Seed7

Bijna alles wat ik heb is 2e hands of demo, tot volle tevredenheid. Hoewel het een kritisch dingetje is, zelfs met 2e hands elementen goede ervaring. Spul van zolder laat ik over het algemeen links liggen, voor de rest denk ik dat audioliefhebbers zorgvuldig met hun spullen omgaan en ook eerlijk eventuele gebreken melden (zelfs gebruikssporen van 1 mm worden netjes gemeld). Wat prijs betreft, gewoon geduld hebben. Ik bied gewoon wat ik er voorover heb, de rest is aan de verkoper. Het is maar een keer voor gekomen dat ik er spijt van had dat ik niet toch een hoger bod heb gedaan, dit was op een Technics SB-RX70, sindsdien geen aanbod meer gezien.

ROTFLMAO

Het alternatief voor vlechtsels, Homegrown

een "autoformer"

Een belangrijke man achter Wolf en ook Muddy was Willy Dixon, die veel muziek voor hen schreef. Producers en schrijvers waren toen net zo belangrijk voor een artiest als nu. Muddy had zijn grootste commerciele succes in z'n nadagen, dankzij het werk van, de witste aller blues helden, Johnny Winter. leesvoer, The Penguin Guide to Blues Recordings.

Soms moet je iemand het licht laten zien. Blind Willy Johnson.

M, pure rauwe acoustische blues is lastig te vinden, helemaal als je dan ook geen begeleiding wilt. Toch maar een paar dingen bijelkaar gezocht: John Lee Hooker, Alone. Zoals de titel al zegt, alleen en puur. Dit is een live opname, die in verschillende uitvoeringen op de markt is. Er is een dubbel-cd versie met 17 tracks. Doctor Ross, The Harmonica Boss. Een one-man-band, gitaar, mondharmonica, trommel op de rug enzo. Walter 'Furry' Lewis, Live at the Gaslight. De man die Joni Mitchel in "Furry sings the Blues" bezingt (Heijra). Son House, At Home / Live at the Gaslight Cafe / Library of congress sessions, rauwer en intenser dan dit kan haast niet. Muddy Waters, Folk Singer / sings Big Bill Broonzy / The complete Plantation Recordings. En als je hem in topvorm en electrisch wilt horen, 'Hard Again'. Blind Blake Blind Lemmon Jefferson Blind Willie McTell Blind Joe Taggart Blind Willie Johnson Blind Boy Fuller Bukka White T-Bone Walker Tampa Red e.v.a.

http://www.document-records.com/ is de belangrijkst bron van het hele oude werk. Piept kraat en ruist, maar de muziek is vaak hemels. Bij mij heb je Son House gehoord. (de diskografie op allmusic is incompleet).

jamaar ja maar ehh gaat het wel over draken dan? En ehh tovenaars? ... zwaarden? andere Bruce, The Boss, zingt op de achtergrond over rivieren. Straks misschien Ronnie even, Heaven & Hell of toch Rainbow Rising?

Dubbelzinnig? Laat ik nu een pest hekel aan hokjesgeest hebben. Neen ik propageer geen OTL, nog Sakuma, nog class A to Z. Ik vond slechts van alles wat ik aan de Mangers gehoord heb OTL's het mooist. OTL versus Sakuma, ik kan in beiden de schoonheid waarderen, in concept, filosofie en geluid. Dit zijn voor mij gescheiden zaken, als de Sakuma's niet om aan te horen waren had ik desondanks waardering kunnen opbrengen. Als echter alles samenvalt hebben we schoonheid, "Katachi" Versterkers, Graaf GM20, Musical Fidelity F-1? (15, 16 of 19), de "buizenversterker" was en zelfbouw SE gebaseerd op de 6C33C (zelfde buis die de GM20 gebruikt) met een klasieke buizenvoeding. Overigens was de luidspreker voorzien van een al wat oudere versie van de manger met GIA (?) laag speakers (die dingen met een konus van chitine)

