spido

Beste Hans, Het eerste is waar, het tweede (een frequentie-afhankelijke kortsluitbrug) kan dat alleen effectief zijn als er een relatief hoge ohmse weerstand en/of inductie parallel staat/staan. Indien jouw gevlochten kabel binnen het audiogebied niet alleen als geleider maar ook als filter zou werken, en dus fasevervorming en niet-lineariteit (frequentie/amplitude) zou veroorzaken, kan dit zonder enig probleem met behulp van blokgolven en Lissajous metingen worden aangetoond. Of, omgekeerd, zouden ze kunnen worden vrijgepleit van deze beschuldiging!

Beste Tubejack, Stroomversterker? Spanningsversterker? Wat missen wij KT88, nu! Vermogen (W) is toch spanning (V) x stroom (A) x cosinus Phi (= fasehoek van stroom & spanning)? Spanning stort toch ineen, als stroom ontbreekt? Stroom is levenssap! Is energie. Toch?

Maar eigenlijk begon ik dit topic omdat ik op zoek was naar het Beeldje van Brave Margot. Ik kan het niet vinden! Het ìs er, ongetwijfeld... Maar ik weet niet wáár! "Brave Margot" is een liedje van Georges Brassens. Het gaat over een herderinnetje. Zij vindt in het veld een jong katje, dat haar/zijn moeder is kwijtgeraakt. Het herderinnetje - Margot, dus - ontfermt zich over het arme beestje. Ze koestert het. Ze laat het beestje zelfs drinken aan haar borsten - wat zoölogisch onmogelijk is, maar wat poëtisch als zoete koek overal (sic(k)!) in gaat! Maar: het gaat over zo veel méér dan een herderinnetje. En het gaat over zo veel méér dan een poessie! Het hele dorp loopt uit, om dit te zien: de postbode, de veldwachter, de pastoor, de burgemeester... tous les gars du village! Maar de vrouwen pikken het niet! Ze slaan het poesje dood. Voortaan ontbloot Margot alleen nog maar haar borsten voor haar eigen man (en kindertjes). Bij een Duitse vriendin thuis staat een prachtig beeldje (in zandsteen) van deze Brave (dappere) Margot, met een poessie aan haar linkerborst. Vriendin had het in Frankrijk gekocht. Maar of er een publiek origineel van bestaat (op een plein, in een straat), kon zij niet vertellen. Als iemand van jullie weet waar er een standbeeld staat van een herderinnetje dat een jong poessie de borst geeft... vertel het mij, alstublieft. Het beeldje móet er zijn! (Maar wáár??!) Brave Margot http://www.youtube.com/watch?v=22LfEB_v3Xg&feature=related

Beste Seed7, Het gaat me eigenlijk om liedjes, die ertoe aanleiding gaven er een standbeeld bij te maken. Als het standbeeld er éérst was, is het een ander verhaal... Zo zouden we bijvoorbeeld Het Wilhelmus - ons zeer eigenaardige volkslied - kunnen nemen, met als bijbehorend standbeeld het bronzen ruiterstandbeeld dat voor Huis ten Bosch staat. Of het liggende beeld op het grafmonument in de Nieuwe Kerk te Delft. Maar dan gaat het niet om een liedje, waar een standbeeld van werd gemaakt, hè? Zo zouden we bijvoorbeeld ook het beeld "De Venus van Milo" (oud grieks, staat in het Louvre, Parijs) kunnen nemen, en daar het liedje van Shockin' Blue aan koppelen. Maar alweer: dat is geen liedje waar een standbeeld van werd gemaakt! Eerder andersom, zou je zeggen. Meestal was er eerst een verhaal: een legende, een sage, een epos. Daar werd een lied van gemaakt. En van het lied maakte men een standbeeld. Of men maakte het meteen van het verhaal. Wie zal 't zeggen? Een voorbeeld hiervan: Het Vrouwtje van Stavoren. http://nl.wikipedia.org/wiki/Het_Vrouwtje_van_Stavoren

Beste Hans, Een microfoon is als een oor, dat jij ergens te luisteren kunt leggen... Misschien zou jij wel véél meer kunnen horen, als je veel meer oren had. Oren, die jij overal waar jij maar wilt te luisteren zou kunnen leggen. Misschien zou jij ook wel veel meer ogen willen hebben. Ogen, die jij overal waar je wilt te kijken zou kunnen leggen. Wat zou jij alles dan goed kunnen horen! Wat zou jij alles goed kunnen zien! Maar, Hans, jij bent een mèns. Jij bent niet de Almachtige, jongen, Die alles ziet, en alles hoort. Jij hebt maar twee ogen, om alles mee te zien. - Alles, althans, wat jou vergund is te zien. - Jij hebt maar twee oren, om alles mee te horen. - Alles, althans, wat jou vergund is te horen. - En die ogen en oren zitten vast aan (en in) je hoofd. Jij kunt ze niet zomaar ergens te kijken leggen... of te luisteren. Waarom zou jij van hifi méér verwachten dan de zo natuurgetrouw mogelijke weergave van jouw werkelijkheid? En jouw werkelijkheid, Hans, is die van jouw eigen twee ogen en jouw eigen twee oren.

