spido

Beste Midcall, Ja, bij drukmeting vlak voor het midden van het membraan, hè? Daar was Quad óók zo goed in. (Totdat de TÜV Quad (en licentiehouder Braun) verbood, op basis van de DIN 45.500 norm, hun electrostatische luidspreker wegens meetbare basloosheid aan te prijzen met de kwalificatie "hifi". ) Op korte afstand van de speaker stort de met bespottelijk grote energie / excessieve amplituden (en buitensporige vervorming) opgebouwde druk in elkaar, als gevolg van akoestische kortsluiting. Je kunt de natuurwetten niet omzeilen, Midcall.

Al in de jaren (19)30 was men bij Philips Seintoestellenfabrieken te Muiden bezig met Delta modulatie. Het is immer veel logischer om de effectieve veranderingen in de resultantelijn vast te leggen, dan alle momentane input? PCM is niet slecht, hoor. Maar zò onhandig... http://en.wikipedia.org/wiki/Delta_modulation http://en.wikipedia.org/wiki/Delta-sigma_modulation

Beste Tubejack, Julie London was one of my first loves... (1955)! Ken je de versies van Dinah Washington (1959), Ella Fitzgerald (1961) en Barbra Streisand (1963)*? Ze hebben allemaal wel wàt, vind ik. (Je kunt ze vinden op youtube.) * Er is een bekendere uitvoering van Barbra Streisand uit 1967 ("A Happening in Central Park"). Maar die háált het m.i. qua (melo)dramatiek niet bij deze vroegere uitvoering in de Dinah Shore TV Show. De Ampex tape bleek echter niet verouderingsvrij...

Beste Midcall, O, ben jij d'r zo eentje van: "De beste bas is géén bas!" ?

Beste Andre Krel, Veertig, al? En ik had nog wel zo veel van jou verwacht...

Eind juni, begin juli... dan is 't weer kersentijd. De mooiste, zoetste tijd van het jaar. Daarna is het beste er al weer van àf. Kersentijd staat symbool voor de mooiste tijd van je leven. "Le Temps des Cérises", in het Frans. De tijd van je volle rijpheid. Dus nog vlak vóórdat de verrotting, het verderf, de teloorgang toeslaan... "Mais il est bien court, le temps des cérises", oftewel: "maar hij is erg kort, die kersentijd", zegt het oude Franse liedje. Doet wel denken aan het gedicht van Willem Kloos "Ik ween om bloemen in de knop gebroken": "Verheug u niet om schoonheid en om glans: de knop valt af, eer zij geopend wordt..." Tientallen jaren geleden vertoonde onze TV in dramatisch zwart/wit een mini-documentaire van - naar ik meen - Jan Brusse, destijds "onze correspondent in Parijs". Hij vertelde over een al wat oudere mevrouw die "conciërge" was in een Parijse huurkazerne. Haar leven bestond eigenlijk uit het dweilen van trappen. Van boven naar beneden. Op haar knieën. Met slijmbeurzen, ongetwijfeld. En als ze beneden was, kon ze bovenaan opnieuw beginnen. Daarbij zong zij "Le Temps des Cérises". Nou ja, ze zòng tenminste nog... J'aimerai toujours le temps des cérises Et le souvenir que je garde au cœur ! (en de zoete herinnering aan haar Kersentijd bewaarde zij in haar hart.) Voor musicologisch geïnteresseerde lezers: http://nl.wikipedia.org/wiki/Le_temps_des_cerises

