik echter voorshands mijn twijfels. (Zie #34.) Ik heb, met behulp van de spectrum analyzer, vooral gelet op rumble bij het aftasten van stille groeven en groefloze delen van testplaten. Daarbij stel ik vast, dat er mét de Record Clamps meer rumble optreedt dan zònder. (Vermoedelijk door de koppeling van de plaat aan de spindel / plateaulagering.) Verbetering van de koppeling van de plaat aan de mat beperkt zich tot het gedeelte bij het etiket. Door aandrukken van het centrale gedeelte vermindert de koppeling aan de plaatrand. Er is m.i. geen verbetering van de weergavekwaliteit.

Carl heeft zeker een punt, denk ik. Mijn ervaringen met diverse soorten draaitafelmatten op diverse soorten draaitafels geven mij ook aanleiding te denken dat het ook in dit geval weer gaat om het zoeken naar de optimale combinatie. Wellicht is het zo dat een gevlochten kopermat vooral geschikt is voor massa-draaitafels waarbij de motor / motoren buitenshuis (op een eigen platform) is / zijn geplaatst?

Vandaag de CD "Postcard" van Mary Hopkin binnengekregen en meteen gedraaid. Het is materiaal van de oorspronkelijke LP (1969), geproduceerd door Paul McCartney, met medewerking van o.m. Donovan Leitch en George Martin. Plus een aantal bonus tracks. Veel van het materiaal had ik al op LP's maar ik wilde wel eens horen wat digitale remastering allemaal voor moois had opgeleverd. En ja, inderdaad: hier en daar was inderdaad wat verbetering van de tòch al heel fraaie opnamen te horen. Bij de laatste bonus track waren de verschillen echter gigantisch! Dat is het aangrijpende liedje "The Fields of Saint Etienne": een meisje loopt door de velden waar haar geliefde is gesneuveld. Hij was naar het slagveld getogen "filled with God and Country... never knowing he would not return". Allemaal heel erg Eerste Wereldoorlog, als je 't mij vraagt. Op de oude LP zingt Mary Hopkin het liedje met heel simpele begeleiding, zodat de tekst - althans op mij - een geweldige impact maakt. (A) Maar op de CD klinkt er opeens een strijkerskoor, galmt er een mannenkoor, tettert luid trompetgeschal en weerklinkt tromgeroffel... die drukken het zangeresje zelfs weg, zo nu en dan. Laat de CD dan opeens zo veel méér van de muziek horen dan de LP? Het boekje bij de CD gaf het antwoord: de producer (Paul McCartney, dus) had dit overdreven arrangement laten maken en het zomaar over Mary's eenvoudige vocal track heen gesmeten. Mary Hopkin vond het maar niks zo, en drong er op aan om deze versie niét op de plaat (LP) te zetten. Dat gebeurde toen ook niet. Maar bij de CD-heruitgave werd wèl gebruik gemaakt van deze zwaar georkestreerde versie. Jammer. Less was more. A: B:

Wanneer worden er blinde luister-vergelijkingstest tussen de nieuwe Sonore, de oude Sonore en de namaak Sonore gehouden?

Wat de "perfecte match" (of "optimale match") tussen armen en elementen betreft, wordt veel onzin verkocht. Men let bijvoorbeeld scherp op de gezamenlijke resonantiefrequentie - de toonhoogte van de resonantie, dus - maar veel te weinig op de amplitude (de sterkte / Qrs) daarvan. Er zijn heel veel elementen geschikt voor de originele Lenco-armen. Die armen zijn veel beter dan veelal (zonder bewijs) wordt beweerd. Bovendien zijn ze, door de dempende V-blocks, optimaal geïsoleerd van de rumble-wheel aandrijving. Eigenlijk zijn alle elementen met een door de fabrikant opgegeven optimale naalddruk van 1,5 p (of hoger) geschikt. Een Lenco L76 in mijn verzamelingetje, met aluminium armbuis, laat een Shure V15III SuperTrack element zelfs prima sporen bij 1.2 p.

Zo is dat! Als je wilt aantonen dat jouw draaitafel beter is dan zo'n Lenco, moet je ze van dezelfde elementen voorzien. Als je dat níet doet, bewijs je niks over de draaitafels maar alleen iets over jezelf.

Zo'n Lenco kan natuurlijk nooit beter zijn dan het element dat je d'r in stopt...

http://www.diyaudio.com/forums/analogue-source/238027-diy-linear-tonearm-195.html#post4093411 Overigens luisteren veel van onze forummers graag naar elektrische gitaren in overdrive. Dat zijn vrijwel blokgolven (afhankelijk van de tone control).

