spido

Beste Henrie, Is het niet zo dat de kwaliteit dikwijls vooral wordt bepaald door de wijze waarop een bepaald principe wordt uitgevoerd, en veel minder door het principe zelf? Stereo heeft een bedenkelijke reputatie gekregen, doordat er veel gemixte en gepanpotte multichannel opnamen als "stereo" werden verkocht, maar met echte, natuurlijke, binaurale stereo (natuurlijke 2- of 3-microfoontechniek) niets te maken hadden. Overigens denk ik dat zelfs quadro voordelen kan bieden: bijvoorbeeld bij het weergeven van echo's van staccato in een grote ruimte. (Zoals van een orgel in een kathedraal.)

Voor 6-snarige gitaar met twee humbuckers (een brug-element en een hals-element): Elk element ("nek" en "brug") is dus eigenlijk dubbel uitgevoerd, met de spoelwikkelingen van beide elementen in tegengestelde richting. Bij vintage Gibsons (e.a.) zijn de beide humbucking pick-ups afgedekt met één kap, zodat ze samen één element lijken. http://en.wikipedia.org/wiki/Humbucker * En dus ook in sommige p.u.-elementen! Voor het Empire EDR.9 "humbucking" p.u.-element geldt wat Vinylengine al schreef: Per kanaal dus twee spoeltjes, die in tegengestelde richting zijn gewikkeld.

100% original and 100% fully working, amazing sound. Only some letters and indicator level are missing with the age.(...) http://www.ebay.co.uk/itm/RADFORD-SC-242-SPA-60-PRE-AMP-STEREO-POWER-AMP-USED-/251493859800?pt=UK_AudioTVElectronics_HomeAudioHiFi_Amplifiers&hash=item3a8e33c1d8 Voor wie toevallig nog op zoek was naar een prachtige vintage versterkercombinatie...

Ik vraag mij af, of deze "mono"-uitgave anders zal klinken dan de eerdere "stereo"-uitgave, maar dan afgespeeld met de versterker in "mono"-stand. Overigens denk ik dat de vroege "stereo"-uitgaven die door de opnametechnici nooit als "stereo" waren bedoeld (de tweespoors-opnamen met zang in het ene spoor en begeleiding in het andere spoor), sowieso altijd in stand "mono" moeten worden beluisterd. Ze werden destijds door marketing mensen als "stereo" op de markt geslingerd. Leuk verkoopargument! En ach, als die stereo wordt gemaakt door twee speakertjes in de beide dekselhelften van een koffergrammofoon, valt het allemaal best wel mee met die foute stereo. Bij uitgaven als Sgt. Pepper ligt volgens mij de zaak heel anders: daar treden ruimtelijke effecten op, die bij afspelen in stand "mono" verloren zouden gaan.

Aldus de editie van Platomania (Concerto / Plato). Zou het allemaal nou echt heel anders klinken dan de eerdere uitgaven, maar dan met het "mono - stereo" drukschakelaartje van de versterker in de stand "mono"?

Zoals m.n. Vintage al een paar keer noemde, hebben buizenversterkers lagere dempingsfactoren dan transistorversterkers. Dat is een onvermijdelijk gevolg van hun uitgangstrafo's. (Vanzelfsprekend is de individuele kwaliteit van de uitgangstrafo's bij buizenversterkers dan ook van essentieel belang!) Hoe minder vervuiling er tussen de uitgang van een versterker en de lagetonenluidspreker zit, hoe beter. Dat geldt voor buizenversterkers in nòg hogere mate dan voor transistorversterkers: juist vanwege die lagere dempingsfactor. Ferrietkernspoelen zijn ernstige vervuilers: niet alleen zijn het fasedraaiers - zoals alle spoelen - maar ze hebben ook nog traagheids- en verzadigingsverschijnselen bij hogere vermogens (hysterese-verliezen e.d.)

