spido

Meegenomen van de Platenmarkt, voor twintig cent... en eigenlijk onbetaalbaar! Hector Berlioz zei van zichzelf dat hij agnosticus was. Maar met zijn "Requiem" en "Te Deum" componeerde hij twee van de belangrijkste romantische religieuze werken. Berlioz kon dan wel de Roomse Kerk uitgaan... Maar de Roomse Kerk kreeg je niet uit Berlioz! Vol orkest, drie koren (waaronder een jongenskoor), groot - ja zéér groot - orgel, tenor (solist): the full works! Van dit werk had ik al diverse uitvoeringen. Maar déze nog niet. En wat een geweldige versie is dit. Verpletterend èn verheffend. Numineus, dus. Advies: voor het optimale effect beluistert u deze plaat via no-compromise full-range luidsprekers.

De LP was destijds erg duur, want die moest speciaal voor mij uit Engeland komen. En de persing was beroerd, zoals ik al meedeelde: spetters en knetters. Intussen is de CD-versie* aangekomen. En die spettert en knettert helemaal niet. Leuk hebbedingetje, Cindy-Ella. Geen audiofiel hoogstandje - eigenlijk meer een stukje radio-archief - maar wel een leuk hoorspelletje met heel veel aardige negerliedjes er in. (Màg je eigenlijk nog "negerliedjes" zeggen, tegenwoordig?) * Hallmark 5050457142322

Men leze http://www.concertgebouw.nl/uw-bezoek/gebouw-geschiedenis/beroemde-akoestiek en http://www.concertgebouw.nl/uw-bezoek/gebouw-geschiedenis/beroemde-akoestiek/nrc-handelsblad-akoestiek-van-de-schoenendoos Het voorbeeld voor het Concertgebouw (1888) was het Gewandhaus (de Lakenhal) in Leipzig. Dit was eigenlijk het twééde Gewandhaus, dat in 1781 het eerste Gewandhaus (uit 1498) verving. Dit tweede Gewandhaus - een "schoenendoos", beroemd om zijn akoestiek - ging in de Tweede Wereldoorlog verloren. Niet alleen voor het Amsterdamse Concertgebouw stond het Leipziger Gewandhaus model, maar ook voor de beroemde Boston Symphony Hall (1900). In 1981 werd het nieuwe (derde) Gewandhaus in Leipzig ingewijd. Heeft iemand van jullie daar al eens een concert meegemaakt? En... hoe is de akoestiek nu? http://nl.wikipedia.org/wiki/Gewandhaus

Charles Aznavour... wie had er ooit van hem gehoord, in 1954? Edith Piaf! En zij zorgde ervoor dat hij een plaat kon maken. Zijn eerste album was erg low-budget. De begeleiding was soms niet meer dan een hammond orgel of een piano. Maar al gauw werd hij een groot succes... in Frankrijk. Wij, in Nederland, leerden hem pas jaren later kennen. Met chansons als "J'ai perdu la tête" en "Il faut savoir". In Amerika wordt hij door kenners beschouwd als één van de twee beste zangers ooit, in de populaire muziek. http://www.sounds.nl/detail/3332460/cd/charles_aznavour/9_classic_albums

Kweenie of m'n lencoklientje dan nog wel werkt...

Wie de oude langspeelplaten niet kan bemachtigen, maar de muziek wel graag in huis wil halen (in verrassend goede kwaliteit en voor een prikkie!) en niet vies is van CD: http://www.bol.com/nl/p/8-classic-albums/1000004012014975/

Nou... ik dacht eerder aan pluche of trijp. Van oma's stoelen, weet je wel? Velours (fluweel) heeft wel èrg korte rechtopstaande draden.

Omdat het armboard gelijkzwevend is met de rest van het board (met draaiplateau), heb ik de neiging om speksteen te kiezen al gauw van me afgeschud. Wellicht is het inderdaad het beste om hetzelfde materiaal te kiezen als dat van het oude armboard. Dat zal wel vrij dun multiplex zijn. Maar MDF (waarvan ik gruw omdat er zoveel slechte luidsprekers van zijn & worden gebouwd) lijkt me voor deze toepassing ook wel geschikt. (Met een paar laklaagjes wordt dat een stuk steviger...)