Beste Kappa7, "In hetzelfde moment van maximaal links naar maximaal rechts"? Waarom denk je dat? We hebben het over frequenties: over amplitude x tijd. Dus niet in hetzelfde moment. Goede blokgolfgeneratoren produceren blokgolven die grondfrequenties plus oneven harmonischen bevatten tot ca. de 20e oneven harmonische, oftewel tot ca. 40x de grondfrequentie. Dit betekent, dat een blokgolf met een grondfrequentie van 100 Hz als hoogste oneven harmonische 40 x 100 = 4000 Hz bevat. En een blokgolf met een grondfrequentie van 250 Hz bevat als hoogste oneven harmonische 40 x 250 = 10.000 Hz. Jouw element heeft toch geen probleem met zulke frequenties?

Wat je zegt, Pjort!

Een Deens merk dat al heel lang niet meer bestaat: Arena. Het maakte deel uit van de Rank Corporation. Ik herinner mij de (destijds) revolutionaire vormgeving en fraaie afwerking van hun TV's en stereomeubels. Eens - het zal in 1966 zijn geweest - hield ik mij, donker gebrild en gekleed in militaire regenjas met zwart ribfluwelen hoedje, op verdachte wijze op in platen- en audiozaak Wessels in de Beethovenstraat. Ik wilde daar die nieuwe Celestion Ditton 15 en 20 luidsprekers wel eens horen. Plotseling rinkelde achter mij een belletje en begon het getokkel op een gitaar. Het klonk zó echt, dat ik mij onwillekeurig meteen omdraaide om te zien wie daar stonden te spelen, in die winkel. Tot mijn grote verrassing bleken het een paar vrij simpele Arena tweeweg luidsprekertjes te zijn. Met eenvoudige papieren conusjes. Een KISS-ervaring, dus. Het waren speakertjes van dit type, als ik het me goed herinner: Ik trof deze exemplaren aan op Marktplaats. Ze zullen het opknappen (o.m. nieuwe conus surrounds) zeker waard zijn. http://www.marktplaats.nl/a/audio-tv-en-foto/luidsprekers/m854671947-set-rank-arena-ht20-luidsprekers-uit-denemarken-izgs.html

Beste Pjotr, Als jij er de voorkeur aan geeft het "onvermijdelijk stof" te verzamelen door het met behulp van een harde mat in je vinyl te persen, zal ik je dat niet beletten. Ongetwijfeld zul je optimale resultaten bereiken met een platenklem. Stevig aandrukken! Mijn platen, beste Pjotr, zijn altijd helemaal schoon. Ik reinig ze vóór en tijdens het afspelen. Gedurende het afspelen blijft de stofkap van de draaitafel gesloten. Na het afspelen worden de platen afgenomen en gedroogd met zachte tissue. "Onvermijdelijk stof" bestaat overigens niet, tenzij het bij je karakter hoort.

Beste Kappa7, Als een naald blokgolven met grondfrequenties van bijvoorbeeld 100 en 250 Hz niet goed kan aftasten, kan hij ook muzieksignaal met een bereik tot ca. 20 kHz niet goed aftasten.

Beste Pjotr, Integendeel! Als je "onvermijdelijk stof" diep in de groeven wilt drukken, kun je daarvoor het best een harde "mat" (acryl, glas, keramiek o.i.d.) gebruiken. Als de mat echter zachter is dan de plaat, zal "onvermijdelijk stof" in de mat worden gedrukt, en niet in de plaat.

Voor het meten van het effect / de effecten van de diverse soorten draaitafelmatten is blokgolfmeting m.i. volstrekt niet relevant. Met blokgolven kun je fasereinheid c.q. faseverschillen van grondfrequenties en hun harmonische boventonen meten. Of, anders gezegd, frequentie-afhankelijke vertraging. Daar gaat het in dit geval niet om. Voor het zichtbaar maken van de invloed van draaitafelmatten gebruik ik een spectrumanalyzer en meetplaten met groefloze gedeelten en met zogenaamde "stille groeven". Mijn spectrumanalyzer is heel goed in o.m. het meten van rumble spectra, dank zij de mogelijkheid om "slow" meting toe te passen (het apparaat berekent dan voortdurend gemiddelden) en de "hold" functie (waarmee een "foto" wordt gemaakt van het resultaat).

Beste Tomatot, Wil jij resonanties afvoeren door het vergroten van massa (plaat + plateau)? Waar naartoe, dan? Hoe meer massa, des te meer traagheid (volharding in de beweging: na-ijling), des te lager de frequentie (rumble!) en des te groter de amplitude bij resonantie. Over de dikte en de hardheid van het siliconenschuim heb ik al geschreven. Over blokgolven schrijf ik maar liever niet meer op dit forum, aangezien men blokgolven en hun nuttige aanwending hier niet begrijpt en zelfs hardnekkig weigert te begrijpen.

