threshold

He Kraus, die rappers hebben van alles te veel, hun auto's zijn limo's, hun huis een bordeel, ze kopen van alles, te groot en te duur, jouw huiskamer is voor hun slechts een schuur, maar voordat je het weet, luister naar mij, is ineens die carriere voorbij, want dan wil het publiek weer iets nieuws, met nog veel meer bitches en liever iets ruws, dan zijn je rijke jaren geteld, maar heb je net je nieuwe setje besteld:

1. Group delay is de vertraging van een " pakketje" geluid, bijvoorbeeld door het reizen door de lucht (van driver naar oor). De relatieve fase tussen verschillende frequenties binnen die groep blijft gelijk. Wat dat precies met een BR of PR (bijna hetzelfde) of andere kastvormen te maken heeft zie ik niet meteen; Als je een constante fasedraaing hebt (bijvoorbeeld 90 graden) dan zal dat bij een lagere frequentie een evenredig grotere vertraging opleveren. Maar bij zulke lage frequenties hoor je alles niet zo precies meer. 2. Delay is vertraging. Fase is hoeveel trillingen je hebt geteld vanaf een bepaald moment. Bij een hogere frequentie tel je er dus meer in dezelfde tijd. 3. Volgens mij is er in principe geen verschil. 4/5. Dat is ooit geprobeerd, met een soort aftrek filter, maar is een stille dood gestorven. Het simpele feit dat er een extra opamp bij moest om de fasedraaiing naar nul te brengen zorgde voor meer verslechtering van het geluid als dat die nul fase aan winst zou opleveren. Je kunt dat uiteraard ook digitaal, maar ik denk dat het hele digitaliseringsproces een dermate inbreuk is op de kwaliteit, dat het geheel er zeer op achteruit zou gaan. Nu zit ik met een 100% analoge installatie, vandaar... Bij moeilijke speakers is het zeker handig om aktief te filteren, maar het wordt er niet goedkoper op! Tevens kun je met een passief scheidingsfilter in zekere mate invloed uitoefenen op het totale gedrag van de drivers. Je kunt er de impedantie mee corrigeren, zelfs bij de woofer rond de systeemresonantie als je er een hele grote condensator voor zet. Zo maak je een gesloten systeem met de karakteristiek van een bassreflex, alleen in een nog iets kleinere behuizing! dat soort trucs kun je niet meer uithalen als je aktief gaat filteren, omdat er dan een versterker tussen zit.

Haha dat was een succesnummer van hem. Super aanstekelijk. Volgens mij vond hij het zelf ook heel erg leuk om disco te maken, zoals Poussez etc. Want op "Virtue" staat stiekem al wat disco. De jazz-freaks konden er vast niet tegen. Dat die jazzrockers niet de beste waren in het verzinnen van ingewikkelde melodieen blijkt ook wel uit Alphons andere disco lp " Step into the funk" samen met: Herbie Hancock, Stanley Clarke, Lee Ritenour, Tom Scott, Michael Brecker (het zal eens een keer niet...) en anderen. Soms neigt het wel naar " elevator" muziek, kwa disco is het helemaal niet zo geweldig,...nou ja als ze er zelf maar plezier aan beleefden. Maar " Everybody get down" en "B: I can ... you baby" vind ik erg goed. Dit zul je niet snel op hifi demonstraties horen... dan valt zo'n klein speakertje met 10cm woofertje direct door de mand. Dan draaien ze maar weer wat fusion, of Dire Straits...

Nee zo'n arm geeft me vast de zenuwen, dat je niet snel een plaat kunt wisselen maar moet wachten totdat dat ding weer in z'n ruststand is... Zijn dat hierboven Sota's? Dat weet Sota-Jerry vast wel. Wel mooi, en echt design! Al moet je wel tegen de opmerking " Zo, je pick-up doorgezaagd?" kunnen. Die glazen Marantz mag er ook nog steeds wezen, nu alleen een beetje veel te duur geworden:

Beste Jeroen, Die definities, ... die zorgen inderdaad vaak voor verwarring, en soms betekenen die woorden vaak hetzelfde, of toch weer niet... Het is eigenlijk helemaal niet zo moeilijk, want als je een natuurkunde les hierover volgt is het op dat moment zo klaar als een klontje. Lees je dan een audioblad waar ze group-delay in het Engels (proberen te) definieren, dan lijkt het ineens allemaal wazig en ingewikkeld. Belangrijk is, dat rond de wisselfrequentie de fase van de speakers waartussen gewisseld wordt, hetzelfde is -ter hoogte van de luisteras-, anders kunnen ze elkaar uitdoven! Dat uitdoven kan ook buiten dit wisselgebiedje gebeuren, als een driver ineens verhoogde output heeft (dat kan door resonanties in de conus, waardoor die ineens efficienter wordt, en door verhoging van de weerstand in de spreekspoel, waardoor het filter ineens minder goed werkt, en vaak is het een rampzalige combinatie van die twee! Hierdoor is het best moeilijk om speakers met 6dB filters te maken, die weliswaar weinig fasedraaiing bij de wisselfrequenties kennen, maar bovengenoemd probleem kunnen tegenkomen). En als de fase draait... dan treedt er ook tijdsvertraging op. Je hoeft dus niet altijd getrapte baffles te hebben. Zo zie je maar weer, wat ogenschijnlijk simpel lijkt, is het helemaal niet. Is het je weleens opgevallen dat er nooit een serieus wisselfilter volgens het boekje is gedimensioneerd? Soms bedragen bepaalde waarden in het filter het dubbele, of zitten er overal weerstanden om bepaalde effecten te dempen. Gelukkig kunnen computers veel voorwerk doen, maar uiteindelijk moet je gehoor toch de beslissing nemen. Spido was zo moedig om zelf het effect van het SyncSource vertragingsnetwerkje te beluisteren, en hij kreeg gelijk: het ding kon er net zo goed (of beter...) uit. Nog wat over zelfbouw versus fabriek: ik was niet tevreden met het enorm gekleurde geluid van mijn fabrieks-Tannoys. Omdat er extra pluggen achterop zitten die aktief aansturen mogelijk maken, dacht ik altijd dat je het passieve filter er voor de lol bij kreeg ingebouwd en dat ze in studios toch overal equalisers hebben staan om alles recht te trekken. Ik had zelf ook zo'n parametrische EQ maar dacht: kom, ik ga zelf eens prutsen. Uiteindelijk ben ik tot een ander filter gekomen dat echt veeeeel beter klinkt! En dan heb je er ook nog eens meer plezier van, want het is dan toch een beetje van Tannoy, en een beetje van mij. Dit alles heb ik puur op het gehoor gedaan (en in gedachten wel wat berekend), omdat ik gewoon geen zin had mijn oude meetsysteem (IMP) weer op te takelen. Want uiteindelijk is het toch het gehoor dat beslist.

Nou Marbuis, Gezien de matige opkomst hier , plus het feit dat ik denk dat er heel wat onder ons ooit zo'n ding hebben gekocht, moet je je conclusies trekken betreffende het geld dat je ervoor uit wilt geven. Ik haat de vergelijking met auto's, maar doe het toch maar: als je een leuke Mercedes hebt en wat duizendjes over, dan koop je maar nieuwe wielen etc. die eigenlijk niet echt het rijplezier naar redelijkheid verbeteren. Het is net als met kabels... Koop geen kabel van 100 Euro voor je CD spelertje van 500 Euro, want dan had je er beter een van 600 Euro kunnen kopen. Ik zou gaan voor tweedehands of Ebay en niet meer dan een paar honderd Euro!