Ga je nou rentenieren van je voordeel?

Spannend! Het motortje is een paar dagen geleden aangekomen (duurde lang, uit Schotland!) en de "nieuwe" arm kwam vandaag al (pijlsnel, uit Zuid-Spanje!). Het wachten is nu op het technisch bureau. Als zij het motortje hebben overgezet, weten we wat meer. En als ze het oude armboard met de SME 3009 MkII (met die idiote montagesleuf) hebben gedemonteerd, kan ik beginnen de gegevens daarvan over te nemen (schroefgaatjes en afmetingen) voor het nieuwe armboard (voor de Ortofon AS 212). Welk materiaal kun je eigenlijk het best nemen voor zo'n armboard? Multiplex? Of misschien toch MDF?

Goed idee, lijkt me! Gaan we proberen!

Beste Beheerder2, Tja... er wordt zo véél beweerd op internet... dit kan ik nog geen bewijs vinden. Maar aan de andere kant lijkt het mij wel plausibel dat de huidige Ortofon armen TA-110 en TA-210 bij Jelco worden gemaakt. Ze lijken uiterlijk inderdaad veel op Jelco's en het zal commercieel gezien wel aantrekkelijker zijn deze productie uit te besteden. Wat me echter 'n beetje doet twijfelen, is de vermelding "The tonearm geometry allows for a Baerwald alignment (also the IEC recommendations)". De armen van het merk Jelco hebben, naar ik meen te weten, een Japanse geometrie. Verder valt mij de vermelding op van "The TA-210 is given a precision machined slit in each end of the aluminum tube. A piece of Ortofon special vibration damping compound is integrated into each slit: Rubber inserts with high vibration damping properties and Special proprietary TPE compound with excellent damping properties are integrated respectively in the bottom and top slit of the arm tube. Due to these two different materials an extended damping effect is obtained in the largest possible range. Both inserts integrated in the tonearm tube are manufactured at the Ortofon technical facilities in Nakskov, Denmark. TA-210 armtube is a lot less stressed than conventional armtubes due to the Technical rubber and TPE excellent damping properties." Als de huidige Ortofon armen dan inderdaad bij Jelco worden gemaakt, dan zijn er kennelijk wel speciale aanpassingen aangebracht en snufjes toegevoegd. (Zie bijvoorbeeld http://ortofon.com/hifi/products/tonearms/ta-210-tonearm )

Inmiddels heb ik een aantal van die nieuwe Lencocleans van Analogis® gekocht enne... tja... wat zal ik er van zeggen? Ze zijn een stuk langer dan de oorspronkelijke Lencoclean c.q. Hecoclean en hebben dus een minder grote fouthoek. Bovendien duurt het langer voordat ze leeg zijn. Ze hebben wèl een vloeistofregelaartje, dat in mijn geval altijd helemaal open staat. Wat Spido houdt van góed schoon. Het lukt Spido echter niet goed de juiste plaats voor het draaipunt vast stellen. Te ver van het draaiplateau betekent dat de laatste groeven niet worden gereinigd. Te dicht bij het draaiplateau betekent dat het eerste deel van de plaat wordt overgeslagen. De oorzaak hiervan is vermoedelijk het type "borsteltje" dat nat contact maakt met de plaat. Bij de oorspronkelijke Lencoclean was dat een soort stekeltjeskoppie, waarvan de haartjes in de groeven van de plaat "spoorden". Maar bij de Analogis zijn de haartjes veel langer en zachter, zodat ze plat op de natte plaat komen te liggen en gaan aqua-planen. Ik heb geprobeerd het sporen te verbeteren, door aan de voorzijde van de Analogis koppies een Philishave schoonmaakborsteltje te lijmen. Zulke borsteltjes hebben fijne, stijve haartjes, die de groeven van de plaat goed zouden moeten kunnen volgen. Welnu, dat déden ze ook heel aardig. Alleen maakten ze daarbij muziek: elk haartje zijn eigen muziek. De door de haartjes opgewekte trillingen werden overgedragen op de plaat, en via deze op de grammofoonnaald. Voor de kakofonie die hiervan het gevolg was, zal ongetwijfeld in de popwereld wel bewondering kunnen ontstaan. Maar ik heb ze er toch maar gauw weer afgehaald, die borsteltjes. Nu ga ik op zoek naar stekeltjeshaartextiel, om de slappe kwastjes van de Analogissen te vervangen. Iemand een idee of suggestie?

