Het volledige verslag is te lezen op: http://home.kpn.nl/r.nieuwenhuis/index.htm onder "Op bezoek bij..." en "Cock in Rotterdam: 23 februari 2021"
Het werden drie bezoeken in vijf dagen. Dát heb ik maar in één verslag gezet: dinsdag 23, donderdag 25 en zaterdag 27 februari 2021….
Dinsdag 23 februari:
Vandaag ben ik naar Cock geweest. Met Echoputjes én mijn zelfgemaakte houten kastjes van Bubinga hout, waar de Harmonizer XL versie in moeten komen. En ook met mijn “oude” Harmonizers die gevuld moeten worden met hars, ik had nog een versie waar dat niet gebeurd was. En het was “natuurlijk” weer gezellig, met eerst veel koffie en gepraat, maar daarna gingen we toch echt aan de muziek. Hij had overigens ook nog een loopwerk en een DAC staan en omdat hij zelf natuurlijk een geweldige DAC heeft was die over en kon ik hem thuis gaan proberen. Leuk!
Drie keer Echoputjes.....
Ik verwachtte trouwens dat hij die kastjes vandaag wel “even” zou inbouwen, maar dat was niet het geval. Dat zou nogal wat uren vergen, dus ga ik binnenkort nóg een keertje terug om ze op te halen.
Maar….. De XL versie paste nét niet in de door mij gemaakte kastjes. De koelribben waren net te hoog en te breed en ik moet die nog meer uitfrezen. Vreemd trouwens, de tekening klopte dus niet met de werkelijkheid, de koelribben lijken groter uitgevoerd dan op die tekeningen. Lastiger wordt de diepte van voorkant, die blijkt anderhalve millimeter dieper te zijn. Mede vanwege een rubberen strip aan de achterkant van de vóórkant van de Harmonizer, dus moet ik ook daar met de frees aan de gang. Goed, morgen maar, want ik heb maar meteen voor donderdag afgesproken.
We hebben overigens nog wel een leuke test gedaan. Cock wilde vooraf niet laten weten wat hij ging aanpassen en ik kon ook niet zien wat hij aan het doen was. Maar toen hij de plaat van Diana Krall opzette vond ik het zó tastbaar, net alsof ze bij je op schoot zat. Meteen dik kippenvel op de armen en koude rillingen over de rug, práchtig. Toen ging hij weer wat aanpassen en toen de plaat opnieuw opgezet werd was die tastbaarheid en beleving volledig verdwenen. Heel bijzonder.
Wat heeft hij nu gedaan? Cock had voor zijn stepup twee afsluitweerstanden met identieke waardes maar van verschillende materialen. Die waardes heeft hij overigens bepaald met luisteren naar roze ruis. De vervormingscijfers, amplitude en het spectrum zijn precies hetzelfde tussen de twee afsluitweerstanden en was in verschillende metingen niet te zien.
Het verschil materiaalsoort zorgt dus voor het echtheidsgevoel. Bij het ene wel en bij het andere dus niet. Cock legde het echtheidsgevoel later ook zó uit: als je in het pikkedonker vlakbij iemands oor heel zacht iets fluistert, dan heb je ook zo’n gevoel dat het wel héél erg intiem en tastbaar is. Moraal van het verhaal: het materiaal van de afsluitweerstand is bepalend voor het echtheidsgevoel.
Donderdag 25 februari:
Vandaag dus wéér naar Cock. Met de opnieuw gefreesde kastjes onder de arm en met de Echoputjes natuurlijk. Dus daar begonnen we ook aan bij hem, mét de onafscheidelijke espresso’s….
Bij Cock op de werk- en koffietafel....
