@

The Gathering op tv, Milaan veegt AJAX van de kaart, het wordt weer een mooie tv avond

Tsjonge, ik ben een tijdje off-line geweest vanwege een verhuizing. Er is zo te zien heel wat stof opgewaaid en ik geloof ook weer een beetje neergedaald Toch vind ik het wel aardig om ook nog wat woorden te verspijkeren aan dit topic. Mag dat Andre? Boeiend is dit relaas in ieder geval. Wat mij in eerste instantie niet verbaasd is dat het uitdraait op een wedstrijd. Ik geloof dat het in eerste instantie ging om het opmerken van verschilen. Maar als je punten mag toekennen aan het "best" klinkende apparaat dan is een wedstrijd een voldongen feit. En als het dan uiteindelijk gaat draaien om datgene wat het beste klinkt dan wordt volgens mij een wel heel groot scala van factoren uitgevlakt. Matching blijkt hier geen enkele rol meer te spelen. Speler A kan in set A het beste klinken en speler B in set B. En al klinkt speler A in nog tachtig andere opstellingen beter dan B, wellicht geeft juist speler B in set B wel het beste muzikale resultaat... En daar kan het individu dan weer zijn geld wel of niet voor over hebben. De enige vaststelling die je volgens mij in de gebruikte testmethode kunt doen is dat er verschillen zijn. En welke speler op dat moment het beste klinkt doet totaal niet ter zake. De kwaliteit van de individuele speler moet getoetst worden in de omgeving (plus alle factoren) waarbij die speler zich het lekkerst voelt. Opvallend vind ik verder het verschil in kritiek van de oren. Wellicht is het zo dat bepaalde kwaliteit alleen beoordeeld kan worden mits je weet waar je op moet letten. Het vermogen van Andre om zn eigen speler er uit te pikken vind ik wat dat betreft steekhoudend. Ruimgezegd moet je de materie wel onder controle hebben. Vraag een fiat panda rijder om eens weg te rijden in een ferrari, ik denk dat zijn keuze zonder omhaal voor de panda is. En u hoeft niet in mijn profiel te kijken: ik speel niet met NS Nog een advies voor Andre: Als je nou dure apparatuur bezit ga dat dan niet vergelijken met goedkopere spullen van anderen. In eerste instantie zal iemand altijd willen laten zien dat je met minder geld ook af kan. En waar gezocht wordt daar wordt ook gevonden. Jij bent toch tevreden met je spullen? Nou dan

Juist zo is het. Reflecterend tegenover absorberend. Op zich is een kale muur dus reflecterend. Een dode wand kun je met wat hulpmiddelen creeeren. Het debat blijft nog wel op het gedeelte of je het dood moet maken (absorberend) of dat je het beter diffuus moet maken (enkelvoudige reflecties omzetten in meervoudige reflecties met een lagere amplitude). Voor absorptie zou je gebruik kunnen maken van tube traps van ASC, dit zijn een soort cilinders die vooral lage frekwenties absorberen. Die kun je dus gebruiken als je een te dikke "boomy" bas hebt. RPG is een bedrijf wat een aantal middelen verkoopt om het geluid diffuus te maken. De RPG Diffusor is een soortement kast met daarin vakken die allemaal een verschillende diepte hebben. Alle vlakken refelcteren zo op een ander punt het geluid. Deze kast zou je bijvoorbeeld tussen je speakers kunnen plaatsen. Gewoon een boekenkast gevuld met boeken is ook een probaat middel. Als je de ruggen van de boeken een beetje ongelijk laat uitsteken heb je eigenlijk hetzelfde effect. Verder heb je ook nog te maken met vloer en plafondreflecties. Een simpel karpetje kan daar al een oplossing zijn. De ideale luisterruimte heeft trouwens een schuin-oplopend plafond. De speakers zou je dan plaatsen in het laagste deel. Maar ja, wie heeft er nou zo'n woonkamer? Op www.audioadvisor.com kun je trouwens een hoop vinden over akoestische hulpmiddelen.

