spido

Beste Jongensdroom, Volkomen mee eens. Luidsprekers en - als vinyl een rol speelt - het pick-up element spelen de hoofdrol. Eigenlijk zou het goed zijn, wanneer in allereerste instantie voor dié componenten wordt gekozen, en er vervolgens goede / geschikte, of betere / méér geschikte (duurdere?), of nòg betere / nòg meer geschikte (nòg duurdere?) componenten bij worden gezocht. Een set van normale kwaliteit, maar met heel goede speakers en een heel goed pick-up element, zal stukken beter klinken dan een set van topkwaliteit, echter met middelmatige speakers en een middelmatig pick-up element.

Beste Mordante, Nou... dan dóe je daar toch wat aan? De meest hinderlijke effecten (flutter-echo's) treden op bij hogere frequenties. Met wat demping en dispersie doe je wonderen! Overigens had ik het niet over tè hard! Realistische luidheid is hard genoeg. Daar kun je oud mee worden, en toch een uitstekend gehoor behouden. Je moet ook uitkijken dat je niet luider speelt dan de werkelijkheid. Een blokfluitconcert met begeleiding door een barok-ensemble is minder dynamisch dan de Negende Symfonie van Van Beethoven door een symfonieorkest met groot koor, bijvoorbeeld. Maar dan heb ik het niet voor de (elektronisch versterkte) luidheden van popmuziek. Bij zulke optredens gaat men over de grenzen van gehoorsbeschadiging (basillair membraan) en neurologische schade (tinnitus, toondoofheid e.d.) Popliefhebbers zouden daar zelf op moeten letten. Maar dat is aan dovemansoren gesproken...

Beste Mordante, Ja, absoluut! Er zijn demonstratieplaten en -CD's met bijvoorbeeld drumsolo's er op. Die kùnnen alleen maar realistisch klinken wanneer ze ongeveer even luid worden weergegeven als ze hebben geklonken bij de opname. Kwantiteit is niet hetzelfde als kwaliteit. Maar kwantiteit (luidheid) is wel één van de essentiële voorwaarden voor kwaliteit (natuurgetrouwheid).

Ja, beste Hans. Maar er is een enorm verschil tussen bijvoorbeeld het combootje van Patricia Barber op realistisch niveau, enerzijds, en de bigband van Wynton Marsalis (JALC) anderzijds. Niet voor niets hoor je overal bij demonstraties van die gemakkelijke easyjazz combootjes met een kreunjuffie d'r bij.

Natuurlijk zijn, naast natuurgetrouwe weergave als overkoepelend begrip, al die aparte deelaspecten die Hans noemt van belang. Maar ik wil benadrukken dat die natuurgetrouwheid behouden moet blijven bij complexe muziek (symfonisch, maar ook big band e.d.) en bij behoorlijk hoge geluidsdruk (concertzaal-niveau, of de fanfare marcheert voorbij met grote trom bom-bom!). When the goin' gets tough, ONLY the tough keep goin'!

Beste Mordante, Als de afsluitweerstand en capacitieve belasting voor jouw element optimaal zijn, zal de frequentie/amplitudekarakteristiek zo recht mogelijk zijn. "Recht" is niet hetzelfde als "echt", zoals we allemaal wel weten. Voor "echt" is méér nodig dan alleen maar "recht". Toch is "recht" wel absoluut noodzakelijk om "echt" te kunnen realiseren. Want afwijkingen van de frequentie/amplitudekarakteristiek wijzen altijd op vervorming, resonantie en dat soort narigheid. Wellicht heb je een meetplaat (LP) met sinustonen met stijgende frequentie? En beschik je over een spoelenrecorder of cassettedeck met VU-meters? 't Is maar een idee... ik heb het zelf nooit uitgeprobeerd... maar zou je daarmee niet kunnen nagaan hoe lineair je element + phonotrap (i.c. de afsluitweerstand) bij hogere frequenties is? (Natuurlijk aangenomen dat de RIAA correctie in orde is.)