Het betreft de opname, maar ook de versterker. Als de opname perfect is, hoor je het via de Array. B.v. de laatste eerste cd van Rumer zitten juweeltjes in met als absolute top nummer 7 "Thankful" Echter bij minder goed opgenomen cd's zoals Adele 21 klinkt het gewoon vervormd in mijn oren met name bij drukke nummers, net of die cd continu staat te klippen. De Pioneer is véél vriendelijker. Rumer klinkt nog steeds fenomenaal mooi, echter Adele valt af te draaien zonder je gaat gillen Ik wijt e.e.a. aan de zeer mooie FET ingang van de Pioneer die geeft buizen gevoel. Details zijn minder door o.a. een koppel condensator, irritaties zijn daardoor ook minder. Soms heeft een nadeel ook een voordeel. (...) Beste Tubejack, Het valt me op dat je aan slechts twee opnamen refereert, en dat het in beide gevallen studio-opnamen van popmuziek betreft. Juist zulke opnamen zijn dikwijls bar slecht (bij nadere, kritische beluistering!), door oversturing van microfoontrappen en/of too-close miking, en door toegevoegde (synthetische) galm die in looptijd conflicteert met het (vocale) hoofdsignaal. Het zijn helaas de beste installaties (zoals die van jou), die meedogenloos laten horen hoe beroerd zulke opnamen zijn. Minder goede installaties, en ook akoestisch tè levendige ruimtes, "versmeren" het geluid zodat de fouten van zulke opnamen - voor de minder kritische oren - worden vergoelijkt. Voor de méér kritische oren ligt dat echter anders... Ik raad je aan om de beoordeling opnieuw te doen, maar nu met van opnamen die vrij zijn van kunstmatige galm, zoals Belafonte at Carnegie Hall (1959), Cleo Laine "Live!" at Carnegie Hall (1974), en/of Concert in Central Park (Simon & Garfunkel, 1981). Mogen wij hierover van mening verschillen? High Fidelity is m.i. single-ended. Compromisloos. En dus ook smaakloos.

Beste Tubejack, Dat opvallend (en kennelijk licht hinderlijk) analytische karakter... hoor je dat bij alle soorten opnamen? Bij studio-opnamen (met kunstmatige, toegevoegde galm), maar ook bij direct-opgenomen live concerten? Bij pop net als bij klassiek? Het zou mij eerlijk gezegd niet verbazen, wanneer jouw irritatie eerder de opnametechniek zou betreffen dan je versterking.

Beste Polleke, Nee hoor! Iedereen met muzikale oren aan z'n hoofd zoekt naar héél iets anders dan "saaiheid". Die zoekt naar "èchtheid"! Is het jou nooit opgevallen dat live muziek heel ànders klinkt (veel dynamischer, veel minder beschaafd, veel minder ingehouden en zo) dan (m.n. Britse/BBC norm) hifi? Elke (straat)muzikant klinkt béter (eig.: "échter") dan via zulke speakers. Wie muzikale oren heeft om te horen... die hoort het onmiddellijk!

Van harte spoedig beterschap gewenst, KT88!

Beste Miracle, Hoe dun de kastwanden ook zijn, ze zullen altijd meer massa (en dus ook meer massa-traagheid) hebben dan het membraan. Dit betekent, dat ze nooit in fase met het membraan - maar altijd vertraagd - zullen vibreren, en dat ze bovendien in hun beweging zullen volharden als het membraan al is gestopt. Na-ijling, dus. (Delayed resonance.) En kleuring, want de kastwanden vibreren excessief op hun respectieve eigenresonantiefrequenties. Bovendien worden de kastwanden aangestoten in tegengestelde fase met het "voorkantgeluid": de single-ended, puur positieve luchtdrukmodulaties die "ons" geluid leveren. Alleen een gebrekkige ontwerper zal alléén maar naar lineariteit streven. Lineariteit is slechts één van de doelen waar een goed ontwerper naar streeft. Het corrigeren van luidsprekergebreken via het filter levert fasevervorming en aantasting van de impulsverwerking op. Doet vaak meer kwaad dan goed, dus. Dat bepaalde luidsprekers veel liefhebbers hebben, zegt vaak meer over het gebrekkige onderscheidingsvermogen van de massa dan over de kwaliteiten van die luidsprekers. (Vergeet niet dat Bose® nog altijd het meest wordt verkocht!)

Je zegt dingen natuurlijk wel eens extremer om discussie uit te lokken. Die opvolger van de LS 3/5a vond ik zeker voor het geld wel goed klinken. Maar goed als je een kast maakt gaat het dan om het volume of ook de dimensies. Beste Carl, "Die opvolger van de LS 3/5a" vertegenwoordigt m.i. het Britse audio-ideaal:" reality is good, but civilisation is better". Alles wordt klein, beheerst, aangenaam-beschaafd gemaakt. Dat èchte (d.i. levende) muziek kan stralen, tetteren, scheuren, boenken en dreunen... daar wil een gentleman geen weet van hebben.

Beste Carl, De kast hoor je niet te horen! De luidspreker-units daarentegen wèl. (Overigens: waarschijnlijk heeft de fabrikant een groot aantal kasten op voorraad. Of op bestelling.)