oops, heb ik er een van de ijzerbrigade bij de veter ... Stefan, de reden van het proberen van mijn OTL icm Mangers was het feit dat Manger zelf snelle versterkers / grote bandbreedte propageert en zegt dat buizenversterkers minder geschikt zijn. Zelf vind ik dat een beetje onzinnige opmerking omdat het alle buizenversterkers over een kam scheert en zijn eigen luidspreker te kort doet. Maar goed, een goede OTL is snel en maakt gebruik van buizen, dus icm Mangers vergeleken (geen ABX) met een 'normale' buizenversterker en een snelle torren bak. Het unanieme oordel van alle vier luisteraars, 1. OTL, 2. buis, 3. tor. Bij 1 en 3 hadden we het 'gevoel' dat je een zweepslag (La Folia d'Espagna) minder hoorde aankomen. De rest was een kwestie van tonaliteit, waar 1 de gulden middenweg was. Of het geheel onze autosuggestie of "de waarheid" is laat ik aan de mening van de lezer dezes over. Wat betreft de theorie, je hebt gelijk, maar in de praktijk werkt het wel en is het niet zo slecht als de theorie voorspiegelt. Ach, hetzelfde gaat op voor de versterkers van Sakuma san, ook daarvan wordt gezegd, het kan niet werken. Mijn oren weten inmiddels beter.

Kompliment! Heb je wel eens een OTL voor de Manger overwogen? 'K heb het 1x mogen beluisteren en vind dat tot nu toe de mooiste combinatie met een Manger.

Pjotr, je hebt natuurlijk helemaal gelijk, was weer eens wat aan het verhaspelen.

Probeer in dat geval eens de Sumiko Pearl, schijnt in de basis identiek te zijn aan de 201.

kwestie van een aanpassing in de stijfheid van de ophanging om per spoelgewicht weer op dezelfde compilantie uit te komen. Het gebruik van step-ups lijkt in deze tijd van plug&play wat lastig, vroeger had je niet eens een andere keus. Technisch is het goed voor elkaar te krijgen, zie het van de Veen verhaal. Het magische 'matchen' is niet anders als bij andere komponenten. Ook kun je je afvragen of het dan altijd een MC moet zijn, ik vindt de prijs-kwaliteitsverhouding bij MM's over het algemeen beter dan die van MC's (de prijsexplosie bij een aantal MC's helpt daar natuurlijk aan mee. De Shelter 501 b.v. is de afgelopen 3 jaar bijna in prijs verdubbelt). Met een Nagaoka MP 50 heb je bijvoorbeeld iets dat gewoon beter is als de vele duurdere MC's. Vraag, iemand ervaring met een low output Grado (statement serie) in combinatie met een step-up?

Dan heb je wel een stukje vakwerk in huis, als ik zie hoe die man werkt, petje af. Haaienkraakbeen? Beh...

In de handleiding van de MC-10 step-up van Menno van der Veen kun je een heleboel over e.a. lezen. Een uitgebreide PDF in het nederlands en begrijpelijk geschreven.

JSBE is meer een recht toe recht aan rock band, lekker rammelen met het spul. Astro is heel wat "artsier" surf (de 'echte' a la Dick Dale) plus jaren 50 SF. In nederland hebben/hadden we in de gitaar hoek de Treble Spankers op de achtergrond, Whale: We Care

Carl doelt op een zgn "step up trafo", deze komt tussen het element en je MM ingang. D'r zijn er een heleboel, van een paar tientjes tot duuzenden euro's.

2. neen, je kunt altijd de dynamische massa verhogen door de headshell te verzwaren (of het element zelf) 1/3. stijfheid zorgt niet zondermeer voor een beter dynamiek. Het kan bij gebrek aan voldoende energie absorptie er voor zorgen dat het signaal in de arm reflecteerd en weer bij de naald/spoeltjes terecht komt, dit versmeert impulsen en vermindert dynamiek. 4. dat kunnen cardanische armen ook, breuer b.v. Een heel leuk en zeer goed armpje dat in geen van jou categorien valt is b.v. de Opus Cantus, het ziet er denk ik ook nog goed uit op zo'n dikke Bob.

