spido

Beste Hans, Wat bedoel je met "asynchroon"? Bedoel je dat er fasevervorming c.q. fasetegenstelling ontstaat binnen het originele audiosignaal?

Das Glück ist dort, wo Du nicht bist... in Platz... In Zeit... oder in Phantasie... Een boeiende gedachtenwisseling over deze versterker, en vergelijking met duurdere / betere / latere alternatieven van Sony, vond ik op http://www.audiokarma.org/forums/archive/index.php/t-65106.html

Gegeven de huidige opstelling in de breedterichting van de kamer - waarbij de bezitter kennelijk persisteert - en zijn voorkeur voor "minimalistische" inrichting - lijkt het mij het best om pal, d.w.z. op enkele millimeters afstand, achter elk der beide "electrostaten" - en zo mogelijk zelfs boven òp de beide "basluidsprekerkastjes" - een verticale, wigvormige*, harde & gladde diffuser van gietsteen (beton, gips) o.i.d. te plaatsen, en alle kamerwanden in de directe omgeving van de luidsprekers, inclusief de deur en de zijwand van de kast rechts, te bekleden met vlakke, egaal witte akoestische dempingspanelen of wit langharig wollen tapijt op raggelwerk. Dan worden ongetwijfeld veel van de hinderlijke, storende, vroege/snelle reflecties en interferenties in de hogere frequenties in hoge mate geëlimineerd. N.B. Het dempen van vloer en plafond lijkt me niet relevant, gezien de erbarmelijke spreiding van hogere frequenties door electrostaten in verticale richtingen. Om dezelfde reden is een diffuser van verticaal afgestraalde hogere frequenties niet nodig. Want die zíjn er eenvoudigweg vrijwel niet! Nadeel (kenmerkend voor iéder voordeel, volgens J.C.): er blijft na diffusie en demping simpelweg heel wat minder hoog over (pakweg -6dB, op de meeste luisterplaatsen) dan daarvóór. Maar... wàt er wel overblijft, is wel béter, directer hoog. Want het "achterkantgeluid" van deze dipool-luidsprekers is door fasevervormingen en vertraagde reflecties kwalitatief weliswaar een probleem, maar qua systeemrendement / lineariteit - kortom: qua hoevéélheid - is het kwantitatief zondermeer een netelige noodzakelijkheid! Oplossing: een goed elektrodynamisch tweetertje bij of òp, of àchter de electrostaat zetten, via een wisselfilter - plus fasecompensatie op de overnamefrequentie via een all-pass filter, als men daar in gelooft. Dit is niets nieuws, hoor: heel veel teleurgestelde en zelfs vertwijfelde electrostaatlijders kochten in vroeger dagen reeds een ribbon tweeter (Decca Kelly of London, Jordanov), air motion transformer (Heil) of ionisator / plasma (Ionovac/IonoFane) bij hun ESL's. Electrostaten (en andere zeergoedbedoelde high-end dipool-luidsprekers zoals Magnapan, Apogee, Leonardo, Fibonacci - how DARE they! - OGlaudio, Analysis Omega Planar and whoever) zijn in theorie fantastisch. Maar in de harde praktijk van een harde huiskamers zijn ze... eh... iets mìnder fantastisch. * Een verticale doorsnede met enigszins gebogen zijwanden, zoals bij een klassieke kloofbijl, zou vermoedelijk optimaal zijn. P.S. Een bak met mooie, bontgekleurde planten tussen beide luidsprekers, met een warm-white spotje er op, zou het geluid ongetwijfeld heel veel goed doen. En een mooi schilderij, of een borduurwerk van je moeder, van je oma, van wie dan ook die van je houdt - of wie van jóu houdt of hebt gehouden - daar boven aan de wand. Net zoals een schàt van een spinnende kat - de jouwe! jij houdt van hem/haar! hij/zij houdt van jou! - op die luisterbank, spelend met een knotje wol...

