spido

"Fever!" - koortsachtig zoeken naar de ultieme uitvoering! Vanmiddag draaide ik weer eens de CD van Eva Cassidy, getiteld "Imagine": die verveelt niet gauw! En haar uitvoering van de song "Fever!" is echt wel goed. Héél goed, zelfs. http://www.youtube.com/watch?v=R-eyS1uluuY However, "Fever!" started long ago! De oudste uitvoering in mijn platenverzameling is die van Miss Peggy Lee, uit 1958. Op een 78-toerenplaat, natuurlijk. Mono, vanzelfsprekend. (Want de langspeelplaat "All Aglow Again" was toen nog véél te duur voor me.) Die 78-toeren plaat heb ik ter vergelijking ook nog even gedraaid. En nòg eens gedraaid. En nòg eens... (Met een Thorens TD 126 / SME 3009 kun je snel en gemakkelijk omschakelen naar schellakplaten: een SME-kopje met Shure V15 III met 78 toeren diamant, verzwaard met een loodplaatje... en klaar!) Eva Cassidy deed het dus inderdaad echt wel heel goed: "Fever!" Maar de uitvoering van Miss Peggy is THE REAL THING - al was haar uitvoering strikt genomen toen óók al een cover!* - en zal dat altijd wel blijven. Sommige uitvoeringen zijn nu eenmaal "definitief". Wat Eva beweert, wordt door Peggy gesuggereerd. Wat Eva luidkeels naar buiten brengt, blijft bij Peggy onderhuidse spanning. En die spanning houdt nu al meer dan een halve eeuw aan... * http://en.wikipedia.org/wiki/Fever_(1956_song)

Het is nooit te laat om Matt Monro te ontdekken... (Ik moest bij het beluisteren even denken aan mijn recente "ontdekking" van Fritz Wunderlich: die bleek onverwachts het goede van Hermann Prey en van Dietrich Fischer-Dieskau in zich te verenigen. Welnu, deze Matt Munro heeft veel van de presence en timing van Frank Sinatra, veel van de souplesse van Perry Como en Andy Williams, veel van de jazziness van Steve Lawrence en Mel Tormé. En... hij heeft bijna niéts van Lee Towers!)

Beste Wol, Geen seks? In een klooster? Volg jij het nieuws wel, Wol? http://www.omroepgelderland.nl/web/Nieuws/nieuwsartikel/524171/Excuses-geestelijke-voor-misbruik-in-klooster.htm

Op een forum zoals dit geeft iedereen zomaar zijn mening. Net alsof alle meningen gelijkwaardig zijn! Het lijkt verd*rie wel een democratie, hear! Natuurlijk zijn in werkelijkheid de meningen allesbehalve gelijkwaardig! De ene mening is van véél groter belang dan de andere. De ene mening is véél meer gebaseerd op kennis, inzicht en ervaring dan de andere. En de mening van een gehoorgestoorde, een bejaarde, een popliefhebber, een jeugdig-onervarene, een hardcore heavy-metal maniac, een hardrock fan... kàn die er wel toe doen, gezien de onvermijdelijk opgedane gehoorschade? De mening van een dronkaard of junk... is die van belang? Zij hebben immers een heel ander Idee van "De Werkelijkheid" dan de gewone, doorgesneden, altoos kliene burgerlijke burgermensen? Altoos Kliene Kleine Burgermensen... zijn zij niet altijd en in alle opzichten de ideale beoordelaars? Zij weten van haren noch snaren. Van toeten noch blazen. Hun onbevangenheid, hun onbevooroordeeldheid, hun onbeschadigde trilhaartjes (in het orgaan van Corti)... welke audiofiel zou zich niet wensen zo'n kleine kliene burgerman of -vrouw te zijn? Zo stel ik het profiel van de Ware Audiofiel als volgt vast: • Jong genoeg voor een nog intact orgaan van Corti • Oud genoeg voor een rijp oordeel, gebaseerd op een goed gestoffeerd referentiekader (m.n. ten aanzien van natuurlijke instrumenten) • Nooit drank of drugs gebruikt, altijd vroeg naar bed, geen sex, sport, sensatie en zware maaltijden, omwille van optimale sensibiliteit. • Laat elk halfjaar zijn oren uitspuiten. En boven 45 jaar: elke drie maanden. Wie van u (ons) is nu de Ware Audiofiel?

Op een forum zoals dit geeft iedereen zomaar zijn mening. Net alsof alle meningen gelijkwaardig zijn! Het lijkt verd*rie wel een democratie, hear! Natuurlijk zijn in werkelijkheid de meningen allesbehalve gelijkwaardig! De ene mening is van v

Beste Wol, Begrijp ik je goed: heb jij de bedoelde fruitkistjes gehuurd? En wat moet Freske nu?

