s0000884

Het gaat in mijn signature helemaal niet over wat waar is en wat niet. Of wie gelijk heeft en wie niet. Het gaat over de manier van redeneren van de gelovigen: "Een speaker waar SACD beter door gaat klinken dan waar CD door klinkt, is een betere speaker dan eentje waarbij je geen verschil tussen de bronnen hoort" ==> ten eerste is het verschil in SNR tussen de twee bronnen te verwaarlozen met de maskeringseigenschappen van het oor (aangetoond), ten tweede weet je niet of het te horen verschil ontstaat door de bronnen of door IMD van de speaker vanwege de grotere bandbreedte van SACD (tweeter IMD't meer). "CD klinkt digitaal en hard" ==> ten eerste ken je de originele opname niet dus weet je uberhaupt niet of de CD in de fout gaat of de LP (als die van dezelfde master komt), ten tweede weet je niet of juist dat 'harde' onderdeel is van de opname (wil de artiest het zo) In het algemeen vermijdt de gelovige overigens uiterst vaak de 'meest logische een aannemelijke situatie'. Dat is bijv. bij SACD: je weet dat de verschillen tussen SACD en CD een factor 1000 kleiner zijn dan tussen versterker A en versterker B. Als ik nu ineens bij SACD een verschil in dezelfde orde (in vergelijking met verschil tussen versterkers) van grootte hoor, is het dan aannemelijk dat ik het hoor of dat ik denk dat ik het hoor? In mijn signature wil ik de kwaliteit van redeneren zichtbaar maken voor de gelovigen. Trouwens dat woordje "we" is ook van belang: de gelovige spreekt ook voor anderen. Immers als hij/zij vindt dat iets mooi klinkt IS het dus een betere speaker/speler of wat ook.

dat is toch hopelijk geen nieuws . Het is bijvoorbeeld de reden dat bij SACD de bandbreedte tot 100 kHz als marketing-bling-bling item werd gebruikt. Vervormingsvrije speakers is de absolute ware hel voor de gelovige audiofiel.

[irritant] Het signaal gaat niet retour. Signaal gaat 1 kant op; stroom gaat wel retour. [/irritant]

Ik verwijs hierbij even naar mijn signature.

Een kabeldiscussie wordt altijd . De ene zegt , en de andere komt er gelijk met achteraan. Dit is het begin van de glijdende schaal. Je wilt een probleem oplossen waarvan je niet eens weet of het uberhaupt wel aanwezig is.

Zonder verdere metingen weet je niet wat de autocorrellatie van de ruis is, dus weet je ook niet hoe goed of slecht er geditherd wordt. Dat je dan de samples kunt uitmiddelen lijkt mij dan ook een iets te voorbarige stelling.

Dit lijkt meer op kwantisatieproblemen dan een groot meetverschil. Je meetresultaten staan in kwantisatiestappen van 6 dB in de grafiek. Stel de ruis zit rond de -86.7 dB, dan kwantiseert dit vaker naar 84 dB dan naar 90, maar zit de ruis rond -87.3 dB is dit net andersom; dat lijkt een groot verschil op het plotje maar is dus in feite miniem (bijv. 0.5 dB, en dat is een realistisch verschil in SNR tussen links en rechts).

Lijkt me niet logisch. Amplitude dichtheid van een sinus p(v) = (pi*sqrt(A^2-v^2))^-1 waarbij v = spanning, p(v) is de kansdichtheid van die spanning en A is de amplitude v/d sinus. Ofwel p(v) wordt (ook bij een som van sinussen) steeds groter als v bij A in de buurt komt. Echter bij ruis is de kansdichtheid het grootst rond v=0, en dat is precies andersom. Hoe een som van sinussen dan op ruis kan gaan lijken beats me. Oh, je gaat het via kansdichtheidsfuncties doen. Dat is zware kost. Die klopt inderdaad. Toch is het zo dat er een gaussisch ding uit gaat komen als je oneindig veel sinussen zou nemen. ik zal zodirect eens zoeken waar ik het heb. Groet, Jacco kijk hier eens. Ik vraag me echter af of je bij sinussen kunt spreken van stochastische variabelen.

Lijkt me niet logisch. Amplitude dichtheid van een sinus p(v) = (pi*sqrt(A^2-v^2))^-1 waarbij v = spanning, p(v) is de kansdichtheid van die spanning en A is de amplitude v/d sinus. Ofwel p(v) wordt (ook bij een som van sinussen) steeds groter als v bij A in de buurt komt. Echter bij ruis is de kansdichtheid het grootst rond v=0, en dat is precies andersom. Hoe een som van sinussen dan op ruis kan gaan lijken beats me.

Dat heb je toch niet berekend? Hoeveel sinussen overeenkomen met een gemiddeld stuk muziek?

