WanFie

Ik heb in een ver verleden eens zo'n burn-in CD van Densen gekregen. Een hoop herrie, dus wél eens geprobeerd, maar of het hielp? Ik weet het echt niet. Hij zou de elektronica demagnetiseren. Het voordeel is wél, dat de versterker door het breedbandige signaal wél snel warm gespeeld wordt. Maar wat er de door jouw voorgestelde CD met Phono doet? Kennelijk hetzelfde, maar dan met een heel klein 0,4 mV signaaltje wat uit de CD speler naar de phonotrap zou moeten. Dus omstekkeren.

D'r zitten geen lampjes op deze trapfiets, dan heb je ook geen accu nodig.

Het was meer het vooroordeel van Jim Austin.

De eeuwig durende discussie. Transistoren versus buizen. Beiden hebben voor- en nadelen, En ik heb voor transistoren gekozen. Nog geen seconde spijt van gehad. Wanneer ik het getob met buizen hier lees, ben ik blij dat mijn transistoren het al weer zoveel jaren zonder afwijkingen doen. De vervorming moet natuurlijk zo laag mogelijk zijn, en de versterker moet "passen" bij de luidsprekers. Maar een versterker kiezen die soft klinkt omdat dat zo relaxed klinkt...?? Muziek moet klinken zoals die bedoeld is. Om naar te luisteren, niet om een boek bij te lezen.

Voor jou misschien. Mijn ding is het helemaal niet.

En dat betekent dan weer, dat je zachter kan spelen mét behoud van de dynamiek.

Over akoestiek kun je eindeloos discussiëren. En voor elke situatie is er weer een andere optimale RT60. Voor een luisterkamer is mijn mening, dat de toegevoegde galm zeker niet te veel mag zijn. Er zijn eigenlijk twee uitersten: 1. De muziek is in een dode ruimte opgenomen. Deze wordt dan afgespeeld in grote luisterkamer met zeker enige galm. Deze bepaalt dan de natuurlijkheid van weergave. Stel je voor een opname van een gitarist die in een kerk wordt afgespeeld. Een galmerige opname wordt een ramp. 2. De muziek is mét een natuurlijk akoestiek opgenomen. De luisterruimte moet dan een korte nagalmtijd hebben. Anders luister je naar twee akoestieken door elkaar en dat is voor mij erg vermoeiend. En een "dood" opgenomen opname klinkt er wél erg doods.

Dat is toch anders, dan een lege ruimte aanpassen voor het luisteren naar muziek. Ik weet dat Carl een vrij moderne smaak van inrichting heeft en hij waarschijnlijk niet op "groen velours met gouden kwastjes" uit komt. Dan is het handiger om de ruimte vooraf in te meten en dan stap voor stap de akoestiek samen met de inrichting te optimaliseren. Zo maar iets doen werkt niet, evenmin als meten en daar volledig op blindvaren. Dus: meten inrichten meten aanpassen meten aanpassen meten enz.

Guido stelt, dat 0,33 sec al erg doods klinkt. Bij mij leek dat korter, maar ik zie nu dat dit de RT30 tijd is. Met andere woorden de tijd voordat het geluid 30 dB is verminderd. RT 60 was toen vanwege achtergrondgeluid niet mogelijk. Stel dat het lineair door zou lopen komen ik op 0,3 en 0,4 sec bij RT60. Hieronder een voorbeeld van een aanpassing van een opnamestudio. Voor optimalisatie de blauwe lijn, na optimalisatie de oranje lijn. Maar het meest interessant zijn de stippellijnen. Deze geven namelijk de tolerantie van de RT60 tijd aan voor optimale muziekbeleving. https://www.pikacoustics.com/en/content/11-tempo-di-decadimento-e-tempo-di-riverbero-ideale-in-uno-studio-di-registrazione. RT0,3 is dus best wel optimaal.

Ik heb in een ruimte van ca. 24 m2, 7 m2 polyestervezel van 8 cm dik. Daarnaast ca 30 m2 houtwolcementplaat (1,5 cm dik) en twee laag-absorbers van 0,6 x 0,6 x 1,2m. En dan nog een relatief hard tapijt en ca. 2m2 diffusie. Zonder die materialen was de akoestiek echt rampzalig. Nu ben ik er heel gelukkig mee. De nagalmtijd boven 1 kHz ca. 0,15 sec. En tussen 100 Hz en 1 kHz ca, 0,2 sec.