Na een goede bak (espresso)koffie, vergezeld van een goed glas single malt zou je wel eens gelijk kunnen krijgen... En na twee glazen nog m

Prachtige, grotendeels vóórbietelse Britse popmuziek. Vaak veel gecompliceerder dan je op het eerste gehoor zou denken. Er is typisch teenagermuziek bij, maar ook jazz/blues van een rijpheid die verbluffend is voor een zestienjarig meisje. De uiterst profi arrangementen van die "ouwelijke" stukken doet vermoeden dat ze afkomstig zijn van de befaamde BBC Saturday Night TV Shows, waar het puikje van de Britse jazzmusici aan meewerkte. Ik meen zelfs de klarinet van John Dankworth te horen! Helen Shapiro was Joods, en wellicht is het daaruit te verklaren dat zij in "Basin Street Blues" de zin "A Heaven on Earth... they call it Basin Street!" verving door haar eigen woorden. Want àls een Jodin dan al gelooft in een hemel, dan horen daar toch zeker geen speelholen en bordelen in! Helen bekeerde zich later tot het Christendom ("Jews for Christ"). Dit in tegenstelling tot Jezus zelf, die altijd Jood(s) is gebleven... Het boekje bij de CD geeft mooie informatie over de opnametechniek en -apparatuur in Abbey Road van die dagen. Alles ziet er uit alsof het aan milspecs moest voldoen. Ook wordt duidelijk gemaakt hoe het komt dat bij de eerste EMI "stereo" Beatle elpees alle instrumenten aan de ene kant zaten, en alle stemmen aan de andere kant: was gewoon een foutje!

Echte waarheden kun je hieraan herkennen: ze gaan lang mee! Popmuziek heeft minder dynamiek dan bijvoorbeeld symfonische muziek. En de Loudness War maakte het voor popmuziek nog erger. Het joetjoepje van Hans laat dat goed zien. Dat Klaas Feenstra kennelijk niet veel waarde toekent aan jouw ideeën over apparatuur, Miracle, kan ik me best voorstellen. Eerlijk gezegd doe ik dat ook niet... en ik heb nog niet eens met jou gespróken!

Wie bedoel je wol?(...) Hij bedoelt ongetwijfeld Bert Doppenberg.

Beste m44, Welnee! Juist de muziek die steeds het hardst klinkt, is het minst dynamisch. Rockmuziek, met name. Loudness (maximum output level) is heel wat anders dan dynamics (de afstand, in dB, tussen het zachtste en het luidste signaal). En de Loudness War heeft het voor de dynamiek in popmuziek n

Het blijven toch heel leuke compilaties, met een veel betere stereo èn hifi dan de originele platen. Spido hàd niet zoveel met popmuziek, in die tijd. Maar toch kwamen er veel herinneringen aan frivole feestjes naar boven. Met crêpe-paper om de TL balken, visnetten aan het plafond, overal kaarsen... Zo jòng nog, hè?

Er is ongetwijfeld vraag (of vraag te maken!) voor een vertrouwd adres om oudere kwaliteitsapparaten te renoveren. Jij zou goed in die vraag kunnen voorzien, denk ik. Dat kan zich beperken tot het schoonmaken van contacten, vervangen van verouderde of verlopen onderdelen (elco's, bijv.) e.d., maar het kan - in overleg - ook verbetering of uitbreiding van de functionaliteit van een apparaat inhouden. Heel veel oud, dierbaar, destijds duur aangeschaft spul is niet meer in de allerbeste conditie. Maar weggooien zou toch eeuwig zonde zijn... Wat voor de door jou beminde tuners uit de Gouden Jaren geldt, gaat ook op voor veel andere apparaten! En wellicht zou zo'n "Second Life HiFi Center" ook een punt kunnen worden waar goede gerenoveerde apparatuur tegen een eerlijke prijs wordt doorverkocht aan hifi liefhebbers die niet pers

Beste Hansko, Misschien zou een invoelender, bedeesder, ingehoudener, underacted, verstilde uitvoering mij

Elk versterkertje en elk CD-of àllesspelertje is tegenwoordig hardstikke recht van 20 Hz tot 20 kHz. En elk goedkoop speakertje in een houten trilkastje kan tegenwoordig tot minstens 20 kHz. weergeven - als er maar een dometweeter in zit. Aan snelheid geen gebrek, dus. Het probleem is voornamelijk, dat die rommel naklinkt. Door de vertraagde resonanties. De na-ijlingen. De kasttrillingen. Snelheid is geen kwestie van starten, maar van stoppen. (Who the f*ck is Klaas Fenstraa ??)

Een paar jaar geleden zou deze reactie nog betrekkelijk leuk zijn geweest: Hééé! De Sweet-Spot-Stoel is leeg! Waar is Speedy André naar toe? Soms mis ik ze tòch wel, die jongens van toen...

Beste Wol, Ik speel al tientallen jaren met fine line naalden, op 1,7 p. Als er soms een plaat beschadigd is geraakt, dan kwam dat niet door de naald! (Altijd nat afspelen. Dan gaan je platen een eeuwigheid mee.)

