1ennalloor

Zo denk ik er ook ongeveer over. Ik heb ze inmiddels allemaal, op The Bends na. Pablo Honey heb ik dan weer wel... Nadat ik bij verschijnen "Pablo Honey" kocht vond ik het een leuke plaat, maar niet bijzonder. "The Bends" heb ik toen niet aangeschaft omdat ik dacht dat dat meer van hetzelfde zou zijn en te vaak is een tweede album niet echt sterker dan het eerste (inderdaad, uitzonderingen daarop zijn er ook genoeg). "OK Computer" bij toeval wel aangeschaft bij verschijnen en die was wat mij betreft waanzinnig goed. Ik vind het heerlijk als je na meerdere keren draaien toch weer andere dingetjes opvallen. Daarna "The Bends" alsnog aangeschaft en dat bleek juist een duidelijke stap in de richting van "OK" te zijn en al niet meer te vergelijken met "Pablo". Toen ben ik de band blijven volgen. "Iron Lung", "Itch", "Kid A", "Amnesiac" enzovoorts. Met als meest recente hoogtepunt "Eraser" van Thom Yorke, een album dat gewoon in de band-evolutie past.Er schijnt een heruitgave te komen van "Com Lag", ook de moeite waard, hoewel geen volwaardig album (maar dat zijn "Itch" en "Iron Lung" ook niet en toch zijn ze interessant). [quote name='Ren

Er is een versie waarbij 5 live nummers aan het album zijn toegevoegd. Het cd doosje is blauw en de titel en bandnaam zijn op het doosje gedrukt.Tracks: 1 - Wilma's Rainbow 2 - I Know 3 - Biscuits For Smut 4 - Milquetoast 5 - Tic 6 - Rollo 7 - Street Crab 8 - Clean 9 - Vaccination 10 - Beautiful Love 11 - Speechless 12 - The Silver Hawaiian 13 - Overrated 14 - Sam Hell extra Live tracks: 15 - Sinatra 16 - FBLA II 17 - TIC 18 - Just Another Victim 19 - In The Meantime Bij de vinylversie (die ik niet ken) zijn de nummers 8, 10 en 12 vervangen en ontbreekt 14. 8 - Flushings 10 - Thick 12 - Pariah

Ray Lamontagne - Till The Sun Turns Black

Inderdaad, die hadden we ook nog! 3 dames. Zij zingen veel (gearrangeerde) traditionele liederen, waarvan de originelen vanaf de middeleeuwen tot recenter tijdperken stammen. In verschillende talen. Maar niet alles is dus a capella. In sommige nummers wordt er overigens gebruikgemaakt van draailier en andere authentieke instrumenten. Ook tijdens optredens zingen ze nog altijd enkele liederen a cappella. Bij het meest recente album (uit 2006, 3 cd's) zit een compleet a cappella cd. La

Janis Joplin - Mercedes Benz van het album "Pearl" (niet 100% a cappella, er is handgeklap bij)

Oja.Da's er dus eentje die hier al een poosje niet gedraaid is. Kort nummer: Rory Block - Foreign Lander van het album "Best Blues and Originals" (daarop staat nog een a cappella nummer, hoewel niet solo, en niet alleen dame: "God's Gift to Women") Misschien is ook het werk van Sheila Chandra wel interessant voor je. Zij maakt fraaie muziek met (hoofdzakelijk) alleen haar stem. Zowel wat klanken als articulatie betreft bijzonder. Haar werk is niet alleen maar a cappella, vrij veel wel, en sommige dingen vallen niet helemaal onder popmuziek. Deze albums zijn wel h

"Lifted.." is erg fraai, net iets meer dan "Digital..." maar "I'm wide awake..." was wat mij betreft geen hoogvlieger. Maar ik heb wel bewondering voor de afwisseling zoals Bright Eyes die laat horen. hier nu: Suzanne Vega - Solitude Standing

Sin

'k heb een Verve Best of dubbelaar uit '99, daar staat een 'Strange Fruit' op, huiveringwekkend. Dat is zo'n nummer, daar kun je als artiest niet je interpretatie aan geven, dat moet je meegemaakt hebben. Ook haar versie is "maar" een interpretatie. Strange Fruit In her autobiography Lady Sings the Blues, Billie Holiday suggests that she, together with Lewis Allen, her accompanist Sonny White and arranger Danny Mendelsohn put the poem to music ... When challenged, Holiday - whose autobiography had been ghost-written by William Dufty - claimed "I ain't never read that book" En ontopic: Moss - The Long Way Back Alweer zo'n fraaie uitgave van het Excelsior-label. Bij de lp zit de cd.

Ik ken hun debuut niet en vond "Chutes too narrow" dan ook een leuke plaat. Geen hoogvlieger, maar niet slecht. Echter niet z

Doe mij zo'n adresje! Dit adres is n

Dat zal de cd "Strange Little Girls" zijn geweest. De cd heeft een van deze fotootjes als voorkant, er zijn 4 verschillende versies uitgebracht. Tenzij het een van de vele single-cd's van haar was waarop ook vaak (erg fraaie) covers staan...

mike scott - bring 'em all in

E

Mijn favoriete Rickie Lee Jones album: Pop Pop

Het is waarschijnlijk leuk voor een verzamelaar, die mini-lp-cd's heruitgaves, maar mijn voorkeur gaat meestal niet uit naar oude wijn in nieuwe zakken.De kartonnen versies die ik bedoel zijn veelal fraai geconstrueerde (uitklapbare) uitvoeringen die origineel zo worden uitgebracht. Net zo breed of soms breder dan jewel-cases. Als een cd-hoes in twee uitvoeringen wordt uitgebracht valt een eventueel milieuvoordeel gelijk weg. En het zijn toch echt uitzonderingen die dubbele versies. Zie boven. Vergis je niet in het gemak waarmee plastic geproduceerd wordt in verhouding tot papierbewerking. Dat papier/karton bij afvalverwerking minder schadelijk kan zijn is wel een voordeel. Bij de productie ligt dat anders.Dit doet me denken aan de plastic bekertjes voor koffie-automaten. Dat lijkt verspilling maar t

Sommige zijn fraai, andere niet. Buiten dat worden de meeste cd's niet in twee versies uitgebracht dus een vergelijk gaat meestal niet op. Integendeel. Vergeet bijvoorbeeld het snijden en bedrukken (en soms zelfs lamineren) niet, wat uniek is per uitgebrachte cd, in vergelijking tot de standaard kunststof doosjes (ook voor cd-r's etc.) en boekjesafmetingen. Dat ligt aan de uitvoering, dus dit gaat ook niet altijd op. Betwijfel of het feit dat er geen "plastic" in zit dus beter zou zijn voor het milieu. Het maken van een niet gestandaardiseerd kartonnen hoesje vergt nogal wat energie en de drukinkt valt meestal onder chemische goedjes. Dat er, zoals nogal eens vermeld wordt, (deels) gerecycled papier is gebruikt is op zich een leuke melding voor de bomen onder ons, maar het voordeel van recyclen van papier is ook maar betrekkelijk in verhouding tot het rooien van (geplant) bos. Het verbruik van diverse grondstoffen en de gevolgen daarvan op het milieu om er een kant en klaar hoesje van te maken zijn bij houtkap misschien zelfs wel minder...

Deze doet me altijd even aan de tekst "roken is slecht voor de gezondheid" denken...Hier nummer 03477.

Welke is dat? Die met die banaan is van 1967. Groet, Jacco Het album met die titel is uit 1969... De Cale-loze VU. <knip> (stukje aangepast, er was al gereageerd) Wat betreft Dire Straits vind ik eigenlijk alleen het debuutalbum goed. Ook in deze uitvoering, bedoel ik dan. Nu draait echter deze: Eels - With Strings, Live at Town Hall

Ik vermoed dat de meeste "tweaks" als upgrades worden ervaren terwijl het in feite downgrades zijn wat betreft de kwaliteit die een installatie op een bepaald moment biedt. Een luisteraar kan dit echter zondermeer als een verbetering opvatten. Want wat is immers de referentie? Meestal niets meer dan dezelfde installatie in een situatie waarbij een onbenoemd gevoel van ontevredenheid het luisteren be

De tweede, "Fear of Fours" is echt een buitenbeentje in het oeuvre. thanx, ik zal weer eens een poging wagen. Ik heb de andere albums vanavond weer eens gedraaid en "What Sound" komt toch wel redelijk dicht bij de stijl van de eerste, maar heeft gelukkig genoeg origineels. Ik vind 'm fraaier dan "Between Darkness & Wonder".Er is overigens ook een dubbel-cd versie van "What Sound" verschenen. Daarbij staan op de tweede cd wat remixen (vond ik niet interessant) en enkele live-uitvoeringen (wel heel mooi). Die cover ziet er zo uit:

De tweede, "Fear of Fours" is echt een buitenbeentje in het oeuvre. Was een experiment met de muziekmaat, vandaar ook de titel. Ik vind 'm wel lekker heftig, eerlijk gezegd. "What sound" ligt veel meer in het verlengde van het titelloze debuut. Vooral een paar heel "breekbare" liedjes zijn (en klinken) schitterend, maar ook de lekker ritmes worden niet vergeten! Dit geldt eveneens voor de meest recente "Between Darkness & Wonder". "Fear of Fours" is werkelijk een apart geval. Er is ook nog een verzamel verschenen "Best Kept Secrets" en er is een album "Back To Mine" onder de naam Lamb met een selectie van favoriete nummers van hen. Geen aanrader, wat mij betreft. Wel weer een aanrader is dan het solo album van Lou Rhodes "Beloved One", dat neigt naar singer/songwriter-muziek met een vleugje Lamb.

Dat is op z'n tijd inderdaad 'n erg mooi album. Vandaag nog maar een keer... Is (bij vlagen) toch best een geniaal album eigenlijk... Zeker (bij vlagen). Lamb - What Sound iets anders dan de hierboven genoemde albums maar ook hier staan juweeltjes op. Zodanig verspreid dat het album in zijn geheel mij goed bevalt.

Naar aanleiding van de huidige paginamode heb ik: catalogusnummer udcd 666 van het label mfsl weer eens opgezet. Overbekend, maar nog steeds erg lekker.