Namens KF mag ik de deelnemers aan deze hear-dag van harte bedanken voor hun zeer aangename gezelschap. Het was hem een groot genoegen jullie te ontvangen, en hij hoopt jullie spoedig weer te zien. Hans wordt met name bedankt voor het heerlijke Brabantse gebak: dat maakte er meteen echt een feestje van! KF vertrouwde me overigens toe, dat hij het heel erg moeilijk vond om één of meer winnaars en verliezers van de versterker-vergelijkingen aan te wijzen! Dit kwam mede doordat ze niet allemaal aan dezelfde randapparatuur werden geschakeld (luidsprekers, CD-spelers). Maar ook, doordat er geen dramatisch-grote kwaliteitsverschillen opvielen. Als er, wat hem betreft, dan toch een laatste plaats in de rangorde moet zijn, dan wordt die ingenomen door de Sony. Maar ook met dat apparaat zou men heel gelukkig kunnen leven. De VdV/vB buizencombinatie klonk heel goed, fris en helder, en had niet zo'n typisch warme buizenklank. De Sharp Optonica was wat KF betreft de grootste verrassing van de dag: heel helder, dynamisch en goed doortekenend. Relatieve winnaar, dit gereviseerde apparaat, wanneer je ook de eurocentjes laat meespreken. Hij werd m.n. in resolutie, vanzelfsprekendheid, en vooral in de controle over de bassen, op punten verslagen door de kostbare Array combinatie: die was de absolute winnaar m.n. bij het vertolken van complexe symfonische muziek. En dat zal wel niemand echt verbazen... "Of er nog steeds vooruitgang in topversterkers zit?" vraagt RBH. Dat zou je uit deze vergelijkingen niet kunnen concluderen: daarvoor zou je een vergelijking moeten organiseren tussen een aantal topversterkers van de nieuwste en de voorlaatste generatie. KF vertrouwde me echter nog toe dat hij had genoten van de diverse versterkers, dat hij veel waardering heeft voor gereviseerde vintage apparaten èn voor de nieuwste high-end apparatuur, maar dat hij voorlopig nog heel tevreden blijft met zijn al wat oudere - maar nog niet gereviseerde - Denon PRA 1200 / POA 2800 combinatie. En met zijn dito Marantz CD80 speler.

Beste Problemchild, Alle raadgevers hier willen je graag een nòg beter element aanpraten, of een nòg betere uitvoering van het door jou gekozen element... maar ik denk dat je met jouw keuze een heel goede prijs/kwaliteit-verhouding hebt bereikt. Heel veel plezier gewenst met plaatjesdraaien!

Beste Seed7, Nee, want microfoons zijn hoorders, net zoals je oren. Luidsprekers zijn weergevers, en dus geen hoorders. Voor weergave via hoofdtelefoons werd kunsthoofd-stereo ontwikkeld. Zie bijvoorbeeld http://forum.mfbfreaks.com/viewtopic.php?f=1&t=654 http://www.hififorum.nl/index.php?topic=10707.0 http://www.greten.nl/kunsthoofdopnames

Ik zou haast zeggen: "Kruip maar lekker onder de Wol!" Maarre... toch maar niét, hè?

Met z'n... wàt?

Beste Hans, Maar vind jij dan echt dat alle instrumenten op de eerste rij moeten staan? Komt dat werkelijk overeen met jouw werkelijkheidsbeleving? Of is de werkelijkheid niet goed genoeg voor jou? Geef je de voorkeur aan audio-perversie? Aan hifi-porn? Close-miking is de Grootste Gruwel voor iedereen die werkelijkheidsweergave als ideaal heeft. Niet alleen omdat àlles en iedereen naar de voorgrond wordt getrokken, maar ook door alle fase- en looptijdfouten die hierdoor worden veroorzaakt. Want al die close-mikes pikken ook signaal op van àndere close-mikes, inclusief de looptijdverschillen. Als er een microfoon-opstelling is die ongeveer zo luistert als het menselijk gehoor, dan is dat die simpele Jecklin-schijf. En als er een microfoon-opstelling is die helemaal niét zo luistert als het menselijk gehoor, dan is dat close-miking!