Ja, je kunt die Suzie Wong tegels altijd nog gebruiken om zwanen te pesten! (Het hoeven echter niet zwarte zwanen te zijn, hoor.)

Ach, zolang ze niet geváárlijk worden...

Wat kan het muzikaal geheugen toch enorm veel tijd overbruggen! Laat ik allereerst toegeven dat ik in het stukje hierboven, om het wat simpel te houden, het zo voorstelde dat ik exact dezelfde plaat op de Platenmarkt bemachtigde als de plaat (Telefunken TST 75017) die vijftig jaar geleden door een vriend of diens vrouw (met lange nagels!) van een kras was voorzien. Maar de plaat die ik op de Platenmarkt vond, was in feite een dubbelalbum uit de prachtige serie "Great Instruments", The Recorder / De Blokfluit, (Telefunken 2LP ERA 50522) waarop ook het Blokfluitconcert van Giuseppe Sammartini door Frans Brüggen was opgenomen. Het frappante was... de blokfluit van Frans klonk via deze plaat precies zoals ik me van vijftig jaar geleden nog herinnerde... maar het orkest niét! Vervolgens de originele plaat - met kras - toch nog maar eens gespeeld. En ja hoor: Frans speelde net zo fris en vrolijk als op het zojuist bemachtigde dubbelalbum... maar het begeleidend orkest klonk anders. Fermer, steviger, krachtiger. De kras viel nu trouwens erg mee. Kennelijk heeft het dunne fine-line diamantje van de MC200 er minder moeite mee dan de dikkere ellips van de Empire 888E van destijds. Toen de kleine lettertjes op de beide platenhoezen maar eens bestudeerd. En wat bleek? Een jaar na de eerste opname van het Blokfluitconcert van Sammartini door Frans Brüggen met Het Amsterdams Kamerorkest onder leiding van André Rieu - wie men het zelfs postuum niet mag verwijten wat zijn zoon met diens show-orkest allemaal aanricht! - heeft Frans een tweede opname van dat werk gemaakt, nu met het orkest Concentus musicus Wien onder leiding van Nikolaus Harnoncourt. De uitvoering met het Amsterdams Kamerorkest stond op de eerste - bekraste - plaat, en die met Concentus musicus op het dubbelalbum. Het Amsterdams Kamerorkest speelde op moderne instrumenten, en Concentus musicus op barok-instrumenten (originele en replica). Omdat authenticiteit van de uitvoering voor Telefunken "Das Alte Werk" van groot belang was, werd de uitvoering door Het Amsterdams Kamerorkest uit het repertoire genomen. Jammer, want er zat naar mijn smaak nog méér swing in dan in de wat tammere versie van de Weners.

Op één van mijn draaitafels gebruik ik zo'n ex-Telefunken (S600, S500) arm, met een zelfgewrocht aluminium liftje op basis van een mini-wipwapje. Als ik het geknikte handgreepje naar beneden duw, wordt het stiftje van de lift- net zoals bij de Telefunken draaitafels - omhoog gedrukt. Kost niks om te maken (een stukje aluminium strip en een stukje aluminium L-profiel) en werkt voortreffelijk!

Ja, het standaard contragewicht (inclusief de spindel) van de AS 212 weegt ongeveer 130 gram. De AS 212 heeft een effectieve (dynamische) massa van 12 tot 18 gram (afhankelijk van de positie van het contragewicht). Met zo'n extra "tandem"gewicht erbij, of met een zwaarder contragewicht, plus zo'n zware SPU in de kop, wordt de massa natuurlijk wel groter. Ik vraag me af af je voor SPU elementen niet beter een zwaardere (en dus wellicht tevens langere?) arm kunt kiezen. De SPU's hebben immers een uitgesproken lage compliantie. Bijvoorbeeld: de huidige SPU Classic GM E MkII heeft een laterale compliantie van slechts 8µm/mN en vergt een naalddruk van 3 tot 5 p. om 65 µm bij 315 Hz zonder vervorming te kunnen aftasten. Maar vooral bij sterke basimpulsen vergen zulke elementen een zwaarder startplatform. Ortofon heeft voor zulke toepassingen de AS-309S 12" toonarm in zijn programma. Optioneel is daarbij een extra contragewicht verkrijgbaar (voor elementen met een gewicht tussen 26 en 38 gram). (Iemand op dit forum zal over deze arm opmerken dat het eigenlijk een Jelco is, maar bewijzen dienaangaande ontbreken.) Het voordeel van deze arm boven de oorspronkelijke RMG 309 (vintage) arm, is dat er een geïntegreerde lift en anti-skating aanwezig zijn. De SPU's werden/worden ook vaak gecombineerd met de SME 3012 toonarm, met extra contragewicht.

