PackardGoose

Nu luister ik naar "Tomono", fusion uit Japan. En deze misstaat ook niet op de zondagavond:

Zo is het ook bij mij. Er zijn zoveel goede drummers in hun genre, dat het teveel is om op te noemen en ja, ook b.v. Phil Collins ... tenminste wanneer ie bij Brand X speelt Phil Collins, een dubieuze man, als het op muziek maken aankomt. Hij behoort tot de allerbesten als het op drummen aankomt. Maar luister niet naar z'n liedjes want inderdaad, na Brand X is zijn creativiteit tot het nivo "0 komma 0" gedaald. Jammer van s'mans kwaliteiten, maar voor hem zal het een zorg zijn. Was ie bij Brand X gebleven, had ie nog geen nagel om aan z'n reet te krabben gehad. Met de prut die hij nu maakt is ie voor eens en altijd binnen, en geef hem eens ongelijk!

Een van mijn favorieten, want er zijn meerdere grootheden. Maar ik plaats deze in een rijtje met bijvoorbeeld Vinnie Colaiuta,Alex Acuna, Dennis Chambers,Vic Stevens,Wackerman,Weckl,Covington enzovoorts. Allemaal klasse drummers, die allemaal een eigen stijl hebben. Ik heb er niet een favoriet bij, ik vindt ze allemaal top!

Tsja, ik heb ander

Wil je eens in je leven nog (voordat je dood gaat) een keer ECHT DRUMWERK horen, dan moet je maar eens eventjes naar deze cd gaan luisteren. Als je het niet doet, heb je dus nooit echt drumwerk gehoord! (Wie je ook allemaal al gehoord hebt, doet er niet toe:deze is een must!) Gambale,Hamm,Smith-Show me what you can do (Tone Center)

Toevallig vond ik dit nog effe: Steve Smith Biography Steve Smith was originally drawn to the drums by hearing marching bands in parades as a child in his native Massachusetts. At age nine, in 1963, Smith began studying the instrument in earnest with local teacher Bill Flanagan, who played in big bands in the swing era. Smith's early inspiration at this time was drawn from the great drumming stars of the big bands such as Gene Krupa, Buddy Rich, Louie Bellson and Kenny Clarke, among others. In particular, regular trips in his youth to The Boston Globe Jazz Festival, where he first saw and heard his idols, made a special impact on his musical endeavors. Smith performed in the usual school band program and garage bands while in his teens, but also began to broaden his performing experience by playing in a professional Brockton concert band and even the big band at the local college, Bridgewater State. After high school, Smith began studying music at the famed Berklee College of Music in Boston in 1972. There he received valuable instruction from such renowned teachers as Gary Chaffee and Alan Dawson. His drumming influences at this time came to include such notables as Tony Williams, Billy Cobham, Lenny White and Steve Gadd. In 1974 Smith's professional career began in full, at 19 years old, with his tenure in the Lin Biviano Big Band, which he toured and recorded with for the next two years. At that same time he also performed with bebopper Buddy DeFranco and was a member of free-jazz group The Fringe featuring George Garzone. In 1976, Smith began his association with jazz fusion by joining violinist Jean Luc Ponty and recording the album "Enigmatic Ocean" (Atlantic 1977), which also featured guitarist Allan Holdsworth. However, it was while touring with rocker Ronnie Montrose a year later that Smith was asked to join the popular rock band Journey which brought his playing to the attention of a young rock audience. With Journey, Smith toured around the world and recorded many successful albums including the immensely popular "Escape" (Columbia 1981) and "Frontiers" (Columbia 1983), both of which garnered the band many Top 40 hits. Smith's inventive timekeeping, stadium sized tom-tom fills and deep sense of the groove enabled him to produce some of the most critically acclaimed rock drumming while at the same time propelling the band to much popular success. In 1985, however, the group began to change their direction and Smith left to pursue his original passion, jazz, and to continue his developing career as a session player. Over the past 15 years, Smith has played on many hits with such diverse artists as Mariah Carey, Bryan Adams, Zucchero, Claudio Baglioni, Tommy Shaw/Jack Blades, Ray Price, and Savage Garden. Smith began leading his own fusion band Vital Information (currently featuring Tom Coster on Hammond B-3, Frank Gambale on guitar and Baron Browne on bass) in 1983 while still a member of Journey. This powerful ensemble allowed Smith the opportunity to fully develop his uniquely robust drumming style and express his developing concept as a band leader. His explosive solos and intricate timekeeping served to gain him much acclaim from sources such as Modern Drummer Magazine, whose readers voted him the #1 All-Around Drummer five years in a row. Vital Information's '97 release, Where We Come From, was voted Best Contemporary Jazz Recording Of 1998 by the Association For Independent Music. Smith has also maintained an extensive touring and recording career, appearing with many jazz luminaries such as Mike Mainieri's group Steps Ahead. This band, which included virtuosos such as Michael Brecker and Mike Stern, was one of the most successful of the '80s electric jazz groups and Smith contributed greatly to their tight, energetic sound for seven years (1986-1993). Other high profile jazz touring and/or recording gigs that have filled the drummer's schedule include such artists as Ahmad Jamal, Jeff Berlin, Michael Manring, Stanley Clarke, Randy Brecker, Zakir Hussain and the Buddy Rich Big Band, with whom he has performed in many tribute concerts to the late drumming idol. He also rejoined Journey for a short time in 1996 to record the reunion album "Trial By Fire" (Columbia 1996). Smith's calendar often includes many drum clinics in which he is able to display his phenomenal techniques to drumming students around the world. Smith's drumming, while always decidedly modern, can best be described as a style that embodies the history of American music. His original love of rudimental parade drumming is evident in his intricate solos. Likewise, his command of jazz, from New Orleans music, swing, bebop, avant-garde to fusion, is applied with his powerful rock drumming sensibilities and allows him to push the boundaries of all styles to new heights. His musical focus, along with his Vital Information group, is committed to the exploration of improvised music in the uniquely American vein, incorporating styles as diverse as Blues, Jazz, R&B, Funk, Cajun and Pop. In 1998, Smith began producing and playing on a series of driving electric jazz albums for the Tone Center label with a revolving cast of talented players such as Frank Gambale, Stu Hamm, Tom Coster, Larry Coryell, Jerry Goodman, Howard Levy, Steve Marcus, Scott Henderson and Victor Wooten to name a few. In 2001 Modern Drummer Magazine named Steve as one of the Top 25 Drummer of All Time, in 2002 he as voted into the Modern Drummer Hall of Fame and finally in 2003 his Hudson Music DVD "Steve Smith Drumset Technique - History of the U.S. Beat" was voted #1 Educational DVD of 2003. Also in 2003 Steve Smith and Buddy's Buddies -- the Buddy Rich alumni quintet -- released two CDs on the Tone Center label that were record live at the famous London jazz club Ronnie Scott's; "Very Live at Ronnie Scott's Set One" and "Very Live at Ronnie Scott's Set Two." Steve Smith play Sonor drums, Zildjian cymbals, Vic Firth "Steve Smith" Signature Sticks, Remo Drum Heads, DW Bass Drum Pedals, and puts them all in Porcaro Cases. Check out the Steve Smith Interactive Timeline...