Nou ja, zeg... nog stééds geen reacties van jullie? Dan presenteer ik jullie hierbij het standbeeld van John Henry. John Henry was een (vermoedelijk negroïde) spoorwegarbeider, die meehielp de Big Bend tunnel (bij Talcott, Summers County, West Virginia) van de C&O Railroad te graven. Met zijn 9 ponds voorhamer nam hij het eigenhandig op tegen de door stoomkracht aangedreven boormachine, die zijn werkbaas had aangeschaft. Hij won de ongelijke strijd, maar stierf met zijn hamer in zijn hand. John Henry is een volksheld geworden: er wordt in andere liederen en teksten vaak naar hem verwezen. (Er zijn overigens nog veel méér versies van deze ballade.) http://www.youtube.com/watch?v=g6vcvYJCkic http://en.wikipedia....Henry_(folklore)

Okay, ik heb jullie nu lang genoeg de tijd gegeven om met een ander voorbeeld van een liedje met standbeeld te komen! Daarom nu mijn tweede voorbeeld: Het Peerd van Ome Loeks. Het fotootje dateert uit 1962: vandaar die mooie vintage cars voor de ingang van het toen nog niet verkrachte (verbouwde) Stationsplein in Groningen. Want als er iets mooi is in Groningen, dan verbouwen ze het, ze zetten er iets lelijks tegenaan, ze dempen het, of ze bouwen het dicht. Van Ome Loeks is weinig anders bekend dan dat hij een peerd had, dat gisteren nog kerngezond was en met zijn steert in het rond zwaaide, maar nu hailemoal (of ook wel: hartstikke) dood is. Dit was echter ruim voldoende om van beiden Groningse volkshelden te maken, want van alle overige Groningers valt helemáál niets te melden... http://www.dideldom....ome_loeks.shtml http://nl.wikipedia....d_van_Ome_Loeks De miezerige melodie van dit liedje is nog gejat ook: het is eigenlijk de wijs van een oud, saai, primitief, fantasieloos, en in kennelijke staat van dronkenschap verwekt Duits studentenliedje.

Sommige liedjes verdienden kennelijk een vereeuwiging in de vorm van een standbeeld. Bijvoorbeeld: Molly Malone. Volgens het Ierse volksliedje ging zij lang geleden met haar karretje door de straten van het mooie Dublin, om kokkels en mossels te verkopen. Ze stierf aan een koortsaanval. Nu kun je nog haar geest horen roepen... Haar standbeeld staat aan het begin van Grafton Street, in Dublin's Fair City (where the girls are so pretty!). Binnenkort ga ik haar een kusje geven, vrienden! http://en.wikipedia....ki/Molly_Malone Where the girls are so pretty I first set my eyes on sweet Molly Malone As she wheel'd her wheel barrow Through streets broad and narrow Crying cockles and mussels alive, alive o! Chorus: Alive, alive o!, alive, alive o! Crying cockles and mussels alive, alive o! She was a fishmonger But sure 'twas no wonder For so were her father and mother before And they each wheel'd their barrow through streets broad and narrow Crying cockles and mussels alive, alive o! Chorus She died of a fever And no one could save her And that was the end of sweet Molly Malone But her ghost wheels her barrow Through streets broad and narrow Crying cockles and mussels alive, alive o! Chorus http://www.youtube.com/watch?v=vdxLxnhGnvo

Jaco Pastorius: blijft prachtig!

Beste mumsoft, Zou een mens het dan snappen?

Nou ja... "béter weten"?

Berste mumsoft, Bij multi-mic opnamen lijken (bijna) alle instrumenten op de eerste rij te staan: ze klinken allemaal prominent en briljant. Vanzelfsprekend gaat dit ten koste van de werkelijke diepte in het stereobeeld. Als je zin hebt om wat te lezen over microfoon-theorie, en m.n. over de Jecklin-schijf (zie daarvoor m.n. pag. 30): http://www.mdw.ac.at/I101/iea/tm/scripts/jecklin/tt03mikrofon.pdf#search=%22Jecklin-Scheibe%22

