spido

Beste Tubejack, En wat zou er met de kristalletjes gebeuren bij het vlechten van dunne draadjes? Kunnen de elektroontjes dan nog wel de weg vinden? (Althans: volgens deze Leer der Kabel-kristallistiek - waar Spido overigens beslist geen aanhanger van is! We hebben het over láágfrequent, heren! Met golflengtes, in de vaste geleiders, die groter / langer zijn dan welke toegepaste / toepasbare kabel ook. Voor audio is de kristallijne structuur van geleiders volstrekt non-existent en irrelevant. De kabel wordt door laagfrequente elektriciteit (potentiaalverschillen V bij bepaalde intensiteit A) niet "gezien" als een weg - als een door elektronen af te leggen traject - maar als een directe, dus afstandsloze en tijdsloze verbinding.)

Beste Tubejack, "Een hele mooie buizen set"... maar met welke kabels, dan?

Beste Threshold, Wie "helder" als klankideaal stelt, zal al gauw bij "schel" uitkomen... Wanneer ik een symfonie-orkest live hoor, vallen mij de helderheid en transparantie niet echt op. Wel de volheid, de "body" van het geluid. Live is lang niet helder en transparant genoeg voor hifi-liefhebbers. Daarom wordt er ook zo veel met de knopjes geschoven, bij de opnamen. En worden de microfoons zo ongeveer

Beste Hans, Die na-ijlingen in het laag (80, 160 Hz) zijn fors. Het zijn vermoedelijk staande golven en hun tweevouden. Omdat 80 Hz de laagste meet(kern)frequentie is, ben ik eigenlijk wel benieuwd naar het èchte laag. Zou de excessieve toename in na-ijlingsduur zich daar nog doorzetten? En komen deze na-ijlingen overeen met de frequentie/amplitudemeting? Ofwel: is er sprake van langdurige na-ijling bij pieken in de frequentie/amplitude-karakteristiek? (Dat zou erg onaangenaam kunnen zijn!) Een echt decay spectrum is dit overigens niet, want het geeft wel de duur van de na-ijling weer, maar niet de geluidsdruk ervan. In een ècht decay spectrum kan men zowel de frequentiekarakteristiek als het verloop van die karakteristiek in de tijd zien. Zoiets, dus: (alleen als voorbeeld / nur als Beispiel /seulement exemplaire / only exemplary) Die opvallende na-ijlingen in het hoog zijn vermoedelijk microfoonoscillaties?

Beste Hans, Veel belangrijker dan de hoogte (amplitude) of breedte (frequentie-omvang) van een piek of dal, is het tijdsaspect (de duur). De na-ijling van een resonantie, dus. Die kun je vaststellen door van de kamerakoestiek een decay-spectrum te maken. Overigens zijn de "bulten en dalen" erg afhankelijk van de plek in de kamer, waar je meet en/of luistert.

Beste Wol, Wat ben je toch grappig! Olijkerd! Snaak die je bent! Ja, ik heb dikwijls versterkers in-en-uit-elkaar geschroefd Vooral in het buizentijdperk, want er was vaak wat mis met die straalkachels. Gelukkig was het mankement meestal gemakkelijk te vinden. Je kon soms op de stank afgaan... Ongeveer mijn eerste stap op audio-gebied was het bouwen van een HF10 versterker. Deze werd als bouwpakket door Philips (Elonco) aangeboden. Een buizenversterker, natuurlijk. Want er was toen nog niets beters... Al spoedig breidde ik deze versterker uit met een microfoontrap. De ingangsgevoeligheid daarvan kon worden geregeld met een extra knop op het bedieningspaneel. Die ingang werd gebruikt voor een elektrische gitaar. Stand 10 stond garant voor een onfatsoenlijk vette overdrive, die in Spido's jeugdjaren op veel succes kon rekenen. http://www.pa3esy.nl/versterkers/hf10/html/hf10_set.html Gelukkig kan die blinde van jou dan niet zien hoe erg die Array kleurt, hè?

Beste Tubejack, You turn the world around! http://www.youtube.com/watch?v=t2TZhruT-Xs Leak & Hunt were the originals, Philips was merely a follower... Zo netjes zag een Philips versterker (AG9014/02M) er in die tijd van binnen uit. De condensatoren waren vuilgeel van kleur, toen. Of bruinig, wanneer ze te heet waren geworden... http://www.oudio.nl/

http://www.hifi.nl/tweedehands/tekoop/109015/Array-vooreind-set.html Maar we kunnen... we mógen toch altijd blijven dromen, van zoiets moois? I Can Dream, Can't I?

