Buitenstaanders die niets met hifi hebben zullen ons zien als de 'gevorderden' onder de hifi en muziekweergave. Wij besteden aandacht aan wat we kopen, wat we beluisteren en apparatuur die we hebben. Sommigen besteden ook aandacht aan details zoals een goed meubel, interlinks, stroomkabels, etc. En ja inspelen behoort zelfs tot de mogelijkheid bij sommigen anders koop je misschien verkeert en zou je een onterechte indruk krijgen.
En natuurlijk iedere set die wij hebben klinkt beter dan wat er in een gemiddelde huiskamer staat, in ieder geval op aspecten. Maar hoe goed zijn onze spullen nu werkelijk? Als de niet gevorderde buitenstaander heb je vaak genoeg aan Spotify met je Sonos en maal je eigenlijk helemaal niet om de kwaliteit. Het is allemaal wel te pruimen zolang je geen gekke dingen doet.
In audiokringen wordt dan wel vaker gesproken over de kwaliteit van een opname. Maar in hoeverre is dat terecht? Hebben wij de wijsheid in pacht met onze setjes of zijn wij dwazen die denken dat we het voor elkaar hebben en ligt de werkelijkheid even anders? En natuurlijk logischerwijs ligt het voor de hand dat onze setjes super presteren en meer 'waarheid' laten horen. Maar audio wijsheid leert mij dat dit vaker toch niet het geval is.
Het draait daar wat mij betreft om nuances. Maar die nuances zijn juist wel bepalend. Sommige fabrikanten sturen hun geluid zelfs bewust een kant op. Dat gaat dan om luidspreker fabrikanten maar ook die van apparatuur. Maar ook samenstelling van kabels, gebruikte materialen kunnen van die lichte nuances geven die afwijken van wat je als een weergave van wat realistisch is mag noemen. Met als die zaken leg je naar mijn mening geen goede basis voor hoogwaardige hifi. In ieder geval geen hoogwaardige hifi waar je voldoening van krijgt op een langere termijn.
Een opmerking van een slechte opname is dan naar mijn mening ook een heel verkeerde beslissing en staat vooruitgang naar dat realistische geluid in de weg. Een slechte opname is er naar mijn mening één waar geschutterd is. Helaas zijn er die wel zoals een verzamelalbum van Lionel Richie waar het nummer Penny Lover een paar maten te snel gaat en dat Donald Duck effect gaat echt ten koste van dat liedje. Of een nummer op de verzamelaar van Christopher Cross waar het nummer Arthurs Theme ronduit vervormd wordt weergegeven.
In ieder geval is dit verhaal een reden om eens een stelling te formeren. Op een set die realistisch muziek weergeeft kun je 99% van het officieel uitgebracht materiaal weergeven op een set en daarvan voor wat betreft audio weergave van genieten. Dit kan op een simpel setje en kan ook op hoogwaardige hifi. Zwart wit gezegd: waar of niet waar?
