spido

Dat klopt! Er zijn in het algemeen twee soorten mensen die niet enthousiast zijn over Dhr. Van den Hul: - mensen die zèlf commerciële belangen hebben; - mensen die geen verstand van elementen (en andere hifi-aparatuur) hebben, en zich laten beïnvloeden door mensen die zèlf commerciële belangen hebben...

Nee. Althans: technische argumenten overtuigen musici niet En musicale argumenten overtuigen technici niet.

Sony STR V6 Why should anyone have asked for MORE? Or BETTER?

All I need to say is.... Ortofon MCA-10 (10Ω input).. And a lo-imp / lo output cart. Ortofon, EMT, Breuer, what ELSE?

Wabbedoellu?

Zeker een interessant artikel! En veel ervan snijdt hout. (Helaas snijdt het géén speksteen...) Een paar opmerkingen: - De uitleg over de "vectoren" was eigenlijk Huygens golftheorie (1678). Leuk dat die nog steeds als actueel wordt gezien. Had echter wèl even vermeld mogen worden. (Ere wien ere toekomt! De "cracked bell" theorie van lichte, dunne, slappe, paneelgedempte luidsprekerbehuizingen (BBC-monitoren, m.n. Harwood et al.) heeft nóóit geleid tot buitengewoon goede resultaten in termen van dynamiek en toonbereik, maar wèl tot tamelijk probleemloze, doch futloze, inderdaad weinig resonante en slechts in geringe mate en tijdsduur na-ijlende behuizingen: de "ongemotiveerde loonslaven onder de luidsprekerbehuizingen", zou men kunnen zeggen, als men Spido's eerlijkheid en vrijpostigheid had... Niet voor niets probeerde destijds de (altijd door live muziek gemotiveerde!) John Bowers (B&W), op basis van de units-bezetting van het BBC monitor-concept, een realistischer, dieper doorlopende en meer energieke basweergave te realiseren met zijn Acoustic Line (1/4 Bailey's Transmission Line ) model DM2a: en oogstte onmiddellijk muzikaal (doch niet technisch: ± 3 dB) succes! Stijve behuizingen, zoals dikke multiplex kasten met verstevigingskruis en/of slanted braces en bitumineuze dempingspanelen, in combinatie met woofers die ver onder de (braced/slanted) paneelresonantie-frequenties worden gewisseld, leverden veel realistischer / overtuigender* prestaties. (Voorbeeld: de Tannoy Red Monitor, if you've got any ears to believe!) (En dan heb ik het alleen nog maar over hout..: wellicht het meest òngeschikte materiaal voor luidsprekerbehuizingen op aarde, gezien het grote resonantie-frequentiespectrum en de zeer geringe / vrijwel ontbrekende inwendige demping.) - De sterkteverhouding (in dB) tussen direct en gereflecteerd geluid in de huiskamer is slechts één kant van het verhaal. Het tijdsverloop tussen die twee is een ànder ... en eigenlijk een veel belangrijker hoofdstuk. Het is leuk, in dit verband, om eens het verschil te horen tussen de weergave, in dezelfde ruimte, met dezelfde luidsprekers, op een harde (bijvoorbeeld: stenen) vloer mèt en zónder hoogpolig tapijt neergelegd vóór de luidsprekers. (Ongeveer het verschil tussen ping-pong schijnstereo en de ambiance van de concertzaal, afhankelijk van de kwaliteit van de directe, natuurlijke opnamen tegenover de onnatuurlijke studiogene bewerkingen van multichannel misère-materiaal!) * Wàt is werkelijkheid... en wat gelóven wij? Psycho-acoustics: daar moeten we het wellicht óók nog eens over hebben. Of misschien wel váker dan ééns.