In de jaren zestig van de vorige eeuw* viel Spido's mond wijd open van de styling van de Pioneer buizenversterkers. Bijvoorbeeld: de SM-83 geïntegreerde versterker (1967). Je kon gewoon zién dat-ie goed was! http://www.ebay.com/itm/Serviced-PIONEER-SM-83-Stereo-tube-amp-/201003583696?pt=Vintage_Electronics_R2&hash=item2eccbf48d0 * Zo'n vijftig jaar geleden, alweer. Kun jij 't je voorstellen?

Beste Mordante, Mooi zo! Nou, dan zou het je kunnen opvallen dat bij (ongeveer) de juiste afsluitweerstand de weergave (min of meer) "recht" is: niet schel of hees, maar ook niet donker of dof. Heb je wellicht een opname op CD zowel als op LP? Dan zou je kunnen vergelijken. N.B. Het voorbeeld hieronder gaat niet op voor alle MC-elementen: het effect van de afsluitweerstand (loading resistance) is vooral afhankelijk van de spoelweerstand van het betreffende element. Fig. 2 shows various combinations of resistance and capacitance loading. With this feature the response of cartridges can be linearized. http://www.extremephono.com/Loading.htm

Nee, want je kunt niet weten hoe die muziek zou móeten klinken.

Beste Mordante, Als je nu eens naar èchte muziekinstrumenten ging luisteren... en naar de weergave van zulke èchte instrumenten... wellicht hoor je dan wèl dat de ene instelling beter is dan de andere.

Hoe een Fender klinkt, en hoe een Gibson klinkt, hangt in hoge mate af van de gitaarversterker (merk, type) en zijn instellingen (klankregeling, overdrive, effecten). In principe klinkt een Fender helder en fel: het "single coil" geluid. En in principe klinkt een Gibson rond en "vet": het "humbucker" geluid. Maar niemand kan zeggen hoe een Fender klinkt, of een Gibson, zonder de bijzonderheden van de versterker te weten, en zonder te weten hoe de instellingen van de klankregelaars op de gitaar zelf zijn, op welk(e) element(en) wordt/worden gespeeld (hals, staart, midden, of combinaties daarvan), of er actieve elektronica wordt toegepast, enzovoorts. Er zijn humbuckers, die als single coil kunnen worden geschakeld. Zo kan een Gibson gillen en gieren als een Fender, bijvoorbeeld. Tom Poes en de Feunix, Marten Toonder. http://books.google.nl/books?id=bXEMAgAAQBAJ&pg=PT116&lpg=PT116&dq=tom+poes+elektrische+gitaar&source=bl&ots=sgztKOF2Eq&sig=gQFiOHPxXpSXMfWw8XZDvn53-Xo&hl=nl&sa=X&ei=3O4zVN69EJDY7AatlYHABA&ved=0CDIQ6AEwAw#v=onepage&q=tom%20poes%20elektrische%20gitaar&f=false Met "echte instrumenten" bedoelen muziekkenners: muziekinstrumenten zoals zij die kennen van het symfonie-orkest, het kamerorkest, de harmonie en de fanfare. Zònder elektronica, dus.

Zoals bij vrijwel elke breed-georiënteerde muziekliefhebber uit mijn vintage generatie, staat ook bij Spido de beroemde elpee van Gershwin's "Rhapsody in Blue" en "American in Paris" in de platenkast: en dan natuurlijk in de uitvoering van Leonard Bernstein (piano en orkestleiding) met respectievelijk het Columbia Symphony Orchestra en "zijn eigen" New York Philharmonic (CBS, 1959). Vrij wild, die uitvoeringen. Vergeleken met de oudere versie door Oscar Levant (pianist, destijds bevriend met Gershwin) met Eugene Ormandy, tenminste. (Columbia, 1945, Philadelphia Orchestra). Oscar hield zo nu en dan wat meer óver, zeg maar... Toevallig liep ik tegen een stalletje met tweedehands CD's aan, in een bochtig straatje van het pittoreske Fréjus. En daar lag de DGG CD (DDD) uit 1983 met de Rhapsody - en nog veel meer moois - in de Bernstein uitvoering met het Los Angeles Philharmonic: voor zover ik weet is dat Bernsteins laatste opname van het werk. Prachtig opgenomen (live) en heel sfeervol. Bernstein speelt beheerster dan op de opname uit 1959, maar altijd nog met heel wat temperament en swing. Voor een nòg betere uitvoering zullen we moeten wachten op een nieuwe Bernstein...

Goed zangwerk, mooie arrangementen. Klinkt zelfs goed uit de in onze caravan ingebouwde Pioneer tweewegsautoradiospeakertjes.

Beste Carl, Arden heeft hier in #10 al wat over verteld en hij zal het wel weten, denk ik. Wat bij mij wel wat vragen opriep, was de zin: Ik weet niet in welke periode deze activiteit mèt (of vóór) Empire speelde. Kòn Empire toen nog wel overeenkomsten sluiten, zoals met VdH? Dat VdH zowel Empire als EMT (en andere) elementen modificeerde, retipte en van zijn eigen (sub)merk voorzag, is algemeen bekend. Ook is bekend, dat de eerste VdH elementen in feite gemodificeerde EMT elementen waren. (En mogelijk is dat nog steeds het geval: wellicht kan/wil Arden daar nog iets over zeggen?)

Beste Carl, Ernst Benz heeft inderdaad Empire overgenomen (op of rond 1-1-1982) om zich meester te maken van de technologie. Een paar jaar later verkocht Benz het merk en logo aan Russell Industries. Beide acties hebben bijgedragen tot discontinuering van niet-lucratieve Empire topmodellen, inflatie van de kwaliteit in het algemeen, en uiteindelijk tot volkomen teloorgang van wat oorspronkelijk een top-producent en -ontwikkelaar was op het gebied van elementen (MD en MC), luidsprekers en draaitafels. Lees bijvoorbeeld: http://www.audiokarma.org/forums/showthread.php?t=278075 Er zijn nog steeds heel goede Empire elementen te koop. New Old Stock... of van een rommelzolder, bijvoorbeeld. The Song Has Ended... But The Melody Lingers On.

Beste KT88, Welke arm dit is, en wie hem op deze Thorens heeft gezet en welk model Thorens het eigenlijk is dat kan de heer s_k ons het best vertellen, dunkt me. Wat ik heb deze fotootjes van zijn bijdrage in "Show your showy turntable(s)" geplukt. Sommige Thorens armen schijnen inderdaad best goed te zijn geweest. Maar toch heb ik nu geen Thorens draaitafel meer met een Thorens arm: op m'n TD 125 zit sinds vrij kort* een Ortofon AS 212, en op m'n TD 126 een SME 3009 II. * Een functionele test van de oorspronkelijke TP 25 (opvolger van TP 14 en prototype van de EMT 928 arm) viel nogal tegen. Gelukkig kon ik hem gemakkelijk vervangen door een betere vintage arm.

Mocht Benz willen! Een Bentley... dat is toch eigenlijk een Volkswagen? Een Rolls Royce... dat is toch eigenlijk een BMW?

Beste KT88, Je hebt, denk ik, een andere arm in je gedachten... (TP16?)

Beste s_k, Die Thorens van jou, daar is niks mis mee, lijkt me. Je zult geen rumble horen, dunkt me. Hij jankt en bibbert niet, lijkt me. Brommen of reutelen zal hij ook wel niet doen. En die arm is vast wel geschikt voor een heel goed element. Kijk, en daar gaat het bij een draaitafel/arm-combinatie om, dunkt me. Die moet gewoon, stilletjes en ongemerkt, zijn werk doen. Niet rumbelen, niet janken of bibberen, niet brommen of reutelen. En een zo goed mogelijk element de zo goed mogelijke klank laten maken. Zo'n draaitafel/arm-combinatie is net zo goed als het element dat er in zit.

De beste MC-elementen hebben een spoelweerstand van slechts een paar ohm. (Zeg: 2 tot 4 Ω) De vuistregel van "afsluitweerstand is 10 x de spoelweerstand" is nattevingerwerk. De beste MC-phono voorversterkers c.q. step-up versterkers bieden een ingang met een impedantie van ca. 10Ω voor zulke elementen. Voorbeeld: Ortofon "Windfeld" Internal impedance, DC resistance 4 Ohm Recommended load impedance > 10 Ohm http://ortofon.com/hifi/products/cartridges/moving-coil/mc-windfeld/mc-windfeld-tech-spec Bij MC elementen met een hogere spoelweerstand is een lage afsluitweerstand niet zo belangrijk.

Spido wil zijn ERA / SME "Le Bon Marriage" best wel overdoen aan iemand die er goed voor zal zorgen. Die zal er ongetwijfeld veel plezier van kunnen hebben. Kom maar eens langs bij Spido's alter ego goede kennis in Appelscha. Afspraak per PM? P.S. OEMPFF!! £230.00!! Dat is... €293,52!! http://www.ebay.co.uk/itm/ERA-turntable-with-SME-3009-series-2-tonearm-and-ortofon-VMS20-mk2-stylus-/290914350151

Zie http://www.vinylengine.com/library/revox/b795.shtml Zie ook http://www.hifimuseum.de/revox-b795.html Wat het juiste/beste element/originele element is voor deze arm, is niet zondermeer duidelijk. Maar het schijnt niet eenvoudig te zijn het element te vervangen.

Nou Hans, wat een onzin! Wat een misleiding, zelfs! http://www.marktplaa...previousPage=lr laat geen ERA zien, maar wat verprutste onderdelen daarvan en wat onderdelen van ander fabrikaat. Je oordeel over ERA is totaal onjuist, maar je hebt recht op dat oordeel. Gebruik dan echter wel eerlijke argumenten.

Beste KT88, Het is toch vreemd, hè, dat de positieve oordelen van bijvoorbeeld jouzelf, Vinylengine en Spido enerzijds en het negatieve oordeel van Hans anderzijds zo enorm uiteenlopen! Het gaat over dezelfde draaitafel (de ERA met de bladveertjes-lagering)... alleen de beoordelaars verschillen. Wat je schrijft ben je zèlf. Een criticus of recensent zegt vaak meer over zichzelf, dan over het onderwerp van zijn kritiek. In topic "Show your turntable(s)" haastte Hans zich om zijn huidige draaitafel te tonen: een - althans voor sommige forummers - imposante "Fat Bob met Eminent ET2 met Micro Benz Glider". Maar Spido vraagt zich dan af: "In welke opzichten presteert zo'n ingewikkelde en zware contraptie nu eigenlijk béter dan een simpele ERA 444? Gelijkloop? Aftasting/sporing? Rumble? Gevoeligheid voor akoestische feedback? Signaal/ruis verhouding (m.n. brom)? Spido zou daar wel eens gegevens van willen zien. Het zou wel kunnen zijn, dat zo'n ERA bij je moest passen. Dat je de lichte, maar uiterst effectieve constructie moest kunnen respecteren. Dat je jezelf moest kunnen ìnleven in het apparaatje: de instelling van de arm moest willen begrijpen, aanvoelen... ìnvoelen, zelfs. Hans was kennelijk niet de enige, die de ingenieuze ERA-arm niet goed wist in te regelen. Vermoedelijk daarom bracht importeur Bakker & De Haan destijds de uitvoering "Le Bon Marriage" op de markt. Dat was een "platine" (als van de 444, zonder subchassis, op dempingsblokken) met een andere toonarm: de SME 3009 II. Van die uitvoering zijn er heel veel verkocht. Onlangs trof ik er eentje aan in de Inbrengwinkel. Ik mocht het juweeltje meenemen voor vijf euro: inclusief Empire 1000 element. Staat nu niks te doen. Maar is in elk geval voorlopig van de schroothoop gered!

Beste Vintage, Heel veel plezier en succes er mee!