Tip voor allen die nu de ideale draaitafelmat uit een vel Polymax® siliconenschuim willen snijden: Gebruik geen houten snijplaat. (Zelfs geen berkenmultiplex.) Gebruik bijvoorbeeld een vlak stuk glas, marmer of plastic. Je lancet, scalpel of hobbymesje heeft de neiging om de houtnerf te volgen, wanneer die op een bepaald ogenblik overeenkomt met de snijrichting. Geef van tevoren op het siliconenschuim de plaats van het middengat aan. Gebruik een hamer, een holpijpje en een houten onderplaat (nu geen glas of marmer!) om het gat uit te stansen.

Beste Pjotr, Gaat dit wel? http://ortofon.com/hifi/products/historical-products/ortofon-as-212-212-mkii-tonearms

Beste Karma, Mijn Ortofon AS212 armen - ik gebruik er tenminste twee vrij intensief - dateren uit 1972 en zijn NIET versleten.

Om antwoord te geven op de oorspronkelijke vraag van de topic starter: Ortofon AS212. Op àl mijn draaitafels: ook de draaitafels die nu nog met bijvoorbeeld SME zijn uitgerust. Ortofon AS212 is de beste arm die ooit werd gemaakt. Het beste is al lang gewéést. http://ortofon.com/images/tonearms/AS212/AS%20212.jpeg http://ortofon.com/images/tonearms/AS212/AS%20212%20MkII.jpeg

Alweer oud vinyl: Don McLean - "American Pie", 1971. Uit de titelsong, die ook wel "The Day The Music Died" had kunnen heten (het neerstorten van het vliegtuig met tiener-idolen Buddy Holly, Ritchie Valens en Big Bopper), citeer ik: (...) I saw Satan laughing with delight The day the music died (...) And the three men I admire most The Father, Son, and the Holy Ghost They caught the last train for the coast The day the music died (...) en stel vast dat Don McLean NIET door geradicaliseerde Christenen werd geëxecuteerd, maar dat hij leeft - en voor zover bekend heel gelukkig - in Camden, Maine (USA), samen met zijn vrouw Patrisha McLean en hun twee kinderen, Jackie en Wyatt. The Grave Sommigen van ons staan in deze tijd nu en dan even stil bij de meest gruwelijke oorlog ooit, die nu honderd jaar geleden woedde: de Eerste Wereldoorlog. "The Great War". Ongetwijfeld was het die slachting, die Don McLean inspireerde tot de song "The Grave": (...) And the rain fell like pearls on the leaves of the flowers Leaving brown, muddy clay where the earth had been dry. And deep in the trench he waited for hours, As he held to his rifle and prayed not to die. (...) The grave that they dug him had flowers Gathered from the hillsides in bright summer colours, And the brown earth bleached white at the edge of his gravestone. He's gone. (...) Cleo Laine & James Galway "Sometimes When We Touch", 1980. Absoluut hoogtepunt (m.i.): "Skylark" (Hoagy Carmichael / Johnny Mercer), waarin Galway met zijn dwarsfluit de zang van Laine omspeelt met een verrukkelijk veldleeuwerikje. https://www.youtube.com/watch?v=itk0FddtlbM

We leven nu in het tijdperk waarin de kwaliteitsspreiding bij geautomatiseerde productie kleiner is dan bij menselijke productie.

Die bakelieten platen trokken niet bol, noch hol, noch golfden zij. Zij lagen strak en zwaar en stijf op de met pluche beklede plateaus. Platenklemmen of aandrukpucks waren niet nodig: dus bestonden zij niet. In het geval van platenwisselaars lagen zij tenslotte zelfs in dikke lagen op elkaar. VTA bestond toen óók nog niet: flauwekul! Ze waren breekbaar, die bakelieten of schellakplaten. Ja, dat wel. Zéér breekbaar. En er was skating. Maar wie maalt daarom, bij volledig éénkanaals-mono? Om marketingtechnische redenen wonnen zij - die schijven van Berliner - destijds van de cilindertjes van Edison. Die cilindertjes hadden echter géén skating. En geen "pinching" / "knijpeffect", naar het einde van de opname toe. En breken deden ze nagenoeg nooit. Het geeft overigens toch wel te denken, dat de meest audiofiele vinylplaten van tegenwoordig qua stijfheid, dikte en gewicht veel doen denken aan die oude 78-toeren bakelietplaten.