Je pakt nu een extreem worst case scenario. De fasen van alle sinussen moeten nu zodanig zijn dat er minimaal 1 moment is waarop alle sinussen tegelijk maximaal zijn. Hoe groot is die kans bij 6k+ sinussen? Hoe groot is de kans bij een gaussisch verdeeld muzieksignaal? Of maak ik nu zelf een denkfout? Mijn gevoel zegt dat het aantal sinussen effectief bij een opname (de som van sinussen verandert steeds bij muziek) veel groter kan zijn.

Voor een vergelijking zou je eigenlijk een PCM opname moeten pakken, opschalen totdat de hardste geluiden (de hoogste pieken in het tijddomein) n

En dat is dus n keer kleiner dan 1/8 (het vermogen bij 1 sinus) Bij 1 sinus geldt 98 dB. Dus bij n sinussen 98 - 10log(n) dB. Maar goed ik moet waarschijnlijk ook gaan slapen.

Ik keek ook naar vermogen. Ik zei alleen: n sinussen betekent een totale vermogensvermindering van een factor n. Als je 98 dB aan SNR hebt, en je haalt daar een signaalvermogen van een factor n af, dan is dat toch gewoon SNRnieuw = SNRoud - 10log(die factor"n") of zoals ik schreef SNRnieuw = SNRoud + 10log(

Waarom niet zo: 1 sinus heeft vermogen A^2 en amplitude A n sinussen mogen maximaal amplitude A hebben dus ieder apart A/n totaal vermogen van n sinussen wat overblijft is dan n*(A/n)^2 = A^2/n Dus bij n sinussen n keer zo weinig vermogen. Dit levert een SNR op van SNR = 98 (van 1 sinus) + 10log(1/n) dB gelijkstellen aan 60 dB levert dan 6309 sinussen op.

Ik ben nog steeds aan het slapen. inderdaad 98 dB geldt voor een sinus want RMS spanning van sinus = 2^N*q/(2*sqrt(2)) en RMS ruis = q/sqrt(12) met q=LSB. Dat laat echter onverlet dat voor een blokgolf geldt V_RMS = 2^N*q/2 en dat je dus met een blokgolf 3 dB meer SNR hebt dan met een sinus. Immers: 20log(2^N*sqrt(12)/2) = 20 log (sqrt(12)/2) + 20*N*log(2) = 4.77 + 6.02*N = 101 dB. (in geval N = 16)

Klopt; ik ben weer eens aan het slapen. Eis is dat momentane spanning niet boven +/-0.5 mag komen. Met 1 sinus levert je dat dus 98 dB op en met twee sinussen 95 dB Punt is echter dat een willekeurig signaal op te delen is in een hele berg sinussen die allen ongecorrelleerd zijn. Dat deze dan momentaan niet boven je topamplitude mogen uitkomen betekent niet dat je altijd de sinussen in amplitude moet verlagen opdat de toppen van de sinussen altijd binnen je spanningbereik liggen. Stel je hebt de serie: A(t) = sum[n=0...N] {sin(t*a*2^n)} Dus een serie waarvan de sinussen in frequentie telkens verdubbelen, dan moet je telkens elkanders toppen optellen, de som mag niet boven 0.5 uitkomen EDIT: even de SNR formule verbeteren: SNR = 98 - 10log(1/n) dB Immers heb je 1/3 van je vermogen over bij 3 sinussen en dus 1/n vermogen over bij n sinussen. Echter heb je de volgende serie: A(t) = 2/pi*sum[n=0..N] {(1/(2n+1))(sin(2n+1)*pi*f*t)} (= serie van blokgolf met frequentie f en amplitude 0.5) Dan mag deze serie tot oneindig doorlopen; je SNR benadert 101 dB. Bij audio zal de serie frequenties ergens hier tussen in liggen. Dit is wat ik zonet ongeveer bedoelde (je vermogen blijft onder de 1) maar ik ben natuurlijk niet slim genoeg om even geen rekening met momentane amplitude rekening te houden. EDIT: even samenvatten: je hebt bij verschillende vormen signalen verschillende maximale power-SNR waarden als je aan een maximale momentane amplitude gebonden bent. Bij een blokgolf is je SNR al 3 dB beter dan bij een sinus. Bij een hele berg vervelende sinussen is dit dus

We schreven het gelijktijdig op maar je was me net voor..