Pas op, ik heb niet gezegd dat de phonokabel de minst belangrijke kabel is. Ik heb gezegd dat in het gehele object draaitafel de arm / phono-kabel voor mij niet zo'n hoge prioriteit heeft. Het ding moet goed geleiden een lage capaciteit hebben en zo kort mogelijk zijn (op het laatste na is dat het geval bij alle hedendaagse armen). Ga eens uit van een MC element, daar zit een paar honderd meter flinterdun draad in, die paar extra cm phonokabel doen dan niet zo veel meer. Ik acht het belang van het element en de mechanische componenten hoger dan het stukje phonokabel.

Eigenlijk zul je dan de headshell (of armbuis) moeten verzwaren bij de lichtere armen om voor alle situaties tot de zelfde resonantie F te komen. Appels/peren en zo Kon je in alle drie de situaties het karakter/ de sound van het element nog herkennen of had je meer het gevoel "naar de arm" te luisteren?

Hans, je roert hier een eeuwig discussiepunt aan waarop ik mijn eigen inzicht op los zal laten. Het element (+loopwerk maar zou niet zo mogen zijn) bepaald de "sound". De arm bepaald hoe goed het element "mag" presteren. Er zijn er die zeggen dat de arm voor 80% bepaald hoe 'goed' het geheel is. Natuurlijk zijn er een aantal simpele, jou vast wel bekende, parameters om te bepalen of een element bij een arm past, maar ik heb t.a.v. die theorien al sinds beging jaren 80 mijn twijfels. Een algemene observatie is b.v. dat niet alleen de dynamische massa van de arm in combinatie met de compilantie van het element een rol speelt, maar dat het heel erg belangrijk is hoe die arm-massa verdeeld is. Heel erg veel elementen (zeker niet alleen de DL-103) willen de benodigde massa heel erg dicht bij zien. Dus b.v. een licht arm met een zware/verzwaarde headshell. Een ander aspect is, hoe gaat een arm met de toegevoegde energie om. Moderne armen zijn ultra stijf, conceptueel wat oudere elementen zijn niet tot amper gedempt. Deze combinatie werkt niet. Zo'n raar absorptieplaatje kan dan wonderen doen. Ook hier is dus de arm keuze afhankelijk van de element keuze. T.a.v. de arm bekabeling, dit heb ik nooit zo belangrijk gevonden zolang de capaciteit niet te hoog is (MM) en de lengte maar de VV of PrePre zo kort mogelijk. De rest is met de ingangsimpedantie te 'corrigeren', ja, ook voor MM's, die 47K is een standaard van de versterker bouwers, niet van de MM'ers. Een van de dingen waar ik bij armen sterk op let is of ze conceptueel een beetje kloppen, zeg maar rustig, relatief simpel van opzet zijn. Het mooiste voorbeeld hiervan vind ik de Audiomeca Septum, helaas kost het kreng zo'n E 5000,- Een Tri-planar vind ik maar een raar ding, maar met een enorme investering in technologie hebben ze er toch iets heel goeds van weten te maken. M.i. het zelfde voor SME's. Een Schroeder heeft een zekere elegantie, een RB is heerlijk "down to earth" en prima aan je wensen aan te passen/modificeren (ik ken iemand die heeft er een eenpunter van gemaakt, mag van hem helaas geen plaatje publiceren) Uitgaande van een enkele draaitafel, zou ik dus eerst kiezen voor een element welke een sound/resolutie etc. heeft die mij bevalt en proberen dat element in zoveel mogelijk armen te beluisteren.

Mooi! Klassieke combinatie.