buizenbart

De meeste optredens die ik bezoek zijn heel kleinschalig, weinig recente ervaring met PA's dus, maar gisteren was

Kijk, daar kan ik wat mee Lang leve youtube.. Ik herinner me ook een uitspraak van Arno Hintjes die mijn interesse wekte, dat al die engelse 'avant-gardistische' bands uit begin jaren '80 als Public Image Ltd. en dergelijke eigenlijk met niks nieuws kwamen, dat was in Duitsland allemaal al gedaan. Ik hoop dat er in het tweedehandscircuit nog e.e.a. van NEU! te vinden is..

Had dat niet meer met het volume te maken? Ik zag gisteren bij My Bloody Valentine ook heel veel mensen met hun vingers in hun oren Wat ik trouwens wel heel krom vind, vooral als ze dan nog aan iedereen oordoppen gaan uitdelen. Stel je voor dat je naar de bioscoop gaat, maar ze hebben het beeld z

Precies, KT!

En gisteren dus naar My Bloody Valentine. In 1991 hebben ze hun laatste album uitgebracht, sindsdien heb ik gewacht op nieuw materiaal en optredens, maar na een paar jaar heb ik de hoop opgegeven. Wie schetst mijn verbazing toen ik hoorde dat ze in de Effenaar zouden spelen!?! Ging het er na 18 (!!) jaar eindelijk van komen? Ik was nog bang dat het gecanceld zou worden Het voorprogramma was Solex, tsja, daar was ik

Hee, vanaf nu is het Meneer Buis, ja? Maar t

Heerlijk, al dat off-topic Tarantino! Voor mij is het 1. Pulp Fiction 2. Reservoir dogs en 3. Jackie Brown. En ik hou me in om niet te gaan quoten, want dan blijf ik bezig "I'm gonna get medieval on yo ass.." PS @ ADD: grappig dat je dat gebruikt om filters te beoordelen!

Allemaal bedankt voor de felicitaties! Ik was ook verbaasd dat we nu al certificaten kregen, maar het is zoals Jack aangeeft: voor elk blok krijg je een certificaat, en het blok voor- en eindversterking hebben we nu af. Nu even vakantie en in september weer verder. Al ga ik tussendoor nog wel eens langs bij Menno met de gitaarversterker, en daar moet ook nog een artikel voor de Elektor audio special voor gescheven worden. De gitaarversterkerexperimenten zijn grotendeels afgerond: een prachtig vol clean geluid en een distortionkanaal wat van een heel klein scherp randje tot

Killing Joke - Hosannas from the basement of hell

Killing Joke - Hosannas from the basement of hell Het recentste album. Zware kost, ontzettend monotoon, maar zeker niet saai. Apart album, alle instrumenten vloeien samen tot

Oja, de 'Krautrock' enzo, daar wil ik me ook snel in gaan verdiepen. Ik ben erachter gekomen dat ik veel muziek die op krautrock lijkt goed vind, dus.. Dat duitse bandje wat ik laatst zag b.v. Osis Krull, daarin hoor je wel decennia duitse muziekgeschiedenis. Krautrock web radio Hee bedankt voor die link! Alleen zeggen al die namen me helemaal niks.. Dat zal nog wat studie vergen..

Oja, de 'Krautrock' enzo, daar wil ik me ook snel in gaan verdiepen. Ik ben erachter gekomen dat ik veel muziek die op krautrock lijkt goed vind, dus.. Dat duitse bandje wat ik laatst zag b.v. Osis Krull, daarin hoor je wel decennia duitse muziekgeschiedenis.

Ik ken dat alleen vaag van naam, maar als ik het zo zie/lees is het best wel fantasties! Dat onthouden we..

Hahaha, vandaag tijdens de buizencrusus bij Menno v/d Veen kwam Guido Tent binnenvallen om even een versterker te lenen voor zijn demo bij Klaas Heb ik 'm ook eens gezien.

Vandaag bij Menno van der Veen hebben we het hier ook min of meer over gehad, het ging dan wel over verschillen in luisterervaring m

Ik ben er dan wel niet bij in Bussum, maar ik heb wel een TOP audiofiele dag gehad: Nu mag ik mijn alias 'Buizenbart' met recht gebruiken :) Het leek me erg leuk om iedereen eens in het echt mee te maken, maar dit betekent z

Hee geweldig! Goeie opnames zeg! Zo goed had ik Ozzy nog niet zien zingen. En die drummer (naam effe kwijt) is ook goed op dreef. Tony Iommi valt nogal door de mand vind ik. Niet strak, fouten maken en die solo's doen m'n tenen krommen. Maar dat was mischien meer in Iron man die ik daarna bekeek.