Klopt helemaal, in het slakkenhuis van het menselijk oor zitten talloze fijne "haartjes" die de geluidstrilingen omzetten in een voor het brein van het mens soort informatie wat geinterpreteerd wordt als geluid. Bij babies zul je zien dat dit veld van haren helemaal mooi intakt is, naarmate de leeftijd van de mens hoger wordt, gaat dit er steeds aftandser uitzien. Haartjes breken af, verdwijnen, enz. De resolutie van het ouder wordend oor is dus steeds kleiner. Maar dit is inderdaad een feit waar weinig audiofielen aandacht aan besteden: het fysiek van het menselijk oor. Zo heb ik eerder ook al eens beweerd dat de verschillende vormen van oorschelpen een verschillend effect hebben op de waarneming in geluid. Ga maar eens naar muziek luisteren en buig maar eens iets aan je oorschelpen. Je zult direkt merken dat het geluid anders wordt. Een en ander onderschrijft alleen maar de theorie dat het beluisteren van muziek en opmerken van tonen en geluidstrillingen een behoorlijk subjectieve ervaring is. Te veel treble voor de een kan voor de ander een aangenaam niveau zijn... Ik noem maar een voorbeeld. We zullen ons in ieder geval moeten doordringen van het feit dat we moeten opschieten met het samenstellen van onze "ideale" set want over tien jaar zul je het heel anders ervaren....

Diana Krall - The Look of Love Vandaag aangeschaft, in 1 woord geweldig...

Het is een bijzonder moeilijke vergelijking vind ik zelf. De eerste flauwe opmerking is eigenlijk dat het helemaal afhangt van welke bookshelves of floorstanders? In het algemeen kun je grofweg stellen dat floorstanders wat beter in het laag vertegenwoordigt zijn, rustiger van klank (mijn ervaring is dat grotere speakers rustiger klinken). Floorstanders zijn vaak wel diffuser van geluid, bij bookshelves is het geluidsbeeld vaak preciezer. Maar dit zijn geenszins stellingen die op alle speakers toepasbaar zijn. Uitgaande van mijn eigen situatie: Eerst had ik de Bach van VA. Een floorstander dus. Nu heb ik de Haydn van VA, een bookshelve. In prijs zijn de twee speakers inclusief de stands voor de Haydns grofweg hetzelfde. Bij de Bach vond ik het laag te aanwezig. De Haydn geeft me een veel preciezer en opener geluidsbeeld. Ze klinken strakker en meer gecontroleerd. Nu heb ik de beide speakers ook spelend (en spelend gehad) in een relatief kleine woonkamer. Ik denk dat de grootte van de ruimte een zeer belangrijke rol speelt. Bovendien is de Bach dan weer een speaker met voor de maatstaven van VA een vrij grote en weke mid/laag unit. Het grappige is dat ik nu op het punt sta om de Beethovens van VA (een floorstand) aan te schaffen. Deze hebben echter twee stijvere en kleinere mid/laag units. Bovendien krijg ik een grotere woonkamer. De bottomline is wat mij betreft eigenlijk dat je het goed moet beluisteren (het liefst in je eigen woonkamer) en je vrij moet maken van gedachten over hoe groot (en imponerend) een speaker op het gezicht is. Het combineren met een sub schijnt een nogal lastige klus te zijn. Het matchen van het laag van de sub met het laag wat de speakers produceren steekt nogal nauw. Bovendien moet het kwa timing ook maar net allemaal goed uitkomen. Maar maak je over het laag van een goede bookshelve niet te veel zorgen. Tenzij je een fervent orgelliefhebber bent.... Groeten

Ik heb een aantal dagen geleden "The Complete Guide to High End Audio" van Robert Harley aangeschaft. In het licht van dit topic misschien wel een interessant boek. Ik heb nu de eerste honderd pagina's gelezen en ik moet zeggen dat ik al wat kalmer begin te worden. Eeeehhhh, hoe zat dat ook alweer? Ah ja! Luisteren naar de muziek, genieten van de muziek en me even niet afvragen wat er nog verbeterd kan worden... Dat vond ik tot nog toe een van de beste tips. Alleen op bepaalde momenten op een analytische wijze gaan luisteren. De eerste paar hoofdstukken van het boek staan in het teken van het algemene van de set (hoe naar muziek luisteren, hoe opstellen, waar moet je opletten enz.). Later wordt op component-niveau in gegaan op de high-end set. En ik moet zeggen dat het eerste deel al vol goede tips zit voor mij en dat er zeker sprake is van een eye-opener. Als ik het boek helemaal gelezen heb zal ik in de rubriek "recensie's" een verslag schrijven. Maar mijn eerste voorzichtige indruk is dat ik het iedereen die wat meer wil weten van alles wat het begrip High-End luisteren omhelst kan aanraden. Zowel voor beginners als gevorderden. Maar ik kom erop terug...

En dit kan niet vaak genoeg gedraaid worden!!!!