Leuke stelling Alleen als het draait is het audiofiel. Of, als het audiofiel is draait het? Nee, er waren toen geen serieuze alternatieven die niet draaiden. Ja er was tape maar dat schoof en draaide tegelijk. En ook bij digitale tape en digitaal op videoband opgenomen audio toentertijd schoof en draaide het dat het een lieve lust was. De audio CD was gewoon een doorontwikkeling van de videodisk, die op zich nog analoog was maar al wel met een laser werd uitgelezen. Het blijft jammer dat het laser-memorykaartje van SoundStream niet doorbrak (c.q. m

Beste Wol, Je houdt dus van rumble? Resoneert zo lekker in je buik, h

Ach, men moet zich weten te behelpen, nietwaar? Overigens: hier mankeert zoiets als TD 125, TD 126, dunkt me, tussen"Thorens" en "MkII"...

Beste Jack, Ja, dat klopt! Maar ik had de indruk dat het gedeelte over de invloed van capacitieve belasting (in combinatie met de resistieve / "ohmse") op lo-imp MC's je was ontgaan. Overigens: in impedantie speelt ook dikwijls een inductieve component mee. Weet jij of dat bij de ingangsimpedantie van phono-amps van belang is? Bij step-up trafo's kan ik me dat eerder voorstellen. (Het advies van Pjotr wijst ook in die richting, nietwaar?) In zijn heel duidelijke en instructieve PDF over de MC-10 step-up trafo stelt Menno van der Veen ondermeer: http://www.mennovanderveen.nl/mc10/mc-10.pdf Wat me hierbij opvalt: Menno doet alsof een MC-element een zuiver lineaire ohmse weerstand is. (En hij is niet de enige, die dat doet!) In werkelijkheid zal er echter - omdat het MC-element een motortje is (of eigenlijk zelfs twéé motortjes!), net zoals een luidspreker, en bovendien een resonant massa-veersysteem, alweer net zoals een luidspreker - sprake zijn van impedantie: van frequentie-afhankelijke "schijn"weerstand (inductie & capaciteit), dus, in combinatie met de ohmse ("gelijkstroom")weerstand. (R + C + L = Z) En met name wanneer het element gemonteerd is in een arm (resonantie!) op een armboard (resonantie!) boven een draaiende motor (resonantie!) in een houten behuizing (resonantie!), terwijl het een hobbelige plaat aftast (resonantie!), enz., enz. Men zou dus eigenlijk op individuele basis en naar bevind van zaken moeten zobelen en zo, dunkt me, bij die afsluiting. En zelfs dan zou men voor die dynamische niet-lineariteit op z'n best een statisch optimale compensatie kunnen bereiken, nietwaar? In jouw "stukje" mis ik de waarde die aan de mechanische demping van armresonantie moet worden toegekend. Alle deskundigen wijzen op de juiste of gewenste frequentie van de eigenresonantie van arm+ element. Maar de Q-factor (de "sterkte", of - andersom - juist de demping van die eigenresonantie: lage Q-factor) is m.i. veel belangrijker!

Beste m44, Mijn oprechte deelneming. Sterkte!

Beste Ivan10, Van zoiets moois zullen ze vast iets nòg mooiers kunnen maken! Bij HanzeHifi kùnnen ze d'r wat van, is me verteld. Welke arm heb op je TD 125? Je ziet ze veel met SME 3009, maar er is ook een super-de-super uitvoering (voor USA) geweest met een Ortofon AS 212 arm. Ik heb zelf ook nog een TD 125 staan, met de originele TP 25 arm. (Ontworpen voor EMT, als ik me goed herinner.) Dit type, dus: Al tijden ben ik van plan om die arm opnieuw te bedraden, want de originele armdraden zijn afgeschermd (coaxiaal) en dus veel te stug bij het draaipunt. Mooie, dunne, soepele draadjes (van Tonar) heb ik al jaren voor hem in huis. Maar wanneer je altijd veel te doen hebt, en er staat steeds een heel mooie TD126 voor je speelklaar, dan kan het helaas héél lang bij een mooi voornemen blijven...

Richard Strauss,: Vier letzte Lieder, 6 Orchesterlieder Gewandhausorchester Leipzig, Jessye Norman & Kurt Masur Prachtig! Als melancholie mij overvalt - en dat gebeurt soms na het lezen van bijdragen van Miracle of Wol, met name - vind ik toch altijd weer troost in goede muziek. Van de "Vier letzte Lieder" is vooral nr. 2 erg toepasselijk: "September", op tekst van Hesse. Wat een enorm dynamische stem... en wat een autoriteit! 't Moet trouwens wel een avontuur zijn geweest, deze samenwerking tussen Philips en VEB Deutsche Schallplatten, Berlijn/DDR. De muur stond er nog, in 1982. En het IJzeren Gordijn hing er ook nog. Je kon echt niet zomaar even naar Leipzig, om een opname te maken met Kurt Masur en zijn Gewandhausorchester...

Geweldig leuk! Wat voor elementje zit er eigenlijk in dat prachtige koppie?