Wel eens gehoord van een condensator of spoel? Verder hoor ik hier weer de nodige onzin en waanzin betreffende fase. Als faseverschuiving op de hoorplaats werkelijk zo belangrijk was, dan luisterden we nu alleen nog maar naar Thiels. Het feit dat de Translators rechtop staan zorgt alweer voor een probleem met de grotere afstand van het oor tot de woofer in vergelijking tot de tweeter. Blijkbaar is onze manier van horen zeer ongevoelig voor de exacte tijd dat bepaalde delen van het spectrum aankomen bij het oor, daar het geen fase kan horen als deze niet te extreem is (zo extreem komt in normale speakers niet voor). Een ontwerp nastreven om er op alle mogelijke manieren voor te zorgen dat alle harmonischen precies gelijk aankomen met de grondtoon is verspilde energie. De mooiste high-end speakers hebben (akoestisch) tot wel 24db/oktaaf flanken met de bijbehorende fasedraaiingen (en dus vertragingen) rond de overnamefrequenties. Mijn Tannoys hebben een omgepoolde tweeter. Dat hebben ze tig-jaren volgehouden. Ooit zat er in een latere versie heel even een tijdvertragingsnetwerkje in, om een echte puntbron te maken, maar dat was geen succes. Het middel was erger dan wat men dacht dat een kwaal was. Nog iets over snelheid en stijgtijd: een speaker met hoge stijgtijd gaat gewoon harder. Of is een tweeter. En snelheid: hoe hard rijdt een conus? Dat is afhankelijk van de input, zolang je niet uit het lineaire deel komt (zolang je je speakers heel wilt laten). Vergeet snelheid. Anders hebben we het straks ook nog over het doppler effect. Ook in 2008 geldt nog steeds F=M*A. Het gaat dus om de versnelling van de conus. Die is zeer afhankelijk van de massa van de conus. Dit betekent, dat een speaker met een zware conus gewoon zachter klinkt. Daar moet dus meer versterkervermogen in, om de F te verhogen. Een " snel" geluid heeft niks te maken met de snelheid van de luidsprekerconus. Het is een associatie met iets anders. In de werkelijkheid heeft het meer te maken met het uittrilgedrag van de speaker, en eventueel ook de akoestiek (hier gaat het ook om het staartdeel, waardoor hoornspeakers zo " snel" klinken en rondom-speakers zo week).

Sinds enige tijd heb ik een serie-netfilter van DSS (Duits). Omdat ik al verhalen had gehoord van dynamiek vermindering heb ik de 4kW versie gekozen. Bij mij is er geen inbreuk in de dynamiek. De verbeteringen zijn echter subtiel. Ik heb er alleen mijn voor- en eindversterkers aan hangen. Het verschil dat kan optreden is niet alleen afhankelijk van de vuilheid van het net, maar ook de voedingen in je versterkers. Een taak van een voeding is ook het zo schoon mogelijk aanbieden van de gelijkspanning! Denk niet in termen van minder storing of brom of knispers. Het verschil zit 'm in het zwarter worden van de achtergrond . Wat kleinere details kunnen nu opspringen uit een soort niets dat er eerst niet scheen te zijn. De rust valt pas op bij wat langer luisteren. Ik draai eigenlijk alleen vinyl. Bij een cd-speler kan het verschil groter zijn, omdat de digitale klok rotzooi op het net kan gooien, dat er uit gefilterd wordt. Dit is ook afhankelijk van je speler. Bij de nieuwe Rega's zou zo'n filter al ingebouwd zijn, heb ik me laten vertellen. Toevallig heb ik erg weinig voor de DSS NZ4000 betaald (200 Euro op Ebay, nieuw en direct van de fabrikant, die ze in de winkel legt voor 800 Euro). Hij blijkt goed getest te zijn in een hifi-blad. Het is ook een erg mooi apparaat. Een hele hoge prijs zou ik er echter niet voor over hebben. Een dure netkabel hoef ik ook niet. Ik zou het aanraden voor mensen met een goed gehoor en een hele mooie installatie. Nogmaals, het verschil is subtiel, doch werkt wel over de hele linie door.

Zou het alleen de koppelcondensator zijn? Zelf heb ik een eindversterker (Threshold) met nogal lage inputimpedantie, en het schijnt dat veel voorversterkers gewoon moeite hebben om deze aan te drijven. Zouden ze niet zoveel vermogen kunnen leveren? Ik heb na een Plinius uiteindelijk een voorversterker van hetzelfde merk gekocht en nu klinkt het beter, ook in het laag. Dat uit zich niet door simpel meer laag, maar drukvoller laag. En ik vraag me af of zowel m'n Plinius als m'n Threshold een koppelcondensator in de uitgang hebben, ik dacht dat het tegenwoordig wel allemaal " d.c." is.