Net h

Inderdaad Onno, ik ga hier echt niet op reageren, al jeuken mijn vingers nog zo en is mijn bloeddruk weer opgelopen door opmerkingen van de forumolijkerds Ik ben benieuwd wanneer Krau er echt gescholden gaat worden

Vertel vertel Stef, mijn ouders wonen onder de rook van Brussel, dus daar kom ik regelmatig. Zou leuk zijn om daar eens vinyl te scoren, bij mijn vorige bezoek heb ik daar al een winkel ontdekt met een schat aan vintage geluidsapparatuur..

Google is je vriend: Like so many things in this world, John, the various record speeds were determined by chance and compromise. The compromise in this case was between playing time and fidelity. The slower a record revolves, the longer it plays and the worse it sounds. Slow speeds are acceptable for spoken-word recordings (many early "talking books" were recorded at 16-2/3 RPM), but not for music, where sound quality is critical. Thomas Edison's first phonographs were hand cranked, which made a single standard speed virtually impossible. The listener cranked the machine at whatever speed "sounded right," which usually worked out to around 80 RPM. That was slow enough to get five minutes of material (then, as now, the average length of a popular song) onto one of Edison's five-inch cylinders, and fast enough to provide what passed in those days for decent fidelity. When Emile Berliner invented the disc record in 1888, he designed it to meet the loose standards of the Edison cylinder--five minutes of playing time at 70 to 80 RPM. Formal standardization--at 78.26 RPM--didn't come until 1925, when the phonograph was married to the electric motor. 78.26 happened to be the speed a common, mass-produced 3600 RPM motor would yield if fitted with an equally common 46:1 gear. Around this same time the original acoustic method of recording was made obsolete by a new, and far superior, electric system. The fidelity possible at 78 RPM could now be had at a much slower speed--33-1/3. But the record manufacturers felt that the fickle public--then deserting the phonograph in favor of a newer novelty, the radio--would be put off by the cost of converting from 78 to 33-1/3. So, through the twenties and thirties, the process was used only in studios and radio stations. In 1931, RCA Victor badly bungled an attempt to put a cheap, imperfect 33-1/3 system on the mass market, and no one tried it again until 1948, when Columbia Records introduced Dr. Peter Goldmark's new "microgroove" system. Columbia shrewdly pitched the new "LPs" to classical musical collectors, pointing out that the longhair listener could now settle back and enjoy an entire movement of a symphony without the annoyance of changing the disc every five minutes. Hoping to set 33-1/3 as the new standard, Columbia offered the process free to any company that cared to use it. But RCA Victor, still licking its corporate wounds after the 1931 debacle, would have none of it. The company insisted on making what looked like another bonehead move: dumping an entirely new system--45 RPM--on the market. Just as Emile Berliner had adapted his disc to meet the standard of the Edison cylinder, RCA had designed the 45 to conform to the 78--it offered the same playing time, somewhat improved fidelity, and the dubious advantage of being more "convenient" because the discs were smaller. In presenting the 45, RCA unloaded some drivel about how 45 RPM was the optimum speed for sound reproduction. But it was revealed that in fact RCA had told its engineers to come up with any old speed so long as it wasn't compatible with Columbia's system. The big hole was apparently supposed to make the two types of records even more incompatible. Thus began the so-called "war of the speeds." Since 45s offered few real advantages over the old 78s, most of the smaller manufacturers opted for the Columbia system. RCA, though, held out for 18 months, during which time industry sales volume dropped 25 percent as consumers waited for the giants to fight it out between themselves. Finally, in 1950, RCA capitulated--sort of. It began making 33-1/3 records using the Columbia system. But it didn't discontinue the 45. Instead, it spent $5 million advertising 45 RPM as the preferred speed for popular music. In reality, of course, the speed didn't make any difference. A 7-inch record was simply more convenient for single tunes than a 12-inch one. Nonetheless, the public allowed itself to be duped, and in 1951 Columbia began making 45s too. Thus we ended with one speed and spindle size for popular songs, and another for symphonies. The 78, mercifully, was out of the picture by 1950. Actually, the whole concept of constant turntable speed had been obsolete since the turn of the century. At a constant turntable speed, the velocity of the grooves moving past the stylus decreases as the record plays--the inner spirals of the track being, of course, much smaller than the outer ones, circumference-wise. If the groove speed were held constant instead of the turntable speed (in much the same way that a reel of film plays out at a steady 24 frames a second), it would be possible to record over 90 minutes of material on a single side. You'd have greater fidelity and a lessened potential for damage to the record. A few phonographs designed on this principal were marketed in the early 1900s. But technology is one thing and show biz is another. For obvious commercial reasons--just imagine how much more crap Barry White would need to pad out an album--this line of development was never pursued.

Hoi Henkes, leuk dat je geluisterd hebt Ik kan weer beter met een plectrum spelen, althans op gewone gitaar. Maar met een plectrum lijkt mij makkelijker, dat kan (bijna) iedereen, fingerpicking vind ik best moeilijk. En ik kan ook geen noten lezen voor piano trouwens wel, maar daar heb je met een gitaar weinig aan Ik doe het dan allemaal maar op het gehoor, gaat prima. Ach, als we maar lekker aan het spelen zijn h