Hierbij doe je al een aanname (die volgens mij iedereen doet): dat is dat binnen 1 LSB aan analoge spanningswaarden de eigenlijke amplitude hierbinnen uniform is verdeeld. Bij een driehoekig signaal betekent dit dat de SNR inderdaad uit te rekenen is door de RMS hiervan te vergelijken met eentwaalfdekuukwadraat. Bij een sinus kan de eigenlijke SNR nog minimaal afwijken omdat deze dus ook afhangt van de frequentie v/d sinus, relatieve fases van je samplemomenten enz. Als we dit even niet meenemen: En hier gaat je redenering fout. Twee ongecorrelleerde sinussen mogen beide een amplitude van 0.5/sqrt(2) hebben ipv 0.5/2. Je telt de vermogens v/d sinussen bij elkaar op; DIE mogen tezamen niet boven de 1 W (full scale) uitkomen. Je heb immers de eenheidsweerstand gekozen en heb je DB scale genormaliseerd aan 1Vpp = 0.5W. Dan is de totale spanningsamplitude van de sinussen gelijk aan sqrt(VsinusA^2 + VsinusB^2). De RMS waarde van 1 enkele sinus is nu 1/16 (de helft van het vermogen van 1 sinus) en tezamen nog steeds 1/8. De SNR blijft gelijk. Even kleine toevoeging: Een maximale SNR haal je dus niet met een sinus maar met bijv. een blokgolf. Deze heeft een verwachtingswaarde die gelijk is aan zijn amplitude (en niet de helft van zijn amplitude zoals bij een sinus het geval is). Je mag net zolang sinussen optellen totdat je nergens momentaan boven 0.5W uitkomt.

Dit effect kende ik al (de naam seebeck nog niet), (diffusie als gevolg van temperatuurgradient --> tegendrift --> spanning) maar dit is een eigenschap van een metaal en niet van een junctie toch? In hoeverre zegt dit effect (temperatuur - spanning) iets over een weerstand die je ziet tussen twee metalen? Een verband tussen spanning en stroom heb ik niet kunnen vinden. Volgens mij is het effect dan ook onafhankelijk van de hoeveelheid stroom die door het metaal loopt.

Dit lijkt mij meer een mechanica probleem. Neem de perfect ronde wielen op een draaistel van een trein. Dat is ook een metaal op metaal (de rails). Stel de wielen zijn perfect rond dan is het oppervlak waarmee de wielen de rails raken oneindig klein en de druk is oneindig groot. Door die druk vervormt (veert?) het metaal zodanig dat er altijd een bepaald eindig oppervlak ontstaat waarbij de metalen elkaar raken. Dat zal in jouw geval net zo opgaan. Hoge contactdruk met een eindig oppervlak. Dan nog; als het raakoppervlak klein is, dan is dat gewoon een tunnel waar electronen door heen moeten (zandloper) en dat is een zuivere weerstand (per definitie). Als de metalen schoon zijn aan de oppervlakte kan ik mij nergens een mechanisme indenken dat de vrije overdracht van electronen tussen de metaalroosters in de weg staat.

Ik heb door de assistente van de huisarts al een keer mijn linkeroor laten uitspuiten omdat ik er niets maar dan ook niets meer door hoorde. Er kwam een grote prop uit. Mijn oren doen trouwens ook niet veel boven de 17k. Zitten nu juist daar de verschillen in jouw opnames?

Zei ik dat niet al? Ik heb net hiermee geluisterd; oftewel de stax. EDIT: N

Bij halfgeleiders zou je PN junctietheorie kunnen gebruiken. Dat geeft een e-macht afhankelijke stroom t.o.v. de spanning die over de junctie staat. Die niet-lineairiteit is echter afhankelijk van een variabele breedte van de depletielaag en die is bij metalen totaal afwezig (geen bandgap). Kan me niet anders voorstellen dan dat er een R tussen twee metalen zit. E.e.a. gaat natuurlijk niet op in de talloze gevallen (speakerkabel in schroefklem) dat de interface tussen metaal en lucht geoxideerd is geraakt en waardoor, als je dan die 2 metalen tegen elkaar plakt er niet-lineairiteit ontstaat. Even opgezocht: tussen halfgeleider en metaal vormt zich een Schottky diode die steeds meer ohmisch wordt als de halfgeleider hoger wordt gedoteerd. Een metaal kun je zien als een supergedoteerde halfgeleider wat zou betekenen dat je junctie een R wordt.

De CD wordt NU gefikt. Over 2 minuten in de CD speler. Opdatum: OP 1X speed gefikt en met de stax beluisterd; hard gezet. Bij de vier tracks van Jacco kan ik geen verschil horen. Er zijn wel grote verschillen bij de samples van Ravon; ik ben nu alleen vergeten in welke volgorde ik ze op de CD heb gebrand; er zijn 2 in bandbreedte duidelijk beperkte versies die anders klinken (vind de een niet beter dan de ander) verder zijn er 4 goede versies bij die ik alle 4 eigenlijk wel goed vind. Wat wel slecht is dat er met een klavecimbel barokmuziek wordt gespeeld in de 440 Hz stemming.