Sayonara

wat je mazzel noemt, ik krijg pijn in mijn oren bij die kwaliteit

Wat zal Tjaptjap weer likkebaarden, gratis komt de wereld op hem af

Wat is de wereld en het leven toch verschrikkelijk onrechtvaardig! Als je nog in God gelooft, dan moet je nu toch eens gaan twijfelen. De beste, allerbeste saxofonist aller tijden op deze planeet, heeft het leven gelaten. Ik weet, ik doe velen misschien tekort met deze opmerking, maar voor mij was Brecker onovertroffen. Nadat eerst de andere geweldenaar Bob Berg zichzelf doodreed tegen een vrachtauto, is nu dus helaas ook Michael Brecker van ons heengegaan. Nooit meer Brecker Brothers, nooit meer Return of the Brecker Brothers. Een pikzwarte dag voor de jazz en fusion muziek. Ik ben diep bedroefd.....

???????

Voor vele andere mensen zal de jazz van voor pakweg 1960 zeer interessant zijn,maar mij kan het niet bekoren, omdat ik het technisch vaak zo beroerd vind. Ook zijn veel muziekanten mijn inziens zwaar overschat, vooral 30 jaar later neigen mensen ineens muziek die ten tijde van de 1e release zwaar flopte, de hemel in te prijzen als zg. cult. Om een voorbeeld te noemen van de muziek die ik niet consumeer is de jazz die types als Jules Deelder en zo propageren. Het raakt me niet, en ik vind het altijd hetzelfde. Art Pepper, ik ken er 25 lp's van denk ik, maar het is in mijn ogen allemaal van hetzelfde. Het is niet per definitie slecht in mijn ogen, maar het doet mij persoonlijk helemaal niets. Ook "voel" ik steeds die oude sound, die mij maar niet kan bekoren. In tegenstelling tot de Blue Note tijd na 1960, toen gebeurde er iets wat toen was, en nooit meer terugkwam. Ook labels als Milestone, Riverside,Roulette,Prestige enz. enz. hadden toen hoogtijdagen. Nogmaals, ik zeg niet dat ik vind dat die oude jazz slecht is, maar niks voor mij. Ik heb heel erg veel geluisterd, en ken aardig wat dingen, maar er is altijd afstand gebleven tussen mij en de jazz van voor

Dacht dat `t op z`n eerste lp stond. Stanley Clarke Discografie: Children Of Forever (1973, Polydor)

Als jij vind dat fusion makkelijk in het gehoor ligt, dan ben je een van de weinigen die ik ken: de meesten lopen gillend de deur uit, omdat ze het veel te complex vinden Ik onderschrijf Sebastiaans mening geheel, iedereen heeft een eigen feeling met muziek, de een vind avantgarde helemaal te gek, de andere fusion.Ik ben er een die toevallig bijna alle jazz-verwante muziek koopt, behalve die van voor pakweg 1957, en vocale jazz. Maar fusion zo goedkoop afschilderen vind ik onwaardig, alsof het de grootste prut is. Ga maar eens kijken bij een goed fusionconcert, die jongens kunnen spelen, dat zie ik in andere muziekstromingen maar zelden, zo'n ongekende klasse. ennuhh....George Duke, daar heb ik ook een paar van staan, Stanley Clarke heeft ook een paar geweldige platen gemaakt, luister maar eens naar zijn 2e solo-cd, die met Lopsy Lu! Het dak eraf! Of zijn "Journey to love", man dat zijn platen die niet stuk kunnen, nu na meer dan 25 jaar staat het nog als een huis!

Gewoon, naar de dingen die hier geplaatst worden door de fusionboys. Daar zitten inderdaad dingen bij die ik ook niet lust, maar ik zie Ome Henk en Qwert en ook Audiopaul toch ook regelmatig muziekale hoogstandjes posten. En soms krab ik ook wel eens achter mijn oren, als ik zie wat mensen hear voor fusion verslijten

Maar naar wat voor soort pulp luisteren jullie dan, waarvan je denkt dat het fusion is? Ik luister maar zelden naar fusion met "riedeltjes", want die komen bij mij de kast niet in. Het zal wel, zoals zo vaak, de gladde zooi zijn, waar jullie naar luisteren, die instrumentale pop, die de fusion steeds een slechte naam bezorgt. Elevator muzak, die je bij de Bijenkorf in de lift hoort Ik heb verschillende cd's van Sonny Sharrock, prima muziek, maar Linda Sharrock komt er bij mij niet in omdat ik vocals niet zie zitten. 't zal best wel mooi zijn, maar niets voor mij. Ik ken het trouwens niet eens, want als er op een cd het woord "vocals" staat, is mijn interesse al weg. Ehhhh, nee dat is niet helemaal waar: Frank Zappa is daar een uitzondering op.

En toch wil ik maar niet begrijpen waarom in het algemeen altijd zo negatief over fusion wordt geschreven, want laat ze misschien teveel noten spelen, maar het zijn wel de beste muziekanten op deze aarde. Veel fusion-muziekanten zijn sessiemuziekanten die

Deze documentaires van Ken Burns zijn zeer de moeite waard, en Qwert, ook Jazzrock en Fusion komen aan bod. Weliswaar zeer beperkt, maar in latere afleveringen wordt het ook belicht

Zo iets als popmuziek gespeeld door Jazzmuzikanten. Of Fusion dat geen Jazz is? Sayonara moet maar weer eens wat zeggen. Waarom toch altijd "Fusion" zo gekleineerd moet worden? En moet worden vergeleken met popmuziek. Ik zeg toch ook niet dat bijna alle jazz van hetzelfde laken een pak is: altijd een kwartet, om de beurt een solo, steeds de blues enz.enz. Ik neurie al die zgn. jazz (waar ik overigens zelf ook liefhebber van ben, zij het dat ik alleen van progressief werk hou, geen candlelight trio's) zonder moeite steeds mee. Ik weet vrijwel altijd waar de solo's heen gaan, ondanks dat ik het voor het eerst hoor. Toch ben ik er een liefhebber van, hoe dan ook. Fusion is geen pop, het is een vertakking van jazz, maar dan electrisch. Je hebt ook instrumentale pop, maar dat is geen fusion. Die twee dingen worden vaak door elkaar gehaald, ten onrechte. Dat ze door elkaar worden gehaald, betekent dat diegene er geen kijk op heeft.

Ach wel nee joh! Mijn opmerking was onzin ! Geintje!

Fusion, wie heeft er kennis van deze muziek? Bijna niemand.

(??)

Volgens mij worden er hier veel koeken gebakken!

Als fusion-verzamelaar denk ik wel eens, tjonge, ik zit echt op een eiland. Zouden er dan werkelijk geen andere mensen in Nederland zijn, die daar intensief mee bezig zijn? Zowaar, mijn vrees lijkt bewaarheid te worden, of toch......?

iedereen praat duur over dure apparatuur. Maar wat speel je daar dan op af ? Muziek zegt men dan. Meestal gewone nonopulp; waarom dan zulke dure spullen ? Dat Aldi-spul is goed zat voor al die dubieuze muziek waar naar wordt geluisterd!