Nu je het vraagt denk ik dat je gelijk hebt. Ik heb m' eigen super loopwerk (sp10, zeeeer dynamisch) bij iemand anders met een niet meer dan middelmatige arm gehoord en dat klonk nog steeds erg goed, terwijl ik ooit op m'n Sony loopwerk nooit verder kwam dan een middelmatig geluid, met wat voor arm dan ook (sme etc.). Met een draaitafel als een Thorens TD160 of wat dan ook is het echt zonde van je geld om daar een hele dure arm op te zetten. Tegenwoordig kun je op Ebay leuke SP-10's of Garrard 401's of EMT's kopen. Je moet wel handig zijn en er wat van afweten. Het leuke is dan wel dat je voor een koopje (ca. 1000 Euro) iets echt goeds in huis haalt wat je nooit meer hoeft te vervangen (tenzij je een Thorens Reference of Nakamichi Dragon tegen het lijf loopt...). Met een goedkope arm is het dan nog steeds erg goed! Maar uh... Hans, heb je je FB al akoestisch ontkoppeld?

Algemeen gezegd zou ik zeggen: akoestische panelen, begin er niet aan. Zoals Spido zei: elke ruimte heeft z'n eigen akoestiek. Met de huiskamer is niks mis, in het algemeen. Ga daar vanuit. Zet er gewoon meubels in en koop eventueel een vloerkleed, want het ergste dat je kan overkomen is een hele harde vloer. Zijdelingse reflecties tegen de muur zou je niet moeten willen dempen. Die zorgen juist voor ruimtelijkheid en glans. Laat je meubels en raampartijen en deuren het laag wat dempen ipv speciale panelen. Geef je speakers zoveel mogelijk ruimte, zet ze niet dicht bij de wanden. Dan heb je de beste klank. Ik weet heel veel van akoestiek, vooral grote lastige zalen en voetbalstadions. Je huiskamer is geen Arena! Zelfs een auditorium zou je niet moeten willen dempen, want dan is er een ernstige fout gemaakt tijdens het ontwerp (zoals de Heiniken Music Hall).

Mooi gezegd, en zo heb ik het ook ervaren. Er schijnt wel een pricipieel verschil te zitten tussen de horizontale/verticale lager en de 1-puntslager. De laatste zou in de regel wat rustiger klinken. Misschien is dat wat voor de FB? Een 1-punts Clearaudio wellicht een idee?

Wil je me uitleggen wat voor ellende je hebt mee gemaakt met je akoestische panelen??? Tja, wel wat ja. een dempend paneel op het plafond, en een paneel aan de muur, allebei zo'n 3 vierkante meter, daarbij nog een helmholz resonator (een bassreflex kast zonder speaker) in de hoek. Die deed het trouwens niet goed. Toen las ik een artikel in een Engels blad waar men opperde om eens alle akoestische materialen eruit te slopen. Dat deed ik en inderdaad: het klonk beter zonder akoestische panelen! Gewoon, levendiger en frisser. Het is vreemd dat je steeds een kleine verbetering denkt te horen als je zo'n paneel toevoegt, en dan, als je ineens alles weghaalt, je wederom een verbetering hoort.