Om nog ff terug te komen op de originele vraag... 5 bij 5 is niet echt een grote kamer en lijkt me dus niet echt erg geschikt voor een erg robuuste speaker. Maar het sleutelwoord blijft volgens mij toch: proberen. Gewoon die rakkers plaatsen en kijken of het een positief effect oplevert, meten is weten....

Bij mij hetzelfde. De aan en uitknop is op een lastige plek geplaatst aan de achterkant. Mijn Cd speler moet ook eerst een tijdje aan staan voordat ie optimaal gaat spelen. Ik zet hem dan ook altijd in standby. Een displaydimmer zit er niet op (voor de prijs mag de optie er eigenlijk wel op), maar het licht is dan ook niet al te overheersend. Iets wat ik niet kan zeggen van mijn Krell versterker. In de aan stand wordt het Ledje blauw, en nogal overheersend mag ik wel stellen. Dr zijn mensen die zelfs een weerstand hebben laten plaatsen voor het Ledje zodat e.e.a. wat minder overheersend de woonkamer in straalt...

Ik geloof dat ik het in grote lijnen wel met je eens ben. Het blijven ontdekken in een muziekstuk is inderdaad wel een voornaam iets. En of dit nu het ontdekken van nieuwe geluiden of verhaallijnen of andere dingen is maakt dan niet zo veel meer uit. Bepaalde muziek blijft boeien. Een naar effect is inderdaad slecht opgenomen muziek op een goeie set. Die ervaring had ik bijvoorbeeld met Randy California. Kpt. Kopter and his fabulous Twirly Birds is een prachtig album maar naarmate mijn set beter werd was de muziek steeds minder te pruimen. Mijn album van Moby Grape heeft dat effect ook. Best zonde eigenlijk.

Zelf heb ik de HD580 van Sennheiser. Ik heb hem vergeleken met o.a. hoofdtelefoons van AKG en Beyer. De Sennheiser is mooi helder en goed vertegenwoordigt in het laag. Maar wat ik het meest mooie vond van het apparaat is dat de schelp open is. Ik kreeg bij hoofdtelefoons altijd de indruk dat er in de schelp druk wordt opgebouwd en ik ervaarde dit altijd als een vervelend gevoel op mijn oren. Dit effect is dus niet bij de Sennheiser aanwezig. Nadeel is wel dat er meer geluid naar buiten gaat, helemaal stil is het voor de mensen die ook in de ruimte aanwezig zijn dus niet...

We hebben het hier dan over een gelaagdheid die op zich niet zo veel te maken heeft met een gelaagdheid die door middel van techniek naar boven kan worden gebracht. De eerste laag kan dan zijn inderdaad de eerste muzikale indruk (de melodieen, een solopartij, een effect enz.). Op deze laag kan de techniek dus een rol spelen. De tweede laag zou dan kunnen zijn een verhaal (d.w.z het complete plaatje wat het muziekstuk schetst). De derde laag zou dan kunnen zijn de symboliek van het verhaal (bijvoorbeeld de verdrukking van een volk, frustratie/jubelgevoel van de kunstenaar zelf, ga zo maar door). Zo zijn er wellicht nog wel een aantal lagen te verzinnen. Een aantal aggregatieniveau's in een muziekstuk zelf dus. Heb ik jouw kwaliteitscriterium zo juist geinterpreteerd Pjotr?

