spido

Toen de kindertjes van meneer en mevrouw Spido nog leerlingetjes waren van de Chr. Scholengemeenschap "Vincent van Gogh" te Assen, verbleef daar ook een jongetje met de naam Anne Guus Teerhuis.

Hij trad op bij elke muzikale gelegenheid die hem op die school werd gegund en dat waren er gelukkig vele.

Een kleine jongen, die met verve, bezieling en een verbluffende speeltechniek heel grote muziek speelde.

Hij is inmiddels tandarts geworden, maar treedt nog steeds op als pianist.

Dat is een geluk, want het is nog steeds zeer de moeite waard om naar hem te luisteren.

Zijn muziek zou je vrije, associatieve jazz kunnen noemen.

Geen "free jazz", want Anne Guus respecteert toonsoort, ritme en maat.

Maar zijn melodieën gaan alle kanten op die zijn vrije geest worden ingegeven.

Geen moment van verveling en voorspelbare routine, dus. Heel bijzonder.

Bram Vermeulen (1946-2004). Grappig, wijs, schokkend, troostend... schitterende CD!

Opnamen uit jaren vijftig en zestig. Wat een geweldige band was het toch!

Vooral de jazzklassiekers uit de repertoires van King Oliver, Louis Armstrong, Bix Beiderbecke e.a. worden geweldig vertolkt.

(Opvallend: de verbetering van de opnamekwaliteit rond 1960.)

Lijkt me ook.  Als je het verschil kunt horen, kun je het ook meten.

Die samenhang is m.i. van levensbelang: luisteren èn meten.

De standaard-meetprotocollen (metingen met sinussignaal i.c.m. lage ingangsspanning en laag uitgangsvermogen) garanderen op zichzelf allerminst goede resultaten.

"When the goin' gets tough, the tough get goin'", zegt men terecht.

Typisch audio-demonstratiemateriaal stelt vaak veel minder hoge eisen aan de apparatuur dan bijvoorbeeld complexe symfonische muziek.

Een van de grootste producers is overleden:

Een producer die zelf creatief en muzikaal was. Heel uitzonderlijk!

Nicolaus Harnoncourt

 

http://www.nrc.nl/nieuws/2016/03/06/oostenrijkse-dirigent-harnoncourt-86-overleden

Een grote, ja. Eén van de zéér groten.

Een reus, eigenlijk.

Lekker achterover in de luie luisterstoel met ingebouwde hoofdsteun.

Voeten op het voetenbankje. Oogjes dicht.

Op orkeststerkte luisteren. Heerlijk!

De Grammy Award voor Best Pop Instrumental Album is méér dan verdiend.

Wat mij betreft, hadden ze die voor jazz ook wel mogen krijgen.

Spido, dat is gewoon voodoo, net als trollesnot of de h-tegel of kristallen, je kunt het niet meten maar wel horen, en harmonizer heb je in verschillende formaten.

 

Mvg wol

Je kunt het wèl meten: stijgtijd, demping, resonanties, lineairiteit, spreiding e.d.

Moet je wel een heel goede meetmicrofoon hebben, natuurlijk.

Maar je kunt de weergavekwaliteit van een supertweeter gehoormatig alleen beoordelen in een luidsprekersysteem.

De aanpassing is hierbij essentieel. Dat werd wel negatief bewezen door diverse supertweeters in combinatie met "trage" conus-middentoners.

Overigens: alles boven 20 kHz kan een jong mens niet horen. En op jouw leeftijd... nou ja.

En wat je niet kunt horen, beste Wol, bestaat niet. Voor jou, dan.

Over het mogelijke hoorbare effect van een supertweeter die alleen werkzaam is in het frequentiegebied dat voor mensen volstrekt onhoorbaar is, kan ik niets zinnigs zeggen. Net zoals alle andere deelnemers hier. Alsmede de leverancier.

Maar ten aanzien van ribbontweeters, ionisatoren, air motion transformers e.d., die wèl effectief zijn in het hoorbare gebied (tot ca. 20 kHz), merk ik op dat ze slechts zo goed klinken als de combinatie van drivers waarin ze worden toegepast.