Beste viceadmiraal, Je kunt het onze Spido niet al te hard aanwrijven dat hij het niet hoorde. Hoeveel cd-spelers zijn gezegend met 3d-geluid? (...) Beste Mumsoft, Als jouw luisterruimte ongeveer net zo breed is als een modaal drumstel, zul je een "werkelijkheidsbeleving" ("noch nie da gewesen" - ervaring) kunnen beleven met deze opname. Zoiets zou iets heel nieuws voor jou kunnen zijn! Anders dan zomaar "anders", zeg maar. Maar als je luisterruimte bréder is dan een modaal drumstel, zul je mogelijk associaties krijgen met het Sportfondsenbad-Oost of met de Grotten van Han. DIT IS ECHT EEN K*T-OPNAME! Elke opnameloog hoort zich er rekenschap van te geven hoe zijn materiaal zal klinken in een min-of-meer gemiddelde huiskamer. Overigens: als we de gewraakte STS opnamen in een kerk zouden afspelen, zou dit de waanzin ten top voeren: nòg meer valse lucht, en een nòg breder, nòg onplaatsbaarder, nòg uitgerekter drumstel! Als je wil weten hoe goed een drumstel kan worden geplaatst: Sheffield Records (Direct Cut): "The King James Version" (Harry James & His Big Band). Als je speakers het drumstel goed (d.w.z. precies) "plaatsen", heb je de neiging om een òmweg door je kamer te maken, zodat je niet tegen de drummer zult opbotsen. Want je weet precies waar die zìt. Dat hóór je toch? Nou, zo hóórt het!

Vandaag weer eens mazzel gehad in een Inbrengwinkel! Twee LP's waarvoor op Ebay dikke prijzen worden betaald... bijna gratis. En in prima conditie. Zo goed als nieuw! (Het lijkt wel alsof platen minder vaak gedraaid worden, naarmate de kwaliteit van de muziek beter is! ) • Rachmaninov: "The Bells" (gebaseerd op een gedicht van Edgar Allan Poe) (kant A) en "Vocalise" (kant B ). Met zang van Sheila Armstrong, Robert Tear, John Shirley-Quirk. London Symphony Chorus en London Symphony Orchestra o.l.v. André Previn. EMI (ASD 3284) Stereo / quadraphonic (1976). • Katchaturian: "Spartacus" (kant A) en "Gayaneh" (kant B ). Wiener Philharmoniker o.l.v. Aram Katchaturian zelf (!). Met ondermeer het thema van de TV-serie "Onedin Line" (Spartacus) en de befaamde sabeldans (Gayaneh). Decca (SXL 6000) Stereo (1962). Geweldige opnamen, allebei. Daar zouden sommige digitalisten van thans nog heel wat van kunnen leren!

Beste mumsoft, Spido waardeert de boeken van Joanne Kathleen Rowling meer dan die van John Ronald Reuel Tolkien. Dat heeft te maken met de pakkende schrijfstijl van Rowling enerzijds - zij schrijft spannend, suggestief en inlevend - en de saaie, afstandelijke, objectieve verteltrant van Tolkien anderzijds. Bovendien weet Rowling een duidelijk ethisch kader neer te zetten, waarbij zwarte en witte magie een strijd op dood en leven voeren. De magische strijders voor het goede worden als vanzelf onze vrienden en in de kwade tovenaars herkennen we zonder moeite allerlei tuig uit kringen van macht en invloed aan wie we tòch al een vreselijke hekel hadden. De personen van Rowling zijn levensecht en karakteristiek. De personen van Tolkien zijn zo plat als een duppie: ze spelen een rol, meer niet. Het zijn geen geloofwaardige persoonlijkheden. Bovendien vindt Spido dat Tolkien veel teveel elementen heeft gejat uit het Nibelunglied, de Völsunga saga en de Edda. Een ring, bijvoorbeeld, die de heer Wagner veel beter paste.