De beoordelingen van de Rega-armen zijn nogal uiteenlopend. Ik heb er zelf geen enkele ervaring mee, maar ik kàn me voorstellen dat Triodedick gelijk heeft: http://www.triodedick.com/configuratie_van_td.htm

Over Bach gesproken: wat is je hele kamer toch opeens totaal en overrompelend vòl van muziek, wanneer het Derde Brandenburgse Concert losbarst! In de popmuziek ken ik van dat verschijnsel ook een voorbeeld: "Questions 67 and 68" van The Chicago Traffic Authority.

Ja, en daar is dus rekening mee gehouden. Overigens nog een opmerking t.a.v. impedantie: een grillig impedantieverloop wijst altijd op fasevervorming. En die is volgens sommigen wèl hoorbaar.

Verzadiging van ferrietkernen in seriespoelen van de laagsecties (woofers) kan merkbaar / hoorbaar worden als compressie, traagheid en vervorming bij grote impulsen, vanwege trage reversibiliteit (richtingsverandering van het magnetisch veld: hysteresisverliezen), eddy current verliezen en anomale verliezen (frequentie-afhankelijke verbreding van de hystereselus). http://www.mundorf.com/en/?category=hifi&menu=coils&content=coil_core http://hyperphysics.phy-astr.gsu.edu/hbase/solids/hyst.html http://en.wikipedia.org/wiki/Magnetic_core http://www.audioholics.com/loudspeaker-design/the-loudspeaker-crossover/the-loudspeaker-crossover-the-brains-of-your-system-part-ii-page-2

Beste TL200, De gelijkstroomweerstand over de parallelgeschakelde woofer/middentoners is de helft van de gelijkstroomweerstand over een enkele woofer/middentoner. Nominaal 8Ω : 2 = 4Ω. De gelijkstroomweerstand over de tweeter is nominaal 8Ω. Weerstand ( R ) kun je overigens, net zoals impedantie ( Z ), niet horen.

Jouw filters zijn afgeleid van KEF DN12. Het overzicht waar je naar linkt klopt niet. . DN12 volgens jouw link... DN12 in werkelijkheid (met elcaps en schuifcontacten)

Beste TL200, Voor zover ik weet, is de prijs de laatste eigenschap van de drivers geweest waar KF op lette. Dat was/is ook zo bij de spekstenen behuizingen, overigens... In het geval van de kevlar conus laag/middentoners vond hij de lineaire weergave* en de natural rolloff in het hogetonengebied essentieel. Alle andere units die hij in overweging nam - waaronder types met zeer stijve sandwich membranen, keramische of metalen (alu) conussen - vertoonden bij hogere frequenties grote onregelmatigheden door break-up verschijnselen en membraanresonanties. De Monacor "Number One" KEP types vertoonden die onaangename eigenschap niet, waardoor het ook niet nodig was een low-pass filter toe te passen. De laag/middendrivers zijn dan ook als full-range drivers aangesloten, waardoor optimale controle door de versterker is gegarandeerd. De hogetonenluidspreker is vooral gekozen om - opnieuw - de zeer lineaire weergave*, maar ook om de lage en goed gedempte eigenresonantie. Dit maakt(e) het mogelijk de tweeter via één enkele MKP (6dB/oct.) aan te sluiten. Ook was het van belang dat het rendement van de tweeter overeenkwam met dat van de twee samenwerkende, parallel-geschakelde woofer/middentoners. * lineair = recht. recht ≠ echt... maar alle echt goede drivers zijn recht, omdat ze goede eigenschappen hebben t.a.v. break-up en resonantie(demping).

De ferrietkernspoelen in de laagsectie van filters als KEF DN12 zijn zwaar onderbemeten: vooral omdat ze ook nog eens worden gecombineerd met laagrendements drivers (B139B/SP1044: 84 dB/1w/1m) die voor hetzelfde akoestisch rendement als standaard drivers (90 dB/1W/1m) 2 à 3 keer zoveel versterkervermogen nodig hebben.