We hebben vandaag ook een leuke test gedaan: hij vroeg dinsdag of ik de originele LP “Spiritchaser” van Dead can Dance bij me had. Daar hadden we het blijkbaar verleden keer over gehad, maar dat was ik alweer kwijt. Nú dus niet, ik had het origineel én eentje van Mobile Fidelity Sound Lab meegenomen, en hij had er eentje van 12 Euro op de kop getikt. Die laatste is denk ik een herpersing van de DAD 3637 op het 4AD label, maar daarvan bleef in het vergelijk níets over. In de originele zat véél meer laag en dynamiek, die pakte je gewoon. Ook de MFSL kon de slag niet winnen, ik was wel weer tevreden met die uitslag want de MFSL versie had ik al als reserve weggelegd: op zolder dus….
Toen draaide Cock ook nog de CD-versie van dat album, op zijn nieuwe digitale kant. Tenminste, hij had ook nog een voeding voor zijn zelf ontworpen DAC gemaakt én hij had dus weer een ander loopwerk. Nu wisselt dat laatste daar wel eens en elke keer klinken die weer prachtig analoog, voor een CD-speler/loopwerk dan. Wat doet hij toch met die dingen? In dit geval met het loopwerk (nog…) niets, maar hier werd toch écht de grote stap door de DAC met dus die voeding gezet. Wij gaven allebei wél de voorkeur voor de platenspeler, maar deze digitale kant is toch zéker niet te versmaden….
Ik mocht ook een Nanotube interlink proberen, die Cock voor Cor gemaakt heeft. Die wilde hem nog niet hebben omdat hij nog geen DAC had. En de Harmonizers XL pasten nu wél in de houten kastjes, dat kón ook haast niet anders…
Thuisgekomen heb ik meteen de kleine Harmonizers weer aangesloten en ook nu bleek weer hoeveel verschil die dingen uitmaken. Dat wordt nog wat met de grote. En ook de Nanotube heb ik geprobeerd, nadat ik eerst in de oude setting wat muziek van de NAS gedraaid had. Muziek die ik goed ken, maar dan van LP. Er zaten dus wel wat verschillen in, maar ik kon wel horen waar nú de verschillen in zaten tussen mijn oude DAC, de “nieuwe” en dan ook nog de Nanotube interlink. Het wordt steeds mooier, nee, muzikáler. Want mijn oude DAC geeft wat meer detail en hoor ik ietwat hardheid (niet écht natuurlijk, maar in vergelijking met….) die met de Nanotube en ook de nieuwe DAC helemaal weg is…. Overigens, die DAC blijft hier staan, ik heb hem van Cock overgenomen en ik ben er erg blij mee.
De set met rechts het mooie Proceed PDT3 loopwerk
Bij Cock op de Kef LS50 Meta
Zaterdag 27 februari:
Vandaag alwéér naar het Rotterdamse afgereisd, om Echoputjes af te leveren (en natuurlijk ook zelf van te genieten) en de XL mee naar huis te nemen.
Maar eerst weer muziek natuurlijk. Cock liet het verschil horen tussen zijn zelf gemaakte snaar van tape ten opzichte van een rubberen snaar. Eerst hoorden we een mooie opname van Diana Krall van de LP “From this moment on” met de rubberen snaar. Daarna werd de tape erop gelegd en binnen twee seconden (écht waar!) was het verschil zó goed te duiden: er was een forse toename van dynamiek, ruimtelijkheid en detailweergave, ja, ze zat alwéér op schoot…
Overigens is die tapesnaar alleen te gebruiken met een motor die absoluut stil is. Daar waar de rubberen versie de noise van de motor dempt transporteert de tapesnaar de noise via het plateau naar het element. Met alle gevolgen van dien….
De rubberen snaar....
.....en de tape-snaar
De XL ziet er prachtig uit. Ik zag natuurlijk wél wat dingetjes die béter hadden gekund, maar hee, ik heb ze wél zelf gemaakt! En dat geeft ook best veel voldoening en dat werkt denk ik ook wel door in de beleving. Ze worden nóg mooier trouwens, als ze in de olie staan. Want wat zeggen ze wel vaker: aandacht maakt alles mooier.
En ze staan te acclimatiseren...