Beste Polleke, Je hebt groot gelijk. Echter... zo nu en dan kun je NOS ("New Old Stock") MD elementen bemachtigen via E-bay, of goede gebruikte exemplaren via bijvoorbeeld Marktplaats, een Inbreng- of Kringloopwinkel. Ik heb zelf in Inbrengwinkels of Kringloopwinkels wel complete draaitafels gekocht... alleen maar vanwege het elementje dat er in zat! Als de naald of de naaldhouder/-unit niet goed meer is, kun je die vrijwel altijd vrij goedkoop vervangen. Vintage MD elementen die de confrontatie met de beste moderne types met glans kunnen doorstaan, zijn bijvoorbeeld Empire EDR.9, Shure V15 V of M97xE, Ortofon OM40, Philips GP422 II. Soms voor een habbekrats te verkrijgen...

Beste Seed7, Je stelt het nu voor alsof het onmogelijk zou zijn dat een conus-middentoner en een ribbontweeter beide een frequentie van bijvoorbeeld 5 kHz weergeven. Dat kunnen ze echter wèl, en dat dóen zulke units in de praktijk zelfs even luid (op de assen gemeten) als de wisselfrequentie van het systeem 5 kHz is. Beide units zijn dan 3 dB verzwakt t.o.v. het gemiddelde rendement (de 0 dB-lijn), zodat hun samenwerking de akoestische output weer recht maakt. Maar die samenwerking gaat dus niet ècht goed, door het verschil in stijgsnelheid. Dit is ook de belangrijkste oorzaak van het veelvuldig mislukken van electrodynamische subwoofer/electrostaat combinaties (tenzij de juiste fasecompensatie / delay wordt toegepast). 1000 Hz wordt 999 Hz? Nee, dàt gebeurt niet! Wat wèl gebeurt is het volgende: de amplitude voorwaarts c.q. achterwaarts kan door de tragere (conus)unit niet geheel worden afgemaakt, omdat de volgende opdracht al wordt gegeven terwijl de vorige opdracht, door traagheid, nog niet was voltooid. Onvolledige amplitudes (conus-uitslagen), dus, en daardoor afname van rendement (akoestische output) naarmate de frequentie stijgt.* Dit verschijnsel staat bekend als "natural roll-off". *Om het nog wat onduidelijker te maken: het centrum van een conus-unit, waar de spreekspoel aan de conus is bevestigd, kan best wel aardig tweeteren. En dus redelijk in de pas blijven met een ribbontweeter, of zo. Maar de buiten-regionen van de conus, naar de conusrand toe, blijven hierbij achter. Bewegen soms (afhankelijk van de frequentie) zelfs de verkeerde kant op, door buiging ("flexing"). Break-up (deeltrilling) kàn zo zijn voordelen hebben... èn zijn nadelen.

Beste Ivan10, Array kàn men helemaal niet horen! Wat men van Array hoort, is volstrekt afhankelijk van de bron, en van de weergevers. En ook nog van de - meestal gevlochten - signaalkabels en luidsprekerkabels, die men er je bij opdringt. Als je Array zonder beperkingen (wazigheid, donzigheid) wilt beoordelen, kun je 't beste een afspraak maken met Aalt Jouk van den Hul. Die heeft, uit een door hem overigens om commerciële redenen betreurde samenwerking, nog heel wat Array/VdH versterkers staan, die hij graag met goede kabels, heel behoorlijke weergevers (niet de àllerbeste!), uitstekende p.u. element/draaitafel-combinaties en fraaie muziek demonstreert. Audiofiel? Emotie? Verdòmde emotie, zelfs? Dan is Array niks voor jou, denk ik. Array versterkers hebben helemaal nìks met (al dan niet verdòmde) emotie, of met audiofilie. Daar zijn ze "gewoon" veel te goed voor!

Beste Threshold, Het gaat hier niet om frequentie of amplitude, maar alleen om stijgsnelheid: om acceleratiefactor, dus. r = BL / MMD Als twee units met verschillende acceleratiefactoren (stijgsnelheden) dezelfde frequentie weergeven, zal de snelste unit eerder dan de langzaamste unit de uitslag naar voren c.q. naar achteren hebben voltooid. De snelste unit is dus "eerder klaar" met zijn uitslag naar voren c.q. naar achteren, maar zal desondanks niet in een hoger tempo (frequentie) gaan bewegen: hij "wacht" gewoon wat langer op de vólgende opdracht ("naar voren" c.q."naar achteren").

Beste Polleke, In het algemeen maak ik liever geen generaliserende opmerkingen... er zijn immers altijd uitzonderingen en grensgevallen! Maar - in het algemeen - klinken high-output MC elementen niet beter dan behoorlijke MD (MI, MM) elementen. Sommige MD elementen klinken zelfs stukken beter dan high-output MC- elementen. MC-elementen die werkelijk beter klinken dan de beste MD-elementen hebben een zeer lage inwendige weerstand (ongeveer 5Ω per kanaal) en geven heel weinig signaalspanning af (ca. 3 mV bij 1 kHz en een aftastsnelheid van 5 cm/sec). Zulke elementen hebben boron of robijnen cantilevers, bijvoorbeeld, en naakt gemonteerde diamantpunten met exclusieve slijping (fine line, shibata, gyger, v.d. hul). En dan moet je natuurlijk wel zorgen voor de juiste arm. En voor aangepaste, ruis- & bromloze voorversterking. Dat mag... dat móet dan wel wat kosten!