Beste TL200, Dat stukje was één van de argumenten die mij overtuigden! Maar er was veel meer dan die éne enthousiaste reactie. Bijvoorbeeld deze: Verder is daar de uitstekende reputatie van Tonar: van oudsher (jaren '50) leverancier van vervangingsnaalden en pick-up elementen, en later ook van allerlei accessoires voor platenspelers, toonarmen, armbekabeling, draaitafelmatten, enz.: altijd met een prima prijs/kwaliteitverhouding. ​ Bovendien waren er de specificaties van de Vinyline: En dat allemaal voor zó weinig geld... Spido vindt het altijd extra leuk wanneer topprestaties worden geleverd tegen een heel vriendelijk prijsje. Dat is bij dit apparaatje zondermeer het geval. Een ander voorbeeld wordt gevormd door de luidsprekers die je onlangs bij Goodtube beluisterde. Je moest eens weten hoeveel kritiek er werd geuit, toen KF doodgemoedereerd bekend maakte dat in die speakers goedkope units van Monacor worden gebruikt. Dat had volgens de criticasters toch minstens Morel, ScanSpeak, Peerless, Accuton/Thiel, Vifa, Podzus-Görlich of zo moeten zijn! Waaròm? Omdat die veel duurder zijn... en dus ook wel veel beter móesten wezen! Het is in zulke gevallen erg leuk om te bewijzen dat goed niet altijd duur hoeft te zijn.

Vanmiddag heb ik het phono-voorversterkertje voor het eerst uitgeprobeerd. Ik had het al eerder in huis, maar... Spido dacht slim te zijn geweest door het apparaatje - van een Nederlandse fabrikant! - in Amerika te bestellen. En Amerikanen denken er niet aan, dat voor Nederland een 230V adapter nodig is. Dus arriveerde het apparaatje met een 120V adapter, met platte pennen. En met een nota van ruim drie tientjes voor importbelasting naar de EG plus inklaringskosten. (Daar gíng de goedkope prijs!) Gelukkig was de fabrikant zo vriendelijk het probleem van de adapter / power supply subiet op te lossen, door gratis en voor niks een 230V adapter op te sturen. Geweldige service! Nadat de buisjes van de Leak Varislope 2 Stereo en de Stereo 60 lekker warm waren geworden, kon de phono-voorversterker laten horen wat hij te bieden heeft. Welnu: de eerste resultaten zijn veelbelovend. Ook bij volumestand vér voorbij twaalf uur is er geen brom of ruis te horen: zowel bij MC als MD. De geluidskwaliteit hangt natuurlijk in hoge mate af van de plaat en het pick-up element. Maar wat ik tot dusverre hoorde, was uitstekend! Alle geluidsbronnen - inclusief het nieuwe phono versterkertje - heb ik via een Monacor SPA-40A 4-way audio selector aangesloten op de tape amp. ingang van de Varislope 2, met de tape monitor in stand "on". Zo worden alle toonregelingen, filters en balansregeling overgeslagen: die gebruik ik tòch nooit en ze kunnen alleen maar afbreuk doen aan de klank. De volumeregelaar werkt nu nog wel, dus er is een goede kans dat de ruiten heel blijven. Het phono-voorversterkertje is, zoals sommigen vermoedelijk wel hebben geraden, de Tonar "Vinyline" 4189. Levert beslist héél veel goede waar voor z'n weinige geld!

Spido heeft geen verstand van dit soort zaken... maar 100‰ lijkt hem niet erg nauwkeurig.