Wie niet alles reeds op vinyl hééft van de Everly Brothers - of wie zijn verzameling wil uitbreiden of vernieuwen vanwege slijtage, krassen en gespetter, en/of CD's wil hebben om die in de auto te kunnen afspelen - raad ik deze compilatie van oude albums, singles, ep's, radio- en tape-opnamen van harte aan: Vijf klassieke LP's en nog veel meer, op 4 CD's, voor nog geen tientje. En de klank is beter dan die van de originele platen. Real Gone Music, EAN 5036408133922

Doordat wij - volkomen in strijd met de traditie - oud en nieuw vierden op een zeer geheime, moeilijk bereikbare plaats in een bergachtig gebied, zonder TV of internet, misten we dit keer het Nieuwjaarsconcert van de Wiener Philharmoniker. Ja, ja... oubollige muziek. Mensen die van zichzelf vinden dat ze een goede smaak hebben, halen hun schouders er over op. Johann Strauss - vader en zoon - en Josef Strauss - zoon van de één en broer van de ander. Driekwartsmaat, mars en polka. "Lustig, Heiter und Gemütlich!" Zal over nòg eens honderd jaar nòg wel oubollig zijn... en dan toch nog steeds met veel plezier gespeeld en beluisterd worden. Gisteren herinnerde ik me dat ik een paar weken geleden in de Kringloopwinkel - die tegenwoordig zowaar ook al een bakje met CD's heeft staan, naast de enorme bakken met elpees - een doosje met twee CD's had gekocht met "Das Neujahrskonzert - Wiener Philharmoniker - Lorin Maazel". (Deutsche Grammophon Gesellschaft, EAN 028942956223.) Nou ja... gekòcht? Meer méégenomen, voor één euro: zo ongeveer wat je voor het lege 2-CD doosje zou moeten neerleggen, denk ik. En het doosje was in orde. Volgens de tekst op de achterzijde van het doosje is het materiaal een compilatie van live-opnamen van de Nieuwjaarsconcerten van 1980-83. Allemaal materiaal uit de allereerste jaren van de Compact Disc, dus. Het speeloppervlak van beide CD's vertoonde gebruikskrasjes, dus succes was niet bij voorbaat gegarandeerd. Enfin, het beste er maar van hopen en - hup - de CD-speler in. Volume flink open, want ook als het slecht klinkt wil ik dat goed kunnen horen... Omdat het zaal-opnamen waren, werd de achterkanaalsversterker met -luidsprekers mee ingeschakeld. Het volgende moment zat ik op ongeveer de tiende rij van de Gouden Zaal van de Musikverein te Wenen, en wel in het midden van de rij. Beter kòn eigenlijk niet! Dit was een muziekklank waar geen audiofiel aan te pas was gekomen: geen opgepoetst hoog of laag, geen kunstmatige galm, geen nepstereo door mengtafelmixing van multichannel: dit was ècht! Toegegeven, je moet er wel de spullen en de ruimte voor hebben. Maar dan biedt deze uitgave, net als (toeval??) diverse andere uit de beginjaren van de CD, alles wat de perfectionist op audiogebied aan referentiemateriaal wenst. Van een subtiele zither-solo in G'schichten aus dem Wienerwald tot aan de knallen in Unter Donner und Blitz. En ik moest mezelf inhouden, anders was ik zelfs nog gaan meeklappen met al het Weense publiek rondom mij in de kamer, in de traditioneel afsluitende toegift: Radetzky-Marsch...

Vergeet dan vooral niet even bij Aalt-Jouk van den Hul langs te gaan...

Oei! Een kapotte naald? Eerlijk gezegd vond ik 4 p naalddruk voor een gave elliptische naald al een beetje aan de hoge kant! Laten we hopen dat je platen niet geleden hebben...

Beste Groovy, SPU GTE?? Die weegt 32,5 gram! Dan gebruik je zeker extra contragewicht(en)?

Beste Arden, Nee, hij wìst geloof ik niet eens dat er een Grail in de keten zat. Maar hij zei wel dat het complete huiskamer-systeem prima klonk. "Zó goed hoor je het niet vaak: vooral niet op high-end shows!" zei hij.