Steve Smith niet in de buurt van Billy Cobham en Tony Williams? Nou, daar ben ik het helemaal niet mee eens . Dit is toch geen vergelijk, of zit je de boel in de maling te nemen? Dit kun je toch niet menen? Billy Cobham is een houthakker, die alsmaar snel zit te roffelen, maar het ontbreekt die man aan flexibiliteit. Zeer middelmatig. En als je hem Live ziet spelen, valt op hoe krampachtig hij zit te klooien. Steve Smith daarentegen schud het allemaal even uit de mouw of het niks is! Tony Williams is geen vergelijk, omdat hij zich toch hoofdzakelijk met jazz bezig hield, en veel ingetogener speelde. Ik heb Tony vaak gehoord, heb er ook veel platen van, maar hij was gewoon geen echte fusion-drummer. Dat is Cobham wel, en die kan nog een puntje zuigen aan de techniek, snelheid, en originaliteit van Steve Smith.

Ja, en hij is ook "Steve" uit de Jerry Springer Show! haha wat een show. Nee maar hij speelt idd op enigmatic ocean, en dat is een van mijn favoriete cd's. Onderandere door de drums. Maar toch vind ik hem niet van de allerbovenste plank. Game Heb 'm een paar maal LIVE gezien. Oh Oh Ohh Game! Je hebt echt wat gemist. Daar vlogen de spetters vanaf, ongelooflijk wat die man allemaal uit de hoed tovert. Die cd'tjes zeggen vaak niet zoveel, omdat het meestal erg ingehouden klinkt. Dat moet van de producers anders verkoopt de plaat niet.

Ja, en hij is ook "Steve" uit de Jerry Springer Show!

Een van de allerbesten: STEVE SMITH klik maar even op deze link: Steve Smith (en vergeet niet het geluid aan te zetten!!!)

Ik had eerst een Honda, later een Yamaha, maar uiteindelijk koos ik voor een Kawasaki. Nadat ik die muziek had gehoord brak m'n klomp Nu zit ik weer op de fiets (Koga Miyata )

3x niks? Wat ben jij aardig vandaag! Zeg maar gerust dat het waardeloze prul is die George Benson. Die naam hoort niet thuis op een fusion-topic. En die gezellige jazzplaatjes van weleer zijn ook niet de moeite waard. Wat een saaie muziek.Die jazz-achtige dingen uit zijn beginperiode zijn slechts voor de naieve luisteraars. Getsie!