Eindelijk weer... na vijftig jaar! Zo'n vijftig jaar geleden leende ik één van mijn mooiste klassieke LP's uit aan een vriend, die zojuist een hifi-installatie had gekocht. Daardoor kon het zijn nieuwe set (met een Elac platenspeler) eens goed uitproberen. Dit had ik niet moeten doen! Mijn goede vader had mij al gezegd: "Je moet nooit je vrouw uitlenen, en ook niet je vulpen. Want die krijg je nooit in goede staat terug". Later ontdekte ik dat je ook nooit grammofoonplaten moet uitlenen - want die krijg je terug met minstens één kras - en ook geen lievelingsboeken - want die krijg je nóóit terug. Deze prachtige plaat van "Das Alte Werk" (Telefunken) - schitterend gespeeld, subliem opgenomen - kreeg ik dus mèt kras terug: precies in mijn favoriete stuk - het blokfluitconcert van Sammartini. Daarna heb ik de plaat nooit meer gedraaid. Gisteren was er in de Grote Kerk te Drachten een LP/CD/Boekenbeurs, waar je bijna gratis mocht uitzoeken. En... warempel... na een halve eeuw: een mint exemplaar van mijn geliefde Sammartini! (Muziek als een sprankelende witte wijn op een zoele zomermiddag in de schaduw van het lover in onze landschapstuin.) En klìnken dat hij deed! (Tjonge, konden ze tegenwoordig nog maar zó goed opnemen...)

Als dit Sonore AC ding er zo'n "perfecte draai" aan kan geven... waarom krijg ik hier verdraaid dan geen antwoord op? Ik gebruik zelf snaar-aangedreven draaitafels met zware plateaus en elektronische snelheidscontrole. Ik hoor geen wow. Ik hoor geen flutter. Voorlopig houd ik het er op dat zo'n extra voorzienig bij goede draaitafels helemaal niet nodig is.

Beste Groovy, Er worden wel extra "tandem"gewichten* voor dit type arm gemaakt, als men bijvoorbeeld een zwaar SPU-T (32 gram) element wil gebruiken. Maar voor zulke elementen is de arm niet bedoeld. Voor normale elementen (5-12 gram) is het bereik van het standaard contragewicht ruim voldoende. Zo speel ik met deze arm en een MC200 element op de TD125 alle platen prima af met slechts 1.26p naalddruk! Voorbeeld van zo'n "tandem"gewicht":

Beste Tubejack, Nou... dat wàs er wel, hoor! Echte, eerlijke geluidsopnamen zonder kunstmatige toevoegingen, effecten en "correcties". Zelfs echte ("living") stereo was er. Geen gemix van sporen, maar gewoon real time met twee of drie microfoons. Maar men wìl geen echt meer, tegenwoordig.

Dat al die onzin over dat tegeltje zomaar door het BS-filter van dit audio-forum komt! (Die flauwekul hoort op een voodoo of goenah-goenah forum thuis...)

"DM" betekende: "Domestic Monitor". Een monitor-luidspreker voor de huiskamer. Beste Hans, Heb jij bij het vervangen van de tweeter (de Coles 4000? Of tevens de Celestion 1300?) wel rekening gehouden met het lagere rendement van de originele unit(s) en met hun hogere impedantie?

De kans op kwalitatief succes met "een tweedehands allegaartje" lijkt me een stuk groter dan met die lichtgewicht gebakkenplasticrommel van tegenwoordig.