Beste Tubejack, Nou... ik vermoed eerder dat je een heleboel Hunt (c.q. Erie) ziet, hier. Althans, indien 't nog de originele componenten zijn... http://www.vintage-radio.net/forum/showthread.php?t=1756

Beste Polleke, Of deze reservenaald origineel is, weet ik niet. Dat zou je kunnen navragen bij de leverancier. Maar voor die

...als je ze kapot trapt, ja. Een buizenversterker kan goed klinken. Een andere buizenversterker kan slecht klinken. Scherp zelfs. Hetzelfde geldt voor transistorversterkers. Dat ziet een dove nog, Wol.

Dank je wel, Robx! 't Was heel leuk om te lezen...

Beste Wol, De impulsverwerking (ruis bursts) is prima. Maar de vervorming is groot*. En als er een hoorn wordt toegepast: kleuring (hoornresonantie / toetergeluid), compressievervorming m.n. bij grote amplitude. Bovendien worden de problemen met time-alignment nog groter dan bij ribbons of "magnetostaatjes". * http://www.roger-russell.com/ionovac/ionovac.htm

Beste Seed 7, Nee, daar ging het niet om. schreef "Speaker".Het ziet er dus naar uit, dat hij zowel de 3,7 cm dome voor het hogere middengebied als de 1,9 cm dome voor het hogetonengebied wil vervangen door één ribbon tweeter voor het gehele hogetonenbereik, of door twéé ribbontweeters die hij het werk wil laten doen dat nu door de beide domes wordt gedaan. Hoe dan ook: er zullen met de ca. 13 cm conus-middentoner vermoedelijk time-alignment problemen ontstaan. Uit wat ik las, concludeerde ik dat de unitbezetting van "Speaker"s Rogers monitor hiermee overeenkomt. (type 7.0) (Chris Rogers heeft er gelukkig geen benul van wat Remo allemaal met zijn ontwerp heeft uitgespookt!)

Wat en voor wie is het dan goed Hans? Voor mij, maar zou het voor iedereen moeten zijn. Een bruine jus over de muziek gieten deden 40 jaar geleden. Beste Hans, Wellicht maakt het "soft clipping" karakter bij overbelasting van buizen een groot verschil? Aan de andere kant: bij een goede transistorversterker worden de halfgeleiders niet overbelast. Bovendien zijn de vervormingsvrije vermogens meestal veel groter. Het zou misschien een aardig idee zijn, om in een dubbelblindtest buizenfreaks te vragen om aan te geven op welk moment ze naar een goede buizenversterker luisteren, en wanneer naar een goede transistorversterker. Je opmerking over de bruine jus van veertig jaar geleden lijkt te wijzen op een ongelukkige hifi-jeugd. Zo'n veertig jaar geleden waren er uitstekende hifi-installaties, waar moderne spullen in een directe confrontatie een harde kluif aan zouden hebben.

en zijn niks langzamer, of sneller, dan een ribbon Alleen iets meer bijgeluiden, maar da's inherent aan de dynamische speaker. Beste Seed7, Als een middentoner en een (ribbon)tweeter tegelijkertijd bijvoorbeeld 5000 Hz produceren, zal de ribbontweeter bij iedere uitslag naar voren en naar achteren iets v

Voordelen en nadelen van buizen t.o.v. transistors, volgens Engelstalige Wikipedia: http://en.wikipedia.org/wiki/Valve_amplifier Sommigen zijn enthousiast over buizen, vanwege hun voordelen ten opzichte van transistoren. Anderen juist vanwege hun nadelen... want in hifi wordt veel bemind vanwege tekortkomingen en fouten. Hoe dan ook: als buizenfreak ben je natuurlijk niet zómaar iemand! Niemand is eigenlijk enthousiast over transistoren. Dat zegt veel goeds over transistoren. En over de gebruikers daarvan.

Low-output, Tubejack!

Een absolute "must have" voor liefhebbers van hard bob: de dubbel-CD van Art Blakey & The Jazz Messengers, waarop de LP's "Moanin'" (1958) en "Orgy In Rhythm" (1957) digitaal geremasterd zijn samengevoegd. Grootste hit was natuurlijk "Moanin'", met o.m. de befaamde titelsong, "Along Came Betty" en de "Blues March". Alleen jammer dat juist die opnamen voor Blue Note gemaakt werden door Rudy Van Gelder. Door velen bejubeld, maar niet door mij. Het klinkt mij wat te fondanterig, te onvast. En ik blijk niet de enige te zijn: http://en.wikipedia.org/wiki/Rudy_Van_Gelder Maar qua muziek is het allemaal grote klasse!