Dit begint een redelijk interessante discussie te worden! Ik ben het met je eens dat er bepaalde normen zijn te stellen aan kwaliteit. Maar wie bepaald de norm? Over de beste werken van Mozart zijn de meeste mensen het inderdaad wel eens hoewel ik zelf geen kenner van Mozart ben. Maar neem nou bijvoorbeeld de symfonieen van Beethoven. Ik denk dat veel mensen de 3e, 5e, 6e en 9e symfonie als besten zullen aanmerken (dit zal waarschijnlijk de consensus zijn maar daar heb ik me nog nooit in verdiept). Nou vind ik persoonlijk de 7e symfonie de beste. Wat is voor mij persoonlijk nou het nut van een waardeoordeel van een groepje recencenten en musicologen die tot een andere conclusie komen? Vintage Violence van John Cale werd door de recencenten een slechte plaat genoemd. Ik vind hem geweldig... Steve Vai is een ongelooflijk goed spelende gitarist. De man doet dingen die niet kunnen. Als ik een norm zou moeten opstellen voor het bespelen van een elektrische gitaar dan werd zijn foto geplaatst achter de norm "goed technisch gitaat spelen". Maar toch is de groep mensen die de ogen bijna niet droog houden bij het horen van Jimi Hendrix een stuk groter. Voor een goed gebouwd huis zijn eikbare kwaliteitsnormen aan te leggen. Een goed functionerend computernetwerk moet aan bepaalde normen voldoen. Een gloeilamp kan aan bepaalde normen voldoen. Maar hoe zit dat nou precies met kunstvormen? Ik opper de stelling dat het aanleggen van normen voor muziek een aardige bezigheid is voor een groep "deskundigen" maar dat het individu er helemaal niks mee opschiet. Bovendien is de muziek in beweging. Voor klassieke muziek zou je nog een uitzondering kunnen maken omdat het in het verleden ligt. Je hebt dan een overzicht van alles wat er in die tijd gemaakt is en je kunt het werk van een componist mooi categoriseren. Maar hoe wil je dat nu gaan doen met popmuziek? Om maar te zwijgen over het feit dat bepaalde werken pas later aangemerkt worden als briljant. Dit zie je vaak gebeuren met muziek die zijn tijd ver vooruit is. Neem bijvoorbeeld white light/white heat van the velvet undergound. Dat is echt wel verpulverd in de tijd toen het gemaakt werd. Nu zijn de kenners er lyrisch over (en terecht! ). Het lijkt me een moeilijk verhaal, waarden in de muziek... Maar waar ik eigenlijk in mijn post op doelde was dat de mensen hier elkaars muzieksmaak meer met rust moeten laten. Neemt niet weg dat ik dit wel een leuke discussie vind. Mijn excuses trouwens voor het off-topic gaan want het sluit niet meer helemaal aan bij de originele post van Hans. Groeten.

Als dit een constatering in jouw omgeving of uit jouw ervaring is dan is er uiteraard niks aan de hand. Zolang duidelijk is dat er geen enkel generaliserend karakter hangt aan zo'n uitspraak. Hierbij moet je natuurlijk ook vertrouwen op het karakter en inzicht van de lezer. Mij is dan inmiddels duidelijk dat je dit niet zo bedoeld hebt dus dan vervalt het gedeelte "domme stelling" in mijn vorige post. Groeten, @

Excuse, ik zie de tijd al staan, dat ga ik wel redden terug naar Haarlem....

Betekent dit dat alle andere muziek geen echte muziek is? Een prachtige kortzichtigheid en arrogantie waar ik toch even op wil reageren... Bij deze...

Maar wat is niks verhullend? Wat is je referentiepunt? Een muzikale set betrekt me bij de muziek. Alsof deze met plezier staat te spelen of juist de melancholie in de muziek goed naar boven brengt. Het is bijna alsof je set inderdaad ook een gevoel voor muzikaliteit heeft en dit over weet te brengen op de luisteraar. Sommige sets geven geluiden weer (goed of slecht) en andere sets brengen muziek. Het is moeilijk uit te leggen, maar wellicht komt deze muzikaltiteit wel overeen met datgene wat jij als realistisch bedoeld. Een realistisch melancholies liedje komt dus ook zo over. Een melancholies liedje wat saai klinkt en niet interesseert is dus niet muzikaal. En dan kan het nog zo goed voor mekaar zijn met het laag/midden/hoog en met de plaatsing van instrumenten en met het stereobeeld, het klinkt dan plastisch... Een redelijk onduidelijk verhaal ben ik bang....

Clem Snide - Your Favourite Music. Lekker ingetogen.... Heerlijke vertolking van Donna, het liedje van... ehhhh ja van wie was dat ook weer?

Andre, Ik volg het Northstar 192 onderwerp in het recensie gedeelte wel ff, das wel zo handig. Sander stelt daar in feite een zelfde soort vraag....

Bedankt voor de heldere berichten mensen

Als ik het mag geloven zijn de 192 Khz spelers behoorlijk aan het wedijveren met SACD. Ik zit zelf dan ook over een tijdje de electrocompaniet versie hiervan te beluisteren en te testen. Maar volgens mij is de northstar 192 ook zeer zeker de moeite waard. Ik heb er nu hier en op andere sites behoorlijk positieve verhalen over gelezen. Ik moet stiekum toegeven dat wanneer ik aan de upgrade van mijn cd speler toe ben ik de northstar ook ga beluisteren ;-) . Je hebt dan natuurlijk ook nog een loopwerk nodig, dus wellicht ligt de totale prijs dan wat te hoog maar tweedehands is er ook wel wat te krijgen kwa loopwerken...