Een goede arm hoeft helemaal niet zo duur te zijn. Probleem is dat men hier wat conservatief steeds voor dezelfde dure merken gaat. Ik zou ook wel zo'n sme willen, maar heb er ook geen 3500 Euro voor over. Mijn ervaringen op een technics SP10: Begonnen met een standaard sme 3009. Helaas kon daar geen zwaar element in, dat klinkt niet. Toen naar een zwaardere Micro arm, een tweedehands, dat klonk voor m'n gevoel wel goed, maar de horizontale lager was niet meer goed (plaat bleef steeds op hetzelfde punt hangen). Toen heb ik een Ortofon 212 gekocht (het oude type), die klonk een beetje saai. Daarna een Linn Akito, die veel levendiger klonk, en waar m'n AT-OC9 wel redelijk goed in paste. Toch klonk de Akito ook wel wat rommelig. Nu heb ik een Audio Quest, die echt een stuk beter is dan de Akito op alle fronten, en vooral in het stereobeeld en detaillering (gaan vaak samen). Dit, terwijl die Audio Quest echt een koopje is. De vraag is natuurlijk hoeveel geld je wilt uitgeven. Het moet wel een verbetering zijn t.o.v. de Rega (die zit er toch in?). Ik heb het idee, dat niet alle Rega's zulke fantastische lagers hebben waardoor ze wel wat rommelig kunnen klinken, net zoals mijn Akito. De Audio Quest is een lid van de zogenaamde Jelco familie. Daar horen ook de Sumiko's bij, de nieuwe Ortofons, de Acoustic Solid, de Phonotools etc. Dit zijn goede middenklasse armen die allemaal op elkaar lijken en waarvan men zegt dat ze beter zijn (en ook duurder) dan de Rega's. Maar het gaat ook om de combinatie. Zo schijnt een Rosner & Sohn van 3500 Euro ook met zo'n Jelco uitgerust te worden en vroeger de VPI's ook. Helaas zijn deze armen nog niet tot de Nederlandse markt doorgedrongen. Ze kosten tussen de 400 tot 1100 Euro. Kijk ook voor de gein eens naar de recensies en artikelen op de Amerikaanse hifi-sites over de AT-OC9. Dit is ook niet tot de Nederlandse markt doorgedrongen. Dealers zijn dan zeker bang dat ze niets anders meer verkopen, dus wordt het genegeerd en worden we opgescheept met dure vdHull elementen en sme-armen.

Ik zou niet snel zware speakers uit de VS halen. Maar de rest is inderdaad erg goedkoop. Nadeel is dat de douane er allerlei onzinkosten bovenop gooit. Vooral als het per TNT gaat is de kans zeer groot dat het wordt onderschept. Reken dus gewoon standaard die kosten mee en dan kun je nog steeds zeer mooie spullen voor weinig geld bemachtigen, vooral japanse en amerikaanse merken. Vergeet die Rega's en Benz-en! Wat te denken van een AudioQuest arm a la Acoustic Solid WBT of Ortofon, in 2006 in een vergelijkingstest van 5 armen in het blad LP zeer goed getest, voor de weggeefprijs van $375 (zolang de voorraad strekt...)??? Of een AT-OC9 mkII voor maar $299 ??? Dat is een element dat zich thuisvoelt in de 600+ Euro klasse.

Inderdaad, het goedje dempt de impedantie bij de resonantiefrequentie en dan werkt het filter beter.

Je moet het hele gebeuren in de tijd plaatsen. Toen waren er nog niet veel zelfbouw speakers. Het was ook best een leuk ontwerp. Het was de tijd van het experiment en er waren nog geen computers die alles konden simuleren. Je moet er maar opkomen! De drivers waren ook niet duur. Dat de HVT 'm goed zou testen verbaasde me niks, vooral niet in zo'n vreemd testveld met twee lambda's en een B&O die niet bepaald " hot" waren. Dat een commercieel type denkt gouden eieren te hebben gevonden en het ontwerp steelt... dat is natuurlijk een zielig verhaal. De ontwerper kan zo weer verder met z'n ontwikkelingen en nieuwe speakers maken. Maar het is jammer van de ge

Ik zou zeggen, voordat je aan die akoestische panelen-ellende begint: los het probleem zoveel mogelijk in de kern op. daar leef je het langst mee (samen met je partner ). 1: die 66 Hz kan heel goed de staande golf tussen vloer en plafond zijn. Die poets je niet zomaar weg, maar je kunt wel zorgen dat die minder " aangeslagen" wordt door de bass-luidspreker ongeveer richting halve kamerhoogte te brengen. 2: die 37 Hz resonantie kun je gebruiken om een bass-arme speaker gewicht te geven. Als je een speaker kiest die daar ca. -10 dB geeft, dan loopt die inclusief de versterking van die kamerresonantie toch mooi door tot 36 Hz. Zoals je al zei: een mooie monitorspeaker, die z'n -3 dB punt ergens rond de 45 tot 50 Hz heeft, kan hier de oplossing bieden. Die zet je dan op een relatief hoge standaard, zodat je ook minder last hebt van de vertikale staande golf.