Beste Carl, Nee, ik ken het filter niet uit eigen ervaring. Puur vanuit de theorie lijkt het me echter een slim ding. Door een vorm van tegenkoppeling te gebruiken om resonantie te elimineren, wordt steile filtering (C/L) in het hoorbare gebied (en dus fasedraaiing) grotendeels onnodig, lijkt me. Mijn Thorens TD126 MkIII electronic met SME 3009 Mk II arm en Ortofon MC200 element (de draaitafel-combinatie die ik veruit het meest gebruik) staat op een zware plaat die rust op een laag schuimrubber, welke is gelegd op een plank die met plankendragers aan de stenen muur is bevestigd. (Kun je het nog volgen?) Voornoemde plank lijkt een normale kastplank te zijn, want hij zit in een antieke kast en dus ook achter antieke kastdeuren. Maar de kast is als een omhulling òm die muurplank (en nog een aantal andere muurplanken) heen gezet, zonder contact met ze te maken. Ik denk dat de kast er toe bijdraagt dat er geen akoestische (airborne) feedback optreedt. 't Is net een soort isolatiecel, zeg maar. Ik gebruik geen rumble-filter, want dat heb ik gelukkig niet nodig.* Maar ik weet dat anderen - vooral bezitters van tussenwielers - niet zo fortuinlijk zijn... Waarom zou dit filter "te steil" zijn voor onze doelgroep? Als er weinig rumble is, wordt er toch ook weinig geëlimineerd? Maar als je zònder kunt, zou ik je zo'n filter niet aanraden. Hoe minder van die zooi in de signaalweg (al is het móóie zooi), hoe beter. * P.S. Ik schreef zojuist: "Ik gebruik geen rumble-filter, want dat heb ik gelukkig niet nodig." Maar ik heb wellicht, zonder het te merken, via de MCA-76 step-up versterker dikwijls wèl via een onhoorbaar-laag inzettend rumble filter geluisterd! Daar ben ik zojuist pas achter gekomen! (Een mensch is nooit tè oud om te leeren...) Zie http://www.vinylengine.com/library/ortofon/mca-76.shtml Daar staat ondermeer: Hoewel er zo nu en dan nieuwe batterijtjes in moeten, gebruik ik het (destijds goedkopere) type MCA-10 veel vaker dan het (toen duurdere) type MCA-76. Waarom? Ik heb er eigenlijk nooit bij stil gestaan. Maar kènnelijk klinkt die MCA-10 tòch nog wat beter. Zou dat te maken kunnen hebben met de verschillende ingangsimpedanties? In combinatie met mijn laag-ohmige MC-element, natuurlijk? Bij type MCA-76 is de ingangsimpedantie 75 Ω, en bij type MCA-10 is die slechts 11 Ω.) En zou het óók te maken kunnen hebben met de uiteenlopende uitgangsimpedanties? MCA-10: 675 Ω, en MCA-76: 140 Ω. Op http://www.audio-extasa.eu/ortofon-mca10-mc-prepreamplifier-p-1145.html vind ik helemaal niets wat wijst op een rumble filter in de MCA-10... Integendeel! MCA-10 werd destijds geïntroduceerd als het goedkopere alternatief voor de MCA-76. Het was speciaal bestemd om te worden gecombineerd met element MC-10, dat een doorbraak betekende: een uitstekend MC-element voor een budget-prijs. MCA-10 werkt op batterijvoeding, ter voorkoming van (net)rimpelspanning-brom... en de kosten van het interne voedingsdeel. Qua technische prestatie zouden MCA-10 en MCA-76 echter nagenoeg gelijk zijn. Maar er blijken toch essentiële kwaliteitsverschillen te bestaan! Ik wìst dat niet. Maar ik hóórde het kennelijk wèl!

En ach, als je alleen maar de films bekijkt weet je t

Beste viceadmiraal61, Ad A: Eigenlijk was ik van plan om aan mijn eerdere bijdrage toe te voegen: "Maar een groot deel van de STS opnamen is gelukkig wel van redelijke tot goede kwaliteit" of zo. Dat heeft nu weinig zin meer, h

Ons kleine calvinistische landje heeft vooral een hekel aan koppen die zichzèlf met veel poeha verheffen boven het maaiveld, om te gaan zweven boven de volkeren... Die trots, zelfgenoegzaam, ijdel pralen. Die hoogmoedig zijn. Ons kleine calvinistische landje geeft ere wien ere toekomt. Maar: met mate. En onder voorbehoud. Die ere komt alleen toe aan wie bescheiden, zonder zelfverheffing, ijverig en plichtsgetrouw z'n best doet. Als STS inderdaad jouw stiel is, viceadmiraal61: nou, dat is mijns inziens één en al ijdelheid en winderigheid! Dure merk-sponsoren schurken er tegen elkaar om indruk te maken op de argeloze, gemakkelijk te beïnvloeden hifi-consument. Ons kleine calvinistische landje heeft meer waardering voor "goede waar voor je geld". Heeft bijvoorbeeld meer waardering voor de goedkope, dikwijls uitstekend klinkende Kruidvat "Brilliant Classics" CD's dan voor de dure, snoeverige STS schijfjes die soms nogal tegenvallen. Bij voorbeeld: op de "High-End Audiophile Test Demo CD first edition Mk II" , track 7 ("On the Air", Dick Broekema, orgel), staan de microfoons van dichtbij gericht op de labia van de frontpijpen van het orgel, zodat je meer gesis van "valse lucht" hoort dan muziek. Hifi-porno, is dat! En op diezelfde CD laat track 16 ("Full-Range Dry Drums", Bernard Beeftink, drums) je een drumstel horen dat zich uitstrekt van muur tot muur. Je vraagt je af, hoe snel die Bernard B. heen-en-weer moest rennen voor deze opname...