Jammer, dat je je ervaringen met Rivasono niet hier hebt geplaatst.

Die lijken namelijk erg op die van mijn ruimte. Behalve, dat er hier een paar schuine dakvlakken van af gaan. Mijn ruimte is 6 x 3,8 x 2,3 m. Even afgerond, 6 x 4 x 2 m. Ik vrees dat gevulde kasten en kleine akoestische ingrepen niet voldoende zijn. Ik ben ook begonnen met veel demping. Daarna wat diffusie toegevoegd en wat demping weggehaald. Maar ik kreeg de klank met de W/P's alleen acceptabel door dwars te gaan luisteren. Zo'n dikke kopse wand zou misschien kunnen helpen.

Dan denk ik weer aan Jan Akkerman in The Hunters. Omstreek 1970. Toen waren er nog geen pedaaltjes en andersoortige effecten. Jan had zijn gitaar op een klein gitaarversterkertje aangesloten (uit de radiogids, zeiden wij). Daarvan stond de volumeknop helemaal open. Dat gegil wat daar uit kwam, werd door een microfoon via de zangzuiltjes weergegeven. Mooie tijd.

OK, nou begrijp ik je foto.

In de transparante aders, zou je het kunnen zien.

Deze kabel bedoeld NicoH: En dit is het origineel van Kimber, vari-stranded.

De Kimber is vari-stranded, de Chinees niet. Er is dus verschil, maar of dit veel uit maakt betwijfel ik.

Helemaal waar, daarom verwijs ik ook al enkele keren naar het verband tussen de grondtonen en harmonischen. Hier heb ik helemaal geen last van rommelig laag, dus ik laat het maar zo.

Nou ehhh... problemen heb ik niet echt. Maar vind het bijzonder, dat kleine digitale veranderingen zo veel doen. Wat dan weer het eerst in het laag hoorbaar is, terwijl het in het hoog juist verwacht wordt. Maar ik ben inderdaad kritisch wat het laag betreft. Ik vind dat een contrabas als een contrabas moet klinken en een elektrische als een elektrische. En de lage tonen van een piano ook herkenbaar moeten zijn. En een bassdrum als een bassdrum. En wanneer er meerdere laaginstrumenten tegelijk spelen, dat die dan ook afzonderlijk herkenbaar moeten zijn.

Tja er zijn 1000 (of meer) manieren om iets aan het laag te veranderen. Maar wanneer daar niks aan veranderd, behalve b.v. een andere netwerkkabel, waarom hoor ik dat het eerst in het laag? En ik niet alleen. Luister eens naar Roon en JRiver op dezelfde set. Het laag is duidelijk anders. Of een USB ingang t.o.v. een SPdif ingang. Het laag is duidelijk anders. Of spelen via Wifi of via kabels en switches. Het laag is duidelijk anders. Dus geen ander medium, geen ander akoestiek en geen sublaag filters en geen DSP. Misschien dat Bruno een antwoord heeft?

Heftig.. veel sterkte.

Hoi Guido, leuk je hier weer te zien. Het is niet zo dat digitaal ALTIJD rommelig klinkt, integendeel, maar dat verschillen tussen digitale bronnen het eerst in het laag te horen zijn. En onder digitale bronnen zit dan alles wat er voor zorgt dat het digitale geluid hoorbaar wordt. Dus ook de netwerkkabels, switches en software als voorbeeld.

Dat zou heel goed kunnen, tot 25 Hz kan ik het laag heel goed horen en voelen. Dat moet natuurlijk in fase zijn met de boventonen van de betreffende instrumenten. Dat faseverschil heb ik eerder ook al eens geopperd, maar zou digitaal niet kunnen volgens Seed7.

Ik ben nou eenmaal erg op een compleet en eerlijk geluidsbeeld gesteld. En het laag neemt daarin een heel belangrijke plaats in. Voor mij dan. Andere mensen vind het laag ondergeschikt of zelf beter wanneer het ronduit rommelig klinkt of meer op de achtergrond klinkt. Mij lijkt, dat wanneer kanaalscheiding, focus en plaatsing zijn toegenomen, er ook wat in het laag veranderd moet zijn.

Ik zou graag een verklaring zien voor die zintuiglijke waarneming. En ik ervaar dat niet alleen, meerdere mensen in mijn omgeving ervaren dat zo, ook jongere.