Dat bedoel ik: allemaal oud spul. Bebop is dood: het wordt niet meer gespeeld (gelukkig!) en alleen sommige overjarige pleiners luisteren er nog naar. De generaties na hen zochten hun geluk bij cool jazz / west coast, east coast, hard bop, soul jazz, neo-bob, nu-jazz, acid-jazz, modern creative en nog andere snel voorbijgaande maniertjes en modes. Wat er tegenwoordig nog op jazz lijkt, wordt meestal aangeduid met een f*woord: fusion, funk - waar te weinig improvisatie in zit - of free - waar er te veel van in zit. Gelukkig zijn er uitzonderingen: begaafde hedendaagse jazzmusici die improviseren en swingen zoals het jazzmusici betaamt. Wynton Marsalis, Christian McBride, Herbie Hancock, Terence Blanchard. Roy Hargrove, Joshua Redman, Dave Liebman en Dave Douglas, om een paar te noemen.

Dat ze zo'n popcircus nog "jazz festival" durven noemen!

O, Spido is óók dol op klassiek, hoor! Charles Lamoureux by Charles Léandre

Dat zou wel eens heel moeilijk voor je kunnen worden! Het kàn immers altijd beter?

Maar het zou de moeite toch wel waard kunnen zijn: Jack kan je zijn fraaie analoge geluidsbronnen (platenspeler, tuner) laten horen via een overigens vrijwel gelijk systeem.

Geïnteresseerden moge ik wijzen op het boek "Recording The Beatles, The Studio Equipment and Techniques Used To Create Their Classic Albums". http://nl.wikipedia.org/wiki/Recording_The_Beatles

Ga je 'm koken?? P.S. Mooi apparaat, hoor! http://www.classic-audio.com/sansui-tu3900-p-754.html

Beste Mumsoft, Gefeliciteerd met deze prachtige aanwinst! Voor Spido vertegenwoordigen deze opnamen uit de jaren 1949-1950 heel veel jeugdsentiment. De Oudgedienden Sidney Bechet, Wild Bill Davison, Bob Diehl, Jimmy Achey, Art Hodes, Joe Sullivan, Pops Foster, Walter Page, Freddie Moore en Slick Jones probeerden de traditionele jazzmuziek in die dagen nog recht overeind te houden ("It Don't Mean A Thing If It Ain't Got That Swing!"), tegenover de "Moderne Jazz" van Minton's Playhouse (Thelonious Monk, Kenny Clarke, Charlie Christian, Charlie Parker, Dizzy Gillespie e.a.). Nieuw en Modern ("Bebop") was volgens de Trendgevoeligen in die tijd veruit superieur aan Oud en Klassiek ("New Orleans Style" / "Dixieland" / "Chicago Style") en dat leverde complete jazzkerkscheuringen op: zelfs binnen schoolklassen, vriendenclubs, padvinderij, families, gezinnen! Ach, voor trendgevoeligen is het nieuwere altijd beter dan het oudere. Helaas voor hen wordt het nieuwere meestal zelf ook al spoedig weer oud. Bebop... hùh... al járen niets meer van vernomen! (Het moet voor sommige van die Trendgevoeligen (in Amsterdam: "Pleiners") een hele schok zijn geweest, toen Dizzy aan het eind van zijn leven, in een roes van alcohol en drugs ongetwijfeld, tijdens een interview ongekend openhartig bekende dat Louis Armstrong zonder enige twijfel de beste jazztrompettist was geweest die ooit heeft geleefd - en dus niet hij zèlf! - en dat die hele bebop-mode eigenlijk neerkwam op het héél snel riedelen van toonladdertjes en riffjes, zonder bedoeling, zonder samenhang en zonder belang. Te vergelijken met Karel Appel's bekentenis: "Ik rotzooi maar wat an!") Heerlijke muziek, deze "Runnin' Wild" compilatie. Maar Spido hoopt dat je ook nog kennis maakt met het jeugdwerk van Sidney Bechet, Louis Armstrong, Clarence Williams e.a., bijvoorbeeld via de CD "Young Sidney Bechet 1923-1925". (Barcode 8 711458 202831.) Als je dóór de vreselijk oude opnametechniek héén kunt luisteren, hoor je de schitterendste muzikale juwelen.