Beste Groovy, Ik neem aan dat die 50 Ohms afsluiting niet voor MD geldt, maar voor MC. Dat lijkt me voor een SPU vrij hoog. Nogmaals: Waar kan ik op het net de specs van die lux I507(??) vinden? Beste Hans, De SPU is de Moeder Aller Stereo MC-elementen! (SPU = Stereo Pick Up. Ontwikkeld in 1958.) http://www.ortofon.com/products/cartridges/spu-series )

Beste Arden, De minimale afsluiting van Van den Hul "The Grail" is 40 Ω. ( http://www.vandenhul.com/products/electronics/the-grail-333.html ). Misschien is dat toch iets te hoog? (Hoewel het zo schijnt te zijn dat een te hoge "resistive load" leidt tot "elevated top-end" veroorzaakt door "odd-harmonic high frequency distortion", en dus tot een "edgy and bright" geluid. Zeker niet "duf", dus: integendeel.) http://www.extremephono.com/Loading.htm

http://www.gelderlander.nl/phil-everly-van-the-everly-brothers-overleden-1.4162668 http://nl.wikipedia.org/wiki/The_Everly_Brothers

http://nos.nl/artikel/592456-herman-pieter-de-boer-overleden.html

Beste Groovy, Nee, je SPU zit op die fonotrap! Dat roterende drumstel speelt daarbij geen rol van betekenis, en die pook evenmin. Wellicht is de impedantieve aanpassing niet juist? De SPU is zeer laagohmig (zoals alle goede MC-elementen): ca. 3Ω per kanaal, vermoedelijk. Staat jouw fonotrap laagohmige afsluiting toe? (10Ω, bijvoorbeeld?) Probeer dat eens. (Kan ik ergens op het net de specs vinden van jouw fonotrap?)

Beste Vintage, De TA-1120 (geïntegreerde versterker) dateert van november 1965. De TA-3120 (monoblock power amp) verscheen in december 1966, Type TA-2000 (voorversterker) kwam in mei 1968 op de markt, en de TA-1130 (geïntegreerde versterker) in september 1970. In het rijtje mag eigenlijk ook niet type TA-3060 ontbreken (monoblock power map), die verscheen in september 1969. Maar ook niet een paar heel stevige en bloedmooie receivers, waarvan ik nu even niet de typenummers weet... (Gegevens van http://www.thevintageknob.org/ )

Beste Ravon, Ja, ja... maar een subjectief meetinstrument. Het meet "waardering", ook wel "smaak" genoemd. En wat sommige mensen allemaal niet mooi vinden... of juist wèl... (Zo waren er destijds beroemde aluminium conus breedbandertjes, die heel "mooi" resoneerden in het hoog wanneer dat een beetje hard ging. Een soort actieve klankschaaltjes, zeg maar. Nou, dat was een succes, hoor. Ook bij mensen die zelf vonden dat ze gouden oortjes hadden.)

In het algemeen dient men te vermijden dat de muur waar de luidsprekers vóór staan een harde echo kan opwekken met de tegenoverstaande muur. Daarbij is het 't best om de muur waar de luidsprekers vóór staan akoestisch zacht (d.i. dempend) te maken. Dat "akoestisch zacht maken" geldt trouwens voor de hele directe omgeving van de luidsprekers, waarbij het voldoende kan zijn òf aan het plafond, òf op de vloer iets dempende aan te brengen. Ga behoedzaam te werk bij dempen van (delen van) de zijwanden. Door één van de zijwanden (gedeeltelijk) wat te dempen, kan akoestische asymmetrie worden opgeheven die bijvoorbeeld ontstaat door een open keuken of een vide.