Prachtige speler! En de originele B&O elementen met Moving Micro Cross (MMC) moet je niet onderschatten! Dit is toch de Beogram 4002, met MMC 4000 element? Geproduceerd van 1975 tot 1979? (Alleen jammer dat-ie geen 78 toeren doet...)

Beste Duck-Twacy, Je hebt gelijk! Daar heb ik toen overheen gelezen. Wel bedankt. Dit zijn ze dus, nietwaar? (Typisch, toch, dat Tannoy zoveel totaal verschillende luidsprekers allemaal "Mercury" noemde!) Beste JanB139, Het is wellicht 't handigst, wanneer je contact opneemt met de service afdeling van de importeur (of, wanneer die je niet helpen kan, rechtstreeks met de fabrikant). Want de unit lijkt moeilijk te vinden. Wellicht heeft men nog wel originele exemplaren op voorraad voor vervanging. http://www.hnny.nl/contact.html http://support.tannoy.com/access/unauthenticated?return_to=http%3A%2F%2Fsupport.tannoy.com%2Frequests%2Fnew http://www.tannoy.com/AboutUs.aspx?k=contact

Voor mijn advies (#4 van dit draadje) heb ik de originele Tannoy brochure, met specificaties, uit 1983 geraadpleegd. Later zag ik de foto's van de tweeter, en moest ik vaststellen dat men kennelijk later op een andere tweeter is overgestapt. De Tannoy "Mercury" had oorspronkelijk een tweeter met een ronde montageplaat: ...maar dan met een zwart verfje. Gespecificeerd werd een systeemrendement van 93 dB (domestic) en 90 dB (anechoic). Die laatste waarde is de normale, gestandaardiseerde opgave. Het lijkt er op, dat jouw Mercury's (als dat 't bovenstaande model M2 betreft!) een aanmerkelijk lager rendement hadden. Dat kan de keuze van de tweeter beïnvloeden. http://www.tnt-audio.com/casse/mercury2e.html

Klopt! Ik lijm de elementjes altijd in SME standaard shells. (Tenzij "Concorde" model, vanzelfsprekend.)

En hetzelfde geldt ook voor luisterruimtes! Geen enkele ruimte is "recht". Er zijn allerlei interferenties als gevolg van reflecties, die enorme pieken en dalen kunnen veroorzaken. En van de ene luisterplek naar de andere veranderen die pieken en dalen ook nog. Dat accepteren we - tenzij het àl te erg is - want ons gehoor bevestigt wat ons oog ziet: zoals de ruimte er uitziet, zo behoort hij ook te klinken. Maar als resonanties hoorbaar blijven "hangen" (na-dreunen, na-galmen, na-ijlen) is dat wèl heel akelig, want zulke resonanties verstoren de klanken die wat later worden geproduceerd. Vertraagde resonantie is dus bij transducenten (m.n. luidsprekers) èn (harde) akoestiek het grootste probleem.

Goede elementen rusten nóóit! (Géén gel*l, Géén flauwe k*l: Maar... Van-den-Hul!)

Zo nu en dan... ach, eigenlijk best wel vaak tegenwoordig... draai ik van die hele ouwe gouwe muziek. Jaren vijftig: Julie London, Frank Sinatra, Jo Stafford... dat soort werk. Prachtige uitvoeringen, meesterlijke orkestraties en arrangementen, en veel beter opgenomen dan je vermoedelijk denkt. Maar het komt ook wel voor, dat er popmuziek van pakweg 150 jaar geleden uit de luidsprekers schalt. Ja, die wordt dan vertolkt door hedendaagse muzikanten. Want kennelijk ben ik toch niet de énige, die de ouwe meuk waardeert. Stephen Clarence Foster schreef dit lied, "Hard Times", in 1854, toen the Blues als erkende muzieksoort nog helemaal niet bestònd. Maar, net als ondermeer George Gershwin en Jerome Kern ná hem, had Foster een heel goed en waarderend oor voor het coloriet, de stembuigingen, de blue notes, de syncopische ritmiek - zeg maar: "swing" - van de gekleurde bevolking in de Zuidelijke Staten van de VS. http://en.wikipedia.org/wiki/Hard_Times_Come_Again_No_More Mijn favoriete opname is die van Marvis Maples, op de CD "Beautiful Dreamer" (2004). Bij de opname was Emmylou Harris als studiogast aanwezig. Op haar eigen manier vertolkte zij het lied reeds in 1992. En... jeemig... met haar onderkoelde presentatie gaat zij zelfs nog "beyond the blues"! http://www.youtube.com/watch?v=09KCf_-wby4 Een andere, zondermeer pràchtige uitvoering, is die van Jennifer Warnes met koortje (haar instrumentale begeleiders, die kennelijk toch ook heel mooi konden zingen!), op haar magistrale LP "Shot Through The Heart" (1979: CD heruitgave 2010).