Om over Quadrals te spreken? Ik heb me ook wel eens vergaapt aan die Titans. Die grote Isophon drivers en zo'n dure Technics bandtweeter. Met een rechte frequentiekarakteristiek tot onder 20 Hz geloof ik graag dat het zorgde voor veel problemen met de kamerakoestiek.

Een leuke oude platendraaiert. Toen maakte Kenwood nog fatsoenlijke spullen:

Ik snap niet hoe die kogels kunnen ontkoppelen, tenzij je de hulp van Uri Geller hebt. Ik krijg het vermoeden dat, op Spido na, niemand weet hoe dit werkt en maar een reden bedenkt. Zo werkt het: Kogels, spikes, en zelfs rubberen voetjes koppelen. Het staat immers stevig, niet? Dat moet natuurlijk ook bij speakers, zoals Spido al zei. Het enige waar je nog invloed op hebt is w

Het hele verhaal komt me bekend voor. Ik heb vroeger nooit het geld gehad voor een massa loopwerk als een FB. Het verschil klinkt me als het verschil dat ik hoorde tussen mijn Thorens 160 en een Technics sl120, of sl110 (ik lijk wel een Technics verzamelaar ). In principe het verschil tussen een afgeveerde draaitafel en direct op de ondergrond geplaatste draaitafels. Dit werd me later nog eens duidelijk toen ik een zwaar Sony direct drive motor eens op de drie poten van m'n audio rack plaatste met dikke stalen veren ertussen. Het geluid verloor z'n kernachtigheid, maar werd luchtiger en ruimtelijker, met meer "drive". Uiteindelijk heeft dat bij mij onbewust een aversie teweeggebracht tegen draaitafels die direct op de ondergrond geplaatst worden. Ik heb alles uitgeprobeerd als demper, zoals rubber, schuimrubber, kogels, spikes, maar niets tipt aan de gewone veer (nou ja, probeer ze maar eens te vinden!). De veren in een Linn en Thorens zijn dun en slap, maar het platteau is dan ook erg licht. Je kunt dure elementen en armen kopen en allerlei stenen en kogels uitproberen, maar de luchtigheid en drive van een Linn krijg je nooit op deze manier. Let wel: zo'n steen of tegel pikt ook geluid op! Het is een groot oppervlak dat vrij kan trillen, en dat gaat het ook doen. Die kogels maken vast en zeker contact met de hoeken van de plaat, daar waar de trillingsuitslagen het grootst zijn. Die kogels geven dit allemaal door aan het loopwerk. Weinig mensen snappen de wereld van trillingen en geluid door materialen en denken dat spikes dempen etc. of dat een tegel niet trilt omdat die zo zwaar is.

De laatste tijd worden er erg mooie hoorns gemaakt. Als de aanpassing naar de driver goed lukt, dan kun je zelfs P.A. hoornsystemen voor high-end audio gebruiken. Kaarsrechte (aflopende) karakteristiek zonder enige resonantie. Maar er zijn veel meer slechte hoorns. En hoorns, vooral de constant-directivity, hebben een raar verloop, ze vallen af in het hoog. Dat moet je wel allemaal goed compenseren in het filter. Vaak gebeurt dat niet. Ik luister al lang naar hoorns voor midden/hoog (2" compressiedriver in m'n Tannoys) en ben me bewust van de kleuring die er moet zijn, maar ik ervaar dat niet zo. Het klinkt toch allemaal wel natuurlijk, wat "metalig" bij drums maar dat is vaak juist erg realistisch. En zeer gedetaillleerd! Hoorns richten, hetgeen zorgt voor een directer geluid, met een vaak grotere ruimtelijkheid. Het kan wel agressiever overkomen, maar dat vind ik een kwestie van wennen. Later wil je niet anders meer!