Het sprookje van de twee speeltuinen.
Er was es een jongetje die de baas mocht spelen in een speeltuin. Toen moest die speeltuin dicht.
Gelukkig kon een ander jongetje een nieuwe speeltuin regelen. Daar waren alle kindertjes blij mee. Allemaal? Nope, het jongetje dat eerst de baas speelde vond het heel vervelend dat hij de baas niet meer was.
Eerst probeerde hij vriendjes te worden met de baasjes van de nieuwe speeltuin. Een paar kindertjes pesten hem, vond ie. En die moesten weggestuurd worden, vond ie. Nou werd dat jongetje wel es geplaagd, maar hij plaagde zelf minstens zo erg. De meeste kindertjes zagen dat wel. Het jongetje vond van niet. Ook al was ie veel sterker, hij bleef volhouden dat het allemaal de schuld van ie andere jongetjes was. Je moet ze weg sturen, riep hij steeds. Hij kreeg z'n zin niet, en werd boos.
"Jullie moeten doen wat ik zeg, anders ga ik weg weg", zei hij steeds. Hij werd steeds bozer omdat hij z'n zin niet kreeg. Toen werd ie weggestuurd.
Heel snel maakte hij toen een nieuwe speeltuin met een paar vriendjes, en begon toen heel hard te roepen dat hij de meest serieuze speeltuin had, en dat het maar vervelende jongens waren van die andere speeltuin, en dat het er niets aan was daar. Dat bleef hij steeds maar roepen, omdat hij heel boos was dat ie niet meer in de andere speeltuin mocht.
Maar de andere jongens waren hem zo zat dat ze hem niet meer in de speeltuin wilden hebben omdat ze een hekel hadden gekregen aan dat drammende jochie.
Hoe het afliep? Ach, het jongetje dramt nog steeds...