Er zijn van die mysterieuze liedjes... die over 'n liedje gaan... en die dus zelf niet dat liedje kunnen zijn. Maar ze heten wèl net zoals dat liedje waar ze over gaan! Neem nou bijvoorbeeld: "Heart of My Heart". Het bekende liedje met die titel werd al geschreven in 1926, maar werd pas een wereldhit in de jaren vijftig. Het werd toen op de plaat gezet door ondermeer The Four Aces en door Mitch Miller and the Gang. Het liedje is ook bekend als: "The Gang that Sang "Heart of My Heart"". http://www.youtube.com/watch?v=N3QTjufgaN8 "Heart Of My Heart", I love that melody "Heart Of My Heart" brings back a memory When we were kids on the corner of the street We were rough 'n ready guys But oh, how we could harmonize! "Heart Of My Heart" meant friends were dearer then Too bad we had to part I know a tear would glisten If once more I could listen To that gang that sang "Heart Of My Heart" (...) Het oorspronkelijke liedje "Heart of My Heart", waarover men zingt, blijkt inderdaad te bestaan! Maar het is vermoedelijk alleen bekend onder toegewijde en doorgeknede Barbershop Singers. Echte "harmonizers", dus. Het werd geschreven in 1899, en is ook onbekend als "The Story of the Rose". Je kunt je eigenlijk niet voorstellen dat "rough 'n ready guys, on the corner of the street" zulke sentimentele herinneringen koesteren aan het gezamenlijk zingen van zoiets zoetigs... Maar bij The Tennessee Waltz is het origineel pas écht een mysterie! Iemand (m/v) gaat met zijn/haar vriend(in) naar een dansfeest. Daar wordt de mooie Tennessee Waltz gespeeld. Dan duikt er opeens een oude kennis (m/v) op, die met de vriend(in) gaat dansen op de muziek van die mooie Tennessee Waltz... en pikt zo de vriend(in) in. Het liedje is geschreven in 1946 en werd een wereldhit in 1950, in de vertolking van Patti Page. (O, hoe vaak hoorden wij niet de harde "Klak!" wanneer Patti door de spindel van de Philips muziekmeubel-achtenzeventigtoerenplatenwisselautomaat op het met pluche gestoffeerde draaiplateau werd gekwakt? Of ("Klèng!") bovenop de stapel reeds gedraaide favorieten, zoals de Chico's, de Butterflies, de Selvera's, The Kilima Hawaiians, Malando, Max van Praag met het Orkest van Jan Corduwener...? Vaak! Ja, zéér vaak. Maar nooit genoeg!) Dit liedje gaat alleen nog maar óver de Tennessee Waltz... en dit liedje ìs al zo prachtig. Hoe ongelooflijk mooi moet dan die oorspronkelijke Tennessee Waltz zèlf zijn geweest!* I was dancin' with my darlin' To the Tennessee Waltz When an old friend I happened to see I introduced her to my loved one And while they were dancin' My friend stole my sweetheart from me I remember the night and the Tennessee Waltz Now I know just how much I have lost Yes, I lost my little darlin' The night they were playing The beautiful Tennessee Waltz http://www.youtube.com/watch?v=_Ek3eCbfqp0 * Men hore de verheerlijking van de oorspronkelijke Tennessee Waltz door superzanger Tom Jones, aan het slot van zijn overluide** vocale bijdrage op CD "The Long Black Veil" van The Chieftains... Je zou haast denken, dat Tom wèl ooit de oorspronkelijke Tennessee Waltz heeft gehoord! ** Tom kàn alleen maar overluid zingen: alsof-ie altijd een Big Band moet overstemmen. Maar dit is slechts een handjevol hooggeschoolde Ierse volks-pingelaars. Geeft niet hoor, Tom: je zingt het toch schitterend!

Beste mumsoft, Ja, maar het akoestisch product van dat alles kunnen we registreren. Sommige puristen zijn van mening dat dit het beste kan gebeuren met een Jecklin-schijf, omdat die nagenoeg net zo "luistert" als het menselijk hoofd. Anderen vinden het resultaat van zo'n opname niet spetterend, sensationeel en spectaculair genoeg. Zij horen liever opnamen die met een heleboel microfoons zijn gemaakt die zo dicht mogelijk bij de instrumenten (of òp de instrumenten) zijn geplaatst. Zulke mensen worden ook teleurgesteld door het onversterkte geluid van een symfonieorkest in de concertzaal: "lang geen hifi, hoor!" Overigens zijn sommige muziekinstrumenten "rondom-stralers" (zoals concertvleugel) en andere muziekinstrumenten zijn "richtingsgevoelig" (d.w.z. ze "bundelen" de hogere frequenties, zoals trompet). Zulke instrumenten "spreken de ruimte op heel verschillende manieren aan", wat tot uitdrukking komt in hun spreidingskarakteristieken (polar response patterns) en dus ook hun reflectiepatronen. Daarom menen sommigen, dat bijvoorbeeld voor piano rondom-stralende luidsprekers zouden moeten worden gebruikt (zoals bol-speakers) en voor trompet zou men dan hoornluidsprekers moeten inzetten. In de negentiende eeuw benaderde men dit ideaal al met mechanische huiskamerorkesten, die digitaal (met een soort orgelboek of met een koperen schijf met gaatjes en/of nokjes) werden aangestuurd... Vintage!!