Beste Hans, Ach, glas is glas... (Drink er één, en doe een plas.) http://www.ruconnected.nl/article/15-toslink

Ravon projecteert weer?

Beste Wol, Geen gek idee, hoor! Maar waarom zo dik? (Jij overdrijft altijd zo!) http://www.perfectperformer.nl/speksteen

Beste Ravon, Bespaar ons jouw medeleven, jouw invoelen, jouw sympathie, jouw empathie. Ze zijn zo sterk projectief, dat we je nu wel tè goed kennen.

Beste Robx, Zulke huizen zijn gewoon te koop, hoor! En vaak niet eens zo duur, zelfs. (Want... eh... Niet zo modèrn... Niet zo niéuw... Weetjewel?)

Ja, ook vroegah werden er soms planken misgeslagen! Geef de naald maar weer de schuld, als de arm niet deugt! Overigens is Spido, die een flinke ervaring heeft met hi-output en lo-output MC-elementen - van oordeel dat lo-output / lo - impedance elementen, toch altijd beter klinken dan hi-output dito's. Mits de phono-trap / step-up een laagohmige (10Ω bijv.) afsluiting heeft, natuurlijkj.

Beste Ravon, Ad A: Merry XMass! (Lijkt me overigens niet geschikt als paludarium-verlichting.) Ad B: Nee, hoor. Alleen een volslagen krankzinnige zou zich daar zorgen over maken.

Ad A. Kwantiteit ≠ Kwaliteit. Ad B. Wat heb jij een verstandige vrouw!

Beste Arden, Dubbel gelaagd karton... is dat wel stijf genoeg? Om scheve montage te voorkomen (bij het aandraaien van de boutjes), bedoelt Spido?... (Al jaren lijmt Spido al zijn elementen - vrijwel massaloos en geheel trillingvrij - in SME-standaard koppen. Tenzij Ortofon "Concorde" of zo, natuurlijk.)

Snelheid (in geluidsweergave) is meer een kwestie van goed stoppen dan van goed starten.

So How Come (No One Loves Me) by The Everly Brothers - from their 1961 "A Date With The Everly Brothers" album

Lik! Lik!! Slijm! Slijmmm!!

Graag breng ik onze vintage liefhebbers de site http://stereonomono.blogspot.nl/ onder de zeergewaardeerde aandacht. Het opent een Walk Down Memory Lane, die in mijn geval voerde vanaf de Goodmans Axiom 80 luidspreker, via de H.H. Scott 299 versterker, naar de EMT 938 professionele platenspeler, en nog veel verder... Héérlijk! (Let op: er zijn "Archives" (jaararchieven) en - als je wat downscrollt - "Labels" (merken), die als entry kunnen fungeren.)

Beste Hans, Het verbaast me een beetje dat jij niet ogenblikkelijk voor glasvezel kiest! Je maakt je immers, in het kenniskielzog van je knappe broer, zorgen om de schadelijke invloed van radiofrequente elektromagnetische stoorvelden? http://nl.wikipedia.org/wiki/Glasvezel

Zelfbouwers, opgelet! http://www.dahlkes-werkstatt.de/Paragon/plans/ http://www.diyaudio.rs/topic/2723-diy-tannoy-westminster-royal/ (Bouwbeschrijvingen voor twee van de grootste kleurdozen die Spido kent...)