Een ribbontweeter, ionisator, air motion transformer e.d. klinkt namelijk op zichzelf beoordeeld helemaal niet goed of slecht.

Onlangs zag ik een programma over het leven en de muziek van de Britse zangeres Adele.

Daarin noemde zij Etta James als haar grootste voorbeeld.

Ik herinner mij, dat ook Amy Winehouse vertelde dat Etta James haar belangrijkste inspiratiebron was geweest.

In deze box zitten vier CD's, met vier klassieke albums (LP's) uit 1961-1962, alsmede bij elkaar geveegde singletjes uit de jaren daarvóór, beginnend in 1955.

Het zou me niet verbazen, als ook Aretha Franklin ooit zou toegeven dat Etta een voorbeeld voor haar was geweest.

Navrant:

Gisteravond was er een Zembla-uitzending over het meisje Sharleyne, dat jarenlang door haar rondneukende en zich lamzuipende moeder werd verwaarloosd. Jeugdzorg en andere instanties hadden kunnen en moeten ingrijpen, maar deden dat niet.

Sharleyne werd dood gevonden onder aan een flat in Hoogeveen, waar zij op de tiende verdieping woonde.

Of zij is gesprongen, gevallen of gegooid is tot op de dag van vandaag niet duidelijk.

Zie ondermeer http://www.ad.nl/ad/nl/1012/Nederland/article/detail/4246322/2016/02/17/Vader-daagt-gemeente-voor-de-rechter-na-dood-Sharleyne.dhtml 

Bij het lezen van de informatie over het leven van Etta James, vond ik ondermeer het volgende:

(...) Due to her mother's frequent absences from their Watts apartment conducting relationships with various men, James lived with a series of foster parents, most notably "Sarge" and "Mama" Lu. James referred to her mother as "the Mystery Lady". (...)

 

https://en.wikipedia.org/wiki/Etta_James

Het valt op dat zelfs op dat zware ding achterin, een TP arm zit. Ik heb er op dat type in werkelijkheid, nog nooit een op zien zitten.

Ze konden vast geen Ortofon AS212 arm te pakken krijgen...

(Overigens zijn de beste TP-armen - met magnetische anti-skating - veel beter dan menigeen denkt te weten.)

Why should the beautiful die?

(uit: "Ah, May the Red Rose Live Alway!", Stephen C. Foster)

(...) maakte dat gehoormatig het geheel nog net iets vloeiender. Was goed te horen bij de krakerige stem van Amy Winehouse (...)

Machtig mooie muziek.

Subliem samenspel.

http://www.discogs.com/JS-Bach--Antonio-Vivaldi--Max-Bruch-Dubbelconcert-Voor-Viool-En-Hobo-Concert-Voor-2-Violen-Vioolconc/release/998684

Als schaduwen des doods je overvallen, ga je nog eens bij je geliefden langs.

Bij mensen, maar ook bij muziek.

Eén van mijn oudste geliefden is deze grammofoonplaat.

Een promotieplaat van Deutsche Grammophon (643 214), die toentertijd slechts ƒ 14,90 kostte.

Het was in de tijd dat Herbert von Karajan alle A-labels voor zich opeiste, en anderen (zoals Lorin Maazel en Ferenc Fricsay) moesten uitwijken naar B-labels of promotie-uitgaven. (Hoewel hun oudere versies vaak muzikaler waren dan Herberts Herrie.)

Absolute topfavoriet op deze plaat is het Vioolconcert nr. 1 voor Viool en Orkest van Max Bruch, uitgevoerd door het Royal Philharmonic Orchestra, Londen, onder leiding van David Oistrach.

Diens zoon, Igor Oistrach, speelde de solo-vioolpartij.

De melodieën, de sub-melodieën, de contra-melodieën: ze gaven me gedurende mijn lange audioleven ijkpunten voor het beoordelen van oplossend vermogen.

Maar afgezien daarvan: zo móói!