Another Walk Down Memory Lane... Spido herinnert zich nog goed zijn nachtelijke wandelingen, die hem zo'n halve eeuw geleden voerden langs vele Amsterdamse audio-adressen. Eén daarvan bracht hem min of meer regelmatig uit de slinger van alle andere hifi-zwerftochten... Die leidde hem dan naar de showrooms van Brandsteder Electronics, aan de Parnassusweg in Nieuw-Zuid. Oud-Zuid, nu echter, ongetwijfeld. Of anders nog, wellicht: Buitenveldert. Daar stonden de buitengewoon modern, professioneel en krachtig ogende producten van het Japanse Sony te pronken in de spotlights. Zoals de TA-1120. En nòg zwaardere, nòg mooiere, nòg betere(?). De TA-1130, bijvoorbeeld. De fraaie TA-2000 voorversterker. En dan nog die prachtige monoblocks. Zoals de 3120. Sorry hoor, Spido hééft iets tegen Japan... vanwege de oorlog in ons Indië, altijd nog. Maar die spullen van Sony waren destijds (jaren '60!) toch echt wel uitzonderlijk goed en mooi. Dat móet hij wel toegeven... http://www.thevintageknob.org/sony-TA-1120.html http://www.thevintageknob.org/sony-TA-2000.html

Alle armen zijn rotdingen. Net zoals alle luidsprekers, elementen, microfoons en hoofdtelefoons. Elke arm slechts zo "goed"(?) als de juiste combinatie met het element mogelijk maakt. Wie meent dat de combinatie van een zeer lichte arm met een zeer compliant element ideaal is, zal in de praktijk worden teleurgesteld.

Beste Ravon, Een meetinstrument is objectief. Een AB(X) test is subjectief. Bij een AB(X) test kan dus de slechtste "winnen". Als-ie maar in de (wan?)smaak valt. (Lijkt wel dommocratie, eigenlijk, zo'n test...)

Beste Kappa, Mijn eerdere vraag moet, net als de eerste herhaling daarvan, zijn ontsnapt aan de aandacht van onze zeergewaardeerde medeforummer Jongensdroom. Daarom neem ik de vrijheid de vraag opnieuw te stellen - hoewel nu in wat uitgebreider vorm - en ik ben van zins daarmede door te gaan totdat ik een antwoord van hem krijg. Maar wellicht komt onze zeergewaardeerde medeforummer er allengs achter dat zijn waarneming en/of waardering geen verklaring kan vinden in de natuurkunde en denkt hij in het vervolg eerst even na, voordat hij zoiets opschrijft. Dan hoor ik dat graag van hem. Wat mij, overigens, nog meer aan zijn oordeelsvermogen doet twijfelen, is zijn plotsklapselijke waardering voor hoornluidsprekers. Zulke luidsprekers klinken niet alleen zonder uitzondering verschrikkelijk tot gruwelijk toeterig en neuzig, maar ook nog eens heel ànders dan die zijige electrostraten waar hij zo dol op is. Bovendien projecteren zij het geluid op heel andere wijze de ruimte in dan zulke dipolers. De vorige versies van mijn vraag heb ik, om het forum niet te veel te belasten, al eerder verwijderd. Help me echter herinneren dat ik, wanneer Jongensdroom het antwoord opnieuw schuldig blijft, mijn vraag verder uitbreid met: "En bestond die éne dipool-zangeres dan uit twéé personen, eentje links en eentje rechts, die samen volkomen synchroon stonden te zingen?" "Natuurgetrouw"? Tweevoudig dubbelzijdige lariekoek-in-de-ruimte!

Beste Hans, Nee, het kan geen Leak luidspreker zijn geweest, want die hadden geen witte kunststof conussen. De voorzijden van de sandwich conussen (alu-polystyreenschuim-alu) van Leak waren naturel aluminium. Bovendien gebruikte Leak geen alu-dome tweeters. De richtprijs van de importeur voor de B&W DM2a was in 1973 ƒ 668,- Uit 'Stereo Hifi Test' 10-1973 http://www.audiofriends.nl/klassiek/page2.html