Nogmaals het advies van Ted Jordan: speakers zo dicht mogelijk bij de muur plaatsen, en zo indraaien dat de luister-assen van beide speakers elkaar een behoorlijk stuk vóór de luisteraar(s) kruisen. http://www.tnt-audio...s/jordan_e.html En deze Ted (van Jordan Watts) wist er heel wat van, hoor! Plaatsing van luidsprekers op grotere afstand van de muur (muren), kan leiden tot meer storende (want latere, meer vertraagde) reflecties, die zelfs een kamfilter-effect tot gevolg kunnen hebben (vanwege in- en uit-fase reflecties). Overigens is Spido van mening dat indraaien van speakers met sterk bundelende midden- en hoog-units met een op de as gemeten output ruim boven de 0 dB-lijn (zoals bij veel systemen met hoorn-units voor midden en/of hoog) tot acute hoorndolheid kan leiden.

Beste robx, Vergroot je op die manier niet de capaciteit van de seriecondensator? (De grote en de kleine die parallel staan, kun je als één condensator rekenen.) Verschuif je hierdoor niet het inzetpunt van de middentoner naar beneden? Wat is het hoorbare doel dat je zo nastreeft? Welk meetbaar effect (naast de waarschijnlijk onbedoelde verschuiving van het inzetpunt) kun je zo bereiken? Welke betrouwbare theorie is er over dit bypassen?

Hallo Problemchild, Die opmerking over extra voorversterking bij gebruik van een low-output MC-element was algemeen bedoeld. Jij hebt dus al zo'n MC-voorversterker, begrijp ik. En je zou dus inderdaad zonder èxtra kosten een low-output MC-element kunnen kopen voor deze draaitafel. Maar goede low-output MC-elementen zijn verschrikkelijk duur... vergeleken met de (ook best goede!) MI of MD elementen die jou hier werden aangeraden. Overigens begrijp ik dat je voor je huidige element een nieuwe naald zou moeten kopen. Dat maakt het nòg aantrekkelijker, denk ik, om meteen maar een nieuw element te kopen van hogere kwaliteit... inclusief een nieuwe naald.

#21 Beste CJ, Je vraagt me dus eigenlijk om serieus in te gaan op het vetgedrukte? Meen je dat werkelijk? Welnu, dat zal ik niet doen. Er is mij wel eens verweten, dat ik te onpas schreef over The Perfect Performer luidsprekers. Maar vrijwel altijd begon iemand anders daar dan over! Dit is nu wéér zo'n geval... Het gaat hier niet over de kwaliteiten van luidsprekers, beste CJ, maar over "Leesblindheid bij Lasers". Als je een topic wilt openen over de kwaliteiten van luidsprekers, doe dat dan maar gerust. Overigens: onlangs schreef ik nog dat de absolute kwaliteit van de luidsprekers niet essentieel is bij het beoordelen van klankverschillen die door andere onderdelen van de set worden veroorzaakt. Maar natuurlijk maken goede luidsprekers die beoordeling wel gemakkelijker.

Beste Tubejack, Ja, alle optimalisaties spelen mee: de elektrische en de mechanische. Wat de elektrische betreft: bij MC-elementen lijkt vooral de juiste afsluitweerstand van belang te zijn, en bij MD/MI elementen de afsluitcapaciteit. Ik denk dat je allereerst de elektrische aanpassing optimaal moet maken, alvorens met de mechanische optimalisatie (inbouw/afstelling, naalddruk, dwarskrachtcompensatie e.d.) te beginnen. "Inspelen", met als belangrijkste aspect het verminderen van (wat Jan Kool destijds noemde) de "mechanische impedantie" van de cantilever-ophanging (het synthetisch-rubberen kraagje), zal ongetwijfeld ook een rol spelen. Juist de inwerking van mechanische en elektrische aspecten maakt het pick-up element zo fascinerend. (Bijna net zo fascinerend als luidsprekers...) Overigens is Spido van mening dat natuurlijke bassen van nature vaak - vooral afhankelijk van de zaalakoestiek - flink vet zijn. En dat ònnatuurlijke bassen - bij live concerten, via de bass-bins op de bühne - van ònnature vaak héél erg vet zijn. Misschien zijn juist onze veelgeprezen dure, analytische MC-elementjes wel wat te mager...