Zo ontroerend!

Zo schitterend gespeeld!

(...) 

 

Ik heb werkelijk nog zo veel geweld uit een elektrostaat komen horen.

(...)

Altijd leuk, zoiets, voor een triangeltje van 20m² of een celeste van 30m²...

Dat is ook zo. Heb echter toch zo het idee dat we van de jaren '50 tot jaren '90 van de vorige eeuw, behoorlijk verwend zijn geweest qua popmuziek.

De sex was toen ook stukken beter...  

Vandaag een berichtje aan de heer Kelch gestuurd:

Lieber Herr Kelch,

"The Amazing Amanda Ambrose", 1963.

Met de beste, meest huiveringwekkende "C C Rider" (See see Rider) ooit.

Arrangement van Belafonte, in wiens voorprogramma zij optrad.

In Nederland onbekend gebleven. Maar dat geldt voor de meeste goede, zwarte muziek.

Zo'n oud "ding" aangeschaft. Ben héél benieuwd na alle lyrischer verhalen HEAR    . Niet het exemplaar van de foto, maar als het goed is ziet de mijne er net zo mooi uit....

 

 

Leak Stereo 70......

 

Ik begin met het klimmen der jaren steeds meer vintage te worden  .

Welcome to the club!

http://www.poparchiefgroningen.nl/bands/salonorkest-pluche

Vanmiddag genoten van popmuziek uit de 19e en begin 20e eeuw.

Wat een verademing, tussen al dat gekerm en zelfbeklag van de hedendaagse artiesten.

Lekker oubollige, vrolijke, gezellige en leuke muziek.

Prima gespeeld en gearrangeerd door leden van het toenmalige Noordelijk Philharmonisch Orkest, die dit repertoire - en deze samenstelling - kennelijk veel leuker vonden dan het grote orkest.

 

Ortofon STM 72 Transformer for Ortofon SL-15 series, MC-10 and 20 - Frequency response 20 - 50.000 Hz., cartridge impedance 2 Ohms, and load impedance 10 - 15 kOhm.

 

http://www.soundfountain.com/amb/ttcartridge.html

http://www.hifimuseum.de/ortofon-stm-72.html

1973.

"Who could ask for anything more?"

(uit: "I Got Rhythm", George & Ira Gershwin.)

 

 

Jefferson Airplane-gitarist Paul Kantner (74) overleden

 

Gitarist Paul Kantner is donderdag op 74-jarige leeftijd overleden. De mede-oprichter van de band Jefferson Airplane had hartproblemen.

 

Dat heeft zijn woordvoerder weten aan de krant San Francisco Chronicle.

Een hartaanval eerder deze week is Kantner uiteindelijk fataal geworden, nadat hij in maart vorig jaar een hartaanval overleefde. De muzikant laat drie kinderen achter, zijn zonen Gareth en Alexander en zijn dochter China, die hij kreeg met Jefferson Airplane-zangeres Grace Slick.

Kantner begon Jefferson Airplane in 1965 samen met Marty Balin in San Francisco. De band scoorde met het album Surrealistic Pillow uit 1967 hits als Somebody To Love en White Rabbit. In 1972 ging de band uit elkaar, waarna Kantner en Slick een nieuwe formatie, Jefferson Starship, begonnen.

Zowel in de jaren tachtig als negentig kwamen Kantner en Balin weer bij elkaar voor een reünie van Jefferson Airplane.

 

http://www.nu.nl/muziek/4205783/jefferson-airplane-gitarist-paul-kantner-74-overleden.html

Vanavond iemand een gerestaureerde Leak Stereo 30+ laten horen.  Hij ging een beetje in shock   weg.   Zoveel muziek uit zo' n klein doosje.   

Ook een paar nummers  Trentemøller gedraaid.  Bij dit nummer ging hij uit zijn dak:  "always something better"  

Erg toepasselijk 

 

Jammer genoeg gaat de Leak morgen weer naar zijn baas    Nog even genieten 

Het leuke van Leak:

't maakt echt muziek!