Mocht je hem tegenkomen, roep mij dan ook effe! Breng ik ook m'n broer mee

Toevallig heb ik die Sonic Abandon ook gehad, maar heb 'm heeeeeeel erg vlot ook weer de deur uitgewerkt. Het sprak me voor geen meter aan.Ik kon me niet concentreren om ernaar te luisteren, zo weinig boeiend vond ik het. Maar er zullen er vast wel zijn die het helemaal geweldig vinden. Er zijn soms van die cd's die je 26 keer kunt draaien, en dan heb je ze na die 26 keer nog steeds niet "geregistreerd". Deze was daar een van.

Er zijn ongetwijfelt mannen die fysiek tot kindvrouwen zijn aangetrokken, maar bijna geen man kan om het feit heen dat "kindvrouwelijke" stemmetjes bij hun een soort vaan beschermings instinct oproept. Hetgeen zich bij voorkeur uit in niet sexueel fysiek contact als willen omhelzen dat weer gezien kan worden als beschermen. De "platenindustrie" speelt hier slim op in door de stemmen iets te vervormen of door een kinderlijk stemmetje onder de zangpartij te mixen. Het interesse van de man wordt hierdoor getriggert. Denk b.v. aan Marilyn Monroe met haar verjaardagsliedje voor JFK. Alle huidige gepiercetenaveltjesensiliconentietenwaterstofperoxidesterretjs maken hier dankbaar gebruikvan. Of eigenlijk, hun producers. Ben ik blijkbaar geen echte man,ik haat stemmetjes, en zeker kinderachtige op volwassenen gerichte vocalen zijn bij mij uit den boze. Ik voel mij instinctief niet beschermd daardoor maar eerder opgejaagd!

Volgens mij lopen meisjes op de kleuterschool niet met topjes aan... Zo Zo, wat weet jij dat goed? Ga je daar vaak kijken

Waren Ringo Starr en Charlie Watts al genoemd?

Maar Qwert toch! Waarom zou dit iets voor mij zijn? Blijkbaar is het dus inderdaad zo dat veel volwassen mannen een voorkeur genieten voor kind-achtige meisjes en vrouwen! Geef mij maar een gewone vrouw, die schoolmeisjes-tijd ligt ver achter me. Kijk, vies zijn ze niet (onder de lakens misschien wel!) alleen ziet het er allemaal zo kleuterschoolachtig uit!

Ik zelf heb deze Cd,s van Chris Beckers. Chris Beckers ''High tension'' 1986 (Criscrazz) Chris Beckers ''Wild kingdom'' 1993 (Crisscrazz) Stijl komt een beetje in de buurt van Lee ritenour ,Chuck Loeb, Pat Thomi. Precies, die twee Chris Beckers cd's heb ik ook gehad. Vond het veel te licht en te vrolijk allemaal. Die High Tension moet ik dus nog ergens op vinyl hebben. Maar ik zal 'm niet echt naarstig gaan zoeken

Gadverdamme, die heb ik al sinds jaar en dag en of ik er blij mee ben Ach, soms is ie wel leuk, maar 't is wel h

Deze cd heb ik deze week aangeschaft! Topfusion uit Nederland. Eef Albers-Pyramids

Waar heb je die gekocht? Ook wel oren naar Kun je op iedere hoek van de straat kopen zowat, bij wijze van spreken. Tone Center is een eenvoudig leverbaar label (geworden)

Deze vraag vindt ik altijd zo vreemd: Wat is fusion, een mix van dit en of dat? Fusion is fusion. Pop is pop. Jazz is jazz. Drum & bass is drums & bass. Punk is punk. enzovoorts, waarom zou er voor fusion een uitzondering zijn? Maar ik begrijp de essentie van de vraag wel, en het antwoord daarop is dat fusion in de eerste plaats een jazz-basis heeft. Gefuseerd met allerlei stromingen zoals pop,punk,soul,funk, ja eigenlijk is alles mogelijk binnen bepaalde grenzen. De basis blijft echter jazz. Klopt! Zelfs de wanklanken van smoothjazz vallen onder fusion. Eigenlijk is het gewoon allemaal jazz. Ook dat klopt (helaas) ook!

Deze vraag vindt ik altijd zo vreemd: Wat is fusion, een mix van dit en of dat? Fusion is fusion. Pop is pop. Jazz is jazz. Drum & bass is drums & bass. Punk is punk. enzovoorts, waarom zou er voor fusion een uitzondering zijn? Maar ik begrijp de essentie van de vraag wel, en het antwoord daarop is dat fusion in de eerste plaats een jazz-basis heeft. Gefuseerd met allerlei stromingen zoals pop,punk,soul,funk, ja eigenlijk is alles mogelijk binnen bepaalde grenzen. De basis blijft echter jazz.

Heb er nog eentje!