Beste Pjotr, Wat fijn voor jou dan, dat je zo veel verbeelding hebt!

Simplificeren we hier niet téveel ? Vergeten we niet alle harmonischen die een rol spelen, tabelletjes zijn natuurlijk wel aardig om een idee te krijgen, maar de werkelijkheid is vaak meestal, eigenlijk altijd - zo ook in dit geval - veel gecompliceerder.................. Beste Jitze, Àls er een testsignaal is, dat kan aantonen of een apparaat in staat is grondfrequenties en de bijbehorende overige formanten (harmonische boventonen, differentiaaltonen, etc.) weer te geven in de juiste samenhang van luidheid (amplitude) en tijd (fase), dan is dat wel: de blokgolf! Wat de frequentie-omvang van de menselijke stem betreft, bestaat er geen duidelijkheid. De ene bas is bijvoorbeeld de andere niet. En de ene sopraan is ook niet de andere. Ik vond een tabel, waarin de laagste grondtoonfrequenties per stemtype werden gegeven. Maar dit zijn grove gemiddelden: bas: 87 Hz, bariton: 98 Hz, tenor: 128 Hz, alt: 160 Hz, sopraan: 240 Hz. Maar sommige sopranen hebben bijvoorbeeld een aardig contra-bereik (naar het laag toe), en andere hebben dat niét. Verder zijn er lichaamsresonanties (borst, hoofd) die aanmerkelijk lager liggen. En afgezien van de vele hogere (al dan niet harmonische) boventonen kunnen er ook nog ondertonen en verschiltonen optreden, die onder de "grondtonen" liggen. Naar het hoog toe is er eigenlijk geen begrenzing: afgezien van de harmonischen is er ook nog geruis (al dan niet met "stem"), zoals medeklinkers s/z, f/v/w, t/d, k/g, b/p, en ademruis. Aardige stukjes over de structuur van gezongen klanken, met tal van interessante verwijzingen: http://en.wikipedia.org/wiki/Formant http://www.med.rug.nl/pas/Conf_contrib/Stark/Stark_keynote.htm https://gilbert.med.kuleuven.be/~koen/reports/zangstemanalyse2.pdf

Beste Tubejack, Jij schreef ondermeer: Daarop vroeg ik jou: Jij antwoordde hierop: Of jij de natuurlijkheid van de klank van stemmen, en met name van vrouwenstemmen, goed kunt beoordelen, heb ik niet ter discussie gesteld. Ik weet dat jij een uitstekend gehoor hebt, dat je gewend bent aan lieflijke vrouwenstemmen in je huis, en dat je nog naar ze luistert ook, zo nu en dan. Het ging mij alleen om de vraag of het wel mogelijk om "het middengebied" apart van hoog en laag gehoormatig te beoordelen. (Zie boven.) Ik heb het idee, dat dit absoluut onmogelijk is. De kwaliteit van de totale weergave van de stem wordt bepaald door de juiste samenhang van laag, midden en hoog. Stemmen waarvan alleen het middengebied worden weergegeven, klinken namelijk nooit "echt", maar zo ongeveer als ouderwetse telefoonstemmen. Ik zou zeggen: douw eens wat blokgolven (50 Hz, 500 Hz, 1 kHz, bijv.) door die beide versterkers. Met diverse signaalspanningen (output generator) en met diverse versterkingsfactoren (output versterkers). Dat zou je een beeld kunnen geven van de faserechtheid (c.q. fasevervorming) en het flankengedrag (stijgtijd / daaltijd, overshoot / undershoot, demping e.d.) onder dynamische condities. Buizenversterkers zouden van nature gevoeliger zijn voor luidsprekerimpedantie dan transistorversterkers. Kan dat ook nog een rol spelen? Theoretisch zou daarom juist de Array beter moeten scoren, nietwaar?