spido

In het algemeen worden subwoofers gebruikt door mensen die méér bas willen. Niet door hen die een bétere bas wensen.

Je gaat er kennelijk van uit dat er een effect ìs?

Ja, dat doe jij behoorlijk slim.

Beste Leobus, Zodra iemand gaat spreken of schrijven, kun je feilloos vaststellen wat zijn ontwikkelingsniveau is.

De aannames van Henrie zijn tenminste nog gefundeerd op grote kennis van elektrotechniek, ervaring, inzicht, nuchterheid en gezond verstand. Ik denk dat aan de aannames van Henrie veel belang moet worden gehecht. Méér dan aan de aannames van mensen die "zomaar "wat aannemen. Maar ja, dat is natuurlijk óók maar een aanname...

Liefde en aandacht... okay. Maar geldt hetzelfde dan niet voor onzin? Kolder? Waanzin?

Leuk, al dat Leak! Het rare is... ik heb heel wat eersteklas Japanse en Amerikaanse / Canadese versterkers gehad. En de meeste daarvan lieten me heel goed horen wat de bedoeling was. Maar het was toch net alsof ik alleen maar met Leak het èchte verhaal te horen kreeg.

En... hoe waren de voedingselco's? Mooie versterker, die PMA-770! 2x100W, THD max. 0,08% en maar 12 kg. Zelf heb ik een aantal jaren veel plezier beleefd aan zijn grotere broer, de PMA-790. 2x150W, THD max. 0,002%, en met z'n 20 kg nog makkelijk te tillen... Hij had weliswaar een MC-ingang, maar een step-up op de MD-ingang klonk bij mijn elementen aanmerkelijk pittiger.

Stiekem zo nu en dan weghalen en later weer terugplaatsen - en dan nagaan of men de verandering heeft opgemerkt - lijkt me veel eenvoudiger.

Elke phonokabel is net zo goed als elke andere signaalkabel. Er is R, er is C, en er is H. Iets anders ìs er niet... hoe graag je het ook zou wìllen.

Mijn allereerste luidsprekeravontuur beleefde ik met het allereerste (jaren '20) Philips radio-ontvangsttoestel - of eigenlijk: alleen met de bakelieten luidspreker daarvan. (Uiterst rechts op de foto, waarop overigens NIET wijlen mijn teerbeminde & zeergemiste ouderpaar.) Mijn vader zaliger had een voorziening gewrocht, waarmede hij deze prehistorische luidspreker als een soort remote / nepstereo speaker kon aansluiten op de bakelieten veertigerjaren buizenradio die ons ouderlijk huis vrijwel voortdurend vulde met muziek & spraak. Die voorziening bestond uit een bakelieten netstroomstekker, die precies paste in de als extra voorziening aangebrachte luidsprekeruitgang van de radio. Maar vanzelfsprekend paste die stekker nèt zo gemakkelijk in het bakelieten net-stopcontact (220V≈ contactdoos) dat mijn vader achter de radio aan de vloerplint had aangebracht. "Wil jij de luidspreker even aansluiten?" vroeg vader. "Ja pappie!" En de stekker ging in het stopcontact. Ik herinner mij een soort "Vvvvvrrrrroemmmmm!!" Vele jaren later heb ik de bakelieten behuizing ontdaan van de overleden luidsprekereenheid. In plaats daarvan kitte ik een autospeaker met frontmagneet in die behuizing: voor iets anders was geen plaats. Nadat ik constateerde dat het ding werkte, heb ik het nooit meer aangesloten. Dat trèk ik gewoonweg niet... http://www.museumkijker.nl/een-eeuw-philips-museum-boerhaave-van-radio-tot-roterende-scheerknop/

Komt er één of ander gas uit die tegels?

Beste Audiovorden, Waarom laat je niet iemand anders zo nu en dan stiekem de tegel(s) weghalen en weer terugplaatsen? Als het verschil echt zo groot is, zou je meteen moeten merken of ze er zijn of niet...

Hmm... vreemd... in werkelijkheid zijn deze verzamel-CD-boxen even groot(s)!

De juiste keuze voor een phonokabel wordt in hoge mate bepaald door het (MD) element en de gevoeligheid daarvan voor kabelcapaciteit. (En natuurlijk door de smaak van de consument.) Gelukkig bieden veel phono-voorversterkers de mogelijkheid de capaciteit aan te passen. http://www.diyaudio.com/forums/analogue-source/207303-phono-cable-capacitance.html

Gewoon de duurste kopen, Mordante. Anders blijf je toch maar twijfelen. En zodra er een nòg duurdere op de markt komt, moet je dié hebben.

Open doekje voor de Mission "Cyrus One" versterker. Met transistoren, dus nog geen "vintage" wellicht. Maar veel trotse bezitters hebben al dertig jaar veel plezier van het apparaat. Opvolgers van hetzelfde merk waren meer vermogend, zwaarder, groter, imposanter met hun gescheiden voedingsapparaten... maar de simpele "One" was - en ìs - volgens de enthousiaste gebruikers qua klank en detaillering onverslaanbaar. http://www.audioscope.net/mission-cyrus-one-p-1771.html

Precies op z'n kop? Nòg knap, als je zo bezopen bent!

Prachtig! (Enige schaduwkant: waarschijnlijk is Rhiannon nu verloren voor de Carolina Chocolate Drops. Gelukkig hebben we echter ook dié CD's nog.)

Eén van mijn meest geliefde LP's is die van het Carnegie Hall Concert van Cleo Laine in 1974. Haar éérste Carnegie Hall concert, dus. Maar doordat de plaat veel werd gedraaid en schoongepoetst - ook door bereidwillige anderen! - is hij behoorlijk beschadigd geraakt in die ruim veertig jaar. (De ergste beschadigingen werden echter al in 1982 aangebracht in het Amsterdamse Novotel, door de Dief van Haarlem.) De opname is in 1993 op CD uitgebracht, maar helaas niet in ons land. Het bleek erg moeilijk - en duur - om die CD-versie te bemachtigen. Maar het is nu gelukt! Wat nu opvalt? Eigenlijk alleen het ontbreken van de beschadigingen... en zo hier en daar een lichte pre-echo. (Zoals in "Bill" uit de musical Showboat.) Good riddance! De magnifieke articulatie en stemvoering van Cleo Laine, de geweldige begeleiding, de ambiance en sfeer van de zaal: alles is ook op CD piekfijn in orde. Ik werd hierdoor bevestigd in mijn oordeel dat een goede opname via een onbeschadigde LP of via een CD even goed kan klinken; als de afspeelapparatuur dat toestaat, althans.

"Kreunstenen" is zeker de Haagse uitspraak?

Op zichzelf zouden kabelschoentjes een behoorlijke verbinding kunnen leveren, denk ik. Maar ze hebben niet het voordeel van kroonsteentjes: de volkomen mechanische ontlasting. Bij kabelschoentjes zou de phonokabel mechanisch de voortzetting vormen van de armbedrading, en dus veel te zwaar en log worden. Ik heb in mijn junkboxes wel gezocht naar soldeerstripjes, maar heb geen geschikte (kleine!) gevonden. Wat strippen & solderen van armkabeltjes betreft, heb ik mijn lesje wel geleerd: ik trek ze kapot, mijn soldeerbout verbrandt ze, en uiteindelijk moet er nieuwe bekabeling in. Ik ben heel goed in het solderen van luidsprekerkabels, spoelen, condensatoren en weerstanden (hoewel ik die laatste niet meer gebruik), maar dat fijne spul laat ik over aan specialisten op dat gebied.

Geen kroonsteentjes (met kabelbescherming) gebruiken? Waarom niet? Solderen is maar één van de verbindingstechnieken, en lang niet de meest betrouwbare. Zulke fijne armdraadjes kun je zomaar wègbranden. Toonkopbekabeling is ook niet voor niks aan beide kanten voorzien van geklemde (dus niet gesoldeerde!) schuifbusjes. Kroonsteentjes zijn veel betrouwbaarder dan sommigen denken, denk ik...

Toch geeft radiomuseum.org aan de fabrikant "Lafayette Radio & TV Corp.; New York (NY) in de USA is. Ach ja, marketing... http://www.radiomuseum.org/r/lafayette_la_224b.html Overigens heb ik gelezen dat de buizen van Hitachi waren en de condensatoren van Suzuki (pio). http://www.audiokarma.org/forums/showthread.php?t=620371 Volgens KT88 waren m.n. de koppelcondensatoren naar de eindbuizen een zwak punt en moesten ze in elk geval vervangen worden. http://www.circuitsonline.net/forum/view/23686/3

Ter info: http://www.hifi.nl/artikel/1203/De-Bocama-LA-224B-revisited.html (Interessant artikel van Rudy van Stratum / hifi.nl!)