René N.

Dát vind ik hét grootste (bijkomende) voordeel van vinyl. Zelfs als ik een ceedeetje opzet heb ik nóg vaak de neiging de AB te grijpen. Met vinyl "moet" je het hele album door (ja, inderdaad, óók beide kanten....) en dat geeft een bepaalde mate van rust. Bovendien is er door de artiest normaliter veel aandacht besteed aan de opbouw van een album en met vinyl onderga je die dan in zijn geheel....

Vraagteken? Je kent ze?

Cock had een kabeltje uit inruil verkregen, die ik maar wat graag over wilde nemen. En dat was ook weer een goede reden om na het werk “even” langs Rotterdam te rijden. Maar ik kon het ook mooi combineren met een ander ritje: mijn AER speakers lagen nog bij Ronald van Eijk in Utrecht, het was hem helaas niet gelukt om een passende inverted foamrand te krijgen. Ik zal de units hoogstwaarschijnlijk naar Duitsland moeten opsturen, om ze door de fabrikant te laten refoamen. Maar goed, Utrecht is al een behoorlijk stuk in de goede richting van Rotterdam en gelukkig waren de afspraken te combineren. Ik was véél te vroeg bij Cock, want ik had rekening gehouden met de avondspits, maar via een tip om een omweggetje te nemen had ik daar het grootse gedeelte van kunnen ontwijken. Bijna gelijktijdig kwamen we dus aan, maar ik had geeneens de gelegenheid om mijn spullen neer te zetten, want Cock begon meteen over zijn draaitafel, nu met een nóg veel betere motor dan hij al had. Hij liet het zien: hij had aan de motor een trafo als tegengewicht gehangen, anders zou de motor zichzelf omver trekken. De as diende ook als poelie, dus daar hoefde niets aan gedaan te worden. De snaar was gemaakt van een stuk bandrecordertape, vastgezet met een speciaal stukje plakband. Cock kan al enthousiast vertellen, maar het ging vandaag nóg een behoorlijk stuk verder: hij was zó onder de indruk van de kracht van het ding, en hij demonstreerde het ook. Hij drukte een platenborstel hard op een draaiende plaat die op de draaitafel lag en je hoorde werkelijk geen enkele terugloop van het toerental. Bizar, om zijn woorden maar weer eens te gebruiken. Het gaat met die speler écht tot onvoorstelbaar grote hoogtes…. Onder de koffie heb ik veel oude foto’s gezien, een inkijkje door behoorlijk wat jaren heen, van zijn familie, zijn relatie met Hetty, kinderen, Arnold natuurlijk en van gelukte en mislukte projecten. Emotionele momenten ontstonden daardoor, maar ook door muziek, die het verleden óók weer naar boven haalde. Muziek dus, na de foto’s. Cock had nu een klein stukje van de interne bedrading van de voorversterker vervangen door koolstofkabel. Veel muziek van de vorige keer kwam langs, om de verschillen te laten horen. Maar zó goed leek ik dat dan niet meer in gedachte te hebben. Ik bedoel, het klonk toen al zó goed, maar bij een aantal stukken waren er wél specifieke zaken te horen die nog veel verder gingen dan toen. Maar helemaal op het moment dat Melanie de Biasio en Dead can Dance langs kwamen, die ik beiden zó goed ken. En nu kreeg ík gewoon tranen in de ogen, ontroerend mooi was het. Ogen dicht en daar ontvouwde zich een tapijt van muziek, zó voor me, in die kamer, nee, niet in die kamer, ik waande me gewoon in de opnameruimte. Door die gesloten ogen, want dan wordt je niet bedot door je ogen, die een set zien staan, en die geven dat aan de hersenen door en dan wordt die echtheid gereduceerd tot een soort van onechtheid. Donker helpt mee. Thuis, als ik er echt voor ga zitten, luister ik ook altijd met de ogen dicht, of het nu overdag of avond is. Maar ook dan voel ik ’s avonds meer de emotie dan overdag. Wellicht omdat het dan nóg donkerder is, zelfs met gesloten ogen. En ja, licht leidt af. Fotografen weten dat, vervelende licht delen in foto’s worden vermeden omdat dat de aandacht van de essentie afleidt. Zo ook hier, met muziek, is datzelfde het geval…. Je weet pas hoe het is als je dít gehoord hebt. “Wapperende” en uitwaaierende bekkens en toetsen, knallende dynamiek, nóg langer uitstervende geluiden waar zó mooi weer een ander bedje geluiden overheen gelegd werd. Déze microdetails, dat is toch wel heel bijzonder. En dan bij platen die ik door en door ken en dan tot de ontdekking komen dat het ook zó kan klinken, heel bijzonder. Een cliché, ik weet het, maar “ helaas”, ik heb het zo ondervonden….. Als Cock weer een stereo element in de arm heeft zitten, hoop ik nog een keertje gewoon op de bank te mogen plaatsnemen om muziek luisteren. Een paar LP’s van mijzelf dan, twee kanten en van begin tot eind, om helemaal in die platen gezogen te worden…..

Volgens mij slist ze zélf juist ook een beetje...... Ik ken niet al haar albums, maar The Girl in the Other Room vind ik wel één van de beste, vanwege de minimale orchestratie...

Ongeveer anderhalf jaar geleden was er geopperd om bij Piet Ane te gaan luisteren. Het idee kwam van Sybren, een vriend van mij die zelf ook in het hoge noorden is opgegroeid. En dat hoge is ook wel letterlijk, want hoger gaat het bijna niet in Nederland. Dat de afspraak niet eerder tot uitvoer is gebracht had diverse oorzaken, maar het goede nieuws was dat het er vandaag van is gekomen. Enigszins verlaat kwamen we aan, door wat “oponthoud” onderweg. We werden ontvangen door een wat ongerust geworden Piet Ane en we zijn met een kop koffie en heerlijk gebak in de hand maar meteen naar boven gegaan, waar een kamer tot luisterruimte was opgewaardeerd. Wat direct opviel waren de hele grote luidsprekers en een werkelijk prachtig audiomeubel, ook al niet van het kleine soort. Het bekijken van alle hardware kostte nogal wat tijd want er stond nogal wat: de eerder genoemde grote luidsprekers, alles goed ontkoppeld. Het meubel, met bovenop een imposante Kronos Draaitafel met twee tegengesteld draaiende plateaus, het lijkt een beetje een combinatie van een massaloopwerk en een sub-chassis speler. Héél bijzonder. De DAC is van MSB Technology, de CD’s verdwijnen in de lade van een tijdelijke CD-speler (een inmiddels 25 jaar oude Wadia), luidsprekers van Rockport en de versterking is van Absolare. Die Absolare heeft een hele luxe uitstraling vanwege de prachtige afwerking met leer, niet gebruikelijk in het audiowereldje. Tenminste, ík ken het niet, net zomin als ik van het bestaan van Absolare afwist trouwens. Er is zeker aandacht besteed aan de akoestiek, maar ik vind dat er iets meer zou mogen gebeuren: er ligt een kleed op de parketvloer en aan het plafond én aan de achtermuur zitten op een kleine afstand daarvan mooi afgewerkte panelen met kleine gaatjes, zodat het geluid daar doorgelaten en geabsorbeerd wordt. Maar verder niet en ik kan mij niet aan de indruk onttrekken dat de ruimte nog een iets té lange nagalmtijd heeft, voor mij in ieder geval wel. De eerste reflectiepunten op de zijwanden zijn echter nog maagdelijk, terwijl die naar mijn idee wel wat aandacht behoeven. Piet Ane is ook wel van het tweaken: er zitten Synergistic Research HFT (soort hoornvormige cupjes) op diverse plekken op de muur, op het moment van plaatsing was er door hem zo’n verbetering waarneembaar dat weglaten geen optie meer was. Maar hoe klinkt het nu? De verhalen van Sybren hadden hoge verwachtingen bij mij geschapen. En die verwachtingen worden ook nog eens onderstreept door wat ik voor mij zie staan. Maar de realiteit is toch ietwat anders…. Het klinkt nogal hard en schel, bij zowel de CD-speler als de platenspeler. Ook Piet Ane vond het niet echt fijn klinken, maar de afspraak was al te vaak afgezegd en hij wilde het nu toch wel door laten gaan. De oorzaak was volgens Piet Ane het nog niet ingespeeld zijn van de nieuwe eindbuizen, die pas 40 van de 120 uur hadden gespeeld. Nu ben ik mij er wel van bewust dat het inspelen een hele grote invloed heeft op de hardheid, maar ik denk toch wel dat ook de akoestiek nog wat verbeterd kan worden. Is er licht aan de horizon? Het lijkt mij van wel. Toen we al veel muziek gehoord hadden werd de bias door Piet Ane bijgesteld van 15,5 naar 14,8 volt. Dát gaf al veel meer rust en de hardheid verdween al voor een deel. Toen er op een moment een LP van mij werd opgezet, Fink met “Biscuits for Breakfast”, was de set in die uren dat we op bezoek waren ook al behoorlijk opgewarmd. Ik was al eerder een paar keer op het puntje van de bank gaan zitten, omdat ik denk dat je in de normale luisterpositie in een “knoop” zit te luisteren en zo, voor op het puntje van de bank, het geluidsbeeld wat meer in balans is. En wel zó, dat er voor het eerst een voorzichtige glimlach op het gezicht kwam. Meer plaatsing, een stem die niet de gehele breedte van de ruimte in beslag nam maar redelijk tussen de speakers bleef hangen, meer druk in het laag, het begon er op te lijken. Nog niet hoe het zou kunnen, maar ik denk dat als die buizen écht ingespeeld zijn en de andere variabelen goed getuned zijn dan moet er wél een héle brede glimlach op het gezicht te krijgen zijn…. Sybren vond het overigens wél goed klinken allemaal, het kan dus ook aan mij liggen…. Hij gaat veel naar klassieke concerten in bijvoorbeeld het Concertgebouw in Amsterdam en vond dat bij de klassieke albums en ook orgelmuziek het héél dicht tegen zijn live ervaring aan ligt. Maar goed, ik ben niet zo van de klassieke muziek, eigenlijk helemaal niet, hoewel ik wel weer een stuk met contrabas en orgel in hoge mate kon waarderen. Ik weet niet waar het aan ligt, ik herken denk ik de emotie bij klassieke muziek niet. Ik heb in mijn jeugd, waar mijn muzikale smaak met name gevormd is, waarschijnlijk teveel gezwijmeld bij Radio Caroline, Radio Luxemburg en Radio Veronica…. We hebben afgesproken dat als alles tot rust is gekomen en de buizen goed zijn ingespeeld we nog een keer naar Piet Ane teruggaan. Want dat het veel beter moet kunnen waren we het wel over eens….. En ja, het uitgebreide verslag is weer te lezen op mijn site: http://home.kpn.nl/r.nieuwenhuis/index.htm onder "Op bezoek bij...."

Ik moest zóóó lachen.....

Yep

Komt Youtube er hiermee meteen achteraan.....: Dank je Jack, zit ik weer te zweten én met kippenvel op de armen achter de pc

Ja, dat zal hè? Ik kan Youtube alleen via de pc luisteren en kijken, en dan via de Leak Stereo 70 en mijn mini open baffles, en dan kan ik aardig uit mijn dak gaan. Deze video heb ik dan ook al zóveel bekeken en beluisterd, evenals meer van dat concert trouwens. Hun interactie (ahum) op het podium vind ik ook geweldig . Ondertussen toch maar op de achtergrond opgezet en raad eens, alwéér kippenvel. En meteen maar hard gezet..... En bekijk/beluister déze dan eens..... Pffffffff

Hey Leo, Jij bent ook nix nieuwsgierig hè . Ze komen van het bedrijf Dexmat....

Nou Marc, ik zou hééél graag van die "oude" Sonore kabels willen hebben hoor..... . Ik heb er altijd al met open mond naar zitten luisteren (niet naar alleen de kabels natuurlijk, maar die maakten onderdeel uit van het geheel), en dat gaat nu heus niet veranderen. Had jij Sonore kables dan? Dan wil ik ze wel (voor een prikkie natuurlijk.... ) overnemen, en dan ga jij aan de koolstof . En ja, er is áltijd een betere, ook nu dus, deze van koolstof, maar dat betekent niet dat die oude nou héél veel minder zijn.....

Met de geweldige Tal Wilkenfeld.... . Ik ga nu niet luisteren, zo in mijn pauze, en vanavond ook niet want dan ben ik maarzo weer een uur verder.....

Hoi George, Het is de Silk Audio 23 step Transformer Volume Control STA-522A....

Nee Marc, géén merk Sonore , maar CNT, de "echte" nanotube.....

PS de foto van mij is natuurlijk door Cock gemaakt....

En toen was het zover. Na een aantal keren afzeggen, door bijvoorbeeld de hete temperaturen die toen voorspeld werden, hebben we het vandaag wél door laten gaan. Ík omdat ik mijn nieuwe en “zelfgebouwde” passieve voorversterker graag klaar wilde hebben, en Cock, zo bleek later, omdat de afspraak al een paar keer niet door was gegaan. Hij had het er de dag ervoor ook nog met anderen over gehad, maar uiteindelijk toch met het bovenstaande resultaat. De Silk trafo En het viel mee. Want Cock had voorzorgmaatregelen genomen door een paar blowers in de kamer en het werkhalletje te zetten, en volgens mij zag ik ook nog zo’n kleine verplaatsbare airco staan. Of zoiets…. Maar eerst natuurlijk bijkletsen. Alleen dáárom zou je er al naar toe gaan, want voor je het weet is er een uur weg, waarbij je je geen moment verveelt, door het geanimeerde vertellen van Cock. Weer een beetje over het commerciële audiowereldje waarin hij zich niet echt thuis voelt, de bezoekers die hij ontvangt en daarna lyrisch zijn als ze (na een tijdje….) muziek te horen krijgen, maar ook door het (helaas) afbreken van samenwerkingsverbanden. Jammer van een mooie en veelbelovende periode, maar het was klaar nu. Hij gaat het nu weer zelf doen, voor vrienden, kennissen en andere belangstellenden, vanuit zijn leuke flatje. Maar ook leuke dingen kwamen aan bod: vintage apparatuur, die ik overigens ook steeds meer ga waarderen. En koffie. Jazeker, alles bij Cock wordt geanalyseerd en wordt het beste naar boven gehaald. Koffie die hij gekocht had in een duo pack waarbij hij alleen het ene soort wilde kopen terwijl dát dan weer niet kon. En demping door middel van zakjes met koud/warmte kompressen, waar we het enige tijd geleden ook al telefonisch over hadden gehad, om apparatuur te ontkoppelen. Hij liet horen wat dat deed, op een stalen plaat en op de CD-speler. Zónder was het één en al doorklinken (“zingen”) en daarna was het iets van “pok”. Zo dood als een pier. En dát is wat je wilt, dat de behuizingen en zo niet zelf óók gaan mee resoneren, want dat heeft allemaal invloed op de microdetaillering. Toen hebben we, ondanks het soldeerprogramma van vandaag, natuurlijk ook nog even wat muziek geluisterd. Eerst wat via de CD-speler en daarna nog met de platenspeler. De CD-speler klonk al adembenemend, maar toen die platenspeler…. Mono, op die platenspeler, met het armboard nog niet eens vastgekoppeld, de ruimtelijkheid overtreft gewoon die van stereo. Je hoort eigenlijk niet dat het mono is, maar het soort van “gekunstelde” van stereo is hier volledig afwezig. Nou ja, gekunsteld, maar dít is zó púúr…. En zo’n mooi laag ook, ver weg in de ruimte, maar ook om me heen, overal. Ik had het nog nooit zo gehoord en vond het een hele bijzondere ervaring. Realisme, dat is het wat die ervaring het beste beschrijft. Zó dicht ben ík er volgens mij nog niet bij geweest, bij dat realisme. Wat daarbij blijkbaar ook meehielp was een hele speciale koolstof kabel (Nanotube), die nóg meer van dat realisme bij Cock neerzet dan dat er voordien al was. Heel bijzonder klinkt die, of niet eigenlijk, nóg natuurlijker en zonder ook maar een spoortje van scherpte of metaligheid. Wel bijzonder trouwens, het gaat steeds maar weer beter klinken bij hem. Ik zei nog, dat ik iedere keer dat ik bij hem was wel dacht dat het wel klaar was, het eindstadium bereikt was zeg maar, maar dat het steeds weer een verrassing was dat er weer iets nieuws tot verbeteringen had geleid. En toen was het tijd om aan het soldeerwerk aan de passieve voorversterker te beginnen. Ik had echter alleen géén coaxkabel meegebracht, maar Cock gaf aan dat ik daar wel wat RG176 coax kabel of iets dergelijks voor kon gaan kopen en dat ik dat zelf wel verder af kon solderen. O jee….. Hij bekeek de kast eens goed en vond dat de laag kit die ik tussen de houten zijkant en de trafo’s had aangebracht wel wat te weinig was. Terwijl ik thuis nog vond dat het best genoeg leek, een laag van ik denk zo’n 4-5 millimeter, maar het mocht dus wel veel dikker zijn. Als je het aanraakte zou het best wat mogen “wiebelen” zodat de trafo bijna geheel ontkoppeld zou zijn van de kast. Hij legde uit hoe ik de trafo los kon halen en een nieuwe dikkere laag kon toevoegen, gewoon over de bestaande laag heen. Dat zou mij wel lukken om dat te doen, maar ik vond het wel wat veel gedoe. Later zei hij wel ik het ook wel eerst zó kon proberen, of ik wat aanraak- of contactgeluid kon horen als de versterker op maximaal stond. Zonder muziek dan natuurlijk…. Wellicht was het ook al wel goed zo, maar ja, Cock is niet van de compromissen en moet het ook hélemaal goed zijn. Dat vind ik ook wel, maar omdat het nu al zo mooi vast zit probeer ik het denk ik wel eerst zo…… Eerst heeft Cock van één ring van de volumeschakelaar alle kontakten vertint en daarna mocht ik het tweede rijtje gaan doen. Na overigens even een afkoelingsperiode onder de kraan ingelast te hebben, want mijn duim was bijna aan de schakelaar vast gesoldeerd. Ik was íets te dicht bij de soldeerbout gekomen….. Het was wel even goed, om mee te kijken, en om het daarna ook zelf te gaan doen. Daarna heeft Cock alle afzonderlijke draadjes die van de trafo’s af kwamen vertint en later ook nog de WBT-connectoren, die met mijn soldeerbout waarschijnlijk niet tot een goed resultaat geleid zouden hebben omdat die van mij niet heet genoeg zou worden. Maar hier ging het prachtig zo en daarna werden de losse draadjes van de trafo aan de volumeschakelaar gesoldeerd. Nou, dát was míj allemaal niet gelukt, met ál die gekleurde draadjes op de juiste plek solderen, ondanks het feit dat ik het bijbehorende schema meegenomen had. Maar tóch moet ik het deel van de keuzeschakelaar zelf gaan doen, omdat ik dus geen coax had meegenomen. Na ja, ik ga het wel goed bekijken en dan zóu het moeten lukken. Denk ik. En hoop ik. Nu de rest nog..... Het was alwéér een enerverend bezoek. Minder “verhit” dan verwacht, met die zomerse temperaturen, waar ik in de auto op de terugweg méér last van had dan bij Cock. En nog een keertje in de keuken kunnen kijken, hoe nauwkeurig Cock werkt, dat zie je natuurlijk ook terug in de kwaliteit van zijn producten. Dit gezegd hebbende, nog even als afsluiting een verhaaltje over een Japanner die met zoveel gevoel en passie zijn versterkers bouwt en dat je dat terug hoort. Zet tien anderen met een soldeerbout in een kamertje, laat ze met dezelfde elementen dezelfde versterker bouwen en je pikt de versterker van de Japanner er zó tussen uit….. En voor meer zie mijn website: http://home.kpn.nl/r.nieuwenhuis/index.htm onder het kopje "op bezoek bij..."

Ook ik heb dat gedaan (ook op advies van Cock overigens), maanden terug heb ik mijn Open Baffles aan de muur verbonden met draadeinden van zo'n 45 cm. of zo. Muurbeugels aan de muur en de achterkant van de OB zodat er ook nog wat geschoven kon worden. Omdat mijn OB's op een slappe ondergrond stonden was het effect hier heel groot.....

Pfffff, wat een jeugdsentiment..... Een dubbel LP van Radio Veronica, die ik een tijdje geleden gekregen heb, met allemaal jingles die ik zó erg kan drómen.... Geweldig, om ze nu zoveel beter te kunnen horen dan vroeger, met die middengolf-ruis er overheen.... Hoewel dat natuurlijk ook wel wat had: transistortje naast het kussen, eerst op 192 en later 538, of op Radio Caroline of Radio Luxemburg. En dan maar wegdromen van Billy Paul's "Your Song", zóveel beter dan die slappen uitvoering van Elton John. Nu heb ik een aversie voor Elton John en misschien verklaart dat die voorkeur voor Billy Paul....

Ach nou ja, ook niet ieder ontwerp van vroeger was zo heel goed, qua levensduur. Dat zie je aan de Electrocompaniet van RobX, die om de zoveel jaar "in de brand staat" , die van mij had overigens ook al eens de geest gegeven. Of praat ik nu maar over één merk dat niet voor de eeuwigheid gebouwd was.... Ik heb nu overigens best wel een paar leuke Vintage versterkers in huis (Luxman, Sansui en Leak) die ook wel wat mankeren maar wel een bepaalde kwaliteit uitstralen. En nog goed "klinken" ook. Dus: allemaal aan de Vintage.....

Melanie de Biasio - A Stomach is Burning Het album van vóór No Deal, véél meer jazzy dan No Deal